Dát moment…

Wie naar Namibië gaat, gaat naar Sossusvlei. Zo simpel is dat. Het gebied heeft de hoogste zandduinen ter wereld, tot wel 350 meter boven het omliggende land. Een ervan is Dune 45 dat prominent figureert in toeristenfoto’s en reclamefolders omdat het zo mooi ligt en omdat ’s ochtends bij zonsopgang vanaf de top het licht voortdurend wisselt. Dus waren we om kwart voor vijf op weg voor de (toevallig?) 45 kilometer naar Dune 45. Aan de voet van het duin sprintte Simon overmoedig omhoog maar dat moest ie bekopen: longen opgeblazen en benen van lood. Het zat ‘m niet alleen in de steilte van de helling maar ook in het zachte zand. Je voeten zakten er tot boven de enkels in weg zodat je drie passen maakte om een meter vooruit te komen. Ook je balans was wankel. Alles bij elkaar een terrein bij uitstek om inspanningsastma op te lopen. Iedereen hijgde naar boven en we hadden de rest van de dag en de dag erna steeds zo’n eigenaardig hoestje…. Zó hijgen! Het ging nog het beste om in de voetstappen te lopen van je voorganger, daar was het zand ietsje aangestampt.
Maar het schouwspel was het waard. Zie de foto’s (vergeet niet om daar op ‘Ga naar het overzicht’ te klikken anders krijg je er maar een paar.) Simon was opnieuw overmoedig en rolde zijwaarts het zandduin omlaag. De afstand was wat groter dan hij had verwacht, maar hij hoefde niet te kotsen ;-)

BIZAR

Door naar Deathvlei. In vroeger tijden was het klimaat natter waardoor er acacia’s groeiden. Maar met het opdrogen van het klimaat legden die allemaal het loodje, waardoor ze nu als donkere fossiele staketsels in een witte zoutvlakte staan. Vandaar de naam. Om er te komen…. opnieuw een zandduin op en af. Zand in de schoenen.
Bizarre omgeving.

Terug op de camping organiseerden we een snelle brunch, braken de tenten af en reden naar Solitaire voor een koffie (èlke toerist komt daar op de koffie), en reden vervolgens door naar Rooiklip Guestfarm van Hannelore en Frans. (http://www.tripadvisor.com/Hotel_Review-g10150080-d1884731-Reviews-Rooiklip_Guestfarm-Rooiklip_Khomas_Region.html ) Hannelore is een prima gastvrouw. Frans heeft alles zelf gebouwd en onderhouden. Lege bierflessen gebruikt hij om muren met uitstekende isolerende eigenschappen te bouwen. Het water komt van een borehole drie kilometer verderop. Stroom krijgen ze van de solar; zon genoeg daar. Ze zitten geïsoleerd en moeten voor zichzelf zorgen. Frans schiet wel wild voor de pot. Tja.

LIEFDE

De weg naar de farm is bijzonder want hij leidt voor je gevoel naar het eind van de wereld. En dan ineens zo’n oase van gastvrijheid.
Heel bijzonder zijn de campsites. Als ik er te gast ben komt het telkens zo uit dat ik op campsite drie zit: een grot van pakweg 750 miljoen jaar oud. Hij moet gevormd zijn door stromend water in de tijd dat Afrika en Zuid Amerika nog aan elkaar vastzaten. (Zie http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4908163/in-de-dinosaurusgrot )
Hilarisch was de ‘liefde’ tussen huisbaviaan Tobey en Simon. Tobey – een heel jong vrouwtje - heeft een voorkeur voor sterk gebouwde mannen; Simon heeft een zwak voor apen, dus dat was liefde op het eerste gezicht. Hoe dat verder moet als de baviaan volwassen wordt vraag ik me af. Ze kunnen knap agressief zijn.

LICHTEND VOORBEELD

Ik waardeerde het natafelen ’s avonds. Hannelore vertelde over de moeilijkheden die het werken met de ‘zwarte medemens’ met zich meebrengt. Met een getalenteerde zwarte dame had ze een persoonlijke ‘klik’, en ze betaalde haar méér dan gebruikelijk. Maar tot Hannelores diepe teleurstelling, haakte die af zodra ze genoeg geld had om het twee weken uit te zingen zonder te werken. En dat via een SMS-je naar Frans. Zo’n kortzichtigheid en volstrekt gebrek aan loyaliteit tegenover niet-zwarten hoor je wel vaker over zwarten. Hannelore is zo’n aardig persoon dat je haar onmogelijk van racisme kunt beschuldigen; ze schildert haar van ideologie ontdane eigen ervaringen. Haar mentaliteit is boven verdenking. Ze had het verder over de Europese - vooral Duitse - mea-culpa-cultuur die door Afrikaanse regeringen geraffineerd wordt uitgemolken. Sinds de ontwikkelingshulp in pakweg 1980 een vlucht nam – in Nederland dankzij lieden als Pronk en Herfkens - zijn er duizenden miljarden (!) aan Afrika ten Zuiden van de Sahara gedoneerd. De belastingbetaler had vertrouwen in de goedheid. Het resultaat? Zwitserse bankrekeningen en de instandhouding van despoten als indertijd Mobutu, en nu Mugabe. Dan zijn er nog wat ‘lichtende voorbeelden’ in Equatoriaal Guinee en Angola. (En ook Pronk en Herfkens zèlf boerden goed ;-) Solidariteit als persoonlijk businessmodel.)
De gewone Afrikaan is nu even arm of zelfs armer, vooral omdat er door hulporganisaties níéts is gedaan aan de bevolkingsgroei. Er werden zelfs geen voorwaarden dienaangaande aan de hulp gesteld. En zo is de situatie nu dat Afrika niets produceert behalve een onverantwoord aantal nieuwe mensen. Daar gaat Europa nog van lusten, want daarom ze komen híér. Geholpen door Artsen zonder Grenzen die een veerdienst heeft opgezet over de Middellandse Zee.

NAGELBIJTEN

Verder over Duitsland en Namibië: alleen al van Duitsland heeft Namibië, vooral via de Hererostam miljarden weten los te peuteren, zich beroepend op misstanden van meer dan een eeuw geleden. Er heerst verder een cultuur van onaantastbaarheid van de Swapo-‘vrijheidsstrijders’ van weleer. Nou, wie ondanks de NPO, Volkskrant en NRC nog enig kritisch vermogen heeft, weet waar onaantastbaarheid toe leidt.


(9/8) Ontbijt op de farm en vervolgens via de Khuiseb Pass en een verlaten maar mooi binnendoorweggetje naar een beschermde 1500 jaar oude plant: de Welwitshia Mirabilis. Daarna door via de ‘Moonlandcape’ naar Swakopmund. (http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4907463/tikkeltje-te-wild-amigo ) daar een pizza met Peter Verduyn bij Secret Garden restaurant. Peter is de zoon van een oud-collega en is piloot bij Sky Dive Swakopmund van Craig, een vriend van me. De volgende dag nagelbijtend bij hem in de Cessna! (Zie het videootje twee berichten terug. Klik onderaan dit verslag twee keer op ‘Vorige bericht’ of klik meteen op http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4996582/bourgondi en dan onderaan.)
Onderdak in Craigs guesthouse: Amanpuri Guesthouse. No nonsense.



JOLIJT

10/8
Sky Diven op de dag van je verjaardag; dat gaat gepaard met een slecht voorgevoel, maar dat kwam gelukkig niet uit. En de sensatie is er niet minder om. Wél even bètablokkers innemen van te voren ;-) Het jolijt– vermenigvuldigd door de adrenaline - komt pas echt los als je weer veilig op de grond staat. Marthe, Simon, Nora en ik legden ons lot in handen van de crew. Spanning en sensatie; dat wil zeggen: voor ons. De crew las in het vliegtuig een e-reader; voor hen is dit dagelijkse kost. Op 3200 meter hoogte gaat de deur open en buldert de wind naar binnen. Je moet vastgegespt aan je ‘dive master’ naar buiten en boven de diepte gaan bungelen zonder je ergens aan vast te kunnen houden, dan het hoofd achterover tegen zijn schouder leggen en dan krijg je een zet. Dát moment…. Moeder Gods!
De cameraman was al eerder buiten en hing in de volle wind bovenop het wiel. Samen gier je omlaag met een snelheid boven de tweehonderd kilometer per uur. Op die hoogte merk je niet dat je naar de aarde valt, je ondergaat alleen de wind die je wangen doet flapperen. Als na een halve minuut de parachute opengaat is het gedaan met het geweld en daal je vredig omlaag, genietend van het uitzicht. Pas bij zo’n driehonderd meter boven de grond krijg je een ‘ground rush’: hoogtevrees: ‘verrek, dit is hóóg; dit is gevaarlijk!’ Iedereen opgewonden na de landing.

DOGGY BAG

’s Avonds ter afsluiting van de verjaardag een prima diner bij Hansa Hotel met gerant Lucy. De porties waren ‘Duits’ dus moest er een ‘doggy bag’ aan te pas komen die we ’s ochtends aan een werkneemster van Craig gaven. Omdat ik jarig was, kreeg ik een ‘Geburtstagsnachtish’ met één kaarsje. Ik mag dus van vooraf aan beginnen. Marijke en ik doken de koffer in maar ‘de jeugd’ ging nog aan de rol ging met de sky dive crew.

Tot slot, om een verzuim in het vorige bericht in te halen hier nog een link naar Kgalagadi Transfrontier Park. http://www.sanparks.org/docs/parks_kgalagadi/tourism/Kgalagadi_map.pdf (Je krijgt misschien een waarschuwing voor mogelijke virussen. Maar vrees niet.)