Wéér een goede daad gedaan

30/04/2014 Regeldagje Swakopmund.
Voor Marijke wat halfedelstenen scoren, de apotheek, een oogmeting bij de opticien, even nadenken en vervolgens de nieuwe zonnebril toch maar kopen. Gesprekje met Alfons van Alfons Motors. Hij ‘doet’ ook aan fietsen, dat wil zeggen: zowel de verkoop en reparatie als ook daadwerkelijk op het zadel. Hij kent de omgeving en is bereid wat Hollanders mee op sleeptouw te nemen bijvoorbeeld over de route die de ossewagens vroeger deden voor de bevoorrading van Windhoek. Pakweg tachtig kilometer met halverwege een mogelijkheid om water bij te vullen. De hitte is hier doorgaans geen probleem. Nu was het eigenlijk redelijk fris. Eventueel verhuurde Alfons ook fietsen. Kortom: mogelijkheden! Om die zonnebril op te halen moet ik volgende week dus wel terug naar Swakopmund. Geen probleem, dan kan ik lekker aansluitend over de oude weg terugrijden naar Windhoek, één van mijn favoriete routes. Deze reis vergt 100% flexibiliteit qua routeplanning, van begin tot eind. Het oorspronkelijke plan kon al vanaf de start in de prullenbak.

01/05/’14
Meldde ik zojuist nog dat het redelijk koel was, vandaag was nou weer juist een bijzonder hete dag voor de tijd van het jaar. En met fel licht op de witte kalkwegen naar de Brandberg. Ik miste mijn zonnebril.

MOOI ROZE IS NIET LELIJK
Vijftien kilometer na de afslag bij Uis stond een oude - met de hand mooi roze geschilderde Toyota langs de weg met de klep omhoog en een man die half onder de motorkap verscholen was. Hier help je mensen langs de weg altijd en ja, mijn hulp was zeer welkom. Of ik hem wilde aantrekken. Hij had geen tweede versnelling, overigens ook geen eerste, dus aantrekken moest in de derde. Helaas startte de auto toen nog niet. Het alternatief was helemaal opslepen terug naar Uis. Dan dát maar. Overigens heeft hij mijn telefoonnummer want hij wil mijn cruiser kopen! (Hij sms-te me al een paar keer.) De gelijkmoedigheid waarmee deze mensen pech accepteren! Het hoort er gewoon bij. Daar kan ik nog wat van leren.

Tot mijn leedwezen zag ik terugrijdend naar Uis hele konvooien tegenliggers op weg naar de Brandberg, dus ik zag het al voor me dat als ik te langen leste daar arriveerde de campsite ‘fully booked’ zou zijn.’
En toen liet de knoop van zijn oude sleepkabel los. Een kwartier later knapte het ding af. Een kwartier later weer. Hij werd steeds korter. ‘May be my rope is too old?’ Dit ging zo nóg twee keer, totdat ik het moe was en alleen mijn eigen sleepkabel gebruikte. En ondertussen maar knarsetandend tegenliggers naar de Brandberg zien kachelen. In Uis leverde ik meneer af – hij ontdekte daar meteen dat een kabeltje los hing - en nam zijn kinderen met een volle tank benzine mee terug naar de Brandberg waar ze kennelijk woonden in een van de hutjes die daar verspreid in het landschap liggen. Maar eerst zelf naar de receptie waar ik het ‘fully booked’ verwachtte. Dan kon ik omdraaien naar Swakopmund en zou ik opnieuw 320 kilometer voor niets hebben gereden en zou de titel van dit verslag hebben geluid: ‘No good deed goes unpunished’. Misschien is het jammer van het sappige verhaal dat jullie nu mislopen, maar er wás nog plek op de campsite. Snel de tent opgezet, de jongens hielpen mee. Het waren intelligente knapen want ze hadden snel door hoe je dat moest doen. Ze waren bovendien erg aardig. Vervolgens bracht ik ze naar hun ‘farm’. Zie de foto voor wat dat voorstelt. De benzine bleek voor de buurman in dezelfde compound.


ROTVLIEGEN
Op de campsite was het om 15:00 uur niet te harden. Elke seconde moest ik zo’n vervelende rotvlieg van me afslaan. Dat gezoem vlakbij, op, en ín je oor. Ik werd er gek van. Ik probeerde in de tent de tijd uit te zitten. Maar op de Thermarest matras vormde zich al snel een plasje zweet. Echt een heel hete dag.
Dus nu zit ik in de lodge dit verslag te schrijven. Dadelijk een buffet. En dan terug lopen naar de campsite; zaklamp bij me want hier lopen woestijnolifanten soms over het pad.

Dikke schreeuwerige Zuidafrikanen in het zwembad. Onsmakelijke lui. In dat water ga ik niet meer liggen.

Het licht op de Brandberg campsite is altijd onovertroffen, zowel ’s ochtends als ’s avonds. Om het in termen van het Supermarktwijngids te zeggen: de omweg waard. Ook mét vliegenirritatie.


‘DEEP SHIT’
Bij het diner in de lodge trok ik op met een Zuidafrikaans stel waarmee het klikte. Zoals dat doorgaans gaat, je hebt ‘t wederzijds over je thuissituatie. ‘You have a wife and two daughters! Man you’re in deep shit!’, grapte hij.
Hij werkte in Zambia, Sierra Leone en eigenlijk heel Afrika; zij is gehandicapt. Om voor belastingvrijstelling in aanmerking te komen moest hij 185 dagen aaneengesloten buiten Zuid Afrika verblijven. Dus hij ziet zijn vrouw niet thuis maar in Namibië. Maar hij kríjgt tenminste nog vrijstelling. Toen ik hem onze Nederlandse situatie qua belastingen uitlegde viel zijn mond open van verbazing: ‘Your folks must be like a flock of sheep!’ Andere meningen die ik over dit onderwerp tegenkom deze reis – het is bij mij zoiets als een open wond zoals je weet – luiden: ‘Wiederlich!’, of ‘Proposterous. The buggers!’ De vraag rijst: zijn wij in NL (en de hele EU) nou zo’n gehersenspoelde schaapskudde of is de rest van de wereld gek? In ieder geval is de bush voor mij een manier om even buiten de braafheid adem te kunnen halen. Of ben ik nou dus zèlf een eigengereid en losgeslagen stuk vreten? Vergeef mij dat ik daar zelf zo mijn eigen ideeën over heb.

Morgen met de familie Klaassen in Ugab Rino Camp.


02-05-’14 Brandberg – Ugab Rhino Camp
Vliegen op Ugab Rhino Camp. En bovendien van die geniepige midgets; knutjes noemen wij ze. Ze zitten overal, tot in je ogen. Bij wind zijn ze vertrokken.
Of heet het hier soms Ugab SRT Camp? Of misschien Ugab Base Camp? Alle drie namen kom je tegen. Als je er driehonderd kilometer voor rijdt en daar een afspraak hebt, wil je toch graag eenduidig weten wáár je moet zijn.


BANDENSPANNING
Scherp gepunte rotsen op weg ernaar toe, dus de juiste bandenspanning luisterde precies anders prikken de stenen door de zijwangen van de band. Dus niet te zacht: twee bar want de zijwangen moeten niet ‘ballonnen’. Dat is wel weer goed voor zand. Maar ze moeten tegelijk ook weer zacht genoeg zijn zodat ze zich om de stenen kunnen vouwen. Kritische balans.
De campsite zelf bestaat uit een paar met riet afgezonderde plekken; als je geluk hebt mèt schaduw. De douche bestaat uit een emmer aan een ‘galg’. Daaronder een douchekop die je open en dicht kunt zetten. Je vult de emmer met een andere emmer waarmee je warm water uit de ‘donkey’ tapt. Primitief maar effectief. Het hielp alleen niet lang tegen de vliegen en midgets want je zweette al snel weer. Ik vind dat de vogels hier in ecologisch opzicht maar een zeer povere rol spelen. Maar ’s avonds met wind en een rokerig vuurtje was het probleem opgelost.

In Ugab Camp verscheen ineens…. een mountainbiker. Zó ver van de bewoonde wereld! Honderd kilometer van Uis; en wát is Uis nou helemaal. Maar hij werd begeleid door zijn vrouw in een Landrover (Jaloers! Zo’n wijf moet je hebben!). Hij had pakweg veertig kilometer gefietst vanaf de Doros Crater (Google Earth) via de Divorce Pass tot hier. Die track zou hij me opsturen als ik hem mailde vanuit Nederland. Hij bleek de schrijver himself te zijn van de ‘Snyman serie’ over Damaraland en Kaokoland: uitgebreide beschrijvingen van alle wegen, alle plaatsen en coördinaten in die districten. Een prestatie. Inmiddels heb ik al contact met hem gehad op het Tracks4Africa (T4A)-forum. Zijn track stond voor ons (Jel en kroost waren inmiddels gearriveerd) de volgende dag op het menu. De naam Divorce Pass schijnt te komen van weduwen die zijn achtergebleven toen hun mannen zich vroeger in dat gebied waagden en er nooit van terugkeerden. Je kunt er fataal verdwalen. Zonder gps waag ik me er niet in.


FANTASTISCHE TRACK!
Maar het was een fantastische track. Dáár koop je een 4x4 voor. Uit veiligheidsoogpunt bij pech moet je hem niet in je eentje doen maar minstens met twee auto’s, zoals wij nu. Soms stuiterend over de keien omhoog, of ingehouden schuin hangend steil omlaag. Collega-chauffeur Sanne reed verassend goed.
Bij de camping hing een bordje dat ze geen verantwoordelijkheid namen voor rondlopende olifanten en leeuwen. Het leek ons dat de laatste leeuw twintig jaar geleden moest zijn gesignaleerd, maar een dag later in Doro Nawas vertelde een locale deskundige mij dat door de geringe wilddichtheid het territorium van een ‘leeuwenpride’ wel een straal van veertig kilometer kon hebben. Daarom zag je ze zelden, maar ze záten er wel. Leopards óók, in dit rotsachtige terrein. Behalve een paar jackals hoorden we de hele nacht niets.
Na honderd kilometer bush en rotsen kwamen we bij de ‘Organ Pipes’, voor mij bekend terrein. Het zijn verticale basaltformaties die als orgelpijpen tegen elkaar aan staan.
Pilsje bij Twijfelfontein Lodge en door naar Mowani Camp, indertijd door Marijke en mij afgekeurd wegens de vliegen. Er was niets veranderd…. Douchen hielp maar even. Gék werd je van die beesten. Maar…. ’s avonds: wat wind en een rokerig vuurtje….


KANNIBALEN
Dit is het seizoen dat de zogenaamde ‘corncrickets’ met miljarden tegelijk over het land krioelen. Ze vreten veel struiken kaal. Maar geen enkel beest vreet hen, behalve zij zelf; het zijn kannibalen. Op wegen worden ze overreden, een vieze groene smurrie achterlatend, waarna andere crickets zich aan deze bonanza tegoed doen, maar op hun beurt worden overreden … enzovoorts. Een groot slagveld. Ik heb doorgaans groot respect voor de natuur, maar hier heeft die toch een vergissing begaan.

Zondag 04-05-2014 Mowani Camp – Palmwag.
Afscheid van Jel, Sanne, Dorien en Jeroen. Zij rijden vandaag naar Etosha. Het was leuk even met ze op te trekken.
Ik ging aan de koffie en een sandwich in Doro Nawas lodge, waar ik bovendien van een lokale deskundige uitstekende informatie kreeg over bezienswaardigheden en fietstrajecten. Hij raadde een paar plaatsen aan in de Caprivi. Vooral niet de hoofdweg nemen, die is wel sneller maar uiterst saai. Je moet de boog zuidwaarts kiezen en kamperen aan de Namibische kant van Linyanti. Dat is welkome informatie voor de trip met Marijke en misschien Marthe en Nora komende november.

Palmwag was de volgende bestemming. Goede herinneringen aan maar nu viel het wat tegen. Kamperen op de parkeerplaats want de campsite was ‘fully booked’. De weg ernaartoe was echter top. Morgen verder.