Het Wildernisgevoel

(Even vooraf. Deze website heeft het weer eens op z’n heupen. Zo toont ze slechts een deel van de foto’s. Onderaan de getoonde exemplaren staat een button ‘Toon alle foto’s’. Daarop zou je moeten klikken als je ze allemaal wil bekijken. Mijn inschatting is dat veel mensen een paar plaatjes hebben gemist in het vorige verslag. Wie dat wil inhalen kan klikken op de button onderaan de tekst ‘Vorige bericht’ en dan ‘Toon alle foto’s’.
De twee nachtfoto's heb ik van internet geplukt.
Bovendien heb ik al zeker vier keer de locatie gewijzigd maar de website komt nog steeds 'trouw' met locatie 'Tobago Cays'! En nu ineens met ergens in Zuid Afrika of Angola.
Ik overweeg om toekomstige verslagen direct te plaatsen op mijn Wordpress account.)

En dan nu, vort met de geit!
Om te beginnen plaats ik nog een paar videootjes uit Namibië, hoofdstuk één van deze trip. (Voor een beschrijving: klik onderaan deze teksten op de button 'Vorige bericht'. Links.)
Maar omdat ik geen video-editer kan betalen moet ik opnames in zijn geheel plaatsen. En die zijn helaas wat lang. Ik zal daarom bij elke video een voorstel plaatsen tot waar je zou kunnen scrollen; van minuut X, seconde Y tot minuut A, seconde B. Alles helemaal bekijken is ondoenlijk en oninteressant. Zet je cursor onder in het beeld van de video en je krijgt de tijdsbalk. Op de plaats van de cursor staat de tijd.
Bij de opnames hoor je wat onderling overleg over de opname zelf, de accustatus etc. Die moet je dan maar voor lief nemen.
Binnenkort heeft Nora een compilatie klaar die ongetwijfeld veel korter, getrimder en swingender zal zijn.


Op weg naar Doro Nawas. Suggestie: bekijk vanaf 1 min-00 sec. en laat even doorlopen na de top.





Weg naar Palmwag






Veterinary Cordon Fence tegen verspreiding mond- en klauwzeer. Suggestie: bekijk van 0:00 tot pakweg 4:10






Entree Hoanib River valley

Door de Hoanib River Valley





Door de farms naar Etosha.
Suggestie: bekijk 0:00 tot 1:10
6:00 tot 6:45
8:50 tot eind







Alléé! Ter zake. De Kalahari.




NATUURPARK

Nou heb ik in mijn vorige blog tot vervelens toe met mijn zendingsdrang op je ingebeukt. Dus tijd voor een adempauze, voor inkeer zo je wilt. Ik ga nu maar eens voor ‘Yugen’, het Japanse begrip voor ‘Eenheid met de Natuur’.
Dat speelt zich deze keer vooral af in Mabuasehube Game Reserve, onderdeel van Kalahari Transfrontier Park, een grensoverschrijdend natuurpark van Botswana en Zuid Afrika. Alleen al het Botswaanse deel is even groot als heel Nederland.



In Hukuntsi, het laatste dorp voor ‘Mabua’, hadden we gedoe met boodschappen voor de dagen in de bush; allemaal te veel om te vermelden, alleen dit: de supermarkt was gesloten wegens voorraadinventarisatie. Omdat het ‘food & beverage management’ ingewikkeld was, was bovendien nergens ijs voor de koelbox verkrijgbaar. Bij temperaturen boven de veertig graden houd je het spul geen drie dagen goed. En dan die witte wijn en pils!

Entabeni Hotel was gastvrij en betaalbaar en de manager wist raad, ze stelde voor om bij haar eigen huis een blok ijs uit de vriezer te halen. Fantastisch. Wat bleek: ze was de dochter van Mr. Moncho, een voormalig lid van de Land Board, een soort Provinciale Staten voor land-aangelegenheden waar ik vroeger adviseur van was. Ik kon het altijd goed vinden met Mr. Moncho. Nu zagen we elkaar op deze manier weer. Het was een hartelijk weerzien. We mogen mekaar.

Vlinders op weg naar Hukuntsi.






Wegwerkzaamheden






HET IS GEEN DIERENTUIN

Ik noem Mabuasehube ‘mijn park’, want toen ik in het Kgalagadi district werkte kwam ik er zowat elke veertien dagen.
http://blog.tracks4africa.co.za/best-camping-deals-mabuasehube/
Embedded hierin: http://www.youtube.com/watch?v=-G9PRAT3NUk
Dít avontuur hebben we er niet mee mogen maken.
Maar ikzelf een jaar geleden wel: http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/5011087/midwinterzomer-part-2-be-leeuw-enissen
Als aanvulling daarop nog een link over het meest stoutmoedige dier van Afrika: de honey badger. http://kateonconservation.com/2019/04/10/meet-the-honey-badger/

Alleen viel het aantal beestjes deze keer (maart 2019) gewoon tegen. Soms is het er fantastisch, soms is het kloten. Meestal zie je er wel leeuwen, maar nu noppes niente nada. Het is geen dierentuin, de dieren zitten niet op ons te wachten. We moesten het hebben van de beleving van onaangeraakte wildernis. En dát biedt Mabuasehube áltijd wel en méér dan andere wildparken.

Mabuasehube



Nora groeide uit tot een volleerde bush-driver. Pa helemaal blij, dat spreekt.
We kampeerden bij Khiding Pan campsite nr. 2, ondanks het videootje van hierboven een oninteressante plek zo bleek, want er was èn geen uitzicht over de pan (een depressie in het aardoppervlak met een diameter van pakweg een kilometer; dieren komen er om mineralen te likken) èn geen water. Maar water was geen probleem, ik had een tank met zestig liter in de auto. Khiding Pan 1 moet beter zijn want het ligt een stuk hoger op het duin, dus met uitzicht.

HYENASPOREN

We hadden er afgesproken met vriendin Mien uit Gaborone (de hoofdstad van Botswana) en Inge en Willem, Miens broer, beiden uit Nederland. Maar de dag was al voorbij en ze waren nóg niet gearriveerd. Het werd al donker toen we een auto hoorden aankomen en lichten zagen; daar wáren ze eindelijk! Ze hadden een afslag gemist, waren vervolgens in de bush verdwaald en hadden pakweg tweehonderd kilometer omgereden over zandpaadjes, soms dwars door de bush. ‘Rijd maar naar het Westen, dan komen we wel ergens een pad tegen.’ Ze kwamen bovendien vast te zitten in het mulle zand en moesten zich uitgraven. Voor drie personen hadden ze zes liter water bij zich. In de Kalahari. Zoals Mien het zelf omschreef: een ‘narrow escape’.
Mien had als chauffeur uiteraard de knollen op. Gearriveerd, hè hè! Ze mochten inzakken. Dus we gingen meteen aan de ‘intake’: een sundowner en een hap, maar dat was een fout; we hadden eerst snel hun tenten moeten opzetten want er was storm op komst. In die toestand verviel hun normale coördinatie van handelingen en door de paniekerige haast waren de haringen onvindbaar. Zodoende hingen Nora en ik elk aan een woest in de wind wapperende tent om te voorkomen dat die honderden meters de bush in werden gewaaid. Inmiddels plensden de slagregens. Inge bekommerde zich om Mien en Willem zodat iedereen droog in de auto zat maar Nora en ik stónden daar. ‘We stood there, getting wet!’ (Van Morrison) Dus we trokken de stokken uit de tentsleuven, legden alles plat op de grond en verzwaarden dat met wát we in de gauwigheid maar konden vinden. En daarna in de eigen tent opdrogen. Na een half uur ging de wind liggen, maar het plensde nog wel. De volgende ochtend zagen we veel hyenasporen rond de tentdoeken, ze hadden zich tegoed gedaan aan het water dat erop lag.


PIÈCE DE RÉSISTENCE


Het pièce de résistence: de Wilderness Trail naar Nossob, een tweehonderd-plus kilometer lange track van Mabuasehube Game Reserve dwars door de Kalahari naar Nossob River Valley / Nossob Camp. (Allemaal op Google Earth te vinden.)
Zie:
http://heine9999.com/trips/kalaghadi-november-2013-aka-fillys-turn-in-the-box/
(Halverwege het verslag begint het leuk te worden. Scroll eerst door tot je de entrance gate van Mabuasehube in beeld krijgt met het bord ‘Welcome to Kgalagadi Transfrontier Park. Mabuasehube’. Maar het gáát om wat komt vanaf Tuesday 12 November. Advies: bekijk vooral de videootjes en beluister het Zuidafrikaanse accent. De video’s van Sathurday 16 November geven een indruk van de zwaarte van het terrein. NB, bij de ‘las’ tussen de opnames wordt het beeld soms even zwart. Gewoon even uitzitten.)
en
http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4822275/leeuwen

In een boek uit 1903 staat beschreven hoe de Engelsman Lieutenant Arnold W. Hodson ongeveer deze route deed met de ‘ossewa’. De held. Zie ondermeer http://blog.tracks4africa.co.za/stories-of-the-kgalagadi-transfrontier-park/

Voor een eerdere Zuidelijker route, zie http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4119951/buitenkans#ad-image-117588877

De Wilderness Trail. Zo'n 220 kilometer van dit. Suggestie: bekijk vanaf 0:30 tot 1:25





‘VOLLE PULLE!’

Maar nu wij dus.
Een gezelschap van zes personen is behept met de wet van de traagheid. Eigenlijk hadden we ’s ochtends zo vroeg mogelijk moeten vertrekken maar het werd acht uur. In de koelte van de ochtend is mul zand op zijn stevigst; naarmate de dag vordert en de temperatuur stijgt wordt het steeds zachter door de uitzettende luchtkussens tussen de zandkorrels. En warm wás het; tegen de veertig graden. De eerste honderdvijftig kilometer geen probleem maar daarna kwamen vijftig à zestig kilometers met steile zandduinen in mul zand dat door eerdere auto’s was omgeploegd. Plankgas! ‘Volle Pulle’, zeggen onze Oosterburen. Mien kende de track en spaarde haar auto. Desondanks ging haar radiator koken. Via de walkie-talkie kregen we dat bericht door. De oplossing: airco uit, verwarming hoog en de fan voluit, ook dát koelt een motor, dus verder rijden met de ramen open.
De blanke top der duinen. Bekijk vanaf 4:00.







SOEBATTEN

Zo bereikten we Nossob Camp in het Zuid Afrikaanse deel van het park. Het was er exorbitant duur: voor twee tentjes op kale grond betaalden we honderd en zeventig Euro. Per nacht! En dan moest je nog soebatten óók of je er asjeblieft-alsjeblieft mócht overnachten. Belachelijk. Maar het alternatief was 260 kilometer doorrijden naar Twee Rivieren en we hádden al pakweg acht uur gedaan over de tweehonderd kilometer van Mabuasehube naar Nossob. Bovendien mag je in het donker niet in het park rijden.

FÖHN

Helemaal zónder autoproblemen, dat kán natuurlijk niet op dit soort trips. Tijdens een game drive in het park stopte op de ‘Dune Road’ ineens mijn motor. Het moest liggen aan ofwel de luchtinlaat, ofwel de diesel. Het laatste bleek het geval. Later op de dag in Askham, Zuid Afrika bleek dat de schakeling tussen de hoofdtank en de reservetank mankementen vertoonde. Rijdend op de reservetank kreeg de motor te weinig te vreten. Dus op de hoofdtank verder richting Windhoek, na afscheid van Mien, Inge en Willem. In Windhoek zou er wel naar worden gekeken. Wij reden Noordwaarts door het Auob Riverbed via Gochas naar Stampriet; zij Westwaarts over kleine paadjes naar Riemvasmaak.
Het was bloedheet! Normaal is de rit door de Auob prachtig, maar nu viel de airco uit en door de ramen woei een hete föhn naar binnen. Deze keer géén koffie bij de Kalahari Farmstall, noch bij de OK-supermarkt van Gochas. Beiden waren gesloten, waarschijnlijk wegens de zaterdagmiddag. Stampriet is een mooie stad (nou ja) maar wel te ver weg. Maar de gastvrije ontvangst in Historical Guesthouse maakte veel goed.
Op weg naar Gochas




Bij Gochas




Veilg verkeer. Suggestie: bekijk vanaf 0:30.






GESTRAND

’s Avonds kreeg ik een telefoontje van Inge: ze waren met drie (!) lekke banden gestrand op de weg van Noenieput naar Swartmodder. Hoe speel je het klaar !?! Haar reservebanden waren versleten en geknapt. Dat bleek toen ze er een nodig had bij een platte band. Goddank had ze geen panne gehad op de Wilderness Trail!
Ik belde Affinity Guesthouse in Upington en vertelde het probleem en de locatie die mij was doorgegeven: ongeveer zeventig kilometer van Upington. Pieter King, de eigenaar stapte onverwijld de auto in en ging zoeken. Intussen probeerde ik het trio te bellen maar bij de auto hadden ze geen bereik, daarvoor moesten ze er vandaan lopen. Áls ik ze al aan de lijn kreeg, viel de verbinding telkens weg. Niettemin was het noodzakelijk om contact te onderhouden dus dat probeerde ik telkens opnieuw. Toen was hun beltegoed op en hun accu leeg. Naderhand in Nederland realiseerde ik me pas dat zíj beter míj hadden kunnen bellen want ik was veel beter bereikbaar. Mij kostte het om te beginnen telkens het KPN starttarief van negentig cent, ook als je alleen de voicemail kreeg. Omdat ze slecht bereikbaar waren was dat tig keer het geval. De telefoonrekening bij thuiskomst bedroeg € 155,-. Dat was dan nog buiten de gesprekjes met mijn Namibische sim naar Mien met haar Botswaanse sim, maar qua kosten liep dát niet zo erg op.

DOOLHOF

Pieter King heeft vier uur tevergeefs gezocht maar vond hen niet. Maar ze zaten toch echt tussen Noenieput en Swartmodder, zóveel wegen zíjn er daar niet; het is bepaald geen doolhof. Maar wáár precies!? Pieter King reed helaas eerst noordwaarts via de asfaltweg, vervolgens naar het Westen afbuigend naar de aangegeven locatie, in plaats van de betreffende gravelweg volledig na te rijden. Het was donker en er was een zwaar onweer losgebarsten. Daar bovenop had je het bereikbaarheidsprobleem van het trio. Zo bleek maar weer eens dat je áltijd exact je locatie moet weten.
Mien zette tenslotte de joker in: geen paniek en gewoon de tent opzetten en de problemen uitzitten. Een ‘Afrikaanse’ oplossing die meestal werkt. Toch kwam alles sneller dan verwacht goed; een toevallige passant (de enige) regelde gerepareerde en nieuwe banden bij een Tyre Company in Upington en begeleidde het span vervolgens helemaal tot Affinity Guesthouse. Daarvoor reed hij helemaal naar Upington en terug, en toen met het gezelschap in zijn kielzog weer naar Upington: totaal zo’n 210 kilometer. Zo’n hulpvaardigheid vind je in Nederland niet. In Afrika gaan de mensen òfwel voor je door het vuur – vooral in de bush is dat zo – ófwel ze buiten je pech uit en beroven je. De uitersten liggen er veel verder uit elkaar dan hier.
De moraal van heel dit verhaal: je moet al-tijd je exacte locatie weten. (Heb ik zelf door schade en schande geleerd: http://blog.tracks4africa.co.za/exciting-self-drive-trip-through-namibia/ )

Tjonge, het is toch weer een heel verhaal geworden.

En terug in Nederland begon de lente!