Blik op oneindig

31/07 Inpakken en wegwezen naar de Cederberge. (http://blog.tracks4africa.co.za/cederberg-the-best-kept-secret-of-south-africa/ ) Marthe reed het stuk vanaf Malmesbury, Nora vanaf pakweg vijftig kilometer voorbij Ceres waar de gravelweg begint. Het echte werk, dus áfgelopen met de beschaving! Via een prachtige route over Matjiesrivier via de ‘Stadsaal’ ging het naar Cederberg Winery (wacht even… afgelopen met de beschaving…?!) en verder over de Uitkijkpass, langs Algeria en over de Niwoudt Pass naar campsite Gecko Creek. Daar wilden we de tent opzetten bij windkracht elf! Geen beginnen aan. ‘Hell is empty; all demons are here now!’ We trokken dan maar in een bestaande tent die ze daar standaard voor gasten hebben opgezet. Amper hadden we ons geïnstalleerd of de wind ging liggen. Windstil!
Marijke speelde voor keukenprinses en toverde een ‘eenvoudig doch voedzaam maal’ (Wie kent heer Olivier B. Bommel nog?) op tafel. Mét Cederberg wijn.

REGEN! WIND!

Een wandeling naar de waterval, zo was het plan voor de volgende dag (01/08). Maar regen! Wind! Daarvoor in de plaats reed Simon de prachtige binnendoorweg van Algeria naar Clanwilliam. Aanrader! Daar was het bovendien droog en hadden ze koffie.
Het stadje staat bekend om zijn ‘Flower Reserve’, een bloemen reservaat. Maar wáren er wel bloemen met dit weer? De dame van de receptie maakte zich ervan af met: ‘Check for yourself.’ Terug dus naar Gecko Creek, via de grote weg deze keer. Blog, boekje, koffietje, whisky-tje.
’s Nachts ré-gen! Dus de volgende ochtend de hele mikmak kleddernat en met aanklevend zand de bagageruimte in gepleurd en op weg. Prachtig, die route van Clanwilliam naar Calvinia, alsof reuzen met rotsblokken jeu-de-boules hadden gespeeld. Maar op het mooiste stuk verregende het uitzicht helaas. We doen het gewoon over bij een volgende reis ;-)

RECHT ZO DIE GAAT

In Calvinia was het droog. Er stond een richtingaanwijzer naar Upington. Néém er nog een, want je gaat het nodig hebben; 385 kilometer zonder noemenswaardige zijwegen en als ‘dorp’ alleen Brandvlei en Kenhardt waar je doorheen bent voor je het in de gaten hebt. Meer dan honderd kilometer recht-zo-die-gaat zonder een enkele bocht door een saai landschap. Blik op oneindig. Affinity Guesthouse in Upington – mooi gelegen aan de Orange River - is dan een soort Rivendel, al onderbraken we in Keimoes de rit met een bezoek aan Orange River Cellars (koop hun Pinotage! Value for money. De genadeslag voor de aanhangers van WIREKUF: Wijn Is Rood En Komt Uit Frankrijk) Marijke en ik werden in restaurant ‘Zeste’ getrakteerd door Marthe, Nora, en Simon. Mét een Pinotage.

GASTVRIJHEID

Met een rit door een leeg Kalaharilandschap arriveerden we de volgende dag (03/08) in Twee Rivieren: de toegang tot Kalahari Transfrontier Park, een reservaat ter grootte van twee keer Nederland dat zich uitstrekt over Zuid Afrikaans en Botswaans grondgebied. (http://blog.tracks4africa.co.za/stories-of-the-kgalagadi-transfrontier-park-2/ )
Maar eerst een omweggetje via Bokspits en Struizendam in Botswana. Dat leverde weer een paar mooie stempels op in het paspoort. De eigenlijke reden was: de jeugd wilde per se de gevangenis zien waar ik een weekend ‘gastvrijheid’ mocht genieten samen met een Amerikaanse Peace Corps vrijwilligster. Het riante onderkomen stáát er nog. (http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4120590/herenleed ) Een tweede reden was een bezoekje aan ‘Oom Piet’ – achternaam Titus – die mij ooit fantastisch uit de brand heeft geholpen toen ik met een rokende vooras langs de weg stond. De man krijgt altijd een klein bedragje van me als ik daar ben.

LEEUW

Wie wildparken wil zien, raad ik aan om Kruger over te slaan en direct hierheen – naar Kalahari Transfrontier Park - te komen; dit is het echte werk. Kruger is een veredelde dierentuin en schotelt je asfaltwegen en drukke ‘centra van beschaving’ voor, bijvoorbeeld Skukuza, een stad in een natuurpark. Ik hóéf het niet.
We kampeerden op de volstrekt onbeholpen campsite aan de Botswaanse kant van de grens. Het vogelnestje dat ik in 2011 ontwaarde op de brander van de geiser zat er nog trouw. Damestoiletten: ‘out of order’. En ook in het donker uitkijken dat je de benen niet brak in de gaten van de ground squirrels. Maar geen nood, aan ‘de overkant’ – Zuid Afrika - heb je alle benodigde service: douches, winkel, pinautomaat, restaurant met Orange River Pinotage. Nora checkte ’s avonds de kampplek op schorpioenen, en toen naar bed.

Meteen maar een game drive om zeven uur ’s ochtends. Opbrengst – behalve ‘the usual’ – een mannetjesleeuw bij Houmoed borehole en een brown hyena. ‘The usual’ was talrijk: veel springbokken, gemsbokken, hartebeesten en ontelbare vogels. Plus het museumpje bij Auchterlonie. Tevreden. Daarna een ontbijt en verkassen naar campsite Rooiputs. Als je geluk hebt komen daar leeuwen rond je tent. Helaas deze keer niet maar we hóórden ze wel ’s ochtends om half zes. Altijd rond die tijd.

SPEKTAKEL

Simon reed de Leeudril 4x4 trail. Spektakel. Je ziet er een deel van op het filmpje in het vorige verslag. Alleen zie je door de groothoeklens niet hoe steil sommige stukken zijn. Voor de kenner: we hadden zelfs even ‘low-four’ nodig om een zanderige helling met bocht op te komen. Op de terugweg wipten we even langs bij het superluxe Rooiputs Lodge om met manager Mercy Ndzinge het ontbijt voor de volgende dag af te spreken. Er waren verse leeuwensporen bij het restaurant. En…. er was een leeuw in zicht vanaf het zandduin waarop de lodge lag. Met de 4x4 van de lodge erop af, met Ruben Mozerwa (ik noem hem met foto in http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4820014/erfzonde ) en Oti. Hoe gastvrij! Mooie plaatjes van de leeuw geschoten. We moeten toch echt een keer in die lodge gaan logeren.
Braai.
Slapen.
Geen leeuwen.

Weer een game drive de volgende ochtend om zeven uur. ‘The usual’, plus een cheetah aan het eind. Aansluitend dus het uitgebreide ontbijt in Rooiputs Lodge, heerlijk in deze frisse ochtend. Mercy bleek een goede gastvrouw.
Verder relaxen op de campsite. Terugkerende uitspraak: ‘Hoe ontspannen zitten wij hier in leeuwengebied.’

STUITEREN

’s Ochtends stond het ijs op het tentdoek door bevroren condens. Inpakken en verkassen voor een lange rit van 640 kilometer naar Ai-Ais in Namibië (06/08). Ontbijt in het restaurant van Twee Rivieren. Marthe reed via de Hakskeenpan waar net als in Salt Lake City op een zoutmeer snelheidswedstrijden worden gehouden, en verder via de grens bij Rietfontein en Keetmanshoop, waar Simon het overnam. Koffie bij Canyon Road House (http://blog.tracks4africa.co.za/a-must-stop-near-the-fish-river-canyon/ ) en dóór naar Fish River Canyon viewpoint. Maar meteen begon de sport: de weg lag er ver-schrik-ke-lijk bij. Het wasbord was zo erg dat we zelfs een keer van de weg af stuiterden. Gelukkig ruimte zat, dus geen nood. Geen weg voor mensen met aambeien, loszittende vullingen of voor vrouwen zonder sport-bh. Alles trilt en schudt. Je verbaast je dat de auto heel blijft. Ik heb op zo’n weg ooit een imperiaal van een auto zien breken.
Maar de Fish River Canyon – de grootste ter wereld op de Grand Canyon na - is het absoluut waard. Majestueus. Zie de foto’s hieronder. Je bekijkt aardlagen van miljarden jaren oud. Je kunt er een zevendaagse ‘hike’ doorheen doen; te voet en met al je voedsel en slaapbenodigdheden. Water haal je uit de brandschone rivier.

PILSJE

De zeventig kilometer naar Ai-Ais waren zo mogelijk nog slechter en het werd bovendien donker zodat je de betere stukken niet kon zoeken. Omdat de weg erg bol liep was het riskant om op de sterk afhellende zijkanten te rijden. Wasbord van de ergste soort. Soms ging het niet harder dan dertig kilometer per uur.
Pfffft… eindelijk Ai-Ais met z’n goede campsite en redelijk diner. De tent moest in het donker worden opgezet. En wat smáákt zo’n pilsje dan!

GEBUTST

07/08 Vroeg op voor een lange maar mooie rit langs de Orange River (zie de ‘paaltjes’ in de video in het vorige verslag. Daar mondt de Fish River uit in de Orange River.) Water in de droge woestijn. Boodschappen voor de braai die avond deden we in mijnstadje Rosh Pinah, toen over asfalt tot Aus (helaas geen wilde paarden te zien deze keer), verder over gravel via Spesbona en Betta naar Sesriem (‘zes touwen nodig om in de put bij het water te komen’, vandaar de naam.) Opnieuw zeer slechte weg vanaf Betta. Heel het Roads Department moest wel in staking zijn want ik heb de wegen nog nooit zó slecht meegemaakt, iets dat ik ook hoorde van reisleiders die we spraken. Een belediging voor elke chauffeur, en dát in het belangrijkste toeristenseizoen op een belangrijke toeristenroute. We kwamen drie auto’s tegen met panne, waaronder een busje met toeristen die hulpeloos om hun busje stonden gedromd, en een VW-busje met compleet kapot gereden wielen. Zelfs de velg was helemaal gebutst. In de woestijn stop je in dit soort gevallen altijd en bied je hulp aan maar gelukkig was assistentie al onderweg.
En wéér een keer in het donker de tent opzetten. We kregen er routine in.
Braai.
Wind.
Vroeg te kooi want om half vijf eruit.

(Vergeet niet om bij de foto's op 'Ga naar het overzicht' te klikken. Dom, maar het is even niet anders. En het uploaden duurt uuuuren. Fotootje voor fotootje. Kan eigenlijk niet op een zichzelf respecterende website.....)