Vlooiencirkus

Eigenlijk was het mijn eigen schuld. Ik haat reserveringen vooraf. Dat geldt voor campings, guesthouses, vervoer en seks. Maar nu het toerisme in Sri Lanka explodeert, kapen touroperators al weken van te voren alle beschikbare plaatsen in treinen en hotels. Dus je móét vaak wel. Maar ik ben eigenwijs… vandaar.

Ik praat nu over de trip met Marijke onlangs in februari 2018.
De trein Colombo- Kandy was perfect! Er was een plaats vrijgekomen in het zogeheten ‘Observation’-treinstel: we zaten ‘loge’ met uitzicht naar achteren, de rails gleden onder onze kont door naar een ‘verdwijnpunt’ in de verte.





Maar het traject Kandy - Nuwara Eliya: fully booked. Dat moet je tegenwoordig meer dan drie weken van te voren reserveren, of in tegengestelde richting rijden omdat die minder druk is. Het werd voor ons dus een taxi. Ook mooi.
De bottleneck van het spoor is het materieel. De vraag is veel en veel groter dan het aanbod. Ik zou de (nu wel èrg lage) prijs iets verhogen en met de opbrengst treinstellen en meer locomotieven kopen. Veel mensen pakken nu de bus of als ze genoeg geld hebben de auto.


FLYING FOXES
In Kandy, voor wie er ooit onderdak zoekt: probeer Mango Garden met als office manager de charmante Nimanti en als manusje van alles en tuk-tuk-chauffeur Roomy. Leuke mensen, goede service, goede ligging en betaalbaar. (Staat op Tripadvisor.) Ik voorspel dat binnen twee jaar een toerist aan de schone Nimanti is blijven hangen.
We bezochten de New Ranweli Spice Garden en de Botanical Garden van oude koningen in bocht van de rivier. De bomen zaten vol met duizenden zogeheten ‘Flying Foxes’, fruit etende vleermuizen met meer dan een halve meter spanwijdte. ’s Avonds rond vijf uur vliegen ze allemaal tegelijk op om op pad te gaan. Spectaculair. (Foto's: klik onderaan op 'vorige bericht' en scrol naar beneden voor de foto's.)
Marij bezocht de Temple of the Tooth: daar ligt naar verluidt een tand van de boeddha. Hij wordt bewaard in een doos, die doos weer in een andere doos, díé in een nog grotere doos, dan in een ècht grote doos, in een altaar. Niemand heeft ‘m ooit gezien, en dat zal wel zo blijven ook. Hoe ongeloofwaardiger een religie, hoe massaler de volgelingen.


PARASIET
In Nuwara Eliya waren we ’s ochtends om vier uur uit de veren voor de Horton Plains, een natuurgebied met een vaste wandelroute gelegen op zowat het hoogste punt van Sri Lanka.
Daar stond vijfhonderd meter file van auto’s voor het ticket office. Ik liep te voet verder en sloot achter aan bij de eindeloos lange rij die zich zo vroeg al had verzameld voor het loket. Ik heb er zeker anderhalf uur moeten staan voor een kaartje. Een ‘vreedzame buddhist monk’ sloeg heel de rij over en marcheerde direct naar het loket en kreeg godverdomme nog een gratis kaartje ook. De parasiet! Toen hij met zijn kaartje langs de rij wachtenden terugschuifelde meldde ik hem dat ie een ‘piece of shit’ was. Op de wandelroute kwam ik hem nog drie keer tegen en heb hem evenzoveel keren dat ‘piece of shit’ verduidelijkt. Hij nam zijn toevlucht tot de standaard monniken-truckendoos: a peaceful warm smile. Bij de laatste keer greep Marijke mij van achteren vast schudde me door elkaar en siste me toe: ‘Ik loop wel alléén!’

We wilden dineren bij de Hill Club naast de golfbaan omdat ik het daar in 1980 ooit heel goed had gehad met het portret van Queen Elisabeth op de schouw boven een brullend houtvuur.Jolly good, old lad! Lag er toen een leeuwenkop op de vloer??
Deze keer was the Hill Club sfeerloos, dus we wijzigden onze plannen en gingen naar de buurman, Hotel Grand.
Nuwara Eliya is de koudste plaats van Sri Lanka compleet met mist, een race course en een golf course; de Engelsen voelden zich er thuis en maakten er hun ‘Little England’ van. Rijpaarden op straat zijn er heel gewoon.

SCHETTEREN
We namen de bus naar Batticaloa (waar ik nog heb gewerkt in de oorlog tegen de Tamil Tijgers.) Immers de treinen zaten vol. Dat had het voordeel dat we geen nacht hoefden te blijven hangen in saai Badulla en zo bovendien een dag wonnen. Een nadeel was de harde Indiase muziek die een dag lang in onze oren schetterde. Uitstappen deden we in tweelingstadje Chenkaladi (exclusief hindu) / Eravur (exclusief moslim). Beide dorpen waren in 1990 ontvolkt want ze moordden mekaar uit.
Vervolgens drie dagen bij een oude vriend. Daar kom ik in een apart verslag op terug.


Terug naar het Westen deden we via de nachttrein Valaichchenai – Colombo; aansluitend dieselden we door naar het zuiden via het traject Colombo – Galle. Helaas bleek zo’n trein vol suffe mensen een paradijs voor muggen en vlooien. Na aankomst in Galle zat ik onder de vlooienbeten, ik denk wel honderd. En jeuken die krengen! Veertien dagen later waren ze nog niet over en kon ik met mijn nagel korstjes loskrabben.




COOL EN HIP
Galle is alleszins de moeite waard. Het leukste stadje van Sri Lanka als je het mij vraagt. Eigenlijk wat on-Srilankees, want modern, cool en hip vergeleken met ‘laid back’ platteland. Hipper ook dan hoofdstad Colombo. Als je er komt, ga lunchen of sundownen in hotel Amangalla. Dineer in hotel ‘The Fort Printers’ (Pedlar Street) of op het terras van ‘One Minute by TukTuk’ in Hospital Street met uitzicht op de oude VOC-haven. Zie daar vlakbij de VOC emblemen boven de poort tegenover the Magistrates Court. Koop hip spul in Pedlar street, edelstenen in de Leyn Baan (!), wandel over de verdedigingswerken rond Galle Fort en bezoek residentie Closenburgh dat aan de overkant van de haven gelaten zijn voortschrijdend verval ondergaat.

Galle vestigingswerken van de Hollanders


In de zestiende eeuw waren de Portugezen er de baas, die werden in de zeventiende eeuw verdreven door de Hollanders waar Galle zijn prachtige vestingwerken aan dankt, en in de achttiende eeuw pikten de Engelsen het weer in van de Hollanders. Brittania Rules the Waves. Ze ontwikkelden een prima spoorwegnet dat tot op de dag van vandaag functioneert. En je kunt van het ‘Perfide Albion’ zeggen wat je wil maar de dekolonisatie pakten ze voorbeeldig aan. Waar bijvoorbeeld de Portugezen puinhopen achterlieten vinden ex-Engelse kolonies het lidmaatschap van the Commonwealth nog altijd begerenswaardig. Je mag het tegenwoordig niet hardop zeggen want dan word je gelijk als kolonialist of racist verketterd maar veel Srilankezen zeggen het zelf: ‘Under the English things were much better.’


‘JUNGLE’
Vanuit Galle maakten we een dagtrip naar het Singharaja Forest: het laatste stukje oorspronkelijk tropisch regenwoud in Sri Lanka. Heel de rest is omgevormd tot thee- of rubberplantage, tot rijstveld, of is gekapt voor de houthandel. En gek genoeg noemen de Srilankezen juist dát de ‘jungle’. Helaas…. Alleen het Singharaja Forest rest nog. En ook daar wordt aan geknabbeld. Dus schiet maar op als je er ooit naartoe wil. Je moet er verplicht een gids nemen uit een dorp in de omgeving. Niet dat je hem nodig hebt want je verdwaalt er echt niet, maar zo verdienen de mensen tenminste iets aan dit woud en dat draagt bij aan het behoud ervan. Hopen we. Onze gids Ságara was een heel aardige en communicatieve. Hij had een goed lijf en sprong van de vijftien meter hoge rots zó in de diepe poel aan de voet van de waterval. Heerlijk zwemmen daar na al het gezweet tijdens de wandeling.



Overigens is hier het eerste deel van de Raiders of the Lost Ark (Indiana Jones) opgenomen, je weet wel, die met de wandeling door het oerwoud naar de grot en de grote stenen bal die door een goot op Jones af kwam rollen en waarvoor hij moest wegduiken.



TSUNAMI
De volgende dag een tripje naar Unawatuna Bay. Ik 1990 had ik daar snorkelend en duikend een fantastische tijd door het te gekke koraalrif. Maar helaas… na de tsunami besloten de lokale overheden in hun wijsheid om de baai gedeeltelijk af te schermen met een dam van hele vijftig centimeter hoog (tegen een tsunami!) Het resultaat: de zeestroming veranderde en nu is heel het rif bedekt met een dikke laag zand en alles is morsdood.
Bovendien is het aantal hotels en guesthouses vertwintigvoudigd en liggen ze tot op het strand. Vergeet Unawatuna, tenzij je voor je kinderen wil gaan. Die vinden het strand vast geweldig.


PERFECTIE
Terug naar Colombo met de bus.
We hadden een genereus ontbijt achter de kiezen met veel thee. Ondanks een bezoek aan het toilet vlak voor we instapten kwam er daarom gauw weer spanning op de lagere regionen. Toch maar niet te snel zeuren en even volhouden, de bus zou vast wel ergens stoppen, zo gaat dat namelijk altijd. Maar de bus reed door. Toen Marijke het niveau van ‘Houston we have a problem’ naderde vroeg ik de chauffeur of ie van plan was ergens te stoppen, want…....!
‘Over twintig minuten’, was het antwoord.
Na twintig minuten was de verlossende stop over tien kilometer.
Na tien kilometer tikte ik de chauffeur op de schouder en zei: ‘Well, actually we don’t mind if only you allow us to pee in the bus.’
‘Five minutes!’
Vervolgens: ‘Three kilometers.’
En toen eindelijk de pispauze en tankstop. Maar de enige wc was bezet, en het zag er niet naar uit dat de ‘bezetter’ aanstalten maakte om druk te zetten. Gelukkig was op dat achterplaatsje ook een open lucht douche, dus Marijke nam haar toevlucht tot hurken boven de afvoer.

In Colombo hadden we de laatste overnachting geboekt in Galle Face hotel. ‘The Old Dame, established 1860. The best hotel East of Suez..’
Perfectie! Er is niets waar niet over is nagedacht. Het kóst wat ($ 165,- per nacht) maar het is absoluut value for money. Bijvoorbeeld, we waren al uitgecheckt en hingen in de lounge te wachten op vervoer naar het vliegveld. Daar kwam een bell boy aangelopen. Die bood ons een douche aan: ‘You must feel tired and dirty after a long hot day.’ Kóm daar eens om! Zo zijn er meer voorbeelden te noemen. De ruime kamer met suite, de gratis slofjes, de ter beschikking gestelde badjas, het perfecte zwembad, een prima bar, het prima eten. Ik kom er een volgende keer weer terug. Voor wie het overweegt: zorg dat je arriveert in de ochtend van je een-na-laatste dag. Dan heb je voor de prijs van één overnachting twee dagen plezier.
Overigens bleek ook niet álles voorspelbaar. ’s Avonds brak er een enorm onweer los. Het gevolg was dat in de hal waar Marijke en ik zaten ineens water uit de spotjes in het plafond begon te druipen. Er moest een lek in het dak zitten. Klabam! Ineens kwam er groot deel van het plafond naar beneden zetten; er was teveel gewicht aan water bovenop gekomen. Paniek in de tent, waterballet, het water stroomde de trap af. Wij werden om veiligheidsredenen fluks geëvacueerd. Maar het hotel had met man en macht het probleem snel in de klauw.


TOTALE CHAOS
En toen naar het vliegveld. We vertrokken veel te vroeg, althans dat dáchten we. Maar het was er een totale chaos: we hebben zeker twee uur gedaan om ons door vijf rijen heen te worstelen. En tráág, die incheckbalie! Als we op een gewone tijd waren gekomen hadden we vast onze vlucht gemist.


Enquête. Of eigenlijk nee, laat ik nou niet net doen of ik een open vraag stel. Wat is het lelijkste geluid op aarde?
Ik ben zeker van de uitslag: de spoeling van de wc in een vliegtuig. Genant gewoon.