De civilisatie uit

Kang – Mabuasehube

Er loopt potdikke een prima asfaltweg van Kang naar Hukuntsi. Hoe is het mogelijk?! Het gaat goed met Botswana. Ook in Hukuntsi was het stratenpatroon onherkenbaar veranderd, lees: verbeterd. Ongelooflijk wat een impact zo’n asfaltweg heeft op een verlaten oord. Ik moest nu twee lifters vragen naar de locatie van Mr. Moncho’s huis. Moncho was vroeger een lid van de Land Board waar ik adviseur van was. Ik waardeerde hem. Kenmerkend waren zijn vriendelijkheid, zijn gulle lach en de enorme bossen haar uit zijn oren. Dat alles was onveranderd. Ik heb een half uur met hem gekletst. Hij was mij aanvankelijk compleet vergeten, maar toen: aha! ‘Mister Hoppnaa! We bevestigden elkaar bij mijn vertrek wederzijds met : ‘You are a good man.’

Door de reparatie in Kang had ik weinig cash over, dus ik zocht naar een ATM. Nergens niks. Maar in de Supermarket van Mma Viljoen krijgen heel Hukuntsi, Lokgwabe, Tshane en Lehututu cash op de credit card à raison van vijf procent. Mma Viljoen is in goede doen.
Maar pils, wijn of ijsblokjes moet je elders zien te scoren. Kwestie van de markt verdelen. Maar helaas, alle bottle stores waren dicht. Dus met een lege koelbox naar Mabuasehube Game Reserve. Het zoeken kostte alleen weer een half uur.

De weg naar Mabua (150 km) en verderop Tshabong (250 km), mijn oude standplaats, is zand met diepe sporen. De assen sleepten soms over de wal tussen de wielen. Een lange rit ook nog door de lage snelheid. Vroeger reed ik deze weg eens in de twee weken en vond ik dat normaal. Nu vond ik het een knap zware track. (zie de website over www.confluence.org die ik eerder op deze blog zette.)


METEEN ALARM
In de main gate naar Mabuasehube Game reserve stond de auto even stil en zag ik op de grond een lekje van ofwel olie, ofwel koelvloeistof die ook wat glibberig is. Verder niets meer van gemerkt, maar ik sta meteen op alarm.
Na uren zonder drinken bij veertig graden, sloeg ik nu mijn slag met een hele liter koud water. Het resultaat laat zich raden: een onderbroek die de vuilnisbak in kon. Toiletten zijn hier dun gezaaid. Gekocht op het Buikslotermeerplein, Amsterdam, en besmeurd eindigend bij het afval in Mabuasehube Gamereserve Main Gate, dat was het lot van de onderbroek. Een goed verstaander heeft maar een halve geurvaan nodig.

Ik sloeg mijn kamp op aan de rand van Mpaathutlwa Pan (‘Ik-wil-dat-je-luistert-Pan’)
Wat daar altijd opvalt: een oorverdovende stilte. Nergens is dat zo opvallend als in Mabua. In de naamgevende pan, idem dito. (Een ‘Pan’ is een door wervelwinden uitgeblazen min of meer ronde depressie in de grond met een doorsnee van meestal zo rond de kilometer. Je ogen gaan meteen in de fish eye stand staan. Wijds! Kleine stipjes van dieren in het midden waar ze goed zicht hebben op naderende predatoren.) Dieren komen graag de pan in voor een ‘salt lick’.


ZELFVERDEDIGING
Het wachten was op ‘Kalahari TV’ bij het vallen van de avond. Maar ook dat viel wat tegen: weinig beesten, waarschijnlijk omdat het net had geregend waardoor ze verspreid in de bush zaten. Aan de andere kant, als je zeker weet dat je een leeuw of luipaard ziet, is het spannende eraf. Dan is het een dierentuin. De beesten doen gelukkig wat ze zelf willen.
Echt álles kan zichzelf hier verdedigen. Struisvogels líjken leuk en onschuldig, maar kijk uit voor hun poten. Ze trappen je open. Geen struik zonder doorns; zelfs het gras waarop je loopt, kraakt; je krijgt er splinters van in je tenen.
Voor mij zijn Mabuasehube Game Reserve en ‘het Gemsbok’ dé wildparken. Volgens Mien en Bernard horen Nxai Pan en de pannen achter Baines Baobab er ook bij. Kruger en Etosha? Leuk geprobeerd, maar je rijdt op asfalt (Kruger) of gravel (Etosha). Zo blijf je toch steeds binnen de civilisatie. Gek genoeg brengt dat meer geld in het laatje dan dit hier. Ecce homo. Raar; toeristen zijn kennelijk bereid méér te betalen voor het surrogaat dan voor het echte.

SOEBATTEN
De logistiek van de Botswaanse Gamescouts laat overigens te wensen over. Aardige jongens, daar niet van.
Ik kon de douche delen met eventuele gasten aan de overkant van de pan. Op mijn vraag of ik daar zo binnen kon vallen was het antwoord: ‘Ja, er is alleen geen water.’
Omdat gezien mijn plannen (waarover later) een tweede nacht verplicht was in het park moest ik bijbetalen. Maar in het kantoor van DWNP (Department of Wildlife & National Parks) hebben ze helemaal geen wisselgeld! Elke stuiver moeten ze inleveren in Tshabong. Helemaal geen geld in kas, wat voor organisatie is dat? Iedere gast die niet vooruit betaalt in Gaborone heeft een probleem. Ik had alleen biljetten van tweehonderd Pula, pakweg dertig Euro. Vijftien Euro vond ik een wat grote fooi. Na een half uur soebatten ging er eentje kijken of een collega uit zijn privé-portemonnee kon wisselen. Na een kwartier kwam hij terug, en zowaar!
In het kantoor: ook geen water, zelfs niet op de toiletten.