No good deed goes unpunished

Goed, Palmwag kon de verwachtingen gebaseerd op eerdere gelegenheden niet waarmaken. Ik wilde daarom niet langer blijven en reed via een voor mij nieuwe weg naar Kamanjab en vervolgens door de onlangs opengestelde west-gate van Etosha Park (google) bij Dolomite Camp naar Okaukuejo Camp.


DE BEROERDSTE NIET
Vijf kilometer van Palmwag stond een auto met pech. Wéér een. En opnieuw eentje met startproblemen. Ik ben de beroerdste niet dus ik trok hem aan. De afspraak was dat ik zou doortrekken tot hij de hand buiten het raam stak. Toen ik het handje zag, zette ik de auto aan de kant in de verwachting dat de man achter me ook zou stoppen. Maar hij reed dóór! Met mijn sleeptouw vast aan mijn achterkant en zijn voorkant! Ik brulde: ‘Brake! Brake! Brake, you idiot!’ Maar mijn mooie sleepkabel waarmee je een vrachtauto uit een ravijn zou kunnen (hàd kunnen!) takelen, sloeg meerdere malen om zijn vooras tot hij klem kwam te zitten onder de voorband en op de ruwe gravelweg gedeeltelijk aan rafels schuurde. Ik was des duivels.
‘Why don’t you brake, you fucking idiot?!’
‘I have no brakes!’
Mijn lieve zus Irene zou zeggen: ‘Ik vloekte Onze Lieve Heer van het kruis af’, want dát gebeurde vervolgens.
‘Why the hell don’t you tell me!? Why the fuck do you drive without brakes!?’
‘I am on the way to the mechanic.’
‘But why don’t you fucking TELL me?!’
'..........’
Het eind van het liedje was dat ik hem met de beschadigde kabel toch maar weer opnieuw op gang trok tot we ergens bergop veilig tot stilstand konden komen. Soms denk ik dat ik te goed ben voor deze wereld. Voor niet–ingevoerden wat moeilijk te ontdekken.

FIETSWEG
Fantastische (fiets)weg van Palmwag naar Kamanjab. Groener dan de rest van Namibië. Valleien met mopane- en acaciaboompjes; van bovenaf lijkt het wel of het dal vol staat met bolle struiken broccoli. Olifanten, een giraffe. En een heuse pas tot 1500 meter: de Grootberg (Google). Bijzonder.
Een lifter: een vrouw en dochter met een onvoorstelbare hoeveelheid bagage. Zakken met maismeel, een hele koeienpoot, dekens, you name it. De hele achterbank vol en het achterste laadruim erbij. Het meiske moest bovenop de bagage zitten.


STUURLOOS
Ik zeg altijd tegen mijn dochters: ‘Maak een plan en voer het uit.’ Maar nu ben ik zelf helaas wat stuurloos. Ik maak wel plannen en bedenk alternatieven, desnoods onvolmaakte, maar keer op keer wordt dat door de gebeurtenissen overhoop gegooid. Hoe nu dát weer?
Etosha National Park is groter dan Nederland; wel een keer of twee à drie. Van de west-gate bij Dolomite Camp waar ik het park binnenkwam, naar mijn bestemming van de dag, Okaukuejo Camp dat niet eens op de helft ligt, is de afstand al 190 kilometer. De rit was niet bijzonder boeiend. Een keer reed ik iets te dicht langs een groep olifanten, waarop een stier duidelijk van zijn ontstemming blijk gaf.
In Okaukuejo wilde ik voor twee dagen een campsite boeken.
‘Fully booked, sir.’
Maar ik had maar een klein tentje en was alleen, dus ook de sanitaire voorzieningen zouden door mij niet bepaald overbevolkt raken. Jammer maar helaas, regels zijn regels, het bleef nee.
‘Is this the warm Namibian welcome for people who come all the way from Europe? That’s how you advertise at Hosea Kutako International Airport.’
Het mocht niet baten. Ik mocht negentig kilometer doorrijden naar Outjo dat ik beter rechtreeks vanuit Kamanjab had kunnen bereiken. Nu moet ik voor de zoveelste keer nadenken hoe ik de komende dagen aanpak. Een terugkerend thema deze reis.
Niet de bestemming, maar de weg ernaartoe is het doel van de reis, maar desondanks had ik toch weer een omweg van pakweg tweehonderdvijftig kilometer gemaakt. En dát als ik alleen nog maar het oninteressante deel tel. Ik kom nooit meer in Etosha. Stomme dierentuin.



KABAAL
In Ombinda Country Lodge, Outjo, waar ik vorig jaar plezierig verbleef met Jel viel het nu wat tegen. Een bus met veertig voetballers nam fysiek en geestelijk alle ruimte in. Ook het eten was niet zoals de herinnering voorspiegelde. Waarom doen mensen toch te pas en te onpas suiker bij hun gerechten? Ik denk dat er sprake is van een nieuwe (en veeeeel te dikke) eigenaar. De buren op de campsite begonnen om half vijf ’s ochtends al te kabalen en hun motor een half uur lang nutteloos warm te laten draaien.

Zuidwaarts over Otjiwarongo naar Erindi Private Game Reserve. Daar heb je een prachtig terras met uitzicht over een ‘waterhole’ dat deze dag druk bevolkt werd met giraffes, nijlpaarden en krokodillen, waaronder eentje van meer dan drie meter. Leuke plek voor een salade, een stuk quiche en een glas witte wijn. Je kunt er tegenwoordig ook kamperen.

Deze avond (06-05-2014) mocht het wat luxueuzer. Als je niet een week maar een maand op reis bent, moet je op de centjes passen. Maar vanavond werd het de Omaruru Game Lodge, mij aangeraden door het Zuidafrikaanse stel in Brandberg. Leuk, goed aangepakt, werkelijk een lustoord. Het moet een hobby zijn van de eigenaar, een Zwitserse piloot die er zijn eigen paradijsje heeft gebouwd. Alleen de wilde beesten waren me veel te tam; ze werden vlakbij het terras gevoerd als amusement voor de gasten. Daardoor was het toch wat kitscherig. Maar er zitten wel neushoorn bij. Een veilige plek voor deze massieve wandelende ‘rotsblokken’; de prehistorie maar dan in levende lijve. Op de plek waar andere dieren in hun schedel ruimte hebben voor hersenen, hebben zij een deuk. Dat zegt genoeg. In ere houden dus deze oerbeesten. (Die KutChinezen! Die denken dat ze ‘hem’ met een homeopathisch verdund aftreksel (let op de woordspeling) van de hoorn omhoog krijgen. Binnenkort het einde van de neushoorn.
En van de tijger.
En van de haaien.
Maar ik zie dat natuurlijk weer helemaal verkeerd. Dit is KULTUUR! Met hoofdletters. Moet je respect voor hebben zegt correct Nederland.
Pardon!?
KutChinezen!)


INTELLECTUALISME
Verder over de waarde van oerbeesten. De UT in Enschede komt de eer toe op hun campus een aantal ganzen in ere te houden als tegenhanger tegen overdreven intellectualisme. Niet dat ’t wat helpt, denk ik, maar toch: lof, lof! (Hé, ex-collega's daar, als je je PR en voelhorens op orde hebt, krijg je NU dit verslag op je scherm. Trefwoord UT. Hier heb je ‘m dus nóg een keer.)

Maar eigenlijk is het hier op Omaruru Game Lodge gewoon een boerderij. Met naar mijn smaak teveel opgezette beesten. Vooral als er een leopard of leeuw bij zit, hoeft ’t voor mij niet meer.

De serveerster: ‘The mosquito’s are biting like hell!’ Maar anti-muggenspul ‘Peaceful Sleep’ helpt doorgaans. Toch maar een lange broek en sokken aan.

Morgen waarschijnlijk Swakopmund.