‘Bushwackers’

‘Bushwackers’

Ach gut,dat pakte wat verkeerd uit. Op 11/08 boekten Marthe en Nora een ‘Desert Tour’. Omdat Tommy’s Living Desert Tour was volgeboekt en de tour van een goede concurrent ook, (http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4706643/must-do-s ) bleef slechts een nieuwkomer op de markt over. Maar die moest helaas nog veel leren, zo bleek. Bijvoorbeeld naar welke kant ie in de woestijn moest rijden om terug te komen naar Swakopmund. Als je de stad in de verte zó ziet liggen ben je toch een ‘artiest’ als je dán nog de tegengestelde richting kiest. Maar goed, de dames hebben hun slang en kameleon gezien.
Simon had een dag vrijaf van het collectief. Ik zou gaan mountainbiken met Alfons Kiesewetter, een lokale fietscoryfee, maar die had geen tijd; dus ging ik shoppen met Marijke.


LEEUWENKOP
Terwijl Marthe en Simon ’s middags op de jetty boven zee een sundowner genoten, bezochten Marijke, Nora en ik de opening van een expositie van wildlife-kunstenaar Kim Donaldson. Tegenwoordig staat zijn bronzen leeuwenkop in onze huiskamer te pronken. Het kóst wat, maar dan héb je ook wat. De kop straalt die woeste ongedurigheid uit die mannetjesleeuwen kenmerkt.
Toeval bestaat niet: wie troffen we in de ‘Art Gallery Swakopmund’ aan…. Inky Mandt en Izak Smit waarmee ik al een jaar of twee intensief contact heb via Facebook . Op de expositie stonden we ineens naast elkaar. Elkaar nooit eerder gezien; nu niet vooraf afgesproken, dus hilariteit. (Facebook: ‘DeLHRA’ – Desert Lions Human Relation Aid, en ‘Inky Mandt’. Zij maakt voortreffelijke foto’s.)


WWF
Voor hen - en mèt hen – heb ik rapporten geschreven over de achtergronden van ‘trophy hunting’ op zeldzame woestijndieren. Die rapporten werden ingediend bij het World Wildlife Fund, die er volstrekt hautain op reageerde. WWF is nutteloos en zelfs contraproductief. Het stramien is doorgaans: een WWF-staflid bezoekt een ruraal gebied, vervolgens wordt een leeuw of olifant – hoe weinig er daarvan ook zijn - aangemerkt als ‘problem animal’ en dan krijgt een safari company permissie om een klant het beest te laten omleggen tegen een astronomisch bedrag. Van de US$ 80.000 die de ‘zonen van Trump of Poetin’ betalen voor het genoegen een slaperige leeuw een kogel door de kop te jagen en zichzelf een held te voelen - in plaats van de mislukking die ze eigenlijk zíjn, krijgt de lokale gemeenschap een fooi, terwijl hun erfgoed wordt verkwanseld voor een opgezette trofee aan de muur in Moskou, Peking, Londen of New York. In dit woestijngebied zijn die dieren zowiezo al dun gezaaid en ze worden bovendien in hun bestaan bedreigd door zogenaamde ‘Conservancies’ die niet bepaald doen wat hun naam suggereert. Geld is toch belangrijker.
(Zie vooral http://africageographic.com/blog/end-of-the-game-for-namibia/ Die ene arm is er ooit afgebeten door een krokodil.)


ZEEHONDEN
Het bezoek aan zeehonden op Cape Cross is een ‘genoegen’ dat ik graag aan me voorbij laat gaan; ze stinken ontzettend, vooral die dooie jongen meuren als een grafkelder, en het geluid is niet om aan te horen. Maar Marijke houdt ervan, en voor Simon, Marthe en Nora was het de eerste keer om ze te zien. Kan ik me voorstellen. Vooral het aantal vonden ze verrassend. Het zijn er tienduizenden.

Via Spitzkoppe met zijn bizarre rotsformaties drukten we door naar de Brandberg, een toplocatie. Leuke campsite en in de vroege ochtend een aardig personeelslid dat je ‘donkey’ aansteekt: een houtgestookt waterreservoir voor een warme douche in de buitenlucht.
Juy, krijg nou wat! ’s nachts wandelde een olifant met jong vlak langs de tent.
De jeugd maakte ’s ochtends een excursie naar de White Lady rockpainting terwijl Marijke en ik het kampement opbraken. We werden gewaarschuwd dat de geplande route naar Twijfelfontein door wasbord zó slecht geworden was dat de lodge zelf al twee keer zijn auto’s had moeten opslepen met gebroken assen. Leuk voor de toeristen die erin zaten, hebben ze tenminste een echt ‘Afrika-verhaal’ te vertellen thuis.


EEN WAAR GENOT
We kozen voor een alternatieve route westelijk om de Brandberg heen via Ugab Rhino Camp en Desolation Valley langs Mount Mikberg. (In de link van ‘Crockodile Chris’ die ik hierboven gaf, gaat het vooral om deze streek. We zagen dan ook geen wild.) Het is daar een inspannende rit voor mens en machine, maar voor ‘bushwackers’ een waar genot. Het echte werk. Maar ik geloof dat alleen Nora en ik erop kicken. Zonder gps waag ik me trouwens niet in dat gebied al gaat het maar om pakweg honderd kilometer.
Pilsje bij Twijfelfontein Country Lodge. Geen kamer vrij want ‘fully booked’. Dat gold ook voor Doro Nawas camp. Jammer jammer. Het is me al twee keer gelukt om daar binnen te vallen en heel goedkoop een superluxe kamer te krijgen die anders tóch onbezet zou zijn gebleven. Dus door naar campsite Xaragu in Vrede, veel minder luxe natuurlijk maar toch een goed alternatief. De staf deed zijn uiterste best. Ik kom er beslist nog eens terug.


OASE
De dag erop een relatief korte rit naar Palmwag Lodge, een oase in de woestijn met vaak een ‘huisolifant’ ’s ochtends om de tent, maar deze keer helaas niet. Wel een mooie giraffe onderweg bij Bergsig. Zwembad, koud pilsje, prachtig uitzicht bij ondergaande zon: alles wat het hartje begeert.

Een zwembad en koud pilsje, dat kregen we ook op Weavers Rock, de volgende campsite bij Otjiwarongo. Ik heb er goede herinneringen aan maar nu viel Weavers Rock toch wat tegen, de kampeerplek was klein, de wind koud, en het diner dat we voor de volgende dag hadden geboekt was volstrekt waardeloos en klef en bovendien veel te duur. Daar komen we niet meer terug.


VERNUFT
Maar het is een goede uitvalsbasis voor het Cheetah Conservation Fund en het Waterbergplateau. We kozen voor het eerste. Interessant is hoe ze daar tegelijk vee en cheetahs proberen te redden. Ze hebben grote sterke Anatolische herdershonden die ze laten opgroeien in een schapen- of geitenkudde. De honden beschouwen het vee daarom als ‘hun roedel’. Zodra een cheetah likkebaardend aanstalten maakt om geit op het Nouvelle Cuisine-menu te zetten verdedigen de honden die geit tot aan de dood. Door zijn geblaf komt een peloton andere honden aangerend. Omdat een cheetah een risicoafweging maakt, ziet hij wijselijk af van verdere ‘inkopen in de supermarkt’. De boer hoeft geen wraak te nemen en zo wordt ook het leven van de cheetah gespaard. Jammer genoeg werkt dit niet bij leeuwen; die zijn te sterk en bijten in een oogwenk de ruggengraat van honden kapot.
Op langere termijn ondergraaft de exploderende Afrikaanse bevolkingsgroei dit vernuft natuurlijk want de mens bezet steeds meer terrein dat aan wild toebehoort. Wie nog wilde katten wil zien moet NU gaan. Treurig maar waar. En de ontwikkelingspolitici vinden iedereen zielig, trekken de (onze) portemonnee en sturen een bataljon hulptroepen op pad zonder eisen te stellen. Want imperialistisch.


VERFRISSEND
De terugweg naar Windhoek deden we met een omweg via de ‘Dinosaur Footprints’ en Erindi Private Game Reserve. Het aantrekkelijke van de footprints is dat ze zomaar ‘naturel’ in het landschap liggen; niks geen museum of expositie, gewoon zó als ze indertijd zijn aangetroffen liggen daar 350 miljoen jaar oude sporen in het veld. De afwezigheid van toeristenkermis is verfrissend. Dat maakt het ècht.
Erindi daarentegen is ‘goed gemanaged’. Er is een kunstmatig permanent meertje waarin krokodillen en nijlpaarden gedijen. De lunch op de tribune met dit uitzicht is voortreffelijk en betaalbaar; zo ook de wijn. Om het genoegen compleet te maken gaven een brown hyena en een olifant acte de présence. (Hè hè eindelijk! De jeugd had nog geen olifant gezien, ook bij de Brandberg niet.)


BOUWPUT
Het laatste stuk van Okahandja naar Windhoek begrepen wij waarom momenteel alle wegen in Namibië zo vreselijk slecht zijn. Ál het geld gaat in de verbetering van dit wegsegment zitten, het wordt vierbaans, iets waar we het overigens wel mee eens zijn want het is de drukste en gevaarlijkste weg in Namibië met veel dodelijke ongelukken. Heel de zeventig kilometer: één bouwput. Je vraagt je wel af of alle andere wegen in Namibië daarvoor moeten worden verwaarloosd. Het was deze keer echt bar.

Windhoek als eindhalte van een reis betekent altijd shoppen maar deze keer toch ook een bezoek aan Daan Viljoen Game Park net buiten de stad. We werden beloond met een stel mooie giraffes en elanden. Leuk is dat je er te voet doorheen kunt wandelen want geen katten, olifanten en neushoorns.
Het echte, èchte besluit was een diner, aangeboden door de ouders van Simon in Heinitzburg, hét toprestaurant van Windhoek.

Dat was het dan weer!
Wordt vervolgd.
Dank voor de interesse.

Marijke, Marthe, Nora, Simon, Frank