Midwinterzomer - Part 1. Muizenissen

Het zat er natuurlijk al dik in. Nadat we in augustus de Nederlandse zomer hadden ingeruild voor de Zuid Afrikaanse winter, ontvluchtten Marijke en ik in december de kou, regen en wind van ons land dat tijdens de Grote Volksverhuizing – pakweg AD 200 na Christus - door de (intelligente?) Batavieren en Kaninefaten als favoriete vestigingsplaats was uitgekozen, nota bene toen er nog geen centrale verwarming bestond. We begrijpen zulke stakkers niet en zochten de warmte van Namibië en Botswana op.

Nou dáchten we dat er weinig te melden zou zijn en ik twijfelde zelfs al aan het nut van publiceren op dit blog, maar de opwinding begon al meteen toen ik Marijke van het vliegveld afhaalde. Op weg naar de stad ineens een kreet. ‘Een muis!’ Inderdaad liep er in de rijdende auto een muis over Marijkes voet. Die auto staat maanden geparkeerd op een boerderij, dus zo héél gek was het niet, maar toch. Op Rooiklip Guestfarm (http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4999409/dt-moment
en
http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4908163/in-de-dinosaurusgrot ) veegde ik die avond alle zichtbare muizenkeutels plus drie spartelende muizen de bush in en hoopte dat daarmee het leed geleden was.

De volgende dag een mooie wandeling over de farm, de Jack Russels mochten weer mee; onderweg knaagden ze aan het skelet van een baviaan. Na anderhalf uur stappen bij pakweg veertig graden doken ze bij terugkomst meteen in het waterreservoir voor het vee om af te koelen.
‘s Nachts had Marijke last van een andere boerderijhond die een uur blafte tegen de volle maan. De tegenoverliggende berg weerkaatste het geluid, dus misschien dacht de hond wel dat een vreemde hond antwoordde.


MET MAN EN MACHT
Op de boerderij stond alles in het teken van de droogte. Het had maanden niet geregend, de grond was kaal, de dieren legden het af; er was niets meer te eten. Hannelore en Frans hadden voor ongeveer € 3500,- een vrachtwagen vol gras laten bezorgen en met man en macht, inclusief buren en gasten moest dat worden geborgen.
En toen staakte het personeel. Dat schijnt gebruikelijk usance te zijn op betaaldag. Altijd gesoebat. Ze willen meer geld. Wie wil dat nou niet. En zelfs degene die de baviaan moest uitlaten – en daarvoor betaald werd – kwam niet opdagen. Hannelore geeft hem altijd een rugzak met lekkere dingen mee; officieel voor de baviaan, maar hij eet het zelf op. Inderdaad zijn de lonen erg laag in Namibië, een vakbond zou er eens goed de bezem door moeten halen. Daarbij moet gezegd: Hannelore betaalt al meer dan gemiddeld, en de zwarten ontbreekt het toch echt aan realiteitsbesef. ‘Werken’ betekent voor hen aanwezig zijn op de werkplek. That’s it. Zonder keer op keer een expliciete opdracht gebeurt er niets. Als ‘loon naar werken’ een rechtvaardige norm is, mogen alle partijen dus wel eens in de spiegel kijken.

Het diner: Zebrabraten mit selbstgeriebener Spätzle.

Inmiddels had ik al wel dertig SMS-jes van KPN binnengekregen dat er een voicemailbericht voor me was. Ik had maar één bewaard bericht maar de SMS-jes gíngen maar door. In totaal pakweg zestig. Ik belde drie keer naar KPN in Nederland, ze zouden het oplossen, maar hó maar. (Terug in Nederland kreeg ik wel een rekening, maar KPN zal het netjes oplossen.)


STINKEN
Via een saaie weg naar Walvis Bay reden we de volgende dag naar Swakopmund. Marijke had een populair-wetenschappelijk boek over de Namibische geologie gekocht en op zulke saaie stukken las ze daaruit voor. Zo begrepen we de streek tenminste waar we doorheen koersten.
In Swakop bezocht Marijke de Fine Art Gallery waar we vorige reis een bronzen leeuwenkop kochten, en ik ging mountainbiken met Alfons Kiesewetter in het Moonlandscape. Eerdere ervaringen bleken uit het geheugen gewist…. http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4907463/tikkeltje-te-wild-amigo
Deze keer op een elektrische mountainbike! Daar zou ik me thuis niet toe verlagen, maar hier kwam ie goed uit want anders zouden we door de combinatie van temperatuur, rul zand en hellingen na twintig kilometer volledig zijn uitgewoond. Brede 28-er banden met 1,2 bar druk, en róssen, dwars door erosiegeulen en droge rivierbeddingen. Lol! Alfons heeft zijn garage verkocht en concentreert zich nu volledig op het fietsen. Hij gaat fietstochten organiseren, ook voor toeristen. Ik kan het de fietsers onder ons aanraden; het is bijzonder. Combineer het dan met een bezoek aan een wildpark. Wie er eens over wil brainstormen kan me mailen of bellen: f.hoppener@gmail.com. Zoek op FB maar eens naar Alfons Kiesewetter of naar Cycles4U. Of bezoek: https://instagram.com/p/Bdfsz9Xjqxn/
of
https://instagram.com/p/Bc0K2wWjBbi/

In Swakop spoelde ik met een tuinslang de laatste muizenissen de auto uit. Er kwamen tijdens het rijden namelijk nog overal muizenkeutels vandaan. En stínken, vooral die pis! Maar na het uitspoelen was de stank niet minder, integendeel. Dus haalde ik alle rubbermatten uit de auto zodat alles goed kon drogen. Toen werd het geleidelijk aan beter.


WOESTIJNLEEUWEN
Uiteraard een pilsje met Peter Verduyn, de piloot van het sky diven, en uiteraard ook een diner bij Hansa Hotel bij gerant Lucy. Dat is vaste prik. Nieuw was een bezoek aan Inki Mandt en haar man Izak Smit. Zij proberen woestijnleeuwen te beschermen door de omheiningen van het vee ondoorzichtig te maken met ‘shade netting’ gecombineerd met vuurwerk en alarmlichten. Door die afschrikking laten ze het vee met rust en hoeft de boer geen wraak te nemen. Het schijnt goed te werken. Tenminste, áls de boeren hun vee ’s avonds in die omheining drijven maar daar mankeert het helaas nog al eens aan. Zo’n boer voelt zich niettemin gerechtigd de leeuwen af te knallen. Daar word je niet goed van. Hier een van Inki’s laatste postings op FB: https://www.facebook.com/Delhra-Desert-Lions-Human-Relations-Aid-1804307563163861/
Zoek anders op ‘Delhra-Desert-Lions-Human-Relations-Aid’.

De SMS-jes gingen nog steeds door…

De volgende dag (06/12/17) reden we 290 kilometer noordwaarts langs de kust door Skeleton Coast Park. Ons noordelijkste punt in Skeleton Coast was de monding van de Uniab River, twintig kilometer verder dan Torra Bay, een seizoensgebonden camping voor hengelaars. In een straal van drie- of vierhonderd kilometer vind je nergens open water, maar hier siepelt het uit een kleine maar permanente waterval en door een met riet omzoomde canyon naar zee. Een bijzondere plek, noem het gerust een natuurwonder. De dieren zijn ervan afhankelijk; de predatoren weten dat ook.


ELDORADO
De naam ‘Skeleton Coast’ duidt op de vele schipbreuken veroorzaakt door een combinatie van zeestroming en mist. Schepen liggen als geraamtes op het strand en in de branding. Je ziet er ook kruisen van overleden schipbreukelingen. De woestijn grenst direct aan zee. Nederzettingen zijn er amper, alleen zuidwaarts liggen Swakopmund, Wlotskasbaken – een woonoord voor uitsluitend personeel van Areva, een Franse uraniummaatschappij waar ik ook al ooit geld mee heb verloren op de beurs…;-) - en Henties Bay, ook al zo’n hengelaarseldorado maar tenminste nog een echt dorp met een supermarkt en een koffiecafé. Dus een schipbreukeling die de kust bereikte dacht dat ie gered was maar dan begon de ellende pas goed. Zevenhonderd kilometer lege woestijn…. Die weg van tegenwoordig lag er nog niet, dus geen mensen die langs kwamen.

Vervolgens reden we 150 kilometer oostwaarts en toen vijftig kilometer noordwaarts naar Palmwag. Zo’n tien kilometer na Springbok Gate werd de wasbordweg vreselijk slecht. Ineens sprongen er tegelijk drie waarschuwingslichten aan op het dashboard waaronder die van de distributieketting. Dat is serieus. Ik keek onder de motorkap of ik iets kon ontdekken, maar niets. Die muizen! Ze zijn berucht om het doorknagen van kabels, dus ik dacht dat dát aan de hand moest zijn. Waarschijnlijk was door het wasbord het laatste stukje draad losgetrild.


KEUTELS
Maar voor de veiligheid toch maar even de satelliettelefoon ter hand genomen en mijn toeverlaat in barre tijden op gebeld: AutoRepairs Etzold in Windhoek. Die waren van mening dat ik door kon rijden ondanks het alarmlicht van de distributieketting want die was nog niet zo lang geleden vernieuwd. Drie lampen tegelijk… dat duidde inderdaad niet op echt malheur maar op een fout in het waarschuwingssysteem. De vraag was wel of de accu nog oplaadde daarom legde ik die op Palmwag camp site voor de veiligheid aan de lader. Ook belde ik Falkenberg Garage in Kamanjab. Ook hij was van mening dat het de distributieketting niet kon zijn.. Maar we spraken af voor de volgende morgen. Wél 160 kilometer enkele reis. Daar bleek het probleem mee te vallen. Door de combinatie van waarschuwingslichten wisten ze ongeveer waar ze moesten kijken, dat ging mijn pet te boven, en inderdaad was daar een meervoudige stekker los getrild. Ik had de muizen dus valselijk beschuldigd. Maar bovenop het dashboardkastje hadden ze met papiersnippers hun nest gebouwd. En er lag een dikke laag keutels bovenop. Daar moest de staalborstel overheen.

We reden terug naar Palmwag en stoomden meteen door, de Palmwag Concession in: een beschermd natuurgebied ter grootte van bijna heel Nederland. Ruw terrein; stenen. We sloegen kamp op in the middle of nowhere. Als er maar een vuur is, dan ben je thuis. Wel stak er een harde wind op.


ONS VAT DIE LANG PAD
’s Ochtends kozen we voor de lange route door heel de concession naar Hoanib Borehole, Elephant Song en Sesfontein. De route was bar slecht aangegeven, we moesten soms gokken en kaart en gps combineren. Het was een hele rit en de snelheid ging er steeds uit door erosiegeulen dwars op de rijrichting. Eindeloos, zeker op dat grote monotone middenstuk van het traject. Geen rhino te zien helaas, al moesten er hier wel zitten. Op gegeven moment haalden we een auto in, de tweede weggebruiker in heel de dag. Het bleken Nederlanders uit Delfzijl! Die waren niet bang om eenzame trajecten te rijden in hun huurauto.

Bij Mudorib Riverbed werd de omgeving een stuk interessanter door het water in de ondergrond. Hoanib Riverbed was nog mooier, er moest een leeuw ergens een giraffe hebben verschalkt maar we konden hem niet ontdekken. Wel een mooie levende giraffe, en verderop olifanten. Aan de employee die het borehole voor het wild bediende gaven we water, lucifers en iets te eten want de auto die hem had moeten bevoorraden was niet komen opdagen en hij was door zijn rantsoenen heen.
Prachtige route daar in de Hoanib. Helaas ligt ietsje verder noordwaarts een jagerskamp. Die helden lokken leeuwen de concession uit – een beschermd gebied - met aas en luidsprekers met leeuwengebrul. En dan knallen ze ze af. Ik heb er géén énkel respect voor. Het is een misdaad.


RECHTSOMKEERT
Maar even verderop voerde de Hoanib water; er was net een regenbui geweest. De weg liep vast in de modder dus we moesten daar een weg omheen zoeken. Onze sporen werden later op de dag gevolgd door de mensen uit Delfzijl, zo hoorden we de dag erna toen we ze weer tegenkwamen, dus die moesten ook een paar keer rechtsomkeert maken.

Een zandstorm bij Elephant Song; we zagen bijna het pad niet meer. Kamperen daar was dus uitgesloten dus we drukten door naar Sesfontein. Bij het verlaten van de concession gaven we brood en ander voedsel aan de poortwachter. Ook hier het verhaal van de auto die niet kwam opdagen. Alleen wie daar heeft gereden, voelt wat het betekent om wekenlang moederziel alleen op zo’n plek te zitten om dan in de steek te worden gelaten.
Na de concessie werd de weg niet veel beter want het stof werd zo fijn dat het als water langs de ruiten van de auto stroomde. Wie wel eens naar Parijs-Dakar kijkt, kent de naam van dat vloeibare stof wellicht: ‘Fesh-Fesh’. Al met al is de route door de Hoanib zo mooi dat we die opnieuw willen doen, maar dan niet zoals nu met de klok mee door heel de concession maar slechts dit mooie laatste deel en tegen de klok in vanuit Palmwag naar Sesfontein en dan in de concession een nacht kamperen in de Hoanib of Mudorib. De weg tussen Sesfontein en Palmwag is een van mijn favorieten en die pikken we dan mee.


LUXE
We wilden na deze zware dagen wat luxe en besloten te overnachten in Sesfontein Fort, rond 1900 gebouwd door de Duitsers om veetransporten in de streek te controleren in tijden van mond-en-klauwzeer. Er liggen nog graven van Duitse soldaten. Welnu, luxe was het, tenminste de kamer. Het diner… mwah. Maar ik had een goedkoper tarief bedongen dan standaard. Dat kunstje flik ik wel vaker, het is ‘win-win’ want anders blijft een kamer onbezet en verdienen ze helemaal niets.

De terugweg voerde opnieuw langs het startpunt van eergisteren, Palmwag campsite. Bij de koffie daar klaagden we over de gevaarlijk slechte bewegwijzering in dit verlaten gebied. Maar ze vertelden dat olifanten er een gewoonte van maakten om stenen met tekst - die dus afwijken van het gewone - zoek te maken. Het was niet bij te houden. Ik geloof ze.

Dóór naar Doro Nawas Camp. Bij het vorige bezoek met de kinderen in augustus was er geen plaats, want het was hoogseizoen. Nu werkte mijn benadering wel: ‘Mmam, do you have a room tonight which is not occupied? If we can make a fair deal we could take it and you earn at least some money.’ Zo zaten wij SUPELUXE (!) op mijn favoriete plek voor omgerekend € 100,- voor twee personen inclusief diner en ontbijt in een huisje dat normaal € 500 per nacht zou kosten. Hoera!


DE UIL ZAT IN DE OLMEN
Aan het eind van het diner zongen en dansten de personeelsleden ritmische Afrikaanse liederen, en ’s ochtends bij het afscheid opnieuw. Je zou het onderworpen of zelfs racistisch kunnen noemen, zwart zingt traditioneel voor blank, maar ik til er niet zo zwaar aan. Maar Marijke kwam op het lumineuze idee dat wij een liedje terug konden zingen. Het mens heeft absoluut meerwaarde op zo’n reis ;-). Die mag volgende keer wéér mee! En zo klonk ‘De uil zat in de olmen’ over de veranda. De zwarte personeelsleden vonden het prachtig en applaudisseerden.

Pittige rit vervolgens over Outjo en Otjiwarongo naar Okonjima – Africat Foundation: een gelikt maar toch natuurlijk park. Kamperen op Chilala.
Fuck! Een lekke band. Van alles geprobeerd, inclusief een afdichtende hars, maar het hielp niet. Naderhand in Windhoek bleek dat er teveel kleine lekjes waren om de band nog te redden. In Okonjima werd dat dus een reserveband en in Windhoek een stel nieuwe. Uiteraard een braai ’s avonds. En ’s ochtends een game drive met Mathew, de guide die gewapend met een radio-ontvanger luipaarden opspoorde. Ze hebben een halsband die een radiosignaal afgeeft waarmee je het dier kunt tracken. Niet dat dát zo simpel is… , maar het lukte. Twee luipaarden was de oogst.


UITPUFFEN
De eerste probeerde tevergeefs een schildpad open te breken, de tweede had even eerder een wrattenzwijn veroverd dat even groot was als zij zelf. Het dier lag urenlang uit te puffen en al die tijd werd er niet van de prooi gegeten want zodra de buik wordt opengereten komt de geur vrij en dan hoeft je niet lang meer te wachten of hyena’s maken hun opwachting. Mathew rondde een fantastische rit af met een ‘sundowner’ op een grasveldje hoog bovenop een berg. Gin & tonic met uitzicht op de vallei en de ondergaande zon.

Bij ontvangst in Okonjima hadden ze ons verzekerd dat er geen baboons (bavianen) op de campsite waren, maar bij terugkomst was onze etenskrat opengebroken en al het eetbare was verdwenen: gemberkoekjes, bananen, broodjes, zelfs aan de aanmaakblokjes voor het kampvuur hadden ze zich vergrepen. Eet smakelijk. ’s Nachts opnieuw kabaal en gesleep met onze kratten. Toen hebben we alles maar in de auto gemikt.

In Windhoek is het altijd even shoppen. En vervolgens dropte ik Marijke op het vliegveld. Zelf had ik nog een trip naar de Kalahari in Botswana gepland. Daarover in het volgende verslag.
Ik vond het een prima timing: Marijke bereidde de Kerst voor zodat ik bij mijn terugkomst op Kerstavond meteen zou kunnen aanschuiven.