Toch een hele kluif

Vandaag Oh Saom – Koh Kong. Toch een forse rit ondanks de nieuwe weg, en met een raar, enigszins onbevredigend einde.

Voor foto's: zie http://www.hiking-site.nl/virtuexpo/frank-hoppener/index.php



Ongeveer 110 kilometer; drie liter water, een zak chips en wat kokoskoeken als ontbijt om tien uur, zon op de bol, geen lekke banden.

Eerst nog even wat sociale info.
Het viel me in Pramoy al op, en nu in Oh Saom opnieuw: er wordt vrij veel gebouwd. Het gaat goed.

’s Avonds om kwart voor negen gaat het licht twee keer even uit, ten teken van: als je je tanden nog wil poetsen moet het nu gebeuren. Even later gaat de generator uit. Heel het durp tegelijk naar bed. Er zit zelfs geen schakelaar in je kamer. Om vier uur ’s ochtends zet steevast iemand hard de muziek aan: iedereen tegelijk wakker, maar de meesten doen nog een tukje. Maar ik stond op en pakte mijn spullen. Eenmaal klaar voor vertrek was het zaakje van de buurvrouw waar ik water moest kopen nog dicht, dus kon ik onverrichter zaken terug onder de klamboe.

Op de fiets ben je hier een constante bron van hilariteit. Ze kijken je verbaasd aan: op de fiets! Dat schijnt wel heel bijzonder te zijn. Iedereen beweegt zich in de ontwikkelingslanden gemotoriseerd. Ze zijn het lopen en überhaupt het bewegen verleerd. Economie en beschaving zijn alom afhankelijk van olie, en het gevaar is daarom dat ze gebaseerd zijn op drijfzand. Laat ze maar allemaal lachen om mijn fiets; maar als die olie eens óp is, wie hééft er dan nog wat?!

De weg van vandaag was een biljartlaken, vergeleken met gisteren. Over de rit naar Pramoy hebben we het even niet, die is hors categorie. Vermoeiend vandaag, dat toch wel, maar deze keer was het tenminste nog echt fietsen. Het waren meer de lange klimmen in de zon, waaronder twee zeer pittige. De weg voerde in totaal omlaag, maar de echte afdaling kwam pas vlak voor Koh Kong, je rijdt de stad binnen over een soort springschans.

Even vanaf het begin.
Na Oh Saom, meteen door het water; de enige keer vandaag. Wel de hele, dag natte voeten gehouden. Bij de bouwput van het kantoor van de Chinese electriciteitsmaatschappij splitste de weg zich in de oude en de nieuwe weg naar Koh Kong. Arie heeft een maand geleden de oude genomen, ik nu de nieuwe. Glad gravel afgewisseld met kilometers stuiterkalksteen en soms toch weer diepe modder. Nu wèl tropisch regenwoud, in tegenstelling tot voorgaande dagen. En prachtige flarden nevel in het oerwoud. Zoals beloofd: scenic. Het gekwaak van apen in de nabijheid. Maar overal wordt aan elektrische installaties gewerkt. Borden langs de weg met Chinese tekens. Onderweg ook overal Chinezen. Ze bouwen die stuwdammen op meerdere plaatsen zodat ze van één en dezelfde rivier zes of zeven keer stroom kunnen trekken. Zouden ze één dam bij zee bouwen, dan moest die pakweg 1300 meter hoog zijn, want op die hoogte zitten we bij Oh Saom schat ik. Het ecologische voordeel is dat meerdere kleinere gebieden onder water komen te staan en niet één reusachtig. Vrachtauto’s reden af en aan, om de minuut passeerde er eentje. Gevolg: voortdurend stof in de ogen. Als ik er een zakdoek overheen haalde, kwamen er bruin vocht en zwarte klonten uit. Ik zit nu in KK en mijn ogen tranen nóg.

Een nieuwe weg betekent een nieuwe ontsluiting van natuurlijke bronnen. Overal zie je kampementen die later wellicht uitgroeien tot dorp. Op kilometer 46 staat er al eentje in de vorm van lintbebouwing, compleet met de gebruikelijke parafernalia van de beschaving: het geluid van kettingzagen in het bos, verkoolde boomstronken, rondslingerende plastic flessen en hele trossen kinderen rond de hut. Daar krijgen ontwikkelingswerkers thuis de handen wel voor op mekaar. Hoe doen ze dat? Ze vestigen de aandacht op iets ànders. Dat het inkomen per hoofd zoveel is toegenomen, de kindersterfte afgenomen en de zelfredzaamheid substantieel is verbeterd. Vanzelfsprekend is er nog een lange weg te gaan……(!) Het klopt letterlijk genomen wel, maar
halve waarheden zijn erger dan hele leugens, en de ontwikkelingsclubs grossieren daar in. Ik snap ook wel dat het moeilijk is de waarheid over je werk onder ogen te zien.
Solidair moeten we zijn. De ontwikkelingsmaffia heeft ’t goed voor mekaar. Ze zijn belanghebbend maar cultiveren een imago van belangeloosheid en geitenwollen sokken. De media geloven hen op hun blauwe ogen en voeren ze op als objectieve feitenbron. Dat ze de wereld een extra zetje bergaf geven, ach, dat is pas over jaaaren een kwestie van de geschiedenisboeken. Voor die tijd zullen ze uit naastenliefde leuke projecten opzetten om de onherstelbare schade te herstellen. Hoe reageert het Westen? Applaus! Goed bedoelende mensen trekken onwetend hun portemonnee. De wereld gaat aan goede bedoelingen ten onder.

De soooliidaaariiiteit! Moesten wij niet van Pronk c.s zo’n 25 jaar lang solidair zijn met China en andere landen die dat niet nodig hadden? Groter onzin is nauwelijks denkbaar. Totdat het de Chinezen zelf te gortig werd en ze ons beleefd verzochten om het geld te houden. (Een mensenrechtendiscussie kwam hen ongelegen.) Hoe solidair is China zelf?
Maar Pronk en Herfkens hadden natuurlijk wel een punt met hun zalvende praatjes over solidariteit. Ze zijn ermee in heel goede doen geraakt. En als Pronk weer eens een boer laat is er altijd wel een Volkskrantjournalist die het op de voorpagina zet. Maar zie! Verrassing! De Volkskrant in juni 2018: https://www.volkskrant.nl/ts-bd6102ae
(als de link niet werkt, haal ofwel de 's' achter https weg, of copy paste de link in je adresbalk.)

Sorry, dit moest even. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Op zich is met economische ontwikkeling, ook in een oerbos of in een Waddenzee, niks mis natuurlijk. Maar doe het dan goed. Helaas heeft de mens zijn onvermogen afdoende bewezen. Noem mij één ontwikkelingsproject in de natuur waar hij een hek om zichzelf heen heeft gezet. Zou dat nou geen uitdaging zijn voor de NAM/Shell in de Waddenzee?

Mijn voorspelling: Oh Saom en Pramoy liggen in het verlengde van deze weg. Hij betekent ontsluiting vanaf zee, dus vanaf de tegenovergestelde kant dan de traditionele: Pursat. Dus ook Pursat en steden in de buurt krijgen sneller toegang tot de zee via de haven van KK. Hier heeft Cambodja wel oren naar. Want wat is de potentie behalve een korte weg naar zee? Elektriciteit, moderne techniek, hoger opgeleiden, natuur, eco-lodges, tijgers, olifanten, rurale cultuur, drie stuwmeren. Dat wordt door deze weg in één klap toegankelijk.
Het kan nog wat worden in de Cardamom Mountains. Wie rijk wil worden en toch een rustig ruraal leven wil leiden met een investering die zich terugverdient, die starte een eco-lodge in Oh Saom of Veal Veng.



Op kilometer 79 kwam ik bij het estuarium waar volgens de motorrijders van gisteren de veerpont naar KK moest liggen. Kijk, dacht ik: de Oh Saom-vrouwen kunnen inderdaad geen kaart lezen (zie blog van gisteren.) Ik verwachtte de aanlegsteiger elk moment. Maar de mensen die ik vroeg ‘How many kilometers to the ferry’, reageerden onduidelijk. Op kilometer 85 draaide de weg potdikke weer van het estuarium weg, omhoog de bergen in. En later wéér een keer zo, en daarna wéér. Die ferry moest nu toch elk moment komen! Toen ik een landcruiser aanhield om te vragen hoever ver het nu dan toch eigenlijk wàs, begonnen ze mijn fiets al in te laden; een zielige fietser die je aanhoudt, wat ànders kan die willen? Ik vond het wel best eigenlijk. Dat laatste eindje naar de pont, ach. Ik zag er ook tegenop om nog een paar keer opnieuw de berg op en af te gaan alleen om bij die pont uit te komen. Waar lág dat domme ding dan? Ik was al drie keer bijna tot zeeniveau afgedaald en had telkens opnieuw moeten klimmen.
OK, dus met fiets en bagage achter in het bakkie, samen met twee zogende moeders – jongen meiden uit een van de dorpen in opbouw – en twee jongens die zo vriendelijk waren om te helpen om mijn fiets vast te houden op de schokkende landcruiser. (Wat een fantastische auto voor dit werk trouwens. Ik ben gek op dat ding. Het was er precies zo een als waarmee ik in Botswana heb rond gecrost; ik herkende zijn gedrag en de stabiliteit van het chassis op de dirtroad.) Tot mijn verrassing duurde en duurde de rit. Géén ferry! De weg draaide weer helemáál terug de bergen in tot 550 meter boven zeeniveau en voegde zich zelfs bij de ‘oude weg Oh Saom – Koh Kong’. Hij voerde vervolgens rechtstreeks KK binnen. Conclusie: de pont is niet meer nodig sinds de verbinding over land helemaal klaar is. Het wachten is nu op een verbinding 'op hoogte' zodat je niet zinloos eerst de berg af moet en dan weer helemaal omhoog. Brandstof- en energieverspilling. Die motorrijders wisten dit kennelijk niet.
Ik moet zeggen, dán was ik liever fietsend naar KK gegaan, maar dit scheelde wel een emmer zweet. Mijn gehate doos met waterzak en chips en koeken heb ik aan de chauffeur gegeven als wederdienst. Hij was ermee verguld en weet niet dat het een waterzak van € 35,- is.

Maar wie is nu de betere kaartlezer: de vrouwen in Oh Saom of de motorrijders? Qua afstand naar het estuarium hadden de motorduivels gelijk, maar qua totale afstand over de weg naar KK klopt het wat de vrouwen beweerden. OK, ze krijgen van mij het voordeel van de twijfel.

Koh Kong: een ‘oude’ bekende van twee jaar geleden, inclusief dezelfde buikige,overjarige blanke kroegtijgers in lawaaishirt die aan een Cambodjaanse schone zijn blijven hangen, en de in de ashram uitgeteerde, wat verbeten-alternatieve veertigjarige vrouwelijke toeristen in wijde broeken en bandana's die alleen achter hun laptop zitten in de kroeg. Don't you dare! Dat macro-bio voedsel heeft ze geen goed gedaan. Heel vertrouwd allemaal.

Het is in KK veel drukker dan toen; meer business. Misschien dat die elektriciteit een upswing heeft veroorzaakt. Maar de basis blijft hetzelfde: er is geen zak te doen.
De Koh Kong Divers bestaan nog; James Vervoort zit er nog steeds maar was net vandaag naar Thailand, dus er valt helaas niets te duiken. Jammer, maar de aanwezigheid van zijn vriendin maakte veel goed. Ze meldde dat de eenbenige bootsman (landmijnslachtoffer) die ons indertijd naar de waterval bracht, er nog steeds is.
Ook de motortjespromenade ’s avonds is onveranderd. Het restaurant boven het water (met uitzicht op de brug naar Thailand) heeft stand gehouden; het is zelfs uitgebreid met een nieuw platform verder het water op. Bovendien is het verbeterd, zeker ook qua kaart. Vooral de gegoede Cambodjanen frequenteren het; het loopt goed. Heerlijk zeewindje daar ’s avonds.

Twee dingen waar ik mij zorgen over maak:
1) De lichaamsdelen waar ik in deze blog al te vaak over heb moeten zeuren. Dat haalt een deel van het plezier eraf. Ik kan de KLM niet voor 100% de schuld geven; ik ben er zelf ook gevoelig voor. Mijn maten op de Camino weten er alles van (bloed in de zeem van de fietsbroek.) Maar juist daarom hecht ik zo aan die cyclist crème.
2) De toestand van mijn ketting. De binnenringen zie ik omhoog komen als ik met de vinger onderlangs over de ketting strijk. Óf de pennen, óf de ringetjes zijn erg gesleten de laatste dagen. Ze hebben het dan ook ongelooflijk voor de kiezen gehad: modder, zand, water, stof, gecombineerd met het vervoerde gewicht dat soms noopt tot een uiterste spanning op de ketting. Kan één van de fietsers in omgeving Hengelo eens informeren bij Brama of Ten Tusscher (Henk, misschien jij zelf wel? email dan svp naar f.hoppener@gmail.com of zet het op deze blog als comment dan weten de anderen het ook.) hoe groot het risico op kettingbreuk is? Ik heb wel reserveschakels en een kettingpons bij me, maar een hele versleten ketting red ik daar niet mee. En deze fiets moet me wel nog terug over de grens naar Thailand brengen. Op die plaats is geen OV.
Ik ga dus wat meer de bus pakken,om nr. 1 en 2 te ontzien. Of we dit blog dan hiermee moeten sluiten weet ik niet. De fietsexercitie is dan wel niet beëindigd, maar wordt wel bekort.

Dan nog een ‘bij nader inzien’ op mijn inschatting van het effect van de nieuwe weg. Ik denk dat bedrijven in Pursat en Battambang toch niet deze weg zullen kiezen voor transport naar zee. Toch te moeilijk. Ze zullen de voorkeur geven aan de vlakke weg over Phnom Penh naar Sihanoukville aan zee. Wat niet wegneemt dat voor toerisme deze weg wel mogelijkheden biedt vanuit Pursat. Maar het belangrijkste effect zal toch uitwaaieren vanuit Koh Kong.



En nu: een pils, en een paar springrolls.

Gegroet allen,

Frank