Koning Christus en Keizer Alcohol

Koning Christus en Keizer Alcohol

Laat ik meteen maar even beginnen met Martijn van den Berg (RTV Tubantia) een paar veren in de reet te steken. Ik kon dagenlang niet op internet met mijn netbook. Goede verbinding maar geen internet. Via mijn iPhone kreeg in van Martijn advies om (en vooral ook HOE!) de internetinstellingen te wijzigen. Et me voici!
Martijn kan nu in zijn cv zetten dat hij zijn diensten uitrekt over een radius tot en met Swakopmund, Namibië.
Martijn: pils? Wijn? Je zegt ’t maar.

Goed. Nu het verslag dus. Vervolgens even kijken hoe snel de verbinding is of er ook foto’s kunnen worden geplaatst.



Kaapstad hebben we dus inmiddels afgesloten, de dames zitten weer thuis in +31. Maar er valt over Kaapstad nog wel een staartje te melden.
Uiteraard: éérst een evaluatie. Ik kom per slot uit de overheidssector, en wát is daar een activiteit zónder evaluatie. Alleen kost dat bij mij geen tonnen.


EVALUATIE

De Gardenroute héén en door de Karoo terug is een prima trip om een eerste keer met Afrika kennis te maken. De terugweg beviel stukken beter trouwens. Je proeft al iets van de leegte van dit continent en tegelijk kom je door heel aardige plaatsen en langs weidse landschappen. Je proeft ook wat van de nog steeds geldende scheiding van rassen als je hier en daar langs een township rijdt. Nou gaat die scheiding hier helaas langs raciale scheidslijnen, maar in NL hielden (en houden??) we er ook soortement een apartheid op na. De Veenkoloniën waren indertijd de plaats om het rapalje te dumpen, dan had de gegoede burgerij er tenminste geen last van. Nog niet zo lang gelden was Lelystad de plek om het falderappes uit Amsterdam te verbannen. En het nu exclusieve Tuindorp in Hengelo is door goedwillende industriëlen opgezet om de arbeiders een menswaardige huisvesting te bieden, maar in die tijd uiteraard tóch een soort getto. Nog onlangs is de discussie opgerakeld of we aso-wijken moeten instellen voor onaangepasten. De zwarten in Afrika waren het rapalje van toen. Toevallig waren ze allemaal zwart helaas dus daar kwam uiteraard gedonder van. Maar eerlijk is eerlijk, je wil ook tegenwoordig niet wonen in de puinbak die ze van hun omgeving maken. En mét de blanken kwam in de zeventiende eeuw ook de alcohol en toen was het hek van de dam. Ik snap die scheiding wel. Zelfs een béétje PvdA-lid of Groen-Linkser pást ervoor om dáár te gaan wonen. Conclusie: laten we wat voorzichtiger oordelen over de geschiedenis.


MET RECHT: ‘KAAP’STAD

De avond voor de terugvlucht van Marij, Marthe en Nora was een moment om paspoorten en tickets te checken en scherpe voorwerpen uit de zakken en handbagage te halen vóór de security check. Marij kon – ook na alles uitpakken - de e-tickets nergens meer vinden. “Frank, ik had ze bij de gegevens over Bloukranz gedaan, en die heb ik jou gegeven. Kijk jij ook even svp.’
Maar juist die middag had ik overbodige papieren in een vuilnisbak op straat gedumpt. En zo stond ik ’s avonds en plein publique als een junk in een afvalbak te roeren. Komt er een neger naar me toe die op dát moment om geld gaat bedelen.


Op 02-01 vierde Kaapstad zijn ‘Kaapse Klopsen’: een in mijn ogen saaie parade. Marij en de meiden waren vooruit, ik kwam na. Maar er was geen doorkomen aan, zo druk. Ik waarschuwde de dames nog dat ze moesten oppassen voor zakkenrollers. Zelf zocht ik mijn weg naar hen toe door een minder druk stuk; daardoor dacht ik mijn geld in de achterzak te kunnen houden. Maar op gegeven moment moest ik door een nauwe passage vol langzaam schuifelende mensen. Tja, ga dan daar nog maar eens omstandig je portemonnee uit je achterzak vissen; dat is een uitnodiging. Ik vond een oplossing door de handen in de voorzakken te stoppen en zo de achterzakken strak tegen me aan te trekken. Maar op gegeven moment kwam ik terecht in een soort opstootje doordat de stewards die mensen lieten oversteken ineens de oversteekplaats afsloten. In die meute van botsende lijven moet het gebeurd zijn. Schade ergens tussen de honderd à honderdvijftig Euro. En een kneus dat je jezelf dan vindt…! Hoe onnozel kun je zijn te denken dat je alle mogelijke situaties in ’t vooruit kunt overzien?
Met recht: ‘Kaap’-stad dus.


CHECK!

Noordwaarts via Upington en Cape Cruisers: de mechanics die mijn auto onderhouden.
Check geluid versnellingsbak: ok. Later dubbelcheck in Tsabong bij Rusty Aswat (zie verslag ‘Lekker pad’): ook ok.
Check daktent: eraf. Ik werd gek van het geflapper van de hoes. Bovendien: het is een hoge auto, dan is een daktent toch onhandig. Je moet het ding kunnen opzetten, dichtvouwen en inpakken vanaf de grond. Nu moest je een keer of vier keer het dak op. Gedoe.
Check koppeling: ok.
Check kosten nieuwe voorvering: ok.


VAT-REFUND

Wie in het buitenland spullen koopt kan bij het verlaten van het land officieel de BTW (=VAT) terugvorderen. De praktijk is anders.
Marijke kreeg van haar totale VAT-uitgaven hele € 1,75 terug.
Ik kreeg na de vorige reis thuis een cheque toegestuurd omdat ik niet direct maar via Namibië het land verliet. Ik kan hem inlijsten, niet incasseren.
Hoe bestaat dit?
• Uitgaven in bedrijven met een buitenlandse eigenaar vallen af. (Maar de VAT komt wel in de zakken van Zuid-Afrikaanse politici.)
• Je bent verplicht de goederen fysiek te tonen bij de grens. Neem maar eens een Land Cruiser met daarin gemonteerde onderdelen mee het vliegtuig in.
• Ik heb pakweg zes keer opnieuw moeten e-mailen en schrijven vanuit NL omdat mijn declaratie ‘onvindbaar’ (ahum) was op het relevante belastingbureau.
• Vervolgens krijg je het geld niet overgemaakt maar een cheque toegestuurd.
• Wat aan uitbetaling overbleef na het schrappen van posten door fiscale hobbyisten en een forfait bedroeg hele € 27,-. Maar het incasseren ervan in +31 kost meer dan zestig Euri!
• Dus nam ik de cheque deze keer mee om hem bij een Zuid-Afrikaanse bank te incasseren. De FNB-Bank: ‘We kunnen dit niet cash uitbetalen, het kan alleen worden bijgeschreven op een Zuid-Afrikaanse bankrekening.’
• Dus wilde ik het overschrijven op rekening van Cape Cruisers die me goed hebben geholpen met de auto. Maar de cheque is ‘non-transferrable’: hij kan niet naar de bankrekening van iemand anders.
De schobbejakken geven dus precies aan die mensen het recht op een VAT-refund die geen mogelijkheid hebben hem te incasseren. Ergens in het Revenu Office (belasting kantoor) worden een paar werknemers schatrijk. Het is overal hetzelfde. Belastingambtenaren: tuig van de richel! (Grapje, Paul! Er zijn uitzonderingen;-) Maar wel heel weinig.


ZONNECOLLECTOR

De weg van Upington naar Tshabong waar ik Rusty ook wilde consulteren over de auto en de kosten van een nieuwe voorvering, loopt langs Kuruman (‘Mr. Livingstone I presume?’) en Hotazel. ‘Hot as Hell’. Maar vrome Zuid-Afrikanen willen dat woord niet gebruiken, vandaar de verbastering. Die naam dankt ’t plaatsje aan de hoogste temperaturen van de Northern Cape, gevoegd bij de arbeidsomstandigheden in de plaatselijke asbestmijn. Dagbouw, dus een diepe komvormige kuil zonder ventilatie boven de zwarte asbesthoudende grond. De zon staat hier van november tot maart loodrecht boven je. Prima zonnecollector. De mijnwerkers hebben ervan gelust; het asbest nog daargelaten. In deze streek ligt trouwens de ene mijn naast de andere. Ongelooflijk wat ze hier allemaal uit de grond halen. IJzererts op diverse plekken, mangaan, noem maar op.

Bij Mc Carthy’s Rest twee uur in de rij gestaan voor de grensovergang. Er was maar één ambtenaar die zowel de inkomende als uitgaande mensen moest helpen. De drie andere ambtenaren lagen lui in hun stoel. ‘Daar ben ik niet voor aangenomen.’
(Angèle, vanaf deze plek hebben we nog ooit de ijdele poging ondernomen om bij hoge temperaturen 25 kilometer naar Tsabong terug te lopen. Gelukkig kwam er na sluiting van de grenspost nog een auto die stopte. Meneer Vermeulen werkt er niet meer.)



DAMES

In Tsabong – mijn oude werkplek - sliep ik op een nieuwe campsite: ‘Berry Bush’. Heel leuk, al kon de druk op het water wat hoger zijn. De nachtelijke stilte, de Kalahari sterrenhemel op een maanloze nacht! Houtvuurtje.
En jeeeuuh…. een heuse disco in Tsabong! De Baboteng Pub zet tegen vijf uur ’s avonds drie manshoge luidsprekers op het terras die tot elf, twaalf uur volle bak discomuziek blazen. Bij binnenkomst zitten drie dames op een barkruk die zich meteen omdraaien en het met je willen aanleggen. Gezelschap van alle drie ’s nachts? Geen probleem. Dames alom. Gottegod! Had ik in mijn tijd toch zó’n tent gehad!
Na sluitingstijd bracht ik een ladderzatte dame en haar kleine zusje van tien jaar dat voor haar zorgde (!) naar huis. In een plastic zak had ze nog vier blikken koud bier ‘for the road’. ‘I’m a drunk’, gaf ze onomwonden toe. Ze stuurde me naar drie heel verschillende uithoeken van het dorp: ‘Go left…. No no, no, go right. And there you turn left again.’ Bij de derde bestemming waarschuwde ik dat dit het laatste station moest zijn anders gooide ik ze de wagen uit (nee, nee, níét na het plegen van de daad.) Typisch Botswaanse kroegtoestanden. Niets is zeker. Altijd een verrassing.


VERFBRANDER

Overgangsetappes: Tsabong (Botswana) – Koës (Namibië), daarna Koës – Windhoek, vervolgens Windhoek - Swakopmund. We praten over tweeduizend kilometer. (Voorlopig totaal van deze reis in Swakop: negenduizend.)

Heet! Ik schat zo’n 45 graden. Hotazel ligt maar 150 kilometer verderop. Als ik het raampje opendraaide kreeg ik zoiets als een verfbrander op m’n huid gericht. De airco werkte maar twintig minuten.
Eenzame farms onderweg. Over tweehonderd kilometer hooguit vier farms in zicht gehad. Dus als je daar woont, ligt je naaste buur al gauw veertig kilometer verderop. En dan praat je over één buurman. Van dat soort eenzaamheid.
Het leven bestaat uit werken, eten, slapen, voortplanten, schapen wateren en verkopen en de boel onderhouden. Bijna net als de beesten. Eens in de maand tweehonderd kilometer rijden naar de Pick n Pay in het meest nabije gehucht van vijfhonderd inwoners om de leeftocht en drankvoorraad aan te vullen. Terug naar huis met drie olievaten diesel in het bakkie voor op de boerderij. Wat hebben deze mensen weinig nodig om te leven! De belangrijkste bestaansvoorwaarde: water. Het leven is een cyclus van schaap slachten; opeten, volgende schaap. Met zó weinig kun je mijns inziens alleen genoegen nemen als je het leven en je eigen betekenis relativeert. Nu sterft er een schaap; over een tiental jaren ben je zelf aan de beurt. Zo bescheiden was het leven hier altijd al. Hun voorvaderen hadden ossewagens voor transport over honderden kilometers. Deze mensen leven in een andere wereld dan iPhone 5, balletvoorstellingen, social media en bankencrises. Het leven staat stil. (Maar ik weet niet wat mijn voorkeur heeft. Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid van twee walletjes te kunnen eten.)
Geen wonder dat Koning Christus en Keizer Alcohol hier de hoofdrollen opeisen. ‘Die Nuwe Testament en Psalms’ ligt overal op het nachtkastje. De koelkasten zijn goed gevuld. In Koës werd ik ’s ochtend wakker van bijbels gezang. Aan de muur landschapsfoto’s uit de serie ‘Namibia Kanaän’.


VERPLICHT STATION

Jammer: mijn mooie groene polootje uit Bilbao is ondertussen helaas vaalbruin verschoten. De enige blijvende kleur hier is kaki of ‘sand’. Als je maar lang genoeg wacht krijgt alles vanzelf die kleur.

Onderweg van Koës naar Mariëntal een schitterende weg voor autoreclames gereden. (De D 620 en M 29 voor wie wil googlen.) Heuvel op heuvel af, met een kilometerlange rups van stof achter de cruiser. Ook de oude weg van Windhoek naar Swakopmund is uiterst geschikt voor zo’n reclame. Mij viel weer op hoe prachtig deze weg over de Boshua Pass is. En genot om te rijden. En er valt altijd wel wat wild te spotten. Opvallend veel kudu’s deze keer.

Van Kalkrand nam ik vier lifters mee naar Windhoek. Tweehonderd kilometer in één lift. Een mooi aanbod van me, dacht ik zelf. Temeer daar ik ze onderweg koekjes en fruit voerde. Niettemin vroeg het vette wijf om geld toen ik ze in Windhoek op de gewenste plek afzette. Welke gedragstypering zullen we dáár weer eens over uitspreken?

Windhoek was op deze reis een verplicht station omdat ik a) bij Cori Pension nog spullen had liggen die ik moest oppikken en b) bij het Roads Department de jaarlijkse ‘licence’ voor de auto moest vernieuwen. Bij overschrijding van de termijn krijg je een forse boete. De prijs voor de licence is de Namibische vorm van wegenbelasting. Als ik ’t niet dacht: de prijs is verdrievoudigd. Het is overal hetzelfde… belastingambtenaren! (;-)

In Swakop was het weerzien met Craig hartelijk. Na het werk een pils in de bar met heel de sky diving crew. Mijn lawaaishirts vallen hier altijd in de smaak. Speciaal daarvoor neem ik er eentje mee.
Paul, Irma: die dame die voor jouw (Irma’s) verjaardag zong werkt nog steeds bij Hansa Hotel. Ik zal eens kijken of ik ze op de foto kan zetten en dat WhatsAppen.


So long,
Frank