Thailand, compleet anders dan Cambodja

Ko Chang 08-03

Nog even over Pailin.
Gisteren speelde ik nog met de gedachte om in één ruk door te rijden van Battambang naar Chantaburi. Maar de overdaad aan stof die aan mijn bezwete vel bleef plakken, deed me besluiten toch maar de ‘oude bekenden’ van het Ruby Hotel op te zoeken: een goede keuze. Ze kenden me nog en Sareey bracht thee. Alles inclusief. Vóór het hotel weer landcruisers en Lexussen, donated by Unicef, UN Human Rights en mij onbekende NGO’s.


De rit van vandaag.
Pailin – Chantaburi (Thailand).
Je raadt ’t al: tegenwind.
Bewolkt maar warm en enorm vochtig. Goed voor een Ficus Benjamini maar ik was ‘drijf’. Er kwam nog een paar keer een licht buitje overheen ook.
Parcours: heuvelachtig; ‘rolling’ zoals geografen dat noemen. Het zijn geen echte bergen maar meer een 'milles collines'-landschap zoals in Rwanda. Met stukjes en beetjes klimmen tot Pong Nam Ron, daarna met stukjes en beetjes dalen.
Afstand: 95 kilometer inclusief het zoeken naar het busstation.
Totaal gefietst deze reis: 930 kilometer. Ik had meer verwacht.


Ik beken! Na de 32.644-ste keer ‘Hello! …. Hello! … HELLO! … Helloa! … Helloooh!’ door kinderen langs de weg die ik steeds braaf teruggroette, begin ik wat onvriendelijke trekjes te krijgen en hoor ik mezelf iets onverstaanbaars mompelen op m’n fiets.


’s Ochtends om zes uur alweer de fiets op. Drie bruiloften en diverse processies van Buddhist monks op hun dagelijkse bedeltocht verder, was daar de grens met Thailand. (Die ‘monks’ hebben het goed voor elkaar. Ze halen dagelijks hun voedsel op bij de lokale middenstand. Zie het als een soort bijstandsuitkering. Ze hoeven niets te betalen, ook niet in het OV en nergens. Later, als ik ooit 65 word, word ik buddhist monk. Geweldig leven: dagelijks een ‘free lunch’ en toch ieders respect. Geluk kan heel gewoon zijn.)

Er stond een hele file Cambodjanen op motortjes die met hun negotie de grens over wilden maar die ging pas om 7.00 uur open. Ik maakte mij zorgen over de chicanes die de douanes voor me in petto hadden. Voor de veiligheid had ik een voorraadje Cambodjaanse Riels, Dollars, Thai Bath en Euro’s bij me. Maar de mensen aan de Cambodjaanse kant waren tot mijn verrassing zeer voorkomend en zonder steekpenningen kon ik de grens over. Nou zit ik wel met onbruikbare Riels. Terwijl ik paspoortnummers etc etc etc invulde zei de douanier ineens dat ik moest gaan staan. Het was klokslag zeven uur en plotseling knetterde het volkslied door de speakers. Heel de file voor de slagboom in de houding. Pas toen ging de grens open.
Ziezo, één van de grote hobbels was genomen. (Hierna volgt nog de grootste: de KLM. Ik verwacht daar meer moeilijkheden mee dan tijdens de rit Pailin – Pramoy.)
Aan de Thaise kant verwelkomde de douanier me met oliebollen en bapao. Hij was zeer hulpvaardig. Verder naar Pong Nam Ron met regelmatig stevig klimmen. Hier stapte ik een aantal weken terug voor het eerst op de fiets, maar het voelde als een half jaar geleden. Kijk, dáár had je het elektriciteitshuisje waar ik mijn toevlucht had gezocht om me om te kleden van ‘burger’ in fietser. Hier ga je niet in het openbaar in je blote kont staan (bij ons ook niet trouwens). Van Pong Nam Ron grotendeels omlaag naar Chantaburi aan de kust. Lekker.

Daar brak een ware zondvloed uit van zeker een uur. Maar zat ik gelukkig al droog aan de koffie in het busstation. Bezweet en stinkend de bus in naar de pier voor eiland Ko Chang. Ik overwoog nog even om voor Ko Kut te kiezen, dat had me ook wel wat geleken als tegenhanger voor al dat gefiets. Het moet er geweldig zijn. Maar dat had een schema geïmpliceerd van bus > pont > bus > pont > bus. Het is een gegeven feit dat een man zich ervoor moet uitsloven, maar ik paste deze keer.

Dat netwerk van bussen in Azië: geweldig. Het werkt wonderwel. Fiets mee? No problem. Voorwiel eruit, en weg is de fiets in het laadruim onderin. Wat is dat makkelijk reizen. Je hoeft niet eens bij te betalen. Wat doen wij in NL dan toch moeilijk! Als we het even makkelijk zouden maken als hier zouden veel meer mensen van het OV gebruik maken. De fiets mee! Maar misschien is dat wel juist het probleem. Heel die grijze golf die wil fietsen op de Veluwe. En allemaal een zware elektrische fiets mèt kaartenhouder op het stuur!
Over dat gemak hier moet ik zeggen: dat gaat pas ín als je eenmaal het eerste busstation hebt gevonden waar je op het bussennetwerk inhaakt. Als fietser is het soms een probleem. In Nederland kan al geen mens je duidelijk de weg wijzen, laat staan hier. De Thai die je de weg vraagt maar die geen Engels spreken, kijken wat vaag weg, alsof je er niet bent. Wie wèl Engels spreekt, stuurt je makkelijk de verkeerde kant uit. Zo ook mijn Garmin gps. Wat toch een onbeholpen klantonvriendelijk kreng. Maar goed, hij heeft me door totaal onbekend terrein naar Pramoy geholpen, al is dat meer mijn eigen (en Wim’s) verdienste.

Thailand: wat een andere wereld dan Cambodja! Gewoonweg Westers, je bent alweer bijna thuis. Veel meer verkeer, veel betere wegen. Alles is er gekleurd, het leven is versierd en niet zo sober, ja zelfs kitschig. Het moeilijkste deel van mijn fietsroute, van Pailin naar Pramoy, ligt hier hemelsbreed misschien tweehonderd kilometer vandaan, maar het lijken er wel tweeduizend.

En nu dan Ko Chang. Even alles laten wassen en de beest uithangen.
Het overbodige spul: mijn oude Giro-helm, fietshandschoenen (gut, wat kunnen die stinken), tandwielen, ketting, ja zelfs m’n fietsschoenen liggen al in de prullenbak. Een pilsje staat voor m'n neus. Hier gaan we een hopelijk mooie scubaduik maken. Kijken of de zee net zo is leeggevist als in Vietnam afgelopen zomer.

Nu het fietsgedeelte is afgerond, dringt zich de vraag op of ik met achterafkennis deze reis wéér zo zou doen. Het antwoord is ‘nee’, niet op deze manier. Ik zou een motortje kopen in Bangkok. (En dat ga ik waarschijnlijk nog doen ook. Ooit.) Het interessante deel van Cambodja heeft té grote moeilijkheden voor een fietser met bagage en het makkelijke deel is te saai. Zoals ik al eerder ‘blogde’: ik zou het moeilijke deel opnieuw doen met een 350 CC motor, of liever nog met een volgeveerde mountainbike zonder bagage. Maar ja, wie vervoert je spullen? En waar tref je mekaar. bijvoorbeeld om water bij te tanken? Dat gaat geheid mis. Toch, ondanks de moeilijkheden heb ik een goede tijd gehad. Ik moet nou eenmaal dingen uitproberen en onbekend terrein in de klauw krijgen, zo zit ik in elkaar. Experimenten mogen deels tegenvallen, ja zelfs mislukken, al is dat nu niet het geval. Maar het pakt altijd anders uit dan je je voorstelt.

Je hebt in dit blog wel gemerkt dat fietsen, rondkijken en associëren, leidt tot ongehoorzame gedachten en filosofieën. Nu we de decadentie ingaan, worden je hopelijk verdere ongemakkelijke en politiek ‘incorrecte’ conclusies bespaard.

Dan wat betreft de fysieke toestand het volgende. Gek genoeg gaat het na vier dagen achtereen fietsen beter met de ‘zwakste schakel’. Ook had ik aanvankelijk last van m’n polsen want mijn fiets is erg ‘racy’ afgesteld: dus veel druk op het stuur en het voorwiel en dus op de polsen. Maar ook dat blijkt trainbaar.

Voor de tweede keer sluit ik dan nu dit blog, al weten we dat ‘Jede Konsekwenz zum Teufel führt.’ Dus ik voel me vrij. Maar voorlopig geldt: ik zie jullie graag weer in NL.

Groet,
Frank


PAKLIJST

Kleding:
Behalve wat ik in het vliegtuig aanhad: een t-shirt en onderbroek extra. Zonnebril.

Fietskleding:
Twee broeken, twee net-zweethemden (die worden nooit meer wit), twee paar sokken, Craft regenjasje (niet gebruikt), schoenen, helm, hoofddoek, een paar handschoenen.
Camelbak rugzak voor ‘heilige’ spullen en water. Elleboogband tegen de tenniselleboog.

Toiletspullen: alleen tandenpoets, scheergerei en noodvulling voor eventueel malheur met de kiezen. Tekentang. Nagelclipper. Lichtgewicht handdoek.
Norit, immodium, malarone, antibioticum, deet, B-complex, zonnebrand, Paracetamol, handenwas-gel.

Elektronica:
iPhone, netbook, 2 x gps, memorystick met basisgegeven zoals e-tickets, vluchtgegevens en inlogcodes, rekenapparaatje (om coördinaten om te rekenen naar een locatie op de kaart. Al snel weggegooid. De kaart deugde tóch van geen kanten.)
Camera Lumix LX 5, goed voor weinig licht. Lichtgewicht tafelstatief (slechts één keer gebruikt in Oh Saom voor de opname in het guesthouse.) Memorecorder. Acht oplaadbare batterijen voor de Oregon gps.
Alle bijbehorende opladers.

Paspoort, pasjes, creditcards. Portemonnee voor elke currency.

Tent (Eureka, Moonshadow Solo) en het lichtste Thermarest matrasje. Beiden niet gebruikt. MSR waterzak.

Kaarten, schaallinealen, kompas, spiegeltje.


Gereedschap en reservemateriaal:
Pedaalsleutel, Topeak multitool, next-best-thing, stuk buitenkabel, rem- en derailleurkabel, opvouwbaar tangetje, drie binnenbanden, buitenband, bandafnemers, tape, oude creditcard om scheuren in de wang van de buitenband provisorisch te kunnen repareren van binnenuit, tieraps, reservespaken en spakenspanners, kettingpons (8 vits), reserveschakels en breekpennen, twee lichtgewicht sloten (nog van REI, Denver. Jan, Willem, weet je nog), doek en Pedro’s smeermiddel voor kettingonderhoud, zes spanbanden, vier toeclipriempjes, vier remblokjes, twee handpompen, twee CO²-(ik krijg die ‘2’ ineens niet omlaag in Word)-patronen.

Diversen:
Plastic sluitzakken, notitieboekje en pen voor coördinaten en notities bij waypoints voor de Bangkokse kaartenmakers en voor invallen voor dit blog, zijden lakenzak en klamboe (beiden niet gebruikt), zakmes, led-zaklamp, diverse ledlampjes voor op de fiets, wekkertje, brillenpoets.

En daarmee zaten de tassen boordevol.


Fiets: ongeveerde American Eagle uit 1996, Vetta drager, bar ends, V-brakes, lichtste tandwiel achter: 26 (lichter zou je met bagage wel willen, maar dat kan niet want dan ga je te langzaam om balans te houden.) Schwalbe Furious Fred banden.


Wat beviel, en wat niet?
Niet: de tassen van Ortlieb: doorlopende ergernis. Wat een meuk. De MSR waterzak.
Wel: camera, iPhone, netbook (ondanks het gewicht en de problemen met het touchpad), fiets en drager (niet de remmen die ik telkens opnieuw moest stellen). Topeak multitool (bedankt Marij.) Last but not least: Norit!