Vertrouwen

Laat ik het kort omschrijven: sinds ik deze auto heb, gaf ik aan drie (3!) garages – waaronder een officiële Toyotagarage - de opdracht om alle wiellagers te openen, ze van nieuw lagervet te voorzien en juist af te stellen. Dat was telkens niet gratis.
Op de terugweg van Maun naar Windhoek vond ik toch de wielassen te heet worden, dus bezocht ik LA Sports in Windhoek om de lagers te checken en te zien of de remmen aanliepen. Daar bleek dat één wiellager zelfs helemaal nooit was opengemaakt. Geleidelijk aan was zich daar hetzelfde probleem aan het ontwikkelen dat ik beschreef in een eerder reisverslag (Botswana – ‘Herenleed’): verhitting en uiteindelijk verbranding van de as. Nu was het gelukkig met kunst-en-vliegwerk te verhelpen. Kunst-en-vliegwerk omdat ze in Zuid Afrika staakten en het juiste onderdeel niet kon worden besteld. Volgende keer beter. Nu even ‘make do’. Conclusie: zelfs een officiële Toyotagarage kun je in Zuidelijk Afrika niet vertrouwen.
Driemaal is scheepsrecht; deze vierde keer stond ik er zèlf bij toen het werk werd gedaan. (Voilá mijn gratis advies voor toekomstige autobezitters in Afrika.) Naar mijn mening was deze ‘mechanic’ gelukkig een èchte vakman die stond voor kwaliteit. Een beer van een vent die zó op het rugbyveld zou kunnen stappen, maar niettemin luisterde naar de naam ‘Koeëssie’: Koosje. Ik heb wel een ‘klik’ met dit soort gasten.
Ik vertel maar niet was dit grapje nu weer kostte, al was Koeëssie heel redelijk; hij hield zelfs sommige werkzaamheden buiten de rekening. Nog nooit vertoond in Afrika.


STRESSEN
We hadden om twaalf uur ’s middags op weg willen zijn naar Swakopmund, maar het werd half vijf. De laatste tweehonderd kilometer vanaf Karibib moesten in het donker. Dat was stressen, want het was levensgevaarlijk op de Trans Kalahari Highway. Er rijden hier maar weinig auto’s met correct afgestelde lichten en de meeste tegenliggers moest je bovendien door knipperen erop attenderen dat het écht écht, technisch mogelijk was om te dimmen; sommigen reageerden door nog wat extra verstralers aan te zetten. De weg zat vol vrachtwagens die in konvooi uit Walvis Baai kwamen. Ze raasden rakelings langs je heen. De strook asfalt was smal en op de meeste plaatsen ontbrak de belijning. Daar kwam bij: de koplampen van mijn cruiser zijn van een voorbije generatie. Je zag dus nagenoeg niets terwijl zes vrachtbeesten plus de file daarachter met volle lichten langs je raasden. Nee, dit was geen pretje, en de weg was eindeloos. Ik was blij dat we het overleefden.
In ‘Swakop’ waren inmiddels alle restaurants dicht, dus we stelden ons tevreden met een grote fles pils en een zak chips.

KNETTEREN
Het weerzien met Craig: altijd een vreugde. Zodra hij aanwezig is, stijgt de temperatuur twee graden. We lijken op elkaar. Als hij en ik nu op de basisschool zouden zitten zaten we allebei onder de ADHD-medicijnen. Arme Jel, hij had het moeilijk om ertussen te komen, zo knetterde de communicatie tussen Craig en mij over en weer.

En what-the-fuck: Craig heeft het plan opgevat om in november samen met zijn broer Andrew en ‘ouwbaas’ Rhiny nota bene de tracks door Khaudum Game Reserve te gaan rijden, plus, om het nog erger te maken, de paden in kaart te brengen tussen Sera Cafema aan de Kunene River en de Skeleton Coast. En daar stelt hij mij niet eens van op de hoogte! Schande. Precies die gebieden staan hoog op mijn lijstje. Gelukkige Marina (van het HANblad), die mag wèl mee. Ik zou dat ook wel willen en kunnen, en ook mogen van Craig en consorten, maar nú in september nog een reis boeken voor november, dat betekent dokken. En juist in die tijd moet ik toch roeivereniging Tubantia aan het werk zetten tijdens de indoortraining. Maar het jeukt wel. Potdomme.
Ik heb met Craig afgesproken dat hij bedenkt of hij nog meer mooie plannen heeft die over pakweg een jaar tot uitvoering kunnen komen. De Okavango kwam ter sprake. En dan bij voorkeur vanuit Wilderness Safari’s, een top-kamp als uitvalsbasis. Wilderness is de werkgever van Andrew,Craigs broer (zie blog ‘De Namib’.) Dit zou zó’n buitenkans zijn dat mijn dochters Marthe en Nora wel mee zouden móéten. Ik zelf zou gids kunnen spelen in de Kalahari.



DOODSNOOD
08/09/2013 Swakopmund
Ik had nooit gedacht dat ik nog eens vrijwillig uit een vliegtuig zou springen.

Ik zag met lede ogen aan dat ’s ochtends het weer helder was. Een zonnetje. Nu zou er vast geskydived worden. En Jel zou intekenen. Zou ik dan als enige watje aan de grond blijven? Werd het maar guur en mistig. Maar nee, de zon bleef schijnen. Dus Jel en ik boekten de sprong.
Ik was er van overtuigd dat mijn leven zou eindigen in Swakopmund op zondag acht september 2013, om twaalf uur.
Kwestie van vertrouwen in je springpartner. En in techniek. Ik zat vastgesnoerd aan Mias, hij gaf dat vertrouwen wel. Een bikkel; stoere vrachtwagenchauffeur in het overige leven. En eentje met humor. ‘Oh, you pee in your pants? We can make it even worse!’
Om half elf het busje naar de airstrip, en na wat omkleedrituelen de lucht in voor een vlucht van 25 minuten naar drieduizend meter hoogte. Craig klom met camera en al buitenboord en klampte zich vast aan de deurstijl; flapperend in de wind bij 160 km per uur. Toen was het mijn beurt om met de benen buiten boord op de drempel te zitten met drie kilometer niets beneden je. Ik ben eerlijk; ik ben geen held op hoogte. Dit was gekkenwerk. Dit is het einde. Doodsnood! Het angtige zit ‘m erin dat de gebeurtenissen een loop met je nemen, je kunt niet op de drempel van de afgrond nadenken of je dit nou wel wílt of niet; de afgrond ligt aan je voeten, en Mias duwt je erin. Dus Mias gaf die zet, en meteen maakten we een koprol in het diepe. Dat uit het vliegtuig springen, dát was ‘the scary moment’: je laat alle zekerheden en de eigen controle volledig los terwijl het gáát om leven of dood. Was ik wel goed vastgesnoerd aan Mias?


WINDOW DRESSING
Maar de doodsnood duurde slechts twee seconden. Meteen daarna was het suizen van de wind en het gevoel van snelheid zo overweldigend dat je alles vergat en amper besefte dat je met tweehonderd kilometer per uur omlaag viel. Niks te maken met uiterlijke schijn; géén rollen meer om te spelen! Ik vergat de eigen lelijkheid en paniek: ‘t donderde niet of iemand ’t filmde. Hier ging het om de essentie: leven of dood. Fuck alle pretentie en mooie schijn. Dit was géén moment voor window dressing. En het was fan-tas-tisch. Alleen, toen Mias ineens een cirkelende beweging inzette, ging het me weer dun door de broek want ik dacht dat ’t per ongeluk ging.
Sneller dan ik verwachtte ging de parachute open. Hoe angstig ik aanvankelijk ook was, de vrije val had van mij lánger mogen duren, zo intens was de ervaring. ‘Flabbergasted’.
Bijna sereen daalden verder we af. Ik mocht van Mias aan de stuurtouwtjes trekken om wat loopings en bochten te maken, maar al te heftig durfde ik niet tekeer te gaan. Op mijn vraag wat er zou gebeuren als iemand dat te hard zou doen, of ze compleet zou loslaten, was Mias’antwoord: ‘Nothing’. En hij deed het even voor. Oei, ‘holy shit!’ het was wel weer angstaanjagend om zó hevig door de lucht te zwieren dat je de eigen parachute ònder je zag.
Dit was absoluut een verbluffende ervaring. Waooouw. De Amerikanen hebben een veel misbruikt woord: ‘awsome’. Maar dat was toch de juiste uitdrukking. De volgende keer als ik Swakopmund aandoe, doe ik het wéér, en zeer zeker zal ik opnieuw voor de start in mijn broek doen van de zenuwen. Ik heb gewoon heel erg hoogtevrees; niets aan te doen. Na de landing benoemde ik Mias tot ‘hero’. En in de namiddag voerde ik de held zat met Windhoek Lager. Alhoewel, om die vent zat te krijgen moet je heel wat uit de koelkast halen.
Ik zet hier een paar foto’s op de blog die mijn doodsnood buiten zicht houden. Ja, kom even zeg! Da’s privé.


WERELDRECORD
Wat een manier om je boterham te verdienen. Deze jongens springen vaak zes keer per dag uit een vliegtuig. Craig schijnt het wereldrecord aan vrije vallen op zijn naam te hebben staan. Meer dan tienduizend keer in totaal.
Conclusie: Marthe, Nora: maak de borst maar nat. De onderbroek komt daarna vanzelf wel aan de beurt. Het kost wat, maar doe het toch maar. ‘Just do it.’ Vertrouw op Craig. Vertrouw op Mias, Dries en David.



09/09
Over de ‘Soutweg’ noordwaarts Swakop uit, de Skeleton Coast in. Eerst een ‘wheel balance’; dat moet hier regelmatig.
Modder spatte de onderkant van de cruiser vol met klei. (Later in Palmwag, de bestemming van de dag, was ik een uur bezig om met een tuinslang en met de blote handen de dikke koeken klei van de kar af te trekken. Alles zat onder, overal was het doorgedrongen. Op de uitlaat zat het gebakken als in een klei-oven. De auto was naderhand vijftig kilo lichter.)


ELDORADO
Eerste stop: Henties Baai. Een bizar oord met onverwacht dure panden; onbegrijpelijk om zoveel geld gewoon in het zand te dumpen. Sfeerloos, met een harde en koude Atlantische wind en mist die je knoken verkilde. En tóch een vakantieoord. De langste bar ter wereld en een eldorado voor hengelaars.
Waarom stopten we in Henties Baai? Ik hoorde een nieuw geluid aan de cruiser, en dan sta ik meteen op tilt. De lokale mechanic had ’t snel gevonden: onschuldig.

Verder Noordwaarts door het steeds bizarder landschap van de Skeleton Coast. Niet spectaculair, maar bizar. Links de Atlantische Oceaan en zelf rijd je door een woestijn. Het landschap lijkt wat op de foto’s van de Mars Rover. Vooral de kleuren waren bijzonder, variërend van lila, grijs-groen, grijs-paars, lila-bruin, rood-bruin. Soms leek het of reusachtige klompen asfalt waren gedumpt bovenop roodbruin zand.
Bij Torra Bay wilden we koffie, maar helaas. Torra Bay staat op kaarten en richtingaanwijzers, maar in het echt bestaat het niet. OK, een stuk of tien chalets die alleen ’s zomers worden verhuurd aan hengelaars. Verder niets. Dus verder landinwaarts richting Khorixas, op weg naar Palmwag, het doel van vandaag. Meteen veranderde het landschap in heuvelland. Roestbruin en oker-rood. Heuvel op; heuvel af.
In Palmwag: tentje vastprikken, pilsje, diner. Giraffes op de tegenoverliggende berghelling. Bloedmooie serveersters uit Sesfontein. Zo’n taille waarbij je vingers en duimen elkaar raken als je haar omvat (áls je dat al zou durven.)
’s Ochtends banjerde een olifant door het kamp op twintig meter. Zijn drollen lagen overal te geuren. Om zeven uur zaten we op weg door de Palmwag Conservancy; weinig dieren maar toch: dát gaan we nog eens overdoen, en dan lánger. Het smaakte naar méér. Rotsachtig-4x4-en is totaal anders dan in het zand. Een prachtig landschap.


FIETSWEG
Vervolgens een stuk van de weg gisteren terug in Zuidelijke richting. Prachtig! Ik had die weg al drie keer eerder gereden maar dan naar het Noorden. Zuidwaarts is beslist mooier. Ik neem die weg meteen op in mijn lijstje fietswegen in Namibië. Geweldig. Met een fantastische afdaling van pakweg tien kilometer door de woestijn.
Lunch in Doro Nawas, een lodge die er van buiten uitziet als een fort in het Wilde Westen of een Moors kasteel in Spanje. Maar zó mooi als je eenmaal binnen bent!
Kamp opzetten deden we in Abaadi Mountain Camp bij Twijfelfontein, eigendom van een Nederlander. Een vleesloze braai, een goede fles wijn. Geweldig kampvuur met hout dat al pakweg zesduizend kilometer op het imperiaal met ons was meegereisd. Je kunt pas je nest in als het vuurtje sterft.

11-09-2013

Van Abaadi Mountain Camp kozen we een geweldige weg Zuidwaarts en dan Noord-Oostwaarts naar Khorixas. (Fietsroute!!)
We gaan op reis en nemen mee: een omaatje en haar kleinzoon als lifters uit de diepe binnenlanden naar Khorixas. Bij het Engen petrol station in Khorixas moesten we twee honderd dollar afgeven van de staf van Abaadi Mountain Camp. Wat een vertrouwen in vreemdelingen. Maar zo gaat dat hier in dit lege land kennelijk.


DORINGBOOM
Na Khorixas wilden we een 4x4-trail rijden die ik op Tracks4Africa had gevonden. Na zestig kilometer door veegebied moest die beginnen. Maar ja: wáár? Bij de Leeu-farm vroeg ik hoe ik ‘m moest vinden. ‘Na die doringboom gaan jij regs.’
Het was niet zo simpel; er waren talloze tracks door de bush. We reden een keer of drie door de bedding van dezelfde Ugab River, en zes keer door die van een zijtak. Alleen door de GPS te zetten op ‘Noorden boven’, konden we ons oriënteren. In Kokongwe (of zoiets; ik ben de precieze naam even kwijt; moet opnieuw op de GPS of de kaart kijken) moesten we de koers wijzigen in Noord-Oost. Aan de lokalen vroegen we de weg. Maar als mensen ergens níét goed in zijn is dat in de weg wijzen. Dus we verdwaalden: véél te ver zuidwaarts. Terwijl we Noordwaarts moesten rijden om bij de ‘Vingerklip’ te komen, een van de toeristische attracties van Namibië. In een gehucht kregen we het advies om over een smal pad te rijden door drie hekken van een farm, en dan bij de farm zelf de weg te vragen, even ver van de ‘beschaving’ als de 4x4-trail. En jawel, het lukte. Echt door de middle of nowhere. Tracks4Africa krijgt weer een nieuw pad voor de kaart.


OORLOG
Koffie bij de Fingerklip Lodge, met een Duitse eigenaresse die liever ‘European’ werd genoemd wegens de oorlog. Anno 2013 nog steeds. Moeten we niets eens ophouden met die onzin mensen? Mooie plek trouwens.
Het laatste loodje: tachtig kilometer naar Outjo, naar de Ombinda Country Lodge, met de eigenaren Gerald en Elmarie Coetzee. Uitvalsbasis voor Etosha National Park, morgen.
En hier ein-de-lijk weer eens wifi!
www.ombindalodge.com


(Moet ik jullie nog erop attenderen dat je de meeste namen op Google Earth kunt vinden?)
Het verhaal gaat verder, maar het einde is in zicht.

Groet,
Frank