Buitenkans!

Mabuasehube – Twee Rivieren

Buitenkans! Al jaren zit ik te vlassen op twee tracks die door het hart van de Kalahari lopen; van Mabua naar grens van Zuid Afrika en Botswana in de droge Nossob River. Ze eindigen vlakbij Nossob Camp. Zo’n tweehonderd kilometer; een afstand van pakweg Luik naar Den Helder door helemaal niets en niemand. Deze paden bestonden nog niet toen ik hier werkte; ik heb ze ontdekt op Google Earth.
(Voeg daarbij de afstand van 150 zware kilometers van Hukuntsi om überhaupt in het park te komen, en het feit dat Nossob Camp aan het einde van de track óók ‘niks’ is en op een afstand van 160 km van de andere entree van het park in Twee Rivieren ligt. Twee Rivieren zelf is ook niet meer dan de administratie van het park en een shopje plus een restaurant plus camping, en ligt in the middle of nowhere op 260 kilometer van de eerste stad, Upington. Je begrijpt dat je hier het gevoel hebt dat je de civilisatie achter je hebt gelaten. Da’s nou net wat we zoeken.

KONVOOI
Om deze track te mogen rijden moet je soms wel een jaar van te voren boeken omdat ze maar een beperkt aantal mensen toelaten. Je moet je aansluiten in een konvooi voor als iemand pech krijgt. Te eenzaam, te zwaar, te heet (> 40 graden), te lang, geen water, wel leeuwen, en de hele weg ook nog eens wasbord op diep zand. Vanaf de helft moet je zandduinen op en af.
Ik vroeg aan de game scout of er een ‘party’ was die de track wilde rijden, en of ik het anders op eigen gelegenheid mocht doen. Helaas geen party. Maar….. ik mocht de track wel in mijn eentje doen, want…: ‘You’ve got a strong vehicle. But is not advisable to do it alone. Are you travelling with a satellite telephone?’ Ik moest dus even nadenken of ik het risico zou nemen. Maar precies voor dit werk heb ik die landcruiser gekocht. Anders had ik kunnen volstaan met een Polo; die brengt je ook door het grootste deel van deze landen. En dit is de track waarop ik al jaren zit te vlassen. Die wilde ik per se ooit rijden. Een buitenkans dus. Gáán!
In Boshobogolo Pan start de track meteen met wasbord. In een bocht in de pan remde ik, en vond dat het rempedaal verdacht diep wegzakte. Pompen hielp. Ik checkte de remvloeistof, die was OK. Dus een lek kon het niet zijn. Mmmmm… terug? Nee, dit was de track waar het allemaal om was begonnen. Deze kans komt nooit meer terug. En remmen hoef je op deze track zelden want er is niemand. Zo nodig zou ik wel de zandwal in sturen langs de kant. Eens in de zoveel dagen komt hier wel een konvooi langs, vaker dan op de tracks naar Kang van de voorbije dagen. Het risico is alleen dat ik de auto en andere bezittingen verlies als ie hier echt stil komt te staan met grote panne.
De rit was prachtig. Opeens een kudde elanden die het pad over stak, verderop gemsbokken. Hoe houden ze het vol met de meest nabije waterbron op honderd kilometer afstand. Het gevoel alleen te zijn op de wereld, een onmetelijkheid om je heen. Alsof je een oceaan oversteekt.

KOOTWIJKER ZAND
De meest geschikte versnelling was de derde, maar daarin was op het heetst van de dag het toerental net te laag om de koeling op peil te houden. Soms moest ik alleen daarvoor terug naar de twee, vooral toen de zandduinen eraan kwamen. Het wasbord verhindert dat je snelheid kunt maken en de motor op toeren houden, zodat de rijwind en de wind van de fan te zwak zijn.

Dit terrein vóélt niet gevaarlijk. Het lijkt wat op het Kootwijker Zand. Je voelt je er thuis. Maar dat is een verneukeratief idee; het pannekoekhuis ligt bepaald niet op vijf kilometer afstand.
De zorgen om de rem en het gerammel bedierven het plezier enigszins. De blaar aan mijn pink bewees dat je niet alleen van roeien blaren aan je handen krijgt.


Eindelijk was daar Nossob River. Van de gamescout in Mabua moest ik eigenlijk de nacht doorbengen in Polentswa Pan, maar door de remproblemen reed ik verder naar Nossob Camp, waar ze er niets aan bleken te kunnen doen. Dan maar 160 kilometer eraan vastplakken naar Twee Rivieren met een betere werkplaats en – ook belangrijk bij panne – een ATM. Èn een restaurant met lappen vlees van driehonderd gram. (Maar als je de vetrand eraf snijdt, ben je alweer tachtig gram kwijt.) Dat restaurant is met de ogen van nu helemaal niet zo bijzonder. Maar vroeger….! Het was enige uitje in mijn district in een straal van 450 kilometer. Ik woonde in een oord met één ‘supermarkt’ met rotte witte kool, zure melk, wat verlepte wortelen en oud brood en wat uien. Verder alleen blikvoer. Twee Rivieren was voor mij een paradijs. Ik was altijd blij als ik in de buurt een klus had.


ROBINSON CRUSOE
Heerlijk die douche in Twee Rivieren; voor het eerst sinds Swakopmund. Ik stonk! Handen als klauwen en een baard als Robinson Crusoe. Pas onder de douche kreeg ik het hoera-gevoel: ik heb gedaan wat ik al jaren wilde. Dít is ‘bushwacken’ in optima forma. ‘I’ve done it!’ Ik leef nog, en de auto ook. Eigenlijk zou ik de auto nu wel kunnen verkopen. HIER ging het om.
De rem en de nieuwe rammel doen we morgen.

In de droge Nossob- en Auob River zag ik veel meer dieren dan in Etosha Pan met Marij afgelopen oktober. Al viel wat dat betreft Mabua wat tegen, hier kwam ik weer ruimschoots aan mijn trekken. Steenbokjes, elands, springbokjes (eigenlijk gewoon geiten maar dan wel razendsnel), gemsbok. Dit park heet Gemsbok Park maar eigenlijk konden ze het net zo goed hartebeest-park (zie de link van de mountainbiker in de vorige blog) of struisvogelpark noemen. Die zijn sterk toegenomen sinds ik de laatste keer hier was. Veel vogels ook: kgori buszards, goshawks, gieren en secretary birds werkelijk overal, prachtige vogel trouwens.

De hele track van vandaag wilde ik registreren omdat het zo’n bijzondere track is en omdat hij zo zelden wordt bereden om redenen die nu wel duidelijk zullen zijn. Mijn tracks komen op de kaart van www.tracks4africa.co.za (of zoiets) en www.namibiana.de. Maar helaas registreer ik met een Garmin, een rot-merk met kuren. Op de stroom uit de sigarettenaansteker schakelde hij uit. Even later sloeg hij automatisch alle tracks en wp’s op in het memory waarbij hij steevast vastloopt. Verderop ging hij over op data-exchange naar de computer terwijl hij helemaal niet daarop aangesloten was. De enige remedie is dan: uitzetten en weer starten. Maar je moet z’n stommiteit maar op tijd in de gaten hebben. Moeilijk op zo’n track die alle aandacht vereist. Zo heb ik hele stukken van deze bijzondere track gemist en is de track nagenoeg waardeloos voor de kaartenmakers. Ik heb het klote-apparaat maar op batterijvoeding gezet. Garmin? Afblijven! Maar er is helaas geen beter alternatief.

Morgen verder.
Frank