Valse Naam

Ik val maar met de deur in huis: de Central Kalahari Game Reserve wòrdt ’t niet deze keer. De naam van dit blog is dus ongelukkig geklozen. En Kubu Island (Makgadigadi Pannen) wordt ’t dus óók niet. Dit is de vijfde keer dat daarvoor een spaak in het wiel wordt gestoken. (Zie verslagen in blog ‘Okavango’. ) Zie hier in de linkerkolom onder ‘Reisdetails’ wat het plan was.
Wàs!
Flexibiliteit is het vermogen om met twee wielen door de bocht te gaan.
Hoe dàt zo allemaal?
Lees en huiver.


16 en 17/04/2014, Windhoek.
Hé, krijg nóú wat! Dàcht ik wat rust te krijgen bij aankomst in Windhoek, maar het is meteen vanuit het vliegtuig 'de kop tussen de kabels' en racen geblazen. Parkeermevrouw regelen en betalen, de cruiser ophalen en een reparatie van een barst in het koetswerk betalen, een servicebeurt regelen en de kar brengen en halen, Namibische sim regelen, contact links, afspraak rechts. Alles bij elkaar pakweg achthonderd Euro kwijt en dan is het hotelletje nog niet betaald en de twee brandstoftankstanks (150 liter) nog niet gevuld. Drie keer per dag bij de flappentap. ’t Kost wat, maar dan heb je ook wat.



GEBIT
Zie vorige blog: Okavango, verslag ‘Vous m’avez sauvé la vie’, laatste deel. Het gebit van Connie maakt vorderingen. De voortanden staan nog wel uit, maar het geheel staat veel meer in lijn. Ze is er blij mee. De orthodontist is tevreden.


’s Avonds had ik bij Roof of Africa een weerzien met Hein van Gils, die ik ken van het ITC-Enschede toen ik daar een cursus deed die me eindelijk deed begrijpen wat nou de zin was van wat ik de vijf jaar daarvóór op de universiteit had geleerd. Hein was toen ‘range ecologist’ en voert nu milieu effect rapportages uit in Namibië. Uitgezonden door GIZ, de Duitse DGIS, zogezegd. Hij heeft een verleden in Botswana (van hem heb ik geleerd dat het bushbashen aldaar het zout in de pap is, en ook wees hij mij op de specifieke kwaliteiten van negerinnen. Ik ben hem er nóg dankbaar voor.) Verder zat hij ondermeer in Italië, Kenia, Zambia, Pakistan en nu Namibië. Meer landen dan ik kan herinneren. Hein kwam met zijn aardige dame Megan, een Zuid Afrikaanse, en hun twee schitterende dochters Kiara, en van de andere ben ik de naam van vergeten. Qua kinderen staat bij Hein nu de teller op zes. Ik heb weet van die Amerikaanse waarbij hij twee kinderen heeft, maar de twee ‘overblijvende’ kan ik nog niet thuisbrengen. Megan verzekerde mij desgevraagd dat deze kinderen de hare waren. Bij Hein weet je maar nooit ;-)



DUBBELE BODEMS
Hij heeft veel te doen met sectoren waarmee Namibië zijn geld verdient: mijnbouw (onvoorstelbaar wat ze hier allemaal in de grond vinden) en zeevisserij. Niet eens zozeer met toerisme. Hier zitten ook Nederlandse en helaas ook Russische visserijschepen. In grondtrekken blijken dezelfde machtsspelletjes en congsies opgeld te doen als bij mijn baan indertijd in Botswana. Je kunt niet ‘wantrouwend’ genoeg zijn, bij elke regeling of wet of moratorium blijken er dubbele bodems ingebouwd om iemands belangen af te schermen. Is het in Nederland echt anders?



Vrijdag 18/04

De weg op! Weg van de doodse Paasdagen in Windhoek. Boodschappen voor vier dagen bushcamp. De wagen volgeladen.

Wat nu volgt is een illustratie van onzekerheden bij reizen in Afrika. Tenzij je georganiseerd of met gehuurd materiaal en alles vooruit geboekt op pad gaat. Voor dat laatste is soms wel wat te zeggen, zo blijkt.
Ik belde Jane, wildlife officer bij DWNP-Ghanzi (Dept. Of Wildlife & National Parks, Botswana). Wij kennen mekaar van Twee Rivieren, haar eerdere duty station. Met haar had ik een maand geleden afgesproken dat ik vlak voor Pasen zou bellen om twee campsites te regelen in het Central Kalahari Game Reserve (CKGR). Wat daar bijzonder aan is? Zie http://travel4wildlife.com/traveling-central-kalahari-game-reserve/#.U1A7vXW9Kc1


MISREKEND
Gisteren nam ze de hele dag niet op, vanochtend ook niet, maar na het inslaan voor de bushcamps ineens wel. Alleen zat ze in hoofdstad Gaborone, en niet Ghanzi. ‘Good Friday is a holiday in Botswana. The Ghanzi DWNP office is closed till Tuesday. Call PARRO (Parks & Reservation Office) in Gaborone, they are open.’
Bij PARRO geen gehoor. Ik had me misrekend met die Goede Vrijdag, potdomme. En Jane meldde dat niet een maand geleden.
Tja, wat nu? Daar zat ik met mijn auto volgeladen.
Tóch gaan, in de hoop dat ik aan de gate van CKGR word binnengelaten? Dat is me al eens eerder gelukt bij Mabuasehube. Of een compleet nieuw plan bedenken?
Ik besloot het erop te wagen, met het risico dat ik zevenhonderd kilometer voor niets zou rijden. Ik moest dus meteen alternatieven bedenken voor als ik het park niet binnenkwam.
1. Maun > Lekubu en dan verder als gepland? Dus gewoon CKGR overslaan?
2. Of Maun > Moremi? Maar hoe dan verder? En afgelopen augustus was ik daar al, en komende november wéér met Marijke en misschien Marthe en Nora.
3. Dan maar langs de Westkant van de Okavango Noordwaarts tot Nunda Camp aan Kavango River in Divundu? Maar dan moest ik het hele eind over asfalt terug naar het Zuiden.
4. Of nu maar meteen naar Mabuasehube en Tsabong (mijn oude standplaats)? Kón, maar dan zou ik wel twee weken voorlopen op mijn schema. Hoe vul ik de rest van de tijd dan zinnig.
De Duitsers zeggen: ‘unentschieden’.




TIJD ZAT
Een maand geleden had ik het zó georganiseerd dat mijn ‘parkeermevrouw’ de cruiser naar Windhoek reed voor twee ingrepen. De auto zou klaar zijn voor de Paasdagen. Tijd zat. Maar dit is Afrika: helaas was er maar één van de twee ingrepen uitgevoerd: die barst in het koetswerk. Bij de tweede ingreep zouden twee wiellagers en assen opnieuw en terdege worden bekeken. Tot nu toe de zwakke plek van de auto. Maar hó maar.
(Wie mijn blogs volgt, weet dat je in Afrika al heel blij mag zijn als je reparaties die NIET zijn uitgevoerd ook NIET hoeft te betalen. Da’s heel bijzonder, zo is gebleken. Maar hier had ik dus ‘geluk’.)



Door ervaring wijs geworden check ik onderweg altijd de temperatuur van mijn wiellagers. Links-achter was veel te heet. Je moet de as met de volle hand vastpakken en dan minstens vijf seconden rustig kunnen vasthouden. Kón niet! Ik kroop onder de auto en zette de remschoenen losser. Dat leek te helpen. Weer gecheckt twintig kilometer verder; nog steeds in orde. Vijftig kilometer verder: wéér te heet. Opnieuw onder de auto en de remschoenen nóg losser gezet. Het hielp niet. Inmiddels had ik zo’n 160 kilometer gereden en stond ik vlakbij Gobabis. Ik koelde de remtrommels met water en de stoom sloeg eraf. Dit kon zo niet verder.
Pijnlijk.
Omdraaien.
Je moet ’t nemen zoals het komt, zeggen ze. Da’s niet mijn sterke punt. Bij zoiets als dit niet. (Al zijn de Nederlandse belastingen nóg erger. Daar moet je ’t dan ook niet nemen zoals het komt maar geven zoals het gaat. Ik dacht in mijn onschuld altijd dat afpersing strafbaar was.)
Zo sukkelde ik terug naar Windhoek. Om de twintig à dertig kilometer koelen met water. Ik had gelukkig zestig liter bij me.

GOEDKOOP
Maar nu zit ik met de Paasdagen in Windhoek, wat ik nou juist wilde voorkomen. (OK, OK ik had bij het boeken van de vlucht rekening moeten houden met die verdomde Paasdagen. Beetje overhaast geboekt omdat het die bewuste dag goedkoop was.) Iedereen zit met Pasen aan zee, zelfs de meeste restaurants zijn dicht. Misschien pak ik zelf ook wel de bus naar zee. Eerst Craig maar eens bellen. Geen gehoor. (Craig is de Skydiver in Swakopmund. Zie blog ‘Namib’ en de filmpjes op het een na laatste blog in ‘Okavango’.)
Pas dinsdag zijn de garages open, dus ik verlies vier hele dagen. En dan is nog maar de vraag of ik dinsdag meteen aan de beurt ben. Hoe lang gaat deze geschiedenis duren?
Is dit nou wat ze ‘het avontuur’ noemen?

Moet ik niet eens van die rotbak af? Daar zeg je zowat. Maar het is telkens dat zwakke punt van die aanlopende remschoenen dat de pret bederft en dat maar steeds niet afdoende wordt behandeld. De rest zit wel snor. Maar het geduld is eindig.
We denken nog.


Gelukkig heb ik nog altijd een blog waar ik vrijelijk kan kankeren.