Sossusvlei en ‘Nou dat weer!’

Zaterdagochtend ging ik al vroeg uitchecken bij Roof of Africa om op tijd te vertrekken naar Sossusvlei, zo’n beetje het symbool van Namibië. Ik had een boek gereserveerd bij de receptie voor N$ 495,-. Maar toen ik afrekende zat er een ándere dame die 650,- rekende. En wat ik ook zei, dit stond in de computer, en ze luisterde niet eens. Terwijl ik iets zei, ging ze gewoon door met haar eigen verhaal. Ik dus razend. Ik heb ze het boek laten houden en op de factuur laten zetten dat ik het had teruggebracht en nog geen geld terug had gekregen. Want ze kon ook nog niet eens bij de kas. De trut. (Mijn zus zou zeggen: ‘Je ruikt naar zweet.’ Zo ook nu Marijke.)

Toen (voor de vierde keer in drie dagen tijd) even langswippen bij Bushwackers. Deze keer om te spieken hoe ze de ladder hebben bevestigd op hun rooftop tenten Daar kan ik van leren. Craig zou mijn constructie willen aanpassen, en ik zelf ook, want zoals nu is ie niet praktisch. Marijke kocht nog een slaapzak en ook plastic bakjes om spul in de koelbox dat niet in het water moet liggen droog te houden. En toen op weg; via Lichtenstein Farm waar we bij Reinhard Rusch en zijn dochter Bianca (zie blog 1 ‘Namib’) een zebravel gingen ophalen. Wel een beetje een prijzig ding voor aan de muur, maar een schilderij kost meer. We wilden via Spreetshoogte naar Solitaire rijden en dan naar Sesriem bij Sossusvlei, maar we misten de afslag (stomme Garmin. Wat een rot-product), zodat we over de Gamsberg Pass moesten. Oók mooi.
Sesriem dankt zijn naam aan het feit dat de eerste ‘trekkers’ zes aan elkaar gekoppelde riemen nodig hadden om bij het water te komen. Wat me nog meevalt als ik naar het landschap en het beschikbare water kijk.
Zeventig kilometer voor Solitaire kwam er een tegenligger. Pats! Ster in de voorruit. Kaa Uu Tee! Het eerstvolgende bedrijf dat het kan maken ligt in Swakopmund, zo’n driehonderd kilometer weg over een stuiterweg met wasbord. En we rijden daarvandaan. Dat belooft wat.
Veertig kilometer voor Solitaire stond er opeens een gestrand VW-busje. Hier laat je geen mensen staan, dus we hebben ze opgesleept naar Solitaire waar ze hun familie belden om hen op te halen en hun kar te maken. In Solitaire ligt de welhaast beroemdste bakker van Namibië, dit omdat ie op zo’n onmogelijke plaats ligt. De naam Solitaire komt niet uit de lucht vallen namelijk. Een benzinepomp, een campsite en een general store, plus een hele verzameling oude verroeste auto’s uit 1920 of 1930 langs de weg gedrapeerd. Tenminste: wat ervan over is. De bakker was me veel te dik en heeft een wat viezige baard. Maar zijn koffie en appelgebak was prima.
Vlak na Solitaire liep een zwarte jongen naast de weg; fiets aan de hand. We staken vragend de duim op: ‘Alles OK?’ Hij stak een afgebroken trapper de lucht in. Ook die jongen lieten we niet staan, dus kreeg hij inclusief fiets een lift naar huis, zo’n dertien kilometer verderop in het gehucht Agama.

Sesriem verwelkomde ons met een zandstorm. Fijn als je de tent moet opzetten. De foto’s op de camp site zijn gemaakt vlak nadat een vlaag stof was gepasseerd. Het lijkt dan heel romantisch onder de acacia. Iedereen die alleen op de foto afgaat is jaloers op ons. We verklappen de werkelijkheid – geknars tussen de tanden – maar niet.

Sossus Vlei is een gebied met de hoogste zandduinen ter wereld. De hoogste steekt 300 meter uit boven de omgeving. Wie de zon wil zien opkomen op Dune 45 moet vroeg uit de veren: om vijf uur. Om half zes gaat de poort van de toegangsweg open. Het pad omhoog over de graat van Dune 45 is moeizaam omdat je voeten wegzakken in het zachte zand. Het lijkt wat op zand-alpinisme. Je bent overigens niet alleen: tientallen menselijke mieren kruipen omhoog over de rand van het duin. Bovenop zit iedereen op de kam met het gezicht naar het Oosten, als mussen op een draad. Wachten op de zon. Die zonsopkomst zelf is helemaal niet zo spectaculair, maar wèl prachtig is het steeds wijzigende spel van licht en schaduw en de veranderingen in kleur van de zandduinen naarmate de zon hoger komt.
Vervolgens gingen we door naar Death Vlei waar je ofwel lopend ofwel met een 4x4 kunt komen. We gaven een lift aan een gepensioneerd Zwitsers stel dat wat overoptimistisch aan de wandeling van meer dan vijf kilometer enkele reis was begonnen. Zijn naam ontleent Death Vlei aan de talloze dode Acacia’s die hier zijn gegroeid in de tijd dat er water was en gestorven toen die aquifer opdroogde. Nu staan ze als zwarte skeletten op een witte kalkvlakte en steken ze af tegen het roze zand van de steile duinen die de vlakte omringen. Naar mijn smaak waren er iets teveel toeristen, wat de desolaatheid van het oord teniet deed. Maar hoe dan ook: een bijzondere plek. Op zich al bijna de moeite van een reis waard.
Bij de parkeerplaats vóór de 4 x 4 track naar Death Vlei had je een aantal hutjes met de functie poepdoos. Geen spoeling, dus de boodschap van de voorbije vijftig of honderd gasten lag daar nog verzameld in de pot, met bijbehorend geur-bouquet. Maar omdat water levensvoorwaarde nummer één is, trok deze pot allerlei insecten aan, vooral grote gele vliegen, dus moest je met ware doodsverachting jezelf laten zakken op die vieze bril tussen al het gezoem. Ik vond het allemaal zo vies dat ik niet op de bril wilde gaan zitten en erboven hangend mijn behoefte deed. Gat afvegen moest dus ook omgedraaid en op de hurken op z’n Frans, om niet met die vieze plee in aanraking te komen. Het hutje was te klein, dus de deur moest open, de billen staken naar buiten de woestijn in, en zo kwam de kuisoperatie toch nog in orde. Maar verderop hoorde ik gelach van dames (met camera in de aanslag, zo zag ik even later). Marijke vertelde mij dat ze bezig waren met een fotoreportage over de toestand van de toiletten ter plaatse. ‘Kijk deze! Moet je hier zien! ’Ik mag mij dus verheugen in een waardevolle bijdrage aan hun belangrijke en creatieve werk.


Een tweede nacht op de ‘windblown’ camping hoefde voor ons niet, dus verkasten wij naar een lodge die we hadden zien liggen toen we die jongen met die kapotte fiets hadden afgezet. Onderweg haalde ik een trage auto in, en Pats! Wéér een ster in de voorruit. En een grotere ook nog. En eentje die bovendien meteen door liep. Godverdegodver. Kaa Uuu Tee! (Bis Bis) Wat kost en nieuwe voorruit? En wat heb ik ondertussen al niet allemaal uitgegeven aan die kloten-kar?! Het moet een keer ophouden. K.. en nog eens k… Het stress-zweet brak me uit. (Mijn zus zou zeggen: ‘Je ruikt naar zweet.’ Zo ook nu Marijke.) Hier baat geen Carglass meer tegen. ‘U denkt dat zo’n klein sterretje geen kwaad kan. Moet u eens opletten.’ En Swakopmund is net iets te ver weg. Velen van jullie dènken wel dat ik alles in de hand heb, maar op deze momenten ben ik een vreselijke stresskip. (Addendum van Marijke: zij zou deze zin beginnen met: ‘Voor die enkelen onder jullie die nog denken dat… enz.’ Vul maar aan.)

Maar nu zit ik met een pilsje op de camping van Agamacamp, vlakbij Solitaire. Mooi aangelegd. Met eenvoudige middelen, maar met smaak. Alles zelf gebouwd. Bijvoorbeeld de douchekop bestaat uit koperen waterleiding. Met hoekstukken is een vierkante douchekop gemaakt door gaten in dat vierkant te boren. Het werkt! In heel Namibië geen betere douche gehad. De camp site zit vol van dit soort zelfwerkzame creativiteit. Iedere kampplaats is bijvoorbeeld voorzien van een zelfgemetseld aanrechtje. Er is nagedacht over wat de gasten nodig zouden kunnen hebben. Tegen vieren in de middag knorde er opeens een motortje de heuvel af naar het zwembad. Eromheen dartelden twee honden. De eigenaar en zijn ‘loved one’ gingen een bad nemen.(De afstand tot zijn huis is een halve kilometer, maar ja, gemak dient de mens.) Jammer alleen dat ook zijn honden erin mochten plonzen. Dan gaat me de lust over.

Zodadelijk een lekkere douche. Dan een braai, en dan zal het wel weer gaan. Maar ik blijf balen van deze barst in de voorruit: een nieuwe financiële tegenvaller. De weg naar Sossusvlei moet een goudmijn zijn voor autoruitenhandelaren. Craig rijdt ook al gewoon door met barsten in zijn ruit.
’s Avonds op het platform van de bar met uitzicht over het omringende land namen we een afzakker. In de verte woedde een veldbrand; van hieruit duidelijk te zien. De volgende ochtend zouden we erlangs rijden en constateren dat die brand – gemeten langs de weg - zo’n twintig tot dertig kilometer verschroeide aarde had veroorzaakt.


Ik sprak met de baas van Agama. Het bleek dat Craig Milne, mijn vriend in Swakop, zijn leraar was geweest bij het sky diven; hij kende hem goed. Typisch ‘Desert Africa’. Het is een volstrekt leeg land, maar de relaties strekken zich onzichtbaar uit over ki-lo-meters en verbinden het lege land. Iedereen kent iedereen. Als een mycelium van paddestoelen, zo omspannen relaties ‘ondergronds’ een enorm territorium.


’s Ochtends ondekte ik een olielek tegen de voorband. Heel het kogelgewricht waarover het wiel scharniert bij het sturen was nat van de olie. Wat nú weer? Ik vermoedde een lek van de differentieel-olie, wat later bleek te kloppen. We reden er toch maar mee door naar Solitaire om advies in te winnen bij de plaatselijke mechanic. Die zette de krik eronder en duwde, trok en schopte tegen het wiel. Zijn oordeel: je kunt ermee naar Swakop, maar zacht rijdend en niet in de 4x4.
Wat een eindeloze weg naar Walvis Bay / Swakop! En met hele stukken vreselijk wasbord ook nog. Met angst en vrezen hielden we onze sterren in de voorruit in de gaten.
In Swakop meteen een afspraak gemaakt met de Toyota garage en dóór naar de ruitenspecialist. Die schudde zijn hoofd: de sterren waren te groot, maar we konden kijken in hoeverre de behandeling hielp. Bij de barsten die doorliepen boorden ze vlak voor het eind een gaatje en vervolgens probeerden ze die te lijmen met hars. Soms met een brandend lucifertje eronder. Inderdaad liep de hars niet helemaal door tot het einde van de barst, dus het resultaat is twijfelachtig. We zien het wel.
“s Avonds uit gegeten met Craig en zijn vrouw Naomi. Leuk restaurant, goede wijn, lekker eten. En het was gezellig.

Volgens Craig stelt het mankement met die olie niet zo vreselijk veel voor en kunnen we er even mee door rijden.



11-10-2011 Swakopmund

Vandaag ga ik ‘first thing in the morning’ naar de garage om het oliepeil in het differentieel te laten checken. Als dat in orde – of aangevuld – is staan Spitskoppe en de Cape Fur Seals bij Cape Cross op het programma.

….. Jawel dus. We kunnen ermee verder. Voorlopig.
Heel de ‘Soutweg’ tot Henties Bay was koud en mistig. Vandaar voerde de weg landinwaarts naar Spitskoppe, en na dertig kilometer van die koude mistige zee scheen de zon. En meteen ongenadig ook. Waar we eerst in de winter reden met de verwarming aan, zo gingen we van het ene op het andere moment over op een zomer die airco noodzakelijk maakte. Verdomd, die airco deed het even, en gaf er daarna de brui aan. Nou dát weer! (Dit schijnt de lijfspreuk van deze reis te worden.)
Verderop opnieuw een poging; zelfde verhaal. Daarna wéér zo.
Overmorgen hebben we een afspraak bij Steckels Toyota garage. Wat gaat dat weer kosten? We zullen maar zeggen dat we de zwakkere schakels van de auto voor en na ontdekken en op peil brengen. We houden de moed erin, dit is immers een landcruiser, het schip van de woestijn. Dat houd ik vol.

Bij de entree van Spitskoppe kocht Marijke een assortiment aan aquamarijn stenen. De jongen die de entrance fee á N$ 90,- incasseerde en ‘geen kleingeld had’ om van 100,- terug te geven, stonk naar bier. De bestemming van N$ 10,- fooi staat bij voorbaat vast.
Onze picknick annex koffiepauze hielden we maar midden op het zandpad om ‘veldbrand’ te voorkomen. Bij een vrouwtje dat had postgevat bij ‘Camp 5’ kochten we twee mobilés. Ze weigerde te handelen. Als we de vraagprijs niet betaalden, mochten we gerust verder rijden. Ongekend, in Afrika. Wat zeg ik: in de wereld.

Vervolgens moesten we gedeeltelijk (70 km.) dezelfde weg terugrijden om bij Cape Cross te komen, het reservaat met de zeehonden. Bij het openen van het autoportier kwam de stank van dode dieren en de gedurende duizenden jaren verzamelde pis en zeehondenstront je al tegemoet. Maar….. Marijke vond het fan-tas-tisch! Ik was er snel op uitgekeken, temeer daar mijn ogen onmiddellijk begonnen te wateren door de harde en vooral koude oceaanwind. Maar voor Marijke maakte het de dag helemaal af. Orthopedagoog, dus geboeid door de relatie moeder en kind. Of het nou mensen of zeehonden zijn. Daar sta je dan als eendimensionale aardrijkskundige.

Vervolgens terug naar Swakop, en uit eten bij de Ocean Basket. Niet verfijnd. Jammer, de mosselen en scampi’s smaakten niet meer naar mosselen en scampi’s. Maar de slibtong was weer prima.
Op de terugweg naar de lodge vroeg Marijke zich af wie nou zou vermoeden dat in Swakopmund mensen daadwerkelijk uitgingen. Op elke kruising kijk je brede en totaal verlaten straten in. Het is een soort Siberië; ontdaan van warmte en bewoonbaarheid. (Noot van Marijke: voor de planten is het fantastisch hier, er is nooit nachtvorst en ik zie allerlei subtropische en uitbundig bloeiende soorten. Wel hoorde ik dat niet alles hier gedijt omdat de lucht veel salpeter zou bevatten.)

Morgenvroeg opnieuw piekeren en knutselen over de rooftop tent. Maar eerst terug naar de voorruit-dokter om een doorlopende barst te temmen. Wat de man overigens voorspeld had. Vandaag overigens wéér een tik tegen de voorruit bij een tegenligger. Gelukkig niet zo hard, dus de gevolgen zullen wel meevallen. Alhoewel: toch maar wat hars in het putje plempen. Maar het op peil houden van de voorruit lijkt onbegonnen werk.



12/10/2011 Swakopmund.
Vandaag heeft Craig een complete nieuwe en inschuifbare ladder gelast voor de rooftop tent. Ons vorige concept was dan wel intelligent bedacht, maar in de praktijk was het ingewikkeld om de tent op te zetten en weer compact op te vouwen. Nu is het veel beter.

In de krant van vandaag stond het bericht dat een vrouwelijke minister zich een van een blanke eigenaar onteigende boerderij had toegeëigend. Zeg maar de Mugabe / Zimbabwe-methode. Bij ons zou het de opening van alle kranten en bij Pauw en Witteman of DWDD zijn. Hier wordt er wel melding van gemaakt maar de redacteur draait zich in bochten om het binnen de gestelde grenzen te houden. Hij blijft bij de feiten, wat op zich prijzenswaardig is. Pas aan het einde komt als laatste zin heel indirect: ‘….. is this the way to increase agricultural productivity?’
Verder niets. Nergens.
Blanken hangen hier niet voor niets aan mekaar. Ze zijn een bedreigde ‘species’, en als ze mekaar ook nog niet eens steunen, zijn ze nergens meer. Belaagd door een vrij meedogenloos politiek systeem. Het resultaat is een heel begrijpelijke blanke ‘Noaberplicht’ die zich uitstrekt over heel het land, hoe groot het ook is. ‘Wij zijn een blank bastion; maak je borst maar nat.’ Hoe ver staat ons Nederlandse, gewatteerde, sociaal wenselijke wereldbeeld af van de werkelijkheid.

Let’s call it a day (or four).



Groet, ook van Marijke,

Frank