Tshabong
Door: Frank Höppener
Blijf op de hoogte en volg Frank
24 December 2011 | Botswana, Gaborone
Bokspits – Tshabong
Dezelfde lifter die me drie dagen geleden naar Oom Piet Titus verwees, wil vandaag opnieuw met me meerijden naar Tshabong. Hij heeft gewacht en gisteren kon hij geen lift krijgen. De bushtelefoon werkt: het zingt rond dat er in Tshabong geen benzine verkrijgbaar is, dus rijdt iedereen uiterst langzaam om genoeg benzine te hebben voor de 520 kilometer lange retour-reis. Zo'n afstand alleen om boodschappen te doen!
Ik rijd diesel en heb nog in Twee Rivieren getankt. De weg is aangelegd door Libanezen. Vanuit de beklemming van de islam kwamen ze hier in een ongekend paradijs. Het gevolg was een geboorte-explosie in de hele streek.
Tshabong! Ik geloofde mijn ogen niet. In mijn tijd was er slechts één winkel met uiterst slechte service. Nu zijn er zeker tien. Vier guesthouses zelfs. Een restaurantje met terras! Gedrang voor de Cash & Carry’s. Een pharmacy en een bank met een ATM (‘Out of Order’). De onvermijdelijke PEP-store voor goedkope kleding. Noem het maar op; het is er. Drukte op de straat waar het vroeger doods was. In 'mijn tijd' was er geen enkele communicatie, je zat volstrekt geïsoleerd. Nu loopt iedereen met een mobieltje. Bustling business overal. In de overheidskantoren airco en telefoon. Wat heeft zo’n impact gehad? Een asfaltweg en stroom. Alleen het water heeft nog steeds dezelfde muffe grondsmaak.
Ik zette mijn oude huis op de foto en bezocht de garage van Rusty Aswat. Het gebouw stond er vroeger totaal verlaten bij in de stofstormen maar is nu vol in bedrijf Hij had helaas niet het losse onderdeel voor de 4x4 dat ontbrak. Het was slechts verkrijgbaar als complete set. € 200,- foetsie.
Ik bezocht Monica Ntau, mijn vroegere poetsmevrouw. Een leuk weerzien op haar terras met een bende kleinkinderen. Ze vroeg later om geld. Nu houd ik daar niet van, maar voor Monica maakte ik een uitzondering. Ik had niet meer op zak dan vijftig Pula omdat de ATM stuk was, maar ze was als een kind zo blij.
Van haar hoorde ik dat Philip Vaughn, de slager waarmee ik bevriend was, en een oud liefje van mij, Henrietta Ramoupo de voormalige onderwijzeres in Ukwi, een paar jaar geleden waren overleden. Dat deed met toch wat. Een enkele keer, uitsluitend met een geschikte partner, en als je geluk hebt, kun je penetreren tot de essentie van het leven op deze planeet. Henrietta maakte deel uit van dat selecte groepje.
Maar die kapotte ATM was een probleem. Aan het loket van Barclays Bank accepteren ze geen ING betaalpas. Mijn creditcard had geen Master- maar een Visa Card moeten zijn. Bovendien was hun netwerk voor creditcard ‘out of order’. En zodadelijk moet ik Rusty betalen voor dat onderdeel dat Cape Cruisers in Upington had verzuimd bij te voegen. Van de man van de bankl moest ik maar om drie uur terugkomen. Dan was de bank nog een half uur open.
Ik bezocht in de tussentijd de aardige Mma Mothelesi, de vrouw van de locale Croesus, en vroegere Chairman van de Council. Op het einde van het gesprek vroeg ik langs mijn neus weg of zij misschien een oplossing wist. Ze zou haar man bellen, wwellicht kon hij wat regelen. Maar ik moest eerst de pharmacy en om drie uur de bank proberen. De pharmacy werd een vergeefse poging. Ik had dus niet eens geld om een guesthouse of eten te kopen als ik hier vast zat. I’m a destitute!
Maar ik durfde erop te wedden dat ook dit uiteindelijk op een Afrikaans wijze op z’n pootjes terecht zou komen. Geen idee hóé.
Om drie uur was ik present bij de bank. De man vroeg m’n paspoort en creditcard en verdween een kwartier lang. Toen kwam hij terug met een mobiel pinapparaat en de mededeling: ‘Hey hey; quite a process!’ Hij vulde van alles in op een pagina van een ordner met het opschrift ‘Cash Advance’. Ik moest ook van alles invullen, bijvoorbeeld drie keer mijn adres en al mijn telefoonnummers; hij maakte kopieën van paspoort en creditcard. En weer een half uur later…. Drieduizend Pula! Nu nog afwachten wat voor kosten ze in rekening brengen.
Bij mevrouw Mothelesi was de deur inmiddels dicht.
Op naar de bottle store voor een fles wijn vanavond. Het was er druk. Achter de bar stond een dame met een aardig stel boobs. Te midden van de mensen zei ik tegen haar: ‘Mma, what can I do to make you happy?’ Hilariteit alom. Na sluitingstijd kwam ik haar toevallig op straat tegen. Ze was erg toeschietelijk. Ze wilde alles doen om mij in staat te stellen haar gelukkig te maken, begreep ik. En ze vroeg vijfhonderd Pula. Als er niets te neuken valt, wat heeft ’t bestaan dan nog voor zin, daarom sta je als vent altijd bloot aan de verleiding. Zo is de natuur. Kijk, zo'n gesprek gáát tenminste ergens over. Ergens in de loop daarvan kwam ze met: ‘I’m not for sale.’ Duhhh?!
(Ik heb inmiddels geen idéé wat de beurzen in de wereld doen. Gevaarlijk maar wel rustgevend.)
Dezelfde lifter die me drie dagen geleden naar Oom Piet Titus verwees, wil vandaag opnieuw met me meerijden naar Tshabong. Hij heeft gewacht en gisteren kon hij geen lift krijgen. De bushtelefoon werkt: het zingt rond dat er in Tshabong geen benzine verkrijgbaar is, dus rijdt iedereen uiterst langzaam om genoeg benzine te hebben voor de 520 kilometer lange retour-reis. Zo'n afstand alleen om boodschappen te doen!
Ik rijd diesel en heb nog in Twee Rivieren getankt. De weg is aangelegd door Libanezen. Vanuit de beklemming van de islam kwamen ze hier in een ongekend paradijs. Het gevolg was een geboorte-explosie in de hele streek.
Tshabong! Ik geloofde mijn ogen niet. In mijn tijd was er slechts één winkel met uiterst slechte service. Nu zijn er zeker tien. Vier guesthouses zelfs. Een restaurantje met terras! Gedrang voor de Cash & Carry’s. Een pharmacy en een bank met een ATM (‘Out of Order’). De onvermijdelijke PEP-store voor goedkope kleding. Noem het maar op; het is er. Drukte op de straat waar het vroeger doods was. In 'mijn tijd' was er geen enkele communicatie, je zat volstrekt geïsoleerd. Nu loopt iedereen met een mobieltje. Bustling business overal. In de overheidskantoren airco en telefoon. Wat heeft zo’n impact gehad? Een asfaltweg en stroom. Alleen het water heeft nog steeds dezelfde muffe grondsmaak.
Ik zette mijn oude huis op de foto en bezocht de garage van Rusty Aswat. Het gebouw stond er vroeger totaal verlaten bij in de stofstormen maar is nu vol in bedrijf Hij had helaas niet het losse onderdeel voor de 4x4 dat ontbrak. Het was slechts verkrijgbaar als complete set. € 200,- foetsie.
Ik bezocht Monica Ntau, mijn vroegere poetsmevrouw. Een leuk weerzien op haar terras met een bende kleinkinderen. Ze vroeg later om geld. Nu houd ik daar niet van, maar voor Monica maakte ik een uitzondering. Ik had niet meer op zak dan vijftig Pula omdat de ATM stuk was, maar ze was als een kind zo blij.
Van haar hoorde ik dat Philip Vaughn, de slager waarmee ik bevriend was, en een oud liefje van mij, Henrietta Ramoupo de voormalige onderwijzeres in Ukwi, een paar jaar geleden waren overleden. Dat deed met toch wat. Een enkele keer, uitsluitend met een geschikte partner, en als je geluk hebt, kun je penetreren tot de essentie van het leven op deze planeet. Henrietta maakte deel uit van dat selecte groepje.
Maar die kapotte ATM was een probleem. Aan het loket van Barclays Bank accepteren ze geen ING betaalpas. Mijn creditcard had geen Master- maar een Visa Card moeten zijn. Bovendien was hun netwerk voor creditcard ‘out of order’. En zodadelijk moet ik Rusty betalen voor dat onderdeel dat Cape Cruisers in Upington had verzuimd bij te voegen. Van de man van de bankl moest ik maar om drie uur terugkomen. Dan was de bank nog een half uur open.
Ik bezocht in de tussentijd de aardige Mma Mothelesi, de vrouw van de locale Croesus, en vroegere Chairman van de Council. Op het einde van het gesprek vroeg ik langs mijn neus weg of zij misschien een oplossing wist. Ze zou haar man bellen, wwellicht kon hij wat regelen. Maar ik moest eerst de pharmacy en om drie uur de bank proberen. De pharmacy werd een vergeefse poging. Ik had dus niet eens geld om een guesthouse of eten te kopen als ik hier vast zat. I’m a destitute!
Maar ik durfde erop te wedden dat ook dit uiteindelijk op een Afrikaans wijze op z’n pootjes terecht zou komen. Geen idee hóé.
Om drie uur was ik present bij de bank. De man vroeg m’n paspoort en creditcard en verdween een kwartier lang. Toen kwam hij terug met een mobiel pinapparaat en de mededeling: ‘Hey hey; quite a process!’ Hij vulde van alles in op een pagina van een ordner met het opschrift ‘Cash Advance’. Ik moest ook van alles invullen, bijvoorbeeld drie keer mijn adres en al mijn telefoonnummers; hij maakte kopieën van paspoort en creditcard. En weer een half uur later…. Drieduizend Pula! Nu nog afwachten wat voor kosten ze in rekening brengen.
Bij mevrouw Mothelesi was de deur inmiddels dicht.
Op naar de bottle store voor een fles wijn vanavond. Het was er druk. Achter de bar stond een dame met een aardig stel boobs. Te midden van de mensen zei ik tegen haar: ‘Mma, what can I do to make you happy?’ Hilariteit alom. Na sluitingstijd kwam ik haar toevallig op straat tegen. Ze was erg toeschietelijk. Ze wilde alles doen om mij in staat te stellen haar gelukkig te maken, begreep ik. En ze vroeg vijfhonderd Pula. Als er niets te neuken valt, wat heeft ’t bestaan dan nog voor zin, daarom sta je als vent altijd bloot aan de verleiding. Zo is de natuur. Kijk, zo'n gesprek gáát tenminste ergens over. Ergens in de loop daarvan kwam ze met: ‘I’m not for sale.’ Duhhh?!
(Ik heb inmiddels geen idéé wat de beurzen in de wereld doen. Gevaarlijk maar wel rustgevend.)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
