Bonanza

Bonanza

Woestijn of niet, overal zit wel èrgens water verborgen; de kunst is alleen om het te vinden. Vroeger deden de boeren het met wichelroedes en door naar de vegetatie te kijken. Een afgeplatte vorm van de Acacia Cameldunensis was geen goede plek om te boren, maar op plaatsen waar ze de hoogte in groeien was het vaak raak. Tegenwoordig weten geologen precies uit te rekenen op welke plaats ondergrondse aquifers (waterstromen) samenkomen, en daar vind je een welhaast onuitputtelijke voorraad. De boerderij Rooiklip van mijn vorige verslag heeft het geluk zo’n samenvloeiing te herbergen. Maar helemaal bonanza is het in het stroomgebied van de - weliswaar droge - Auob rivier.


HOGE NOOD
Even aardrijkskundeles. Hoofdstuk 1: De Aquifer.
Hydrogeologen hebben er nog geen sluitend bewijs voor maar hoogst waarschijnlijk is het bergland in de wijde omtrek van het vliegveld van Windhoek de ‘catchment area’ waar regenwater de grond in sijpelt. Vanaf daar loopt de hoogte van het terrein af, en dus stroomt het water ondergronds ook af. Verderop kruipt het onder een ondoorlatende laag dus het stroomt opgesloten verder. Deze aquifer bestrijkt een afstand van honderden kilometers door Namibië, West Botswana en noordelijk Zuid Afrika en eindigt daar bij de Oranje Rivier in de buurt van Upington. Het is net als bij iemand die teveel bier drinkt: door de hoger gelegen catchment area ontstaat door de afsluiting ‘hoge nood’ in de lagere regionen.


POSITIEVE DISCRIMINATIE
Wij bezochten twintig kilometer ten Zuiden van Stampriet de farm van Tobie Kotzé, gelegen in het dal van de Auob. Hij heeft geluk met een zogeheten ‘artesische put’. De wet van de communicerende vaten kent iedereen. Kotzé profiteert van de waterdruk omdat zijn boerderij in de lagere regionen ligt. Hij boorde door veertig meter zand, vervolgens door de dertig meter dikke ondoorlatende laag tot in de aquifer. Als hij de kraan openzet spuit het water er met twee bar uit. Zomer en winter op een temperatuur van 26 graden. Ongelooflijk als je het ziet in dit droge land.
Dróóg, dat wel, maar je ziet overal tuinderijen. De aquifer! Daar dankt het gebied rond Stampriet zijn welvaart aan. Het water komt alleen niet van boven maar van onderen.
Maar toch komt die welvaart niet gratis. Kotzé bracht in de oogsttijd vijf maal per week zijn producten naar de markt in Windhoek, toch al gauw een rit van zo’n 450 kilometer enkele reis. Nu is hij gepensioneerd.
Zijn farm mag hij alleen verkopen aan zwarten óf aan zijn kinderen vererven. Positieve discriminatie. Wat ervan komt is evident in Zimbabwe.

Op weg naar Stampriet deden wij onze dagelijkse goede daad door drie meiden een lange lift te geven en twee Namibiërs te assisteren die met een lekke band naast de weg stonden. Hun reserveband was te slap. Maar toen bleek dat ze zelfs geen krik bij zich hadden begonnen Marijke en ik simultaan te vloeken over zo’n typisch negroïde onbenulligheid.

Stampriet: een luxe onderkomen, een mooi uitzicht, een goed diner bereid door een goedlachse kokkin. Gezelli. Een dito ontbijt, en vervolgens op pad naar Tobie Kotzé en het Kalahari Transfrontier Park, waar wij werden getrakteerd op schouwspelen die…. Maar nee, dat bewaren we voor later ;-)