Mosterd na de maaltijd
Door: Frank
Blijf op de hoogte en volg Frank
23 September 2013 | Namibië, Windhoek
Etosha dus. Door de droogte van de afgelopen maanden viel nu op wat een barre campsite dat Okaukuejo eigenlijk is. Je hebt zowat een moker nodig om een haring de grond in te krijgen. Het waterhole met wild eromheen was wel weer prachtig.
Op de rit via Halali naar Namutoni was aanvankelijk geen wild te bekennen, maar ineens was daar een trek van een paar honderd bajespakjes: zebra’s. Alsof daarmee een ban doorbroken was, kwam daarna heel het andere spul ook in beeld.
Namutoni benoem ik hierbij als fijnste kampplaats. Een eventuele volgende keer meteen daarnaar toe doorrijden en Okaukuejo overslaan.
14/09 Namutoni - Omaruru
Het was die dag één lange dender, allemaal over asfalt. Via Tsumeb, Otavi en Otjiwarongo.
VERTIER
Omaruru, dat móét worden beschreven, juist omdat er he-le-maal niets te beleven valt; nog minder dan in Almelooo. We arriveerde om pakweg half drie in Omaruru Rest Camp. Toen zaten er acht mensen aan de bar, waaronder twee vrouwen. Ook die hadden op zaterdagmiddag kennelijk niets anders te doen dan barkleven en rugby kijken op tv met schreeuwend manvolk. Het leek wel een kroeg uit een cowboyfilm. Waren er dan helemaal geen kledingwinkels of schouwburgen in Omaruru? Wij op onderzoek uit, en jawel: geen zak te beleven. De bar, de bar of de bar, dat was het enige vertier. Op het informatiebord stond dat die tot elf uur ‘s avonds was geopend, maar om zeven uur al zette de waard de gasten buiten, sloot de deur en deed het licht uit. Mooi geweest voor vandaag. Dus die vrouwen konden de rest van de avond samen met hun dronkenlap thuis doorbrengen.
We keken het schouwspel aan vanachter onze steak, Wijn was er niet op voorraad, maar we konden onze eigen fles uit de auto halen.
MOUNTAINBIKERS
15/09 Omaruru – Windhoek
Het had makkelijker gekund, maar niet mooier. We staken de nieuwe weg van Windhoek naar Swakopmund over en kruisten via de D1958 door de binnenlanden naar de oude weg. Weer een prachtige route. Hij liep als de Chinese Muur op en af. En behoorlijk steil op plaatsen ook nog tot hoogte 1850 meter boven zeeniveau. (Je start hier op pakweg 1300 meter.) Hier kwamen we een stuk of vijf mountainbikers uit Windhoek tegen, wat me in de overtuiging sterkte dat dit fietsweg nummer één was in Namibië. En bereikbaar vanuit het comfort van de hoofdstad ook nog. Staat inmiddels op het lijstje.
In Windhoek was het een kwestie van de bagage ordenen, aankopen doen, en de auto parkeren bij de luchthaven.
Twee dingen waren vermeldenswaard.
BITCH
We dronken koffie bij Cafe Cuppio. Ik ben er ‘major’ op Foursquare voor wie dat iets zegt. De tosti was vet en de bacon daarop was oneetbaar gemaakt door een gesuikerde substantie. Een doodzonde bij bacon als je het mij vraagt. Ik proefde het spul en stuurde de handel terug naar de keuken. Maar de vrouwelijke manager stond erop dat ik betaalde. Toen ik dat weigerde riep de bitch de hulp in van vijftien (15!) security guards. Het werd zelfs wat rukken en zo. Ik wilde de politie bellen, maar daarvoor waren deze jongens niet aangenomen. Wie betaalt bepaalt. Dus de zakenlui hier. De security had helemaal geen belang bij politie. Die luizige twintig dollar (twee Euro) heb ik uiteindelijk betaald, met de boodschap dat haar schade groter was dan dat bedrag. Een vaste klant kwijt om te beginnen. Vervolgens heb ik op haar eigen facebookpagina, op Tripadvisor en Foursquare een recentie geschreven. Op haar eigen pagina haalt ze die steeds weg, maar om te pesten blijf ik ‘m nog even vernieuwen.
TROFEE
Marijke gaf ‘opdracht’ om een ‘trofee’ te kopen: een kop van een sable antilope, gemaakt van geknipte Coca Colablikjes. Hij moest mee in een grote doos, maar de verkoopster garandeerde dat er op de luchthaven geen enkel probleem zou zijn als je totale gewicht maar beneden het maximum zou blijven.
Kennelijk trek ik problemen met vliegmaatschappijen áán. De doos passeerde de incheckbalie naar security en vliegtuig, en tóén pas bedacht de dame achter de balie dat ze er ook geld voor had kunnen / moeten vragen. De winkelier bellen en zeggen dat ze de doos kon terughalen op het vliegveld (dat had ze beloofd als er moeilijkheden zouden zijn) was er dus niet meer bij. Of ik maar N$ 920,- (pakweg € 85,-) wilde betalen voor ‘excess luggage’. En in München moest ik bovendien alle bagage van de band halen, opnieuw inchecken en weer door de security, zo werd mij te verstaan gegeven. Fijn was dat.
In München arriveerde er niets op de band en ging ik naar de ‘Güterabfertigung’ waar ze me zeiden dat het spul gewoon door ging naar Amsterdam. Vliegen: heerlijk.
Maar eind goed al goed: op Schiphol stond Marthe ons op te wachten. Ze reisde daarvoor helemaal uit Nijmegen op en neer. Goed wijf.
Nu ben ik inmiddels alweer een sessie sportschool, twee verjaardagsparty’s en een buurtbarbeknoei verder. En ook heb ik me door zeven (7 !!) blauwe brieven geworsteld, plus fanmail van het CJIB (€ 109,-) dus ik ben weer helemaal geïntegreerd in Hengelo en loyaal aan de Nederlandse overheid.
Groet,
Frank
-
23 September 2013 - 17:04
Toon:
zucht.................... -
23 September 2013 - 19:14
Frans:
Geen moment heb ik me verveeld, ook op de lange stukken niet...
-
23 September 2013 - 20:30
Jel:
Wat een beheerst verslag. De tijd heelt alle commotie blijkbaar.
"Live" aanwezig mogen zijn bij de laatste gebeurtenissen in Windhoek was een unieke gebeurtenis. Ik heb er van genoten, maar dat verstandig genoeg maar niet laten merken. -
24 September 2013 - 07:50
Jeannette:
Zitten naaldhakken tegenwoordig vastgeplakt ....? -
25 September 2013 - 21:28
Olaf:
Zo te horen , komt de wind uit de verkeerde hoek , daar in windhoek , nu ik dit gelezen heb : wil ik er niet naar toe , wat zeg ik , ik zoek het geen eens op op de kaart , bedankt frank voor je verslag , ik ga wel naar het strand in Domburg, daar komt meestal de wind uit het zw, en kan je lekker eten ,en drinken .gr olaf
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley