Was getekend: Frank
Door: FrankHoppener
Blijf op de hoogte en volg Frank
27 Februari 2011 | Cambodja, Preah Seihanouk
Vandaag de toerist uitgehangen.
De bus naar Sihanoukville zou me bij het hotel oppikken, maar op de afgesproken tijd belde de busmaatschappij dat ik toch maar een riksja moest pakken. Service. Dan maar even de fiets op. De bus zat al bijna helemaal vol dus werd ’t een plaatsje bijna achterin. Op de rij achter me zat een vent met een rare uitstraling; hij had de hele reis zijn zwarte T-shirt over zijn hoofd en voor z'n gezicht en daarover een pet. Ik dacht aanvankelijk dat ik een burka-spook achter me had zitten. Rare paradijsvogels zie je onderweg.
De reis naar Sihanoukville verliep vlotjes.
Drie grote stranden hier, ik zit ergens aan de Zuidoostkant: Ocheutal Beach. Let it all hang out. Ook bekend van twee jaar gleden, maar de ontwikkelingen gaan snel. Allereerst is er een betegelde promenade langs heel het strand gemaakt; niet slecht eigenlijk. De shops beginnen nu al op de weg naar het strand. Het gebied met ‘reuring’ heeft zich zeker een kilometer verder Zuidoostelijk uitgestrekt; twee jaar geleden stond daar nog helemaal niets. Het primitieve restaurant waar we ’s avonds aten, heeft plaatsgemaakt voor een echte strand-shack. Van de familie Müsli die het restaurantje toen uitbaatte geen spoor. Jammer; eigenlijk een beetje een tegenvaller. Wég die onbeholpen romantiek van toen. Maar eigenlijk omdat je de oude situatie hebt gekend. Nu was de soep er in ieder geval OK. Nadeel van Azië is dat je bij het eten steevast gezelschap krijgt van een kwispelstaartende hond: ‘Kijk eens wat een leuke hond ik ben!’
Veel meer verkoopmevrouwtjes ook. Zóveel schalen kreeft trekken voorbij dat de zee welhaast leeg moet zijn. Massage: vraagprijs vijf dollar. Ontharen van de benen (met twee nylon draadjes) zal ook wel zoiets kosten. Verder zijn de in de branding butsende opblaasklimwanden en de paar jetski’s ook nieuw.
‘Het is niet meer als vroeger, maar toch leuk’, zullen we maar zeggen.
Vandaag viel me weer op dat bij het handen schudden ik - als ik niet oppas - eerder loslaat dan zij. Dat is een cultureel verschil. Dat eerste contact moet goed gaan.
Ik zit nu in het Orchidee Guesthouse; eigenaar ene Jan. Nederlander dus. Goed guesthouse, met toch wat tegenvallertjes: zo zit ik wat achteraf in een nieuwe aanbouw, het internet doet ’t niet (na zes uur pas gefikst) en de gemiddelde leeftijd van de gasten bevalt me helemaal niet; het lijkt hier wel een bejaardenhuis (zei degene die nog steeds geen 65 is.)
Morgen zie ik een van die motorrijders uit Oh Saom.
Bijna iedereen van jullie heeft gisteren een mailtje gehad met daarin de gereden routes (laat gps-fanaten dit niet horen, want dat zijn fundamentalisten: een route is een route, en een track is een track. Dit waren in gps-termen tracks.) Misschien bracht ik je ermee in verwarring. Daarom even een korte uitleg.
Omdat ik voor kaartenmakers tracks registreer, gebruik ik twee gps-sen tegelijk, die allebei dezelfde track ‘opnemen’. Zo’n apparaat heeft een nauwkeurigheid van hoogstens dertig meter. Als ik nu twee tracks opstuur naar de kaartenmaker, neemt die het gemiddelde van beide, en reduceert zo de afwijkingen al met ongeveer de helft.
Je ziet dus twee tracks met dezelfde naam, alleen staat er bij eentje het woord ‘edge’ achter.
Bijvoorbeeld: Pramoy – Oh Saom.kml naast Pramoy – Oh Saom edge.kml (of .kmz.) de ene is van mijn unit met de naam Oregon, de andere van de Edge. Dezelfde track op een ander apparaat. Alleen is de Edge meestal wat korter omdat ik telkens vergeet dat die alleen registreert als je de timer aanzet. Daar denk ik altijd een paar kilometer te laat aan, en van Pailin naar Pramoy helemaal niet. Toen heeft ie de hele dag loos aangestaan.
Conclusie: je hoeft er dus maar drie te bekijken (aangenomen dat heel dat gefiets van me je qua locatie überhaupt interesseert), dat zijn gewoon de namen van de route (èèèèh pardon: tracks) zonder toevoeging van ‘edge’. Forget about Edge. Jeanette: daarom hoeven er geen zeven. De overige bestanden zijn waypoints, punten in het landschap gebruikt voor routebepaling. Voor jullie ook niet belangrijk. Deleet gerust.)
OK, nu zit ik dan in Sihanoukville. Vraag is: wat doen we met dit blog? Er een punt achter zetten? Het spannende deel hebben we namelijk gehad; verder is het een braaf reisje denk ik. Strand, Bokor Hill Station, Phnom Penh, Pursat, Battambang, Pailin en weer naar Thailand. Daar komt bij dat ik veel vermeldenswaardigheden in het voorliggende gebied al eerder heb gezien, zoals Tuol Sleng (de Rode Khmer verhoor- en martelschool. De leider ‘Duch’ is pas een jaar geleden veroordeeld.) en de Killing Fields. Daar hoef je geen tweede keer naar toe. Alsjeblieft zeg. Anchor Wat dan? Da’s een stukje verder Noordoostelijk bij Siem Reap. Ik weet niet of ik daar tijd voor heb, maar op zich is dat complex interessant genoeg voor een herhaling. Bokor Hill en Pursat zijn nieuw, dus misschien dat ik daar nog eens op het toetsenbord ‘dakker’. Maar vrijwel zeker is Pursat een braaf provinciestadje. Dus echt: we hebben het aan schrijfwaardigs zo ongeveer gehad. Misschien dat ik voor jullie – maar niet voor mij – moet hopen op weer een geweldig opspelende buikloop of ander ongerief, want als ik je reacties lees, geloof ik dat ik je wel heb geamuseerd. Ik heb jullie wel door: het leukste vermaak is leedvermaak.
Conclusie: als ik niet ingrijp, loopt dit verslag het gevaar als een nachtkaars uit te gaan. Ik had wat dat betreft beter groots en meeslepend kunnen verongelukken ergens bij Pramoy; opgegeten door een tijger bijvoorbeeld; maar toch maar even niet.
Laten we zó afspreken: als zich vermeldenswaardigheden voordoen, schrijf ik een blog, en anders doe ik er het zwijgen toe. Je ziet het vanzelf aan je mailbox.
Dus nu voorlopig mijn groet:
Was getekend:
(Ik zie er niet meer zo hologig uit als op de foto in Pramoy. Maar om er redelijk uit te blijven zien, moet je voor lief nemen dat je er soms door sport niet uitziet.)
Frank
De bus naar Sihanoukville zou me bij het hotel oppikken, maar op de afgesproken tijd belde de busmaatschappij dat ik toch maar een riksja moest pakken. Service. Dan maar even de fiets op. De bus zat al bijna helemaal vol dus werd ’t een plaatsje bijna achterin. Op de rij achter me zat een vent met een rare uitstraling; hij had de hele reis zijn zwarte T-shirt over zijn hoofd en voor z'n gezicht en daarover een pet. Ik dacht aanvankelijk dat ik een burka-spook achter me had zitten. Rare paradijsvogels zie je onderweg.
De reis naar Sihanoukville verliep vlotjes.
Drie grote stranden hier, ik zit ergens aan de Zuidoostkant: Ocheutal Beach. Let it all hang out. Ook bekend van twee jaar gleden, maar de ontwikkelingen gaan snel. Allereerst is er een betegelde promenade langs heel het strand gemaakt; niet slecht eigenlijk. De shops beginnen nu al op de weg naar het strand. Het gebied met ‘reuring’ heeft zich zeker een kilometer verder Zuidoostelijk uitgestrekt; twee jaar geleden stond daar nog helemaal niets. Het primitieve restaurant waar we ’s avonds aten, heeft plaatsgemaakt voor een echte strand-shack. Van de familie Müsli die het restaurantje toen uitbaatte geen spoor. Jammer; eigenlijk een beetje een tegenvaller. Wég die onbeholpen romantiek van toen. Maar eigenlijk omdat je de oude situatie hebt gekend. Nu was de soep er in ieder geval OK. Nadeel van Azië is dat je bij het eten steevast gezelschap krijgt van een kwispelstaartende hond: ‘Kijk eens wat een leuke hond ik ben!’
Veel meer verkoopmevrouwtjes ook. Zóveel schalen kreeft trekken voorbij dat de zee welhaast leeg moet zijn. Massage: vraagprijs vijf dollar. Ontharen van de benen (met twee nylon draadjes) zal ook wel zoiets kosten. Verder zijn de in de branding butsende opblaasklimwanden en de paar jetski’s ook nieuw.
‘Het is niet meer als vroeger, maar toch leuk’, zullen we maar zeggen.
Vandaag viel me weer op dat bij het handen schudden ik - als ik niet oppas - eerder loslaat dan zij. Dat is een cultureel verschil. Dat eerste contact moet goed gaan.
Ik zit nu in het Orchidee Guesthouse; eigenaar ene Jan. Nederlander dus. Goed guesthouse, met toch wat tegenvallertjes: zo zit ik wat achteraf in een nieuwe aanbouw, het internet doet ’t niet (na zes uur pas gefikst) en de gemiddelde leeftijd van de gasten bevalt me helemaal niet; het lijkt hier wel een bejaardenhuis (zei degene die nog steeds geen 65 is.)
Morgen zie ik een van die motorrijders uit Oh Saom.
Bijna iedereen van jullie heeft gisteren een mailtje gehad met daarin de gereden routes (laat gps-fanaten dit niet horen, want dat zijn fundamentalisten: een route is een route, en een track is een track. Dit waren in gps-termen tracks.) Misschien bracht ik je ermee in verwarring. Daarom even een korte uitleg.
Omdat ik voor kaartenmakers tracks registreer, gebruik ik twee gps-sen tegelijk, die allebei dezelfde track ‘opnemen’. Zo’n apparaat heeft een nauwkeurigheid van hoogstens dertig meter. Als ik nu twee tracks opstuur naar de kaartenmaker, neemt die het gemiddelde van beide, en reduceert zo de afwijkingen al met ongeveer de helft.
Je ziet dus twee tracks met dezelfde naam, alleen staat er bij eentje het woord ‘edge’ achter.
Bijvoorbeeld: Pramoy – Oh Saom.kml naast Pramoy – Oh Saom edge.kml (of .kmz.) de ene is van mijn unit met de naam Oregon, de andere van de Edge. Dezelfde track op een ander apparaat. Alleen is de Edge meestal wat korter omdat ik telkens vergeet dat die alleen registreert als je de timer aanzet. Daar denk ik altijd een paar kilometer te laat aan, en van Pailin naar Pramoy helemaal niet. Toen heeft ie de hele dag loos aangestaan.
Conclusie: je hoeft er dus maar drie te bekijken (aangenomen dat heel dat gefiets van me je qua locatie überhaupt interesseert), dat zijn gewoon de namen van de route (èèèèh pardon: tracks) zonder toevoeging van ‘edge’. Forget about Edge. Jeanette: daarom hoeven er geen zeven. De overige bestanden zijn waypoints, punten in het landschap gebruikt voor routebepaling. Voor jullie ook niet belangrijk. Deleet gerust.)
OK, nu zit ik dan in Sihanoukville. Vraag is: wat doen we met dit blog? Er een punt achter zetten? Het spannende deel hebben we namelijk gehad; verder is het een braaf reisje denk ik. Strand, Bokor Hill Station, Phnom Penh, Pursat, Battambang, Pailin en weer naar Thailand. Daar komt bij dat ik veel vermeldenswaardigheden in het voorliggende gebied al eerder heb gezien, zoals Tuol Sleng (de Rode Khmer verhoor- en martelschool. De leider ‘Duch’ is pas een jaar geleden veroordeeld.) en de Killing Fields. Daar hoef je geen tweede keer naar toe. Alsjeblieft zeg. Anchor Wat dan? Da’s een stukje verder Noordoostelijk bij Siem Reap. Ik weet niet of ik daar tijd voor heb, maar op zich is dat complex interessant genoeg voor een herhaling. Bokor Hill en Pursat zijn nieuw, dus misschien dat ik daar nog eens op het toetsenbord ‘dakker’. Maar vrijwel zeker is Pursat een braaf provinciestadje. Dus echt: we hebben het aan schrijfwaardigs zo ongeveer gehad. Misschien dat ik voor jullie – maar niet voor mij – moet hopen op weer een geweldig opspelende buikloop of ander ongerief, want als ik je reacties lees, geloof ik dat ik je wel heb geamuseerd. Ik heb jullie wel door: het leukste vermaak is leedvermaak.
Conclusie: als ik niet ingrijp, loopt dit verslag het gevaar als een nachtkaars uit te gaan. Ik had wat dat betreft beter groots en meeslepend kunnen verongelukken ergens bij Pramoy; opgegeten door een tijger bijvoorbeeld; maar toch maar even niet.
Laten we zó afspreken: als zich vermeldenswaardigheden voordoen, schrijf ik een blog, en anders doe ik er het zwijgen toe. Je ziet het vanzelf aan je mailbox.
Dus nu voorlopig mijn groet:
Was getekend:
(Ik zie er niet meer zo hologig uit als op de foto in Pramoy. Maar om er redelijk uit te blijven zien, moet je voor lief nemen dat je er soms door sport niet uitziet.)
Frank
-
27 Februari 2011 - 16:33
Frank On Trip:
beste frank, ik lees met plezier je reisverslagen, sorry dat ik niet altijd reageer, maar hier was het een gekkenweek. ben jaloers op je dat je dit allemaal doet - en vroeg me af of je al iets van mijnen hebt gemerkt. nee, dus anders was je er wel geweest, maar in de zin van ervaringen van anderen. en eet die kreeft voordat ie helemaal is weggeplukt van de bodem. lekker!!!
jaap -
27 Februari 2011 - 17:38
Franz-Josef:
Genieße die Erholung am Strand! Lass dich massieren und enthaaren, dann merkt man dir deinen 64 Jahre nicht mehr an. hahaha! Bin gespannt, ob du noch mehr zu berichten hast.
Liebe Grüße
Franz-Josef und Elisabeth
-
27 Februari 2011 - 18:15
Jeannette:
Je laatste mogelijkheid bij "conclusie" had een open einde opgeleverd, Ben ik geen voorstander van ...
Dank voor je uitleg :) -
27 Februari 2011 - 18:27
René:
Haha, die slotopmerking! Die ga ik onthouden!
Fijnigheden verder en wordt maar geen maaltijd. -
27 Februari 2011 - 20:28
Toos:
ik lees je wel als ik terug ben uit het ziekenhuis.
bikkel !!!!!!
-
27 Februari 2011 - 21:38
René:
Wil je de kmz naar zichtopzee@gmail.com sturen? -
28 Februari 2011 - 19:56
Marthe:
Heey pap,
Orchidee, dat was toch het guesthouse waar we eigenlijk in wilden en waar we uiteindelijk ook een dag in hebben gezeten, toch? Zo jammer dat de familie Müsli er niet meer is! Zij waren echt leuk.
Wel uitkijken, we willen je heel terug!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
