Het geheim van de diepte

(Wil je weten hoe we hier terecht kwamen: klik onder deze tekst op ‘Vorig bericht’ of ga naar http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/5043877/onder-de-oppervlakte
Bekijk vooral de links naar video’s die erin staan .)


Na Carriacou zeiden we Grenada vaarwel en zeilden noordwaarts naar St. Vincent and the Grenadines. Eerste bestemming: de Tobago Cays, een groep onbewoonde eilanden, reden waarom hier de ‘Pirates of the Carribean’ is opgenomen. Hier ligt ook het rum island van Jack Sparrow. In werkelijkheid heet het Petit Tabac.

ADEMBENEMEND

Gesnorkel ’s morgens; gesnorkel ’s avonds. Het was Marijkes eerste praktijkoefening ooit met zwemvliezen, en dan maar meteen in volle zee bij Petit Bateau. Er tuimelden duizenden vissen als een sneeuwjacht door het water. Zwarte met oplichtend blauw/paarse uiteinden op de vinnen; een serene processie van geel-grijze visjes door de ravijnen in het rif, roze vissen met grote schubben, vissen met zwarte oogkassen, een miljoen guppies, een nurse shark die zich voor grotere haaien schuilhield onder een rif. Barracuda’s. Een porcupine fish met opgezette stekels. We hebben nog nooit zoveel schildpadden gezien. Het adembenemende gevoel van het ‘geheim van de diepte’. Verder prachtige koralen, anemonen en waaierwormen, al weet ik niet of dat de juiste benaming is. Ze hebben een fel gekleurde ‘paraplu’ van draden waarmee ze plankton opvangen en trekken hem in een flits terug als ze een vreemde beweging in het water merken.
De adembenemende schoonheid onder de oppervlakte:
(Opnames Karin en Pete, editing Nora.)


Het moet gezegd: ook veel dood koraal, net als op de vorige duiklocaties. De geleerden zijn het er nog niet over eens waar dat door komt. De zee is twee graden warmer dan vroeger, en in het afgelopen decennium heeft het gebied twee hurricanes voor de kiezen gekregen. Hoe dichter bij de oppervlakte, hoe meer dood koraal. Dat zou erop kunnen duiden dat stormen de oorzaak zijn. Je ziet op zulke plekken wel nieuwe aanzetten van levend koraal. Maar dat heeft tien tot dertig jaar nodig om tot wasdom te komen.

CREATIEVELING

Via Mayreau Garden zeilden we terug zuidwaarts naar Mopion Island: het meest gefotografeerde eiland in de Caribische Zee want het is niet meer dan een zandbank die nog net de kop boven de golven steekt. Een creatieveling heeft er een parasol opgezet.
(Zie http://moondust.blog/2018/11/23/our-first-taste-of-the-caribbean-proper/#more-378
Even omhoog scrollen tot de foto van Mopion Island.)


Het snorkelen viel er overigens tegen net als op Mayreau Garden. Teveel stroming en turbulentie waardoor er minder zicht was door opwervelend zand en bij Mopion Island veel dood koraal, waarschijnlijk door de ondiepte.
’s Avonds dóór naar het nabije Petit St. Vincent, dat zelf onder de rook ligt van Petit Martinique, onderdeel van Grenada. (Het heet daar allemaal ‘Petit…enzovoort’. Nog vóór de Engelsen waren deze eilanden haast allemaal in Franse handen.)
Marij en ik verzorgden een ‘Captains Dinner’ als afscheid van Karin en Pete want de volgende ochtend zouden ze ons afzetten op Petit Martinique. Wij gingen in etappes terug, eerst naar Carriacou waar we al eerder waren en dan naar hoofdeiland Grenada; Karin en Pete gingen verder noordwaarts met een hernieuwd bezoek aan de favoriete Tobago Cays, vervolgens Bequia, Martinique en Antigua waar Karins dochter en schoonzoon aan boord zullen komen.

Onze allereerste snorkelsessies waren bij het Underwater Scuplture Park, feitelijk een onderwatermuseum in Dragon Bay aan de westkust van Grenada. De beelden van de Engelse kunstenaar, Jason deCaires Taylor staan rond Molinére Reef in ondiep water.
http://en.wikipedia.org/wiki/Molinere_Underwater_Sculpture_Park
Footage: Karin Theron, Pete Barber
Music: Django Reinhardt / Johnny Depp
Editing: Nora Höppener



EASY LIVING

Vanaf de pier op Petit Martinique zwaaiden we Karin en Pete op Moondust vaarwel en zochten een terras op voor koffie; de pont naar Windward op Carriacou vertrok namelijk pas om twaalf uur.
Wat is dat Petit Martinique ‘laid back’! Easy living! Alle tijd. Maar wij sjouwden met onze bagage; een heel andere ervaring dan de luxe van de boot. Dus stond het zweet ons in de bilnaad want het was 35 graden, vochtig en windstil.
Mooi aansluitend op de pont stond bij Windward al een minibus klaar die ons naar het eerder bezochte Hillsborough bracht waar we onderdak hadden geboekt in de Green Roof Inn. Van Zweedse eigenaars die in Zweden verbleven. Dat kan nooit goed gaan. Wat ook bléék! De tent werd gerund door louter vrouwen; geen idéé van onderhoud.
-Fout in de boeking bij aankomst. Ze hadden Booking.com dus niet gecheckt.
-Ze liepen ietwat nors rond zonder duidelijke functie.
-Haren verstopten de afvoer van de wastafel.
-Geen warm water in de douche.
-Overal muggen en de klamboe moest je dichtklemmen met wasknijpers.
-De rekening kwam met een hogere prijs dan via Booking.com was afgesproken en wij kregen daar de schuld van. Ook dát nog.
Geen value for money.
Wel was de bediening bij de bar en het restaurant helemaal in orde. En het uitzicht en de locatie ook. In de verte lag Sandy Island waar we een paar dagen geleden voor anker gingen. (zie vorige verslag.)

De volgende dag bracht een minibusje ons naar Tyrell Bay vanwaar de pont naar St. George op Grenada vertrok. Lunch in een oninteressant café; ook hier was het weer veel te duur voor het gebodene, en met incompetente eigenaars en dito bediening. We deden even de expositie aan van Cuthbert Snagg. (Zie vorige verslag.)

KIELZOG

Powerrrrrr! De turbo ferry naar St. George scheurde brullend over het water. Als een straaljager spatten de motoren het water op tot een schuimend kielzog van een kilometer, zodat de overtocht in twee uurtjes was gepiept.
De eigenaresse van ons volgende verblijf - Rumboat Retreat - zou ons oppikken bij de haven maar liet ons drie kwartier wachten. Eenzaam en verlaten hingen we op de kade, de stemming zakte onder N.A.P. Bovendien volgde een eindeloze kronkelweg in het donker. Maar eenmaal dáár sloeg de stemming om: dit was in orde! Mooi gebouw, prachtige ligging, een rum punch en een lekkere hap, geserveerd door Mario, een coole ‘Grenadiër’. ’s Ochtends een goed ontbijt en een wandeling naar het dorp Gouyave langs de historische Dougaldston Estate die sinds een hurricane (daar ís er weer eentje) in verval is geraakt. Er zal vast méér aan de hand zijn geweest dan alleen die hurricane, het was waarschijnlijk de druppel die de emmer deed overlopen. Nu produceert een klein deel van Dougaldston nog, maar alleen cacao. Feitelijk is het gereduceerd tot een vervallen historische toeristenattractie. De mevrouw die er rondleidt zucht weemoedig om de vergane glorie: ‘Some wealthy organisation or the government should refurbish the lot. But that is not going to happen.’
Heel anders gaat het eraan toe in de ‘Nutmeg Processing Station’, gehuisvest in een onooglijk betonnen gebouw maar met aanzienlijke revenuen uit het product en van toeristen op cruiseschepen. Het is belangrijk voor de locale werkgelegenheid.
En daarna met Mario bier drinken in zijn stamkroeg.’s Avonds een perfect diner met per gang weer een andere rum-cocktail. Rumboat Retreat deed zijn naam eer aan.

‘DON’T MENTION THE WAR!’

Over de rest van de reis kunnen we kort zijn. We hadden geluk dat de eigenaresse naar een pand van de familie moest dat dicht bij ons laatste verblijf in de buurt van het vliegveld op Grenada lag. We kregen een lift en hoefden geen bus te nemen. Dat pand was indertijd nog door de Amerikanen geconfisqueerd als legerhoofdkwartier toen Reagan het eiland binnenviel omdat daar een communistisch bewind aan de macht dreigde te komen. Nu was het al lang weer familiebezit en van communisten geen spoor…;-) Ik durfde weer adem te halen.
Vanaf ons resort aan de True Blue Bay liepen we ’s avonds over een landtong naar een restaurant aan de Prickley Bay dat ons was aangeraden. Maar de binnendoorweggetjes droegen niet voor niets namen als ‘Dusty Highway’, het was in die achenebbisj straatjes bovendien pikkedonker en we waren onze zaklampen vergeten. Als kinderen van onze generatie vergaten we dat er een lamp in ons mobieltje zat. Op plaatsen trapten we ineens in de modder en de weggetjes liepen recht tegen de helling omhoog, vaak steiler dan 35 procent.
We kochten twee flessen rum voor thuis, waarvan er eentje al half leeg is; gewijd aan Daiquiri cocktails.

Taxi, vliegveld, Barbados, Londen, Amsterdam. Op Barbados deze keer géén John Cleese van ‘Monty Python’ en ‘A Fish called Wanda’. Op de heenreis hing ie daar op de bank. ‘Don’t mention the war!’ Marijke maakte van Barbados niettemin een boeiende halte door een aanval van pinda-allergie bij haar ogen. Gelukkig had ze wat medicijnen bij zich en geleidelijk zakte de alarmfase af van drie naar twee, naar één.
Thuis.