Slotscènes

17-05-2014

Gistermiddag teruggekomen in het altijd boeiende land van regen en belastingen, dus tijd voor een slotakkoord.


REVOLVER
In guesthouse African Nest komen eigenlijk alleen zwarten. Ik was er nu de enige blanke. Een van de gasten herkende mij van het artikel in de lokale krant ‘The Namibian’ over de roofoverval waarbij ik mijn spullen kwijtraakte. Het gesprek ging erover hoe je je in zo’n situatie het beste kon gedragen. Zijn advies was: handen voor de ogen slaan en zeggen: ‘Please take all you want.’ Maar… vervolgens liep hij naar zijn kamer en kwam terug met een geladen revolver. Spelen met het ding. Klik-klak, magazijn eruit en erin. ‘See, this is what I always carry around with me.’ Of hij de functie van de veiligheidspal kende, was twijfelachtig.
Elke dag staat er wel een moord in de krant.

Als afscheid kreeg ik van Connie, mijn ‘protégée voor wat betreft haar gebitsregulatie, een leuk boek over reisplanning in de Namib Desert, en omdat ik van haar als ik in Windhoek was dagelijks een kop koffie kreeg, een mok met een afbeelding van de Sossusvlei erop. Gekocht bij Wenke & Voigts, geen goedkope winkel.


STOETHASPELS
Vervolgens pakweg dertig uur vliegen; het wordt nooit wat met mij en de luchtvaart. Ik zal deze keer voor de verandering maar eens niet klagen over die onvermijdelijke stoethaspels die de loop door het gangpad blokkeren omdat ze zo druk zijn met hun handbagage in- of juist uit de overheadlocker, en oh ja, die telefoon moest ook nog erin, en oh ja, dat tijdschrift bij nader inzien ook nog. Die *%^#!!@*&! onbenullen waren er wel weer volop. Vijftig man staan achter hen in de rij en moeten op hun kip-zonder-kop-acties wachten, en de autisten hebben het niet eens in de gáten! Ok, ok, ik zou niet mopperen.

ARROGANTIE
Laat ik uitleggen wat er zo vreselijk is aan vliegen.
- Bij een internationale vlucht kun je op het vliegveld je de BTW (je ‘VAT’) van je aankopen terugvragen. De dame achter het loket, een ambtenaar van het Ministry of Finance, had alle tijd. Ik werd al omgeroepen als last call, maar of ik aandrong op actie of op en neer stond te springen aan de balie: ‘I work at THIS office!’ Geen beweging in te krijgen. Bedenk daarbij dat als je één vlucht mist, AL je vervolgvluchten worden gecanceld, dus dan kun je een heel nieuw ticket kopen tot in Amsterdam. Echt servicegericht die dame. De arrogantie van ‘Financiën’. Kennelijk is dat in de menselijke natuur ingebakken, want hier gaat ’t ook zo. Bovendien kloppen ze zich hier nog op de borst óók dat ze een sociale taak uitvoeren; díé illusie hebben ze in Afrika tenminste niet. Uiteindelijk ben ik net op tijd met paspoort en bankbiljetten in de hand in het vliegtuig geijld. Geen tijd om het spul op te bergen.


BACON
- ‘n Dikke vent in de stoel naast me op de vlucht Joburg-Londen; eentje die alle ruimte in beslag nam. Als ik zelf ook mijn arm op de leuning legde was zijn reactie: 'You want it all?' En voortdurend van die interne rottingsgeluiden.
Met mijn armen voortdurend in de lagen bacon van die vette zijkant van 'm, bijna in z 'n oksel. Brrrr. Volgens mij dééd ie het erom, want zóóó dik was ie nou ook weer niet. (Ik heb er ooit eentje naast me gehad waar de stewardes een verlengstuk van de safteybelt moest halen omdat de gewone in de uiterste stand niet om z’n middel paste.) Ik kon de bladzijden van mijn krant amper omslaan omdat zijn harige armen in de weg zaten. En dan nog ruzie zoeken ook. Ik haat vetbulten. Nota bene, die vlucht duurt elf uur. Een ernstige aantasting van mijn aangeboren socialistische solidariteit met de medemens mag ik wel zeggen;-) Gelukkig had de stewardess nog een andere en veeeel betere seat voor me gedurende de nacht. Bij aankomst in Londen zei ik tegen de man: ‘Can’t say it was a pleasure meeting you.’ Hij haalde de schouders op.


RIGHT PLACE
- Londen: in de arrival hall géén aanwijzingen voor hoe verder naar Amsterdam. Voor pakweg twintig andere vluchten stonden de transfergates en terminals wèl keurig aangegeven. In arren moede loop je dan maar met de meute mee en stap je in het onbemande treintje dat heen en weer pendelt tussen de terminals en gates, want er was geen mens te bekennen aan wie je iets kon vragen. Eindelijk kwam ik iemand van de luchthaven tegen, en toen bleek dat ik goed zat: ‘You’ve come to the right place.’ Maar dat was dan wél toevallig.

Vliegen is kut. Blijkt steeds weer opnieuw. Zal ik ermee stoppen?