Marathon

Gaborone – Windhoek
Een afstand is bijna 1300 kilometer; ik reed ‘m op één dag en startte daarom al om 05:15 uur, uitgezwaaid door Bernard en Mien die mij in de voorbije dagen een bijzonder gastvrijheid hadden geboden. Ze waren beschikbaar maar ik kon gaan en staan waar ik wilde (wat nodig was met een eigen auto.) Een pluim. Eèèèh, pardon; een compliment! ‘Pluim’ lijkt teveel op de naam van hun hond. Al hun honden in verleden en heden hebben een naam die met ‘Pl..’ begint, variërend van Pluk, Pluim tot zelfs aan ‘Pleig’ toe, toen alle andere mogelijkheden waren uitgeput. Het huidige exemplaar is Pluim 2. Mien, is ‘Pleuris’ een mogelijkheid? Ik ben geen hondenliefhebber. Dit is een understatement.

GEMISTE TRACK
De verleiding om in Kang westwaarts te rijden was bijna ondraaglijk. Dat zou de mogelijkheid bieden om via Hukuntsi de eerder gemiste track over Ukwi vanaf de andere kant te doen. Het zou wel bij me passen, maar ik vond dat ik per se eerst vertrouwen moest opbouwen met de cruiser na alle reparaties voor ik me aan zo’n track zou wagen. Welnu, de rit van vandaag verliep zonder enig mechanisch of thermisch probleem. De assen aan beide kanten werden wel warm maar ik schatte in dat deze temperatuur normaal was, zeker tijdens zo’n afstand en bij 35 à 40 graden Celcius als buitentemperatuur. En toen had ik natuurlijk spijt…. Ukwi! Maar wat in het vat zit verzuurt niet.
En saai dat die Trans Kalahari Highway is! Gelukkig werd ik voor Kang wakker gehouden door enorme hoosbuien. Ook lifters hielden me wakker. Vanaf Phuduhudu Quarantaine Camp nam ik twee meiden veertig kilometer mee naar Kang. Waarom moesten ze daar zijn? Louter om er hun mobieltje op te laden.

KODDEBEIERS
Een minder welkome afleiding was de snelheidscontrole tussen Kanye en Jwaneng. Op een doodsaaie weg, geen verschil tussen dit stuk en het vorige. Maar de Botswaanse koddebeiers hebben een manier gevonden om de kas te spekken. Ineens, zonder aanwijsbare reden hebben ze er een bord van 80 km/uur neergezet terwijl je overal 120 mag. Daar staan ze klaar met lasergun en collectebuidel. Dat loopt lekker binnen. Kosten vijfhonderd Pula. Ik legde de dienstdoende agente uit dat ik een paar Batswana (meervoud van Motswana = Botswaanse inwoner) een lift gaf om ze verder te helpen en dat ik net druk doende was om ze te assisteren met de veiligheidsgordel. ‘You see, I support any measure to increase road safety. But therefore I must have missed the signboard of 80 km/hour. I admit that I was not attentive enough. But as I was convinced that 120 was the speed limit and I drove only 100, you may conclude that I’m not a reckless driver.’ En ik kwam ermee weg!
Ik belde meteen Eddie en Ellie die na mij uit Gabs vertrokken waren maar ze hadden de telefoon uitstaan. Ik waarschuwde Mien die hen een sms-je stuurde. Maar helaas: te laat gelezen. Kosten: achthonderd Pula, pakweg € 110,-.
INTELLIGENT
In Kang nam ik twee lifters mee naar Kalkfontein, zo’n driehonderd kilometer verderop. Die ene stoethaspel was ergerniswekkend. Ik ben vier keer voor hem moeten stoppen en om de auto heen moeten lopen; eerst kon hij de gordel niet dicht krijgen, toen begreep hij met geen mogelijkheid hoe hij de stand van de rugleuning moest veranderen (en dat twee keer), vervolgens hield hij de gordel met grote lussen vast zodat ik weer moest stoppen om de gordel uit zijn hand te rukken omdat hij niets begreep van wat ik hem probeerde duidelijk te maken. Toen ze eindelijk uitstapten wist hij niet hoe hij de gordel los moest krijgen. Hopeloos intelligent.
Na aankomst in Windhoek dook ik meteen Joe’s Beerhouse in voor een pilsje en omdat Frank und Marianna (het Duits-Finse stel in Twee Rivieren) me de biefstuk daar hadden aangeraden. Daar trof ik weer de Armeniër waar ik het in mijn vorige blog over had. Hij zat er met vier landgenoten: ‘We are looking for a woman.’ Ik begrijp dat. Hij was overigens ontslagen na een conflict met zijn baas. Omdat hij diamantslijper is raadde ik hem aan om zijn licht op te steken bij Debswana (De Beers Botswana) die zijn verwerking van diamanten wil concentreren in Gaborone.
INVASIE
Ik kom nog even terug op Gaborone.
Met de Zimbabwaanse mechanic stroopte ik er negen onderdelenhuizen af voor de cruiser. De eigenaren waren allemaal Indiërs of Pakistani. Het grootste segment van de Botswaanse middenstand is echter ingepikt door de Chinezen. Een invasie!
We (Mien, Bernard, Eddie (een vakgenoot van Bernard), Elly en ik pakten een sundowner op het terras van de Gaborone Sun, mijn vroegere ‘jachtterrein’. Maar het gaat daar niet de goede kant op. Overal moslims. Er kwamen zelfs twee ‘spoken’ binnen. Ik ben geen vriend van de islam en hier neemt hun invloed hand over hand toe. In Kenia is de stad Mombasa al aan hen ten prooi gevallen en is de eertijds liberale sfeer omgeslagen in beklemming. Hier gaat ’t dezelfde kant op.
Bernard en Mien wonen vlakbij ‘Kgale Hill’. Om de hoek ligt de filmset van de ‘1-st Lady’s Detective Agency’. Kgale Hill bestaat uit graniet van bijna drieduizend miljoen jaar oud. Er is een intrusie van Doloriet van ‘slechts’ tweeduizend miljoen jaar oud.
So far so good.
Groet,
Frank