Onder de oppervlakte

Nooit verwacht dat we nog ‘ns naar de Caribische Zee zouden gaan. En zeker niet op een catamaran. Da’s niet voor 'ons soort mense'; da's iets voor in de film. Je kijkt naar de ‘Pirates’ en dat is dan ‘the Carribean’ voor je. Maar Marijke en ik hadden het voorrecht van een uitnodiging door Karin en Pete uit Zuid Afrika op hun luxe catamaran ‘Moondust’. Ze zeilen de wereld rond en dobberden in november 2018 bij het rumeiland van Jack Sparrow. En wij mochten mee. Absoluut een buitenkans. Doen! Anders kom je daar nooit.

De volgers van mijn blogs kénnen Karin en Pete wellicht van
http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4996582/bourgondi (Vergeet vooral niet het aardige videootje onderaan. Geluid aan.)

Ze pikten ons op in St. George, de hoofdstad van Grenada. De wereldkampioen Formule 1 anno 2018 Lewis Hamilton komt er vandaan.


HERSENPAN

Vooraf was ons plan een dag of twee, drie aan boord te blijven en dan de eilanden aan te doen, dit onder het motto ‘bezoek en verse vis blijven twee dagen fris’, maar het werden er tien. Het ging onderling heel goed. Wat scheelt: zo’n catamaran biedt veel meer ruimte dan een zogeheten ‘monohull’, er waren liefst vier ‘slaapkamers’ die verrassend veel bergruimte boden. Alles tussen scheepswand en afbouw is benut; overal kastjes. Maar toch moet je als landrot even wennen aan kruip-door-sluip-door gangen en lage deurtjes. Daar had ik een hard hoofd in zo bleek want ik moest zes keer m’n kop stoten voor het tot de hersenpan doordrong. Ja, ja, ik weet het… een ezel…. Fijn was dat we veel buiten in het water lagen om te snorkelen.
Alles deint als je aan boord bent. En gek genoeg óók als je na een paar dagen weer voet aan vaste wal zet. Kennelijk voelt constante beweging heel snel als het nieuwe ‘normaal’.

Voor Karins blog schreef ik een tekstje; ze introduceerde het op FB zo:
Ons bly al vir meer as 'n jaar op Moondust. Vir Frank Höppener en Marijke was dit egter 'n nuwe ervaring om op 'n seiljag te leef...

Waarna het verslag:
http://moondust.blog/2018/11/28/newbies-on-board/


RUM & COCA-COLA

De dagen hadden een tamelijk vast ritme. Als ontbijt ‘Pete’s porridge’ en koffie, daarna ófwel snorkelen ófwel verkassen, gevolgd door een lekkere lunch waaraan Karin veel aandacht besteedde. ’s Middags weer snorkelen of verkassen. De rust van zeilen is geweldig: wind en water, méér hoeft niet. Maar bij ongunstige wind moesten we op de motor, wat niemands favoriet was.
Om pakweg 17:00 uur…

‘If you ever go down Trinidad ♪
They make you feel so very glad
Calypso sing and make-up rhyme
Guarantee you-one will good find time
Drinking rum and CocáááColá!’ ♫

Daarna: dinner time.


De opvarenden checken het altijd meteen als ze een vreemd geluid horen. Daar staan ze zelfs ’s nachts voor op. Veiligheid voor alles voor wie zich op de wereldzeeën waagt. Better safe than sorry. Zo klonk voor hen de vermaler van ons toilet anders dan normaal. Dat is een in de afvoer ingebouwde ‘staafmixer’ die de dagelijkse boodschap pureert en naar buiten werkt. Pete is nooit bang om zijn handen vuil te maken; maar dit was geen benijdenswaardige klus. Een tie rap was van de douchekop in de pot gevallen en zwierde met de staafmixer mee.


ONDERWATERMUSEUM

Eerste stop: het wereldberoemde ‘Underwater Sculpture Park’ in Dragon Bay. Overal water om je heen maar onder de oppervlakte gaat een museum schuil. Wat een geweldig idee om beelden op de zeebodem te plaatsen die geleidelijk tot koraalrif worden. Op de video’s in dit blog zijn al aanzetten van koraal te zien en er zwemt behoorlijk wat vis omheen. De beelden staan op dieptes tussen vijf en tien meter. Je ziet bijvoorbeeld drie in diameter variërende cirkels van mensen die elkaar bij de hand vasthouden. Eén ervan is beschadigd door een passerende hurricane. Een mevrouw zit op een bankje en kijkt op haar smartphone; ook dát zal koraal worden. Op dezelfde manier komen we van Jesus Christus af die pontificaal in een onderwater ravijn staat. Jammer dat Allah en Mohammed het hebben laten afweten, die leunstoelavonturiers.

Karins blog met daarin een video over het Underwater Sculpture Park.
http://moondust.blog/2018/11/23/our-first-taste-of-the-caribbean-proper/#more-378
(Waarschijnlijk even omhoog scrollen tot de foto.)

Zie ook http://www.youtube.com/watch?v=3xCacvEymEQ

Dit was onze eerste snorkelsessie. Er zouden er nog veel volgen. Memorabel was de tweede duik bij de Three Sisters Rocks. Hoge golven en twee zeestromen die driftig op elkaar klotsten vlakbij bij de rotsen. Maar Marijke aarzelde niet en dook erin terwijl ze nog nooit had gezwommen in dit soort omstandigheden. Dat mens schrikt nergens voor terug. Als Clint Eastwood nog een kameraad nodig heeft om paarden te stelen…


GLIBBERIG

’s Middags lag de catamaran voor anker en gingen we met het rubberbootje – een zogeheten ‘dinghy’ – naar Ronde Island tussen Grenada en Carriacou voor een wandeling over de bergrug naar de andere kant van het eiland. Er stond een forse branding op de glibberige rotskust. Pete had ervaring en observeerde de golven. Het ritme was: drie zware golven en dan zeven mindere; op dát moment moesten we overboord en naar de wal waden. Het lukte; de broeken en billen bleven droog.
Op het eiland viel het aantal cactussen en wilde bijennesten op. Helaas ook plastic rommel, aangespoeld in een baai. En ook wat muggen. Maar desondanks een super lekkere wandeling. Bij de terugtocht was het opnieuw golven tellen, maar het bleek moeilijker dan op de heenweg. Door de slipperige rotsen gleed ik telkens weg in diepe gaten. Ik was zodoende drijfnat en besloot om dan ook maar naar de dinghy te zwemmen. Er was trouwens geen alternatief want hij was al te ver van de kant. Gekleed te water: zwemdiploma C.
Gelukkig had Pete uit voorzorg mijn camera in een afsluitbare plastic zak gedaan. Terug op Moondust spreidde ik geld, pasjes sleutels enzovoort uit om te drogen. De huissleutel bleek naderhand al verroest door dat even.
Vervolgens… ‘Rum and CocáááColáá!’
En dinner time.


BARRACUDA

Vanuit Ronde Island was het maar een scheet naar Saline Island met zijn prachtige koraalriffen. Maar omdat stroming en wind op het eerste stuk ongunstig stonden, konden we pas op de tweede helft onder zeil. Pete had kunstaas aan vislijnen achter het jacht en ving een barracuda. Die ging de pan in ’s avonds. Wat een prachtige vis trouwens.
Om bij het rif te komen moesten we een flink stuk tegen de stroom in zwemmen maar het was alleszins de moeite waard. Duizenden vissen in fantastische kleuren, schildpadden en een zeldzame ‘Flying Gurnard’ die zijn naam dankt aan zijn enorme zijvinnen; een zwemmend ‘kamerscherm’. Toplocatie.
Helaas hees ik me onbenullig aan boord waardoor ik op de rand van de boot kwakte. Een gekneusde rib kan je verrekte lang kwellen.
Vóór de avond moesten we maken dat we weg kwamen want Saline Island trakteert je dan op miljoenen muggen. Dus verkasten we naar Sandy Island bij Hillsborough, de ‘hoofdstad’ van eiland Carriacou, horend bij Grenada. Zodra je voor anker ligt komen er steevast ‘boat boys’ in sloepen met overbemeten buitenboordmotoren langszij. Ze bieden brood, drank, vis, of kreeften aan. Meestal vriendelijk, soms opdringerig. We hádden al barracuda.


STRANDTERRAS

De volgende dag in alle vroegte een wandeling over Sandy Island, eerst zwemmend tegen de stroom in om er te komen. Omdat de wind gunstig stond zeilden we vervolgens voor ons plezier en zonder concreet doel een mooi rondje richting Union Island en terug naar Hillsbourough om in de namiddag op het strandterras van Cuthbert Snagg neer te vallen voor een rum-punch. Qua beroep verschuift Cuthbert geleidelijk van restauranthouder naar kunstenaar; hij bouwt modellen van traditionele Carriacou-sloepen. Voor een expositie in Tyrell Bay een week later moest hij er honderd leveren. Wij waren sceptisch of hij dat aantal in zo’n korte tijd zou klaarspelen. (Niet dus.) De bootjes zijn trouwens knap aan de prijs: pakweg duizend Euro. Maar verder een toffe gast die Cuthbert. En de zonsondergangen vanaf zijn terras zijn fantastisch. Zie de foto’s onderaan.
http://www.snaggtours.com

Het was zondag; er was absoluut níéts te doen op Carriacou dus de volwassenen zaten aan de drank en de jeugd verveelde zich te pletter. Ze hingen wat rond op de pier en doken af en toe het water in. Toen we van de rum-punch terugkwamen bleken ze de dinghy te hebben gebruikt om in en uit het water te komen. Heel de boot was drijfnat van zout zeewater, wat in onze kleren trok. Die vervolgens grondig moesten worden uitgespoeld.

APPELFLAPPEN

In alle vroegte weer naar Hillsborough. Karin en Pete moesten er door de ‘immigration’ omdat ze Grenada vaarwel zouden zeggen en de St Vincent & the Grenadines Archipel zouden aandoen. Laat nou juist dít de allereerste dag zijn dat het immigration-kantoor was verplaatst naar Tyrell Bay, zo’n twintig kilometer naar het Zuiden. Dus Pete met de minibus naar Tyrell Bay. Marijke, Karin en ik gingen voor Moondust diesel tanken in de jerrycan, inkopen doen en zwemvliezen scoren voor Marij. En koffie en appelflappen bij Patty’s Deli.
http://www.pattysdeli.com/

Het Tourist Office gaf de tijdentabel van de pont van Carriacou naar het hoofdeiland Grenada. Marij en ik zouden daar over een paar dagen op aangewezen zijn. Even later zag Marijke het kantoor van Osprey, de scheepvaartmaatschappij die deze dienst uitvoerde; de informatie daar was compleet anders!
Een dag later op Union Island moesten Pete en Karin dáár door de immigration om in te checken voor St Vincent. Maar ‘Closed for lunch’. De Carribean lijkt Afrika wel. Karin en Pete voelden zich thuis.


(Over een paar dagen komt deel twee van dit verslag met daarin een video over het mijns inziens adembenemende onderwaterleven bij koraalriffen.)