Met het zweet in de bilnaad

Kennelijk kan het niet zonder stress, vliegen. Het begon er al mee dat de bus naar het vliegveld een kapotte airco had en iedereen het zweet in de bilnaad had staan. Op het vliegveld was ik niet alert genoeg met als gevolg dat de bus wegreed met mijn doos voor de fiets er nog in. Ik kon me wel voor m’n kop slaan: ‘Hoe STOM kun je zijn!?’ Daar had ik nou alle moeite voor gedaan, en zonder doos neemt de KLM je fiets niet mee. In paniek naar de dames van het kaartjesbureau. Die hadden gelukkig een mobieltje en konden de chauffeur melden wat aan de hand was. Ik natuurlijk zenuwachtig, maar de dames waren zeker van hun zaak. Twintig minuten later kwam de bus op zijn ronde inderdaad weer langs halte ‘vliegveld’ en kon ik naar binnen sprinten om de doos eruit graaien. Vervolgens fiets met gereedschap erin plus een fietstas en dan eens kijken wat er nog bij kon. Een personeelslid van de incheckbalie van Japan Airlines was zo vriendelijk me een paar keer de doos met variabele vulling op zijn weegschaal te laten zetten. Helaas: er kon niets bij, er moest iets uit. Twee kilo te veel. En dat terwijl ik al zoveel had weggegooid. Maar overgewicht is zó bereikt; je koopt eens wat leuks voor je vrouw en dochters, en voor jezelf een Burberry en Lacoste poloshirtje. Dat was nu teveel omdat fiets, doos en gereedschap samen al het maximum gewicht bereikten. Ik heb mijn voorwiel moeten weggooien, zo ook kettingsmeer, reserve bouten en moeren, en een t-shirt. (Har, je banden zijn mee, maar nou heb je dan ook de nobele taak om iedereen uit het wiel te rijden.) Ik kwam uiteindelijk uit op 23,3 kilo maar verwachtte niet anders dan dat de KLM over die 0,3 kilo zou gaan zeiken. Dus bij het inchecken hief ik met een voet de onderkant van de doos een beetje op, en zo ging hij mee als een bagage van 19,4 kilo.

Vliegvelden zijn het dieptepunt qua klantvriendelijkheid (of je moet bussinessclass reizen, dan is iedereen ineens een knipmes voor je.) Het personeel aan de incheckbalie presteert het om op het dooie gemak drie kwartier onderling te ‘socialisen’ terwijl voor hun balie een rij van 35 meter staat. Mooi laten staan. Je wordt als economy-klant behandeld als vee. Dat we dat pikken! Niemand steekt z’n nek uit en gaat eens vragen wat de plannen van de heren zijn. (Behalve… je weet wel.)
Ik heb de KLM deze reis leren haten. Ik herhaal hier een stuk uit mijn eerste blog dat ik later heb ingelast, en jullie waarschijnlijk niet hebben gelezen. Komtie:
‘De situatie is deze: je betaalt de KLM extra voor een fiets maar je mag daarvoor nog minder meenemen dan de reguliere bagage bij een andere maatschappij.’

Vervolgens moest ik een uur of vijf rondhangen voor vertrek, dus dan maak ik geld op. Er is niets anders te doen. Vooruit, nóg maar een pilsje.
Vertrekdagen zijn sowieso altijd saai, nog vóór je op het vliegveld bent. Je komt die dag tot niets anders dan consumeren en rondhangen. Ik spel altijd de Financial Times en de New York Times van voor tot achter. Deze vertrekdag had ik nog geluk met een gratis voetmassage die de manager/receptionist in New Siam I me aanbood in New Siam Riverside. Ik kon het heel goed met hem vinden. Hij benoemde mij tot ‘special guest’. Dat aanbod brak de saaiheid van de dag enigszins.


Wat heb ik toch een hekel aan vliegen. Elf uur in een sigarenkoker zonder je te kunnen bewegen en zonder beenruimte. Erger nog: homo homini lupus. Laat ik nou oppassen geen reputatie te vestigen als misantroop. Daarom beperk ik mij tot slechts twee punten van wrevel jegens mijn medepassagier.
• Waarom mogen kleine kinderen in een vliegtuig vrijelijk rondkrijsen? Nu was er weer zo één; een geluid als van het losdraaien van een verroeste schroef, maar dan honderdvoudig versterkt. Hoe bestaat het dat zo’n stewardess dan guitig doet tegen zo’n wurm: ‘Poelepoelepoelepoele!!’ Ongetwijfeld een ‘mensenmens’. Ik vind het van één kant nog bewonderenswaardig ook, maar het zal wel iets met klantenbinding te maken hebben, anders kan ik het me niet voorstellen. Die ouders! Dat is een film waard, zoals ze rondkijken met een air van ‘Ik heb hier RECHT op! Zèg er eens wat van als je durft!’ Ze proberen niet eens het te voorkomen of in te dammen. Volgens mij is de ultieme bevestiging van hun voortplanting pas gerealiseerd als anderen er last van hebben. Ik weet een oplossing voor krijsers: het raam uit. Hoor je nooooit meer wat van.
• Hoe bestaat het dat passagiers bij het binnenkomen van het vliegtuig op hun dooie gemak het gangpad blokkeren omdat ze nog iets uit hun bagage willen halen of omdat ze zodanig motorisch gestoord zijn dat het hen minuten kost om die bagage überhaupt in de overheadlocker te krijgen? Honderd mensen staan stil omdat hun machtige arm dat wil. En nou komt het… niemand die er iets van zegt! (Behalve… je weet wel.) Bij het verlaten van het vliegtuig: zelfde verhaal. Is de wereld gek geworden?

Maar eind goed al goed.
Marijke was mooi op tijd bij de aankomsthal. En nu zit ik aan het eerste goede glas rode wijn sinds vijf weken. De roeitraining voor morgen is al klaar.
Omschakelen naar Nederland is een kwestie van Schiphol uitrijden, snelheid maken op de invoegstrook, richtingaanwijzer aanzetten, invoegen, en .... je bent thuis.
Tot binnenkort weer eens.
Frank