HET BEST BEWAARDE GEHEIM

Voordat ik losbrand met mijn volgende verslag, een paar links die de voorgaande verslagen in perspectief zetten. Later zal ik ze naar dat verslag verplaatsen.
Alles wat met https begint zou je moeten copy/pasten naar je adresbalk. Die zijn niet 'clickable'.

Eerst Botswana:

http://blog.tracks4africa.co.za/stories-of-the-kgalagadi-transfrontier-park-2/

http://blog.tracks4africa.co.za/an-epic-adventure-in-the-okavango/

Makgadigadi Salt Pans
https://www.facebook.com/264329006956715/videos/1076478919075049/
(Is niet ‘clickable, dus copy/paste de url in je adresbalk.)

Transfrontier park 1
https://www.sanparks.org/assets/docs/e-brochures/kgalagadi_online_brochure_2012.pdf
(Is niet ‘clickable, dus copy/paste de url in je adresbalk.)

Transfrontier park 2
https://www.sanparks.org/docs/parks_kgalagadi/tourism/Kgalagadi_map.pdf
(idem: copy/paste in de adresbalk)

https://www.facebook.com/ComeAlongSafari/posts/968172556565193
Right. But of course diamonds, tourism and unlimited Commonwealth acceptance of Botswana's beef helped as well.
(idem)

Namibië:
Voor de fietsliefhebbers een filmpje van mijn fietsmaat in Swakopmund, Alfons Kiesewetter:
https://www.facebook.com/alfons.kiesewetter/posts/1750558825157323


Nog even de waarheid, bondig samengevat:
https://www.facebook.com/jos.carmans/videos/10152519710010590/



BULDEREN

Dan terzake.
De Cederberge moeten zowat het best bewaarde geheim van Zuidelijk Afrika zijn. Het Kruger kent iedereen. Het (veel interressantere) Kgalagadi Transfrontier Park en de Cederberge kent bijna niemand, tenminste niet in Nederland.
De weg ernaartoe voerde langs Pofadder en Springbok en Clanwilliam. Vooral op het eerste stuk van 250 saaie kilometers werden we soms ingehaald door Mercedessen en BMW’s met een snelheid van tegen de driehonderd kilometer per uur. Je vóélt zo’n snelheid als ze voorbij bulderen.
De Cederberge hebben prachtige campsites. Bijvoorbeeld Algeria Camp bij de waterval waar we een ochtend naartoe klauterden. We sloegen twee dagen ons kamp op bij Gecko Creek. De bergweggetjes door de heuvels naar Ceres (en verder naar Stellenbosch) waren prachtig, prachtig. Valleien waar je denkt dat de eerste mens moet hebben rondgelopen. En jawel: in een complex van bizar geërodeerde rotsen - compleet met fantastische natuurlijk ontstane gewelven - lag de ‘Stadszaal’ met bushmen rotsekeningen. Google er maar eens op. Ook de Uitkyk Pass is een aanrader. Helaas, door de ‘wijsheid’ van de mens is er nauwelijks of géén wild meer.
Véél motorrijders, dat valt in Zuid Afrika echt op. En haast allemaal op een BMW 1200GS.


LEKKERE HAP, GOED GESPREK

We waren op tijd in Stellenbosch voor de afspraak met Karin Theron, een ‘big shot’ bij Tracks4Africa, de kaartenmaker / travel authority waar ik mijn gps kaarten van betrek en waarvoor ik geregeld data aanlever en soms verhalen voor schrijf.

(Als link hierboven al vermeld:
http://blog.tracks4africa.co.za/stories-of-the-kgalagadi-transfrontier-park-2/#comment-8633 )

Verder:
http://blog.tracks4africa.co.za/10-adventurous-things-to-do-in-swakopmund/

http://blog.tracks4africa.co.za/exciting-self-drive-trip-through-namibia/

Karin nam ons mee naar de lunchafspraak bij ‘Guardian Peak’, een prima joint voor een lekkere hap en een goed gesprek. We waren nieuwsgierig naar de onderlinge verschillen in bestaansvoorwaarden, politiek, bij haar rassen- en bij ons moslimproblemen, enzovoort. En T4A betaalde. Karin: ‘Conclusion: there is no country which doesn’t have its problems.’
Het is zowiezo een Bourgondisch stadje, dat Stellenbosch. Overal hippe tentjes, winkels, en joie de vivre. Maar er lag wel een totaal vervuilde neger op straat zijn roes uit te slapen. Later zagen we hem ergens over de weg wankelen. Duidelijk een ‘lost case’.


MOTOR

Met een onderbreking voor een wine tasting bij Van Loveren in Ashton kwamen we in Glentana (bij George) waar de gure oceaanwind – met natte ‘sproei’ - ons de tent uit en een huisje in joeg. Temperatuur tien graden. Marijke zocht een schone onderbroek, want wij schatten in dat we ons zónder beslist niet in de Baviaanskloof konden wagen de volgende dag ;-)

De route was ons een jaar geleden op de motor vóórgereden door Karin met haar T4A collega’s.
http://blog.tracks4africa.co.za/discover-baviaanskloof-and-20-passes-on-a-motorbike/
Leuk om even te lezen. Klassewijf!

De namen hieronder zijn allen op Google te vinden. Allereerst voerde het pad vanaf Knysna naar ‘Kom se Pad’ aka Kom-se-bos’: een lange tunnel door het groen van pakweg veertig kilometer: aardig maar niet bijster interessant qua uitzicht want dat wás er niet. Pas toen we op de top waren en we overzicht kregen, werd het prachtig.
De weg voerde verder over deR339: de Seven Passes road / Tsitsikamma Bos / Prince Alfred’s Pass: heel wat leuker en met schitterende uitzichten. Draaien en keren, omhoog en omlaag. Wel stenig, dus hotseknotsen. Opnieuw veel motoren hier.
Koffie en tosti in Uniondale, verwelkomd door een droom van een mooie meid. Nog open en vriendelijk ook. ‘Mon coeur qui bat.’ Eigenlijk wou ik niet meer verder..…

VERFRISSING

Als toetje het eerste deel van de Baviaanskloof. Een episch traject.
http://www.baviaanskloof.net/index.htm
http://www.baviaans.co.za/page/baviaanskloof_distancestraveltimes

De toegangspoort was prachtig met rode rond uitgeslepen rotsen. Daarna werd het wat tam. En teveel geiten en commercie. Dat veranderde na entree in het ‘reserve’-deel van de Baviaans; vooral na het Geelhoutbos was het ‘Parijs-Dakar’. Het pad was soms zelfs voor voetgangers lastig. Diepe kuilen en keien; erosiegeulen steil omhoog en omlaag. Soms hoog boven het dal, dan diep in de kloof door het water. Ontelbare beekjes waar je voor een verfrissing doorheen mocht. Soms hadden we de eerste versnelling nodig. Bij entree van het park werd dan ook niet voor niets meegedeeld dat er twintig jaar helemaal niets aan de weg was gedaan. Er mogen dan ook alleen 4x4 aangedreven auto’s door.
Gelukkig ook beestjes daar; inderdaad veel bavianen, maar ook allerlei bokjes en kudu’s. Er schijnen ook leopards, buffalo’s en neushoorns te zitten maar die hebben we niet mogen ontwaren.

DOODSKLIP

Rooihoek was de campsite voor de nacht, met een wit strand aan de rivier.
Vervolgens net zo zwaar hobbelen als de dag ervoor langs de tweede campsite met de opwekkende naam ‘Doodsklip’. De bergweggetjes die volgden waren pakweg drie meter breed met aan de ene kant soms een afgrond van driehonderd meter en aan de andere kant een rotswand. Daarop zagen we een metalen plaquette met ‘In memory of mr. ….’ enzovoort. Diep beneden lag het wrak van een auto. Zo ging het pad verder tot de uitgang van de reserve. Soms moest het stapvoets. Ik krijg steeds meer respect voor bandenfabrikanten. Karin meldde dat de rit op een motor makkelijker èn uitdagender was.

SUKKEL

Dit was het meest oostelijk punt van deze reis; we reden terug westwaarts over de ‘Noordelijke Baviaanskloof’, langs de Telekom Tower naar de ‘Leopard Friendly Farm’ bij Grootrivierpoort’; vergelijkbaar qua zwaarte als de vorige twee dagen, maar korter. Daarná kon de auto uit de 4x4 en zo nu en dan zelfs in de vijfde versnelling. Via Steytlerville ging het naar Willowmore waar we sliepen op Finchley Guest farm bekend van een eerder bezoek met Marthe en Nora in 2012. Hun favoriete poes was er nog steeds.
Willowmore is een onooglijk dorp slechts bestaand uit ongelooflijk veel, maar helaas slechte supermarktjes, nóg meer drankwinkels plus nog eens meer dan dertig ‘shebeens’ in het township. De werkeloosheid is er tachtig procent, dan krijg je dat. Geen vrolijk oord. Ook blanken zijn de klos. Boer Michael Kroon van Finchley: ‘Die jongmense wat afgestudeer is, hulle moet die eerste jare sukkel.’
’t Is wat dat betreft net als bij ons.