Jantje lacht, Jantje huilt

16-03
Poeh hey, dá’s nog eens een succes. Vandaag was het plan om op een boot een khlong ( = bewoond kanaal) in te varen met Peter, de Bangkokse kaartenmaker (zie www.asiaGPSenthousiasts.com en www.mapwell.co.cc .) Ik vroeg hem of ik van te voren nog ergens iets moest boeken, maar dat hoefde niet. ‘I know my way around.’ Met de ferry over de rivier gingen we naar de pier bij het Royal Palace waar hij dus kennelijk wist bij wie of waar hij voor die boottocht moest zijn. Inderdaad ging hij in overleg met een dame die de keus had uit drie varianten van khlong-tochten. Ik vond ’t errug aan de prijs maar wist niet wat we er precies voor kregen en ging ervan uit dat Peter dat wèl wist. Ik betaalde en moest voor ons tweeën omgerekend toch even zestig Euri aftikken. Wat heel veel is voor Thailand. Maar OK, je huurt voor twee personen heel zo’n ‘long boat’ af inclusief bootsman voor ik weet niet hoeveel uur, zo redeneer je dan. We zouden door de khlongs gaan, dan naar de floating market, vervolgens naar Wat Arun (waar vorige maand een bekende monnik overleed. Anderhalf miljoen mensen op zijn begrafenis.), naar een snake farm en nog iets dat ik ben vergeten. Kijk, die floating market in het programma, dat verklaarde wat, want dat was ver weg. Maar dan nóg verwachtte ik dat we minstens ergens een lunch zouden krijgen aangeboden, wat hier redelijk gebruikelijk is. Eenmaal varend bleken twee dingen: de tocht zou slechts ongeveer anderhalf uur duren, en Peter keek bedenkelijk bij de prijs die ik had betaald. Geen goed teken.
Deze khlong was overigens minder leuk dan die van drie jaar geleden bij Nonthaburi (Khlong Om Non). Meer stadse drukte hier. Verder viel op dat je om de bocht wel weer een Wat (= tempel) passeerde; soms twee tegelijk. Na pakweg een half uur kwamen we bij Wat Arun als eerste stop. Inderdaad een heel mooi exemplaar en begrijpelijk een nationale trots van Thailand.
Terug naar de aanlegsteiger. Geen boot. ‘Meestal wachten ze ergens aan de overkant’, zei Peter. Na een half uur, nòg geen boot. Na drie kwartier pakten we even verderop maar de ferry naar het vertrekpunt voor ‘een goed gesprek’ met dat vrouwtje waar we de trip hadden geboekt. Natuurlijk géén vrouwtje. Dát godvergeten pokdalige takkenwijf!

Leerpunten:
1) Nooit vooraf betalen. Wat ik al wist, maar om onverklaarbare redenen uit het oog verloor.
2) Blijf altijd uitgaan van je eigen oordeel. Maar ja hoe gaat dat; ik vond het niet reëel om het beter te willen weten dan iemand die in Bangkok woont, Thais spreekt en van de hoed en de rand weet. Foutje. Bangkok is zo groot en anoniem dat ook ‘autochtonen’ elke keer opnieuw het wiel moeten uitvinden. Maar aannemend dat het voor hem de bekende weg was, had ik mijn kritische vermogens uitgeschakeld.
We mogen dus concluderen dat op de keper beschouwd toch niemand het zo goed weet als ik. Toch een opsteker. Ik moet er alleen zelf in blijven geloven en eigenwijzer zijn. Dat zou onderhand eens tijd worden. Je ziet het al in dit blog, ik heb veel te weinig een eigen mening. Iedereen kan me precies daar krijgen waar ie me hebben wil.
Je begrijpt wel dat ik de track van die tocht deleet. Die ga ik niet bewaren en aan jullie opsturen.

Peter haalde er zijn schouders bij op (het was ook niet zijn geld) en meldde en passant dat in Pattaya en Phuket veel toeristen een jetski huren en naderhand achtduizend Bath (€ 200,-) mogen dokken voor schade die er al op zat maar onzichtbaar onderwater verborgen was tijdens het afsluiten van het contract. De politie zit in het complot. (Dus wie ooit….)




Dat plan om een motortje kopen kunnen we op onze buik schrijven. Allereerst is het een gedoe van vier maanden om het ding geregistreerd te krijgen. Daarvoor heb je om te beginnen al verklaringen van de Nederlandse ambassade nodig. En vervolgens mag je er niet eens mee de grens over. Je moet binnen het land blijven waar hij staat geregistreerd. Schrappen dat plan. De wereld is weer een stukje overzichtelijker.
(Blijft over: Landcruiser in Zuidelijk Afrika.)


Het is trouwens verdomd koud vandaag na die plensbui van gisteren. Je moet gewoon een jas aantrekken. Morgen is het nog steeds koel.


17/03
Dit is al de derde dag dat het koud is en regent. Ik loop rond in een fietsjasje dat ik tot nu toe niet heb gebruikt. De Thai weten niet wat hen overkomt (ik ook niet. Ik ga geld terugeisen bij de KLM); dit is heel uitzonderlijk voor de tijd van het jaar.

Waarneming bij Starbucks (behalve de dikke rat die ik in het steegje ernaartoe zag wegflitsen): op elke kop koffie die ze zetten gooien ze er minstens één weg. Barista’s all over de world hebben soms een tic, noem het fundamentalisme, een piston voor één kop espresso KAN geen goed resultaat opleveren. Zo staat het in de espressobijbel. Het moet per se een dubbele piston zijn (voor twee koppen tegelijk). Maar twee espresso’s in één capucci verwerken kan ook weer niet vinden ze (ik zie dat niet zo), dus zetten ze er twee en gooien er eentje weg. Starbucks profileert zich graag als duurzaam. Wèl mag je tegen betaling ervoor kiezen die extra espresso bij je capucci te laten voegen. Slim van Starbucks.



18/03

De dag begon alwéér koud, maar rond twaalf uur brak de zon eindelijk (eindelijk!) door en was het prima weer. Niet te warm, niet te koud voor het fietstochtje met de Amazing Bangkok Cyclists (ABC) (www.realasia.net). Ik herkende veel plaatsen van twee jaar geleden toen ik dezelfde tocht deed. Eerst een ‘cultureel’ deel door de rand van de stad door wijken van uiteenlopende welstand (zie foto’s), dan de Chao Praya River oversteken om een rondje te maken door de ‘groene tuinen’ van Bangkok. ( Ik stuur jullie per mail de Google Earth file zodra ik ‘m heb.) Cocos, bananen, morning glory, groenten, enzovoort. Je rijdt over een betonnen fietspad van een meter breed dat soms een halve, maar soms ook twee meter boven de grond ligt. Met haakse bochten dus wie niet uitkijkt ligt diep in de modder beneden. Ik vind ’t leuk, en zie er geen been in om over een paar jaar voor een derde keer mee te gaan. Afstand zo’n achttien kilometer. Onderweg overal economische activiteit wat vaak neerkomt op koken en eten.

De huizen die we bekeken hadden meestal de volgende indeling: begane grond voor economische activiteit (in de wijk van vandaag veel huisvlijt-schoenmakers); op de eerste etage zijn de slaapvertrekken, en op de derde etage bergen ze hun kleren en ander spul. Een keuken tref je meestal niet aan (àls die er al is, dan op de begane grond) want dat kost meer huur. Het is daarom goedkoper om uit eten te gaan dan om zelf te koken wat dus geen mens doet. Dagelijks stromen om vijf uur 's middags de straten vol. Voor veertig of zestig Bath (€ 1,10 tot 1,60) eet je uitstekend op straat. Ik doe het zelf ook meestal. Altijd vers, en het kost niks. In Bangkok wordt altijd en overal op straat gegeten. Op elk uur van de dag. Niemand die vreemd opkijkt als een ondernemer om vijf uur ’s ochtends zijn barbecue opstookt. Hij heeft gegarandeerd zijn klantenkring op dat uur. De Thai lijken me een redelijk gelukkig volkje als ik ze zo zie ‘socialisen’, lachen en eten aan hun klaptafeltjes op straat.
Dan zijn er nog de mensen die onder de bruggen slapen in ‘shacks’ of toch in echte stenen huizen. Daar hoeven ze helemaal niets te betalen, dus de regering krijgt ze er nooit meer weg. Door het uitsparen van huur hebben ze wel een motortje, tv, dvd-speler enzovoort. Ze zijn niet per se arm.

Het was onvermijdelijk; langs de rivier ligt een tempel. Daar moesten we naar toe van onze Thaise fietsgastvrouwen. Een tempel met een gemummificeerde buddhist monk die we mochten bezichtigen en fotograferen. Religie is crazy (maar er zijn gradaties in mogelijk).
Overigens over die buddhist monks nog even verder na een verhaal in een vorige blog over ze. Heiligen bestaan niet; ook niet onder de buddhisten, al worden ze door links angehauchte Westerse intellectuelen uit de grachtengordel met een gammastudie wel daartoe gebombardeerd. ‘Ze zijn zo vreedzaam!’ Hier van mijn kant een paar relativeringen.
• Zóveel weelde en rijkdom als in die tempels is geconcentreerd, dat heb je als toerist niet direct in de gaten. En buiten de muur leven de mensen soms echt in de modder. Die mogen ’s ochtends die ‘treeplankpassagiers’ voedsel geven om de dag door te komen. Wat de sukkels nog doen ook. Die tempels zijn zo rijk en er zijn er zóveel van. Het is echt volledig uit balans. Ik begin te schatten dat tien procent van het Thaise landoppervlak door tempels wordt ingenomen. De waarde die bij die monniken is geconcentreerd, alleen al aan vastgoed en grond, is enorm maar kun je niet inschatten. Buddhist monks kunnen niet anders dan een politieke machtsfactor van belang zijn.
• Tempels zijn een vrijplaats voor vervolging door de politie. Dus wie vind je daar vooral denk je?
• Tijdens politieke rellen richt het protest zich nooit tegen monniken die in welstand baden. Die blijven buiten schot. Ik snap de mensen ook wel. Reli opgevoed, daar maak je je niet zo een-twee-drie los van. Stel je voor, dat je het recht op het hiernamaals verspeelt.
• In de tijd dat ik in Sri Lanka zat, wees onderzoek uit (ik weet niet meer door wie, moet ik bekennen; ik weet slechts wat de conclusie was) dat Buddhist monks een zeer onfrisse rol speelden in de etnische conflicten tussen Tamils en Singalezen. Zo zouden ze verantwoordelijk zijn voor de ‘killings’ van duizenden Tamils èn Singalezen in de omgeving van Habantota in het Zuiden zo rond 1983. Of de term genocide van toepassing is, blijft nog steeds een vraag. Maar die gebeurtenissen hebben de opmaat gegeven tot de burgeroorlog met de Tamil Tijgers die pas vorig jaar is beëindigd met de liquidatie van die andere misdadiger, nu aan Tamil-zijde: Prabakharan. En ondertussen krijgt iedere dag (ie-de-re dag!) zo'n kwezelachtige namaak-Dalai Lama op het Sri lankese journaal minstens een kwartier de vrije teugel. Zóveel nieuws kan er niet uit die hoek van die eunuchen komen. Dat heeft een politiek doel.
• En dan nog het belangrijkste: ik heb nog nooit een magere buddhist monk gezien. Da's voldoende voor de enig mogelijke conclusie: ze zijn niet te vertrouwen.
Heiligen: ik moet ze niet.

Ter afsluiting nog een waarneming van importantie op genetisch danwel cultureel vlak. Ofwel de Aziatische man is bijzonder klein geschapen ofwel toiletpotten worden door vrouwen ontworpen. Een beetje vent kan er met goed fatsoen geen gebruik van maken. Je moet met kunst en vliegwerk je instrument optillen tijdens een zittende opluchting. Dat hangt anders tegen de bodem van de pot op precies dezelfde parkeerplaats waar duizenden mannen vóór je ……..



Goed, ik denk dat we dit blog nu dan toch mogen afsluiten. Al begin ik wat op Heintje Davids te lijken. Morgen nog de weekendmarkt Chatuchak en dat was ’t dan. Zondag het vliegtuig. Chatuchak kan ik redelijk goed voorspellen: verbijstering over de onvoorstelbare hoeveelheid exotische waar; hard onderhandelen over een parelsnoer dat Marijke bij me in bestelling heeft en verder rondzwerven. Als zich iets bijzonders voordoet, meld ik me wel bij je.
Eenmaal terug in NL zal ik nog rapporteren of de KLM zich heeft gedragen en dan zit dit blog erop. Jullie hebben me heel aardig van de straat gehouden.
Eeeeehm, … was dat eigenlijk wel de bedoeling?! Ik ging toch om te fietsen.


Vriendelijke groet, en heel erg bedankt voor de aardige reacties. (Behalve Marthe natuurlijk, met haar gezeik over dat gewicht van me …. ;-)

Frank