Meteen weer avontuur

Wat bezielt iemand om de Nederlandse zomer te verruilen voor de Afrikaanse winter? Nou simpel; allereerst is het (meestal) zo koud niet behalve ’s nachts en de zon schijnt gegarandeerd overdag. De regentijd is voorbij wat betekent dat de vegetatie nog mooi is en de dieren in de wildparken voor hun water aangewezen zijn op boorputten waardoor ze voor ons zichtbaar zijn. Bovendien: dít is de Nederlandse – en Europese – vakantietijd. Dat was te merken want er waren veel Europeanen op weg in Zuidelijk Afrika.
Daarom dus.
(Foto's lever ik bij een volgende verslag want alleen al deze tekst plaatsten duurde twintig minuten door bizar traag interrnet.)

Wij waren met z’n vijven: Marijke, Marthe, Simon, Nora en ik. Een auto volgeladen met bagage en uitrusting. Marijke en ik pikten de auto op in Windhoek en reden naar Kaapstad waar we de reisgenoten van het vliegveld haalden.

PLAKPLAATJE

Van meet af aan was er leven in de brouwerij. We waren om vijf uur ’s ochtends al in Windhoek geland, zo wisten we van te voren, en hadden tijd ingeruimd om de auto een servicebeurt te laten geven en dan de volgende dag meteen op weg te gaan richting Kaapstad. Een rit die met mijn trage auto twee volle dagen kost.
De volgende dag bij de garage was de mededeling dat ze geen proefrit hadden kunnen maken omdat de ‘licence’ verlopen was. De licence is een registratie die je jaarlijks moet vernieuwen bij de Namibische ‘RDW’. Zonder een geldig plakplaatje op de voorruit nemen ze je auto in beslag en duurt het pakweg twee weken voor ze hem terug geven ook als je papieren toch in orde blijken. Nog een geluk dat we bij het politie roadblock bij het vliegveld niet waren gecontroleerd. Maar verder rijden kon echt niet. Maar… ik had met de mevrouw waar de auto geparkeerd staat overlegd dat ze de nieuwe licence zou halen en had die ook al betaald. Dus even bellen. Verrek… de hij lag nog in de la, ze hadden hem vergeten aan mij te geven, maar meneer zou hem meteen brengen. Een ritje van pakweg negentig kilometer retour. Dat duurde een uur. En toen met veel sorry, sorry, konden we op weg. Maar de helft van de dag was voorbij.

KLETS!

Nog voor het eerste stadje (Rehobot) .. Klets! een steen tegen onze voorruit. Een ster. Pas in Mariental konden ze het maken. Daar kostte het een uurtje, maar toen konden we weer verder.
We haalden in het donker net Grunau en besloten een lodge op te zoeken. Door alle vertraging van de vorige dag moesten we om vijf uur ’s ochtends uit de veren en op weg.
Bij de Namibisch-Zuid Afrikaanse grens waren we juist aan de beurt voor een bus vol toeristen dus dat ging lekker vlot. De Zuid Afrikaanse toiletten bleken drie klassen schoner dan die in Namibië.

RAMMEL

Bij Van Rhynsdorp (ja die… van Rembrand) hoorde ik een rammel maar kon niets ontdekken. Verder dan maar, de auto had juist een ‘full service’ gehad dus veel kon er niet mis zijn. Twintig kilometer verder was de rammel te hard om te negeren, dus checkte ik opnieuw. Eerst dacht ik nog dat ik het zelf kon repareren maar na beter kijken concludeerde ik dat het lager van het wieltje dat de riem van de waterpomp op spanning houdt, compleet kapot en de riem aan flarden was. Het gebeurde op een plek waar beurtelings het verkeer in beide richtingen over één rijbaan moest wegens werkzaamheden aan een brug over de Olifantsrivier. Dus de files ronkten vlak langs ons heen. De gsm had geen bereik maar ik had mijn satelliettelefoon nog. Ik belde Karin Theron in Hout Bay bij Kaapstad waar we naartoe op weg waren om een Toyota garage in de buurt die mogelijk kon helpen. Desnoods door ons weg te slepen.

DRUISTIG

Toen stopte William van de Merwe, boer te Klawer, naast ons. Desnoods mochten we op zijn farm slapen. Hij keek eens onder de motorkap wat er loos was en vermoedde dat het niet - zoals ik dacht - de riem van de waterpomp was maar slechts die van de airco. In dat geval zouden we gewoon kunnen doorrijden. In de winter is een airco niet nodig. Hij belde Jako van de bevriende Toyota garage in Clanwilliam en beschreef wat hij zag. Joepie! Het was slechts de airco. De waterpomp functioneerde nog. Maar voor de veiligheid niet te druistig rijden, de temperatuur in de gaten houden en even de situatie laten checken in Clanwilliam dat we tóch zouden passeren. Alwaar de diagnose juist bleek. Wel kostte het gebel en gedoe minstens twee uur.
Ik denk niet dat ik het de garage in Windhoek moet aanrekenen; zo’n lager kan altijd ineens blokkeren en dat kun je niet vermijden met een servicebeurt. Bovendien had niet de garage maar een vriend de V-snaar een jaar geleden vervangen.
Dus in het donker verder naar Kaapstad en Hout Bay. Chauffeurs in Zuid Afrika hebben de hebbelijkheid om niet te dimmen in het donker. Heel irritant als je zelf een oude auto hebt met zwak licht en op een weg zit met onduidelijke belijning en steile kanten.
Hout Bay is een mooie stad, maar wel iets te ver weg.