LEEUWEN

Daar gaan we dan: Kalahari Run 2. Het wordt een wat lange rit.
Benjamin Franklin: ‘Either write something that is worth reading, or do something that is worth writing.’ Ik probeer beiden.

Ik reed dit rondje met vriend Craig uit Swakopmund en vriendin Marina uit Nijmegen. Craig is internationaal een rénommé in het sky dive wereldje. Ongetwijfeld staat het wereldrecord vrije val op zijn naam met meer dan 15.000 parachutesprongen. Hij moet uitkijken of hij ‘vervalt’ in routine..;-)

De hoofdmoot: de Wilderness Trail, een tweehonderd kilometer lange track van Mabuasehube Game Reserve dwars door de Kalahari naar Nossob River Valley / Nossob Camp. (Allemaal op Google Earth te vinden.) In een boek uit 1903 staat beschreven hoe de Engelsman Lieutenant Arnold W. Hodson ongeveer deze route deed met de ‘ossewa’. De held. Zie ondermeer http://blog.tracks4africa.co.za/stories-of-the-kgalagadi-transfrontier-park/


Voor een eerdere rit over een wat Zuidelijker route, zie http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4119951/buitenkans#ad-image-117588877


Voor een rit van een Zuid Afrikaan die wat minder geluk had dan wij, zie http://heine9999.com/trips/kalaghadi-november-2013-aka-fillys-turn-in-the-box/
(Halverwege het verslag begint het leuk te worden.)


LEEUW
Nadat ik Marijke op het vliegtuig had gezet was het tijd voor inkopen voor de Kalahari trip. Craig en Marina zouden dan wel de inkopen doen, maar louter dom meeliften op andermans werk is me vreemd. We spraken af op Zelda Campsite zo’n twintig kilometer voor de Botswaanse grens zodat we de volgende dag een flinke ruk de bush in konden maken. Goede campsite, met een véél te dikke eigenaresse / receptioniste. Heeuul veel blanken hier weten fysiek ‘geen maat te houden’.
De volgende ochtend bij Buitepos probleemloos de grens over en bij Charles Hill naar Kule, Ncojane en na het binnenrijden van ‘mijn oude district’ naar bushmen settlement Ukwi. Daar had ik vroeger nog een liefje zitten, de lokale onderwijzeres. Na Ukwi was het wat zoeken naar een smalle track naar Masetleng Pan die wel op de Tracks4Africa-kaart stond maar in het veld onvindbaar was. Dus via de ‘hoofdweg’ (nou ja) naar een duidelijker afslag naar Masetleng. De track werd steeds vager en dichter begroeid. Je had het gevoel dat ie elk moment kon eindigen. Door doornstruiken die je niet kon ontwijken kreeg Craigs nette landrover krassen over heel de zijkant. Voor mijn oude landcruiser maakte dat niet zo uit. Bovendien kreeg Craig een lekke band door een erin gedrongen schroef. Daar wist deze ouwe leeuw wel raad mee; bushbashers hebben altijd geteerde veters bij zich die ze in zo’n gat rossen en die het lek wonderwel afdichten. Maar het is in the middle of nowhere toch even spannend of dat ècht lukt. Het kostte een stief half uurtje en een paar herhaalde pogingen, maar uiteindelijk leverde dat het gewenste resultaat op.

Masetleng dus. Een mooie campsite in het wild met de eerste gemsbokken, gnoes en hartebeesten. De volgende ochtend naar bushmen settlement Ngwatle. In mijn tijd slechts een paar lemen hutten maar sinds de pogingen van de Botswaanse regering om de bushmen te ‘verheffen’ staan er ook ‘beschaafde’ huizen met golfplaten daken. Én er zijn koeien natuurlijk. Zonder dát tel je in Botswana niet mee.

Het oorspronkelijke plan was om van Ngwatle naar Kaa Gate te rijden en van daaruit de Kaa Trail te rijden dwars door de Kalahari naar Nossob River en via een andere track terug naar Kaa en dan naar Mabuasehube Game Reserve. Maar ik had niet gerekend op Botswaanse logica. Bleek dat je die trail alleen mocht doen vanuit Nossob River (Polentswa Pan) en niet vanuit Kaa Gate. Waarom die dan Kaa GATE heet als het geen gate ís?? Botswaanse logica.

LEEUW
Dus dóór naar Monong waar ik een dikke dame een lift gaf naar Hukuntsi. (Voor de Setswana-kenners: ‘Mawe, ke rata mabéle ya gago!’) In Hukuntsi een snel bezoekje aan Mr. Moncho, voormalig lid van de LandBoard waar ik adviseur van was. Ik waardeerde hem wel.
Omdat ik vroeger zowat tweewekelijks van standplaats Tshabong naar Hukuntsi reed via Mabuasehube Game Reserve en Tshane village, besloot ik als jeugdsentiment weer die oude weg via Tshane naar Mabuasehube te nemen en de nieuwe links te laten liggen. Een foute keus want de oude weg bleek totaal in onbruik geraakt en overgroeid. Na zo’n veertig kilometer kwamen we op de nieuwe route die beter liep. Stukken diep zand wisselden af met secties kalk als een soort van verharding.
De game mensen bij Mabuasehube Main Gate kenden me nog van twee jaar terug. We hadden campsite nummer twee bij Mpayatuthlwa Pan dus reden we langs campsite nummer één en zagen daar twee leeuwen in de schaduw van de struiken liggen. Er zit op campsite één een lekje in de waterleiding van douche en toilet, en dat hebben deze jongens zich ‘toegeëigend’. Dus wel een beetje bij de pinken blijven terwijl je op campsite twee de tent opzet. ’s Nachts kregen we bezoek van een Brown Hyena. Een wat schuwer beest dan zijn neef, de Spotted Hyena.


LEEUW
De volgende dag braken we op ons gemak het kamp op en verkasten naar Mabuasehube Pan, campsite nummer drie. Dat deden we met een game drive door zowat heel het game reserve. Op de campsite van Lesholoago Pan lag een gedode eland. Gieren vlakbij en een paar patrijzen die nog in de resten zaten te pikken. Omdat Mabuasehube Pan géén water had en Lesholoago wel, profiteerden we daar nog even van de douche. Zie foto: hoe je met weinig middelen toch een comfortabele douche construeert. Vervolgens naar onze eigen campsite 3 bij Mabuasehube Pan. Edoch.. die was bezet door twee leeuwen. Ze hadden geen reservering, laat staan betaald… Dat was nog eens geluk hebben. Die heren zijn niet voor de poes dus we bekeken ze een half uur en verkasten toen maar naar campsite nr 4. Een goede buur is beter dan een verre vriend. Camp 4 was geboekt door Duncan Butcher en zoon Andrew Peterson dus die kwamen op gegeven moment opdagen. Gelukkig begrepen ze de situatie. Het was gezellig met hen ’s avonds. Mabua camp 4: de perfecte omgeving voor een goed gesprek met kenner Craig over culturele verworvenheden als Orange River Cellars, Ruby Cabernet. Marina hield de activiteiten van de buren in de gaten.

Het kijken naar leeuwen is zoiets als het kijken naar een cricketwedstrijd. Urenlang gebeurt er volstrekt niets; het dier gaapt en doet zo nu en dan een oog open; maar plotseling is er een milliseconde van intense actie, bijvoorbeeld omdat een vogel te dichtbij komt. Ik heb nooit gesnapt waar die stupide jagers die zo’n beest schieten het idee vandaan halen dat ze een heldendaad hebben verricht. Het is volstrekt geen kunst om een leeuw te schieten, hij ligt gewoon te suffen op tien meter afstand.


LEEUW
De dag erop moest het dus gebeuren: de Wilderness Trail naar Nossob River. Maar eerst even twintig kilometer naar Mpayathutlwa camp 2 omdat daar water in de kraan was. Op camp 1 zaten nog steeds die leeuwen en toen wij de move maakten naar camp 2 deden zij dat ook. Dus snel-snel ‘douchen’ met de tuinslang vóór ze eraan kwamen.

Het gekke is dat de oversteek naar Nossob geen ‘boost’ geeft aan je alertheid voor gevaar terwijl er meer dan honderd kilometer naar alle kanten nergens water te vinden is. Het savannelandschap geeft je het idee door een boomgaard te rijden. Wel eentje van drieduizend kilometer lang dan. Verbazingwekkend is dat je op zo’n afstand van de eerstvolgende waterbron nog dieren aantreft. Petje af voor hun overlevingskunst. Ze kunnen iets dat wij niet kunnen: zie http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4706643/must-do-s#ad-image-121008527
of http://www.ask.com/question/what-is-metabolic-water

De verplichte overnachting op Mosomane Pan sloegen we over want hij kwam te vroeg op de dag. Er was niet veel geld mee gemoeid, dus we trokken door naar Nossob Camp (Google Earth ‘t eens.)
In tegenstelling tot een vorige ervaring met de Zuidelijke route die vergeven was van het wasbord reed deze trail als een biljartlaken. Wel zaten er tussen kilometer 35 en twintig vóór Nossob River een paar zware zandduinen waar je overheen moest. (Zie de filmpjes in de link die ik je hierboven gaf.) Ik reed zo lang mogelijk in 2x4, maar moest op twee steile zandduinen toch naar 4x4. Niet de steilheid was het probleem en ook het mulle zand niet, maar mensen die 4x4 rijden graven met hun banden kuilen in het zachte zand zodat degene die na hen komt hevig slagzij zwiepend links-rechts-links-rechts over de helling moet zien te komen. Dat breekt de snelheid die je nodig hebt om boven te komen.
Ik snap nu ook waarom de Noordelijke trail eenrichtingverkeer is. De zandduinen zijn steil en aan de Westelijke kant zó steil dat je keihard een aanloop moet nemen om de top te halen. Als toevallig twee tegenliggers op de top bij elkaar komen, is het ‘recht op de bek kussen’.
Bij ‘Bernard se Duin’ hieven we het glas op een kortgeleden overleden vriend Bernard uit Gaborone, echtgenoot van Mien die ik een paar dagen eerder had opzocht. Bernards as ligt hier verstrooid.

Bij het zicht op Nossob Riverbed gaven we elkaar de hand: ‘We crossed the ocean.’ Alles was naar wens verlopen: sportieve rit, nergens pech gehad, iedereen genoten. ‘I love it when a plan comes together’. (Ken je dit nog? Dan ben je beslist van vóór 1965.)


LEEUW
De nacht op Nossob Camp was niet vermeldenswaard, of het moest de prijs zijn: omgerekend € 90,-. Da’s knap voor een stoffige zandbak. De dag erop: leeuwen vlakbij Nossob en gemsbokken bij Kasperdraai borehole. Bij Dikbaardskolk namen we de Westelijke ‘Duineweg’ die de de track door Nossob riverbed verbindt met de track door Auob riverbed. Op en af, en óp en af, honderdvijftig kilometer lang. Mooi. Wel weinig beestjes zo ver van de waterputten.
Rijden door Nossob River voelt als Jurassic Park, gevaarlijk, hard en genadeloos; het Auob Riverbed is lieflijker, maar is voor de dieren natuurlijk even hard.
Een voor Hollanders moeilijk invoelbare charme van de Kalahari is de eindeloosheid van je ritten. Zeshonderd kilometer is een heel normale afstand. Je hebt er op gegeven moment zelfs genoeg van maar móét dan nog een eind. 'Eindelijk! Eindelijk! Campsite Twee Rivieren!' Een douche, een koele pils, een steak. Wifi hóéft niet eens. En daar geniet je dan van. In retrospectief wordt ook dat taaie laatste stuk van de rit roze bijgekleurd.
Campsite Two Rivers aan de Botswaanse kant is ….. onbeholpen. Dat is het woord. Maar wèl goedkoop, pakweg € 9,- pp. Maar het vogelnestje dat ik vier jaar geleden bovenop de brander van de geiser zag, zit daar nog steeds! Dan snap je wel hoe het onderhoud hier geregeld is. Maar warm water en een douche, koffie en een restaurant vind je vlakbij aan de overkant van de Nossob: Zuid Afrika. Kamperen in Botswana en jezelf ‘servicen’ in Zuid Afrika: the best of both worlds. Niettemin besloten we tot een braai. De hoeveelheid vlees en drank die Craig inslaat voor zo’n trip moet uiteindelijk toch eens op.


LEEUW
De dag erop eerst een game drive met Craig en Marina, en wat zágen we? Jawel, wéér leeuwen. Gek genoeg de hele rit geen enkele leeuwin gezien, steeds ging het om twee broers. Het totaal aan leeuwen deze reis staat voor mij op dertien. Sinds ik bij Kasperdraai ooit 24 leeuwen tegelijk zag, ben ik opgehouden mijn totaal bij te houden.
Craig en Marina trokken verder Zuid Afrika in, ik bleef nog een dag in het Kgalagadi Transfrontier Park. Met deze dag wél een steak in het restaurant. Vier jaar geleden kwam ik daar weer voor het eerst sinds de machtsovername door Mandela en het ANC en dus sinds de overgang van het restaurant van blanke- in zwarte handen. Het verbaasde me geenszins dat er in die vier jaar niets, maar dan ook he-le-maal niets was veranderd; zelfs het menu niet. Hooguit de serveersters; die waren nóg wat dikker. Zwarte Afrikanen missen de mentaliteit om te onderzoeken of ze iets ten goede kunnen veranderen.
De extra dag in het park vulde ik met een game drive en een bezoekje aan Rooiputs Lodge bovenop een zandduin, een onverwachte luxe in de woestijn. www.tashebube.co.bw De dag ervoor had het kamermeisje zich in een van de huisjes moeten verschansen omdat een groep leeuwen zich meester had gemaakt van het beschaduwde terras terwijl ze er bezig was.
Hier sprak ik ook Ruben Mozerwa over de claims op grondgebied in het park waar ik het over had in verslag ‘Erfzonde’.

Wordt vervolgd met het laatste rondje: Kalahari Run 3.

Groet,
Frank