Waar Abraham de mosterd haalt
Door: FrankHoppener
Blijf op de hoogte en volg Frank
14 Maart 2011 | Thailand, Bangkok
In Ko Chang weten ze waar Abraham de mosterd haalt
11/03/’11
Het hotel waar ik een simpele kamer heb, kost vier keer zoveel als het hotel (New Siam I) in Bangkok, anderhalf keer zoveel als New Siam Riverside (relatieve top), en liefst zestien keer zoveel als het goedkoopste guesthouse in Oh Saom (maar ja, daar zitten dan ook de kippentenen in je chicken curry). Daar komt nog een abonnement op wifi extra bij. Beetje duur om (opnieuw) ingewandproblemen uit te zieken. (Je moet ook geen ijs eten in de tropen, ik wíst dat toch. Eigenwijs. Slechts éven een keer zondigen en God straft meteen.) Alléén reizend betaal je bovendien voor de hele kamer, je deelt niet met een partner.
Maar daarvoor kríjg je dan ook wat. Een bloemlezing van de muziek op het terras bij het ontbijt:
Every shalala, every wohohohoooo … every tjingelingeling, etc. etc; I’m a big big girl in a big big world; American Pie; Vincent; Here, there, whereeeeeever you are; Lying in the arms of Mary; Living next door to Alice. Dat muzakt zo de hele dag door. Melig zeg! Er moet een mondiaal concern bestaan dat met deze rimpelloze ‘feel-good-playlist’ voor mondiale hotels schatrijk wordt want je hoort het werkelijk overal, in Jo’burg, Kopenhagen, LA en Orlando tot in Ko Chang.
13/03/’11
Welja, toe maar: meteen twéé problemen aan de broek.
A) Geen gewone ingewandproblemen maar iets wat lijkt op amoebedysenterie. Na drie dagen aan de norit, nop resultaat, al voel ik me verder niet slecht. Maar het beperkt je actieradius van het hotel.
B) Door die duik zitten mijn oren dicht; het linker is helemaal ontstoken.
Dit kan zo niet langer. Ik ging dus vanochtend naar het International Hospital in Ko Chang. Wel, het toerisme is een goudmijn in Thailand, maar aan zieke toeristen verdienen ze kapitalen. Het lijkt wel een garage: bij binnenkomst staat de teller al op 4000 Thai bath (= € 100,-) en dan moet het consult nog komen. Uiteindelijk bedroeg de rekening bijna achtduizend Bath. Wat de diagnose precies was, werd niet verteld en ik heb het verder maar laten zitten; de communicatie ging niet zo makkelijk. De adviezen: géén loperamide, dat maakte de zaak alleen maar erger. Het werd een stapel elektrolyt (een soort Orisel) en een antibioticum van Bayer: ‘Ciprofloxacin’(Ciprobay). De medisch onderlegden onder jullie zullen dan wel een idee hebben van het wat en waaarom. Het werkt ook tegen de oorontsteking maar de Sofradex die ik al had gekocht moest ik toch verder gebruiken al kon ik het tot dat moment nog niet op enig effect betrappen. Geen vlees, geen vis, geen fruit, slechts witte rijst en….. chips! Nooit gedacht maar vandaag gedaan en het bleef binnen.
Gek: al vanaf de eerste pil ging ’t beter. Was dat het placebo-effect van artsenbezoek of zou het vanzelf beter zijn gegaan? Het loutere feit dat je bij een arts bent geweest maakt soms al dat er progressie is. Argument voor de patiënt om eerder naar de huisarts te gaan; argument voor de huisarts daarentegen om het nog een dagje aan te kijken.
Vanochtend verhuisde ik mijn spullen naar een goedkoper guesthouse. Duizend bath, dat is hier de onderkant van de markt. De marges moeten enorm zijn. Geen wonder dat Ko Chang één lintbebouwing van hotels, restaurants, motorverhuur, duikbedrijven en ander toeristenvermaak is. Ik wilde op mijn laatste dag hier een motortje huren en het eiland rondrijden. De motor was niet verzekerd, dat betekende: alle risico voor de klant en een spel zonder nieten voor het verhuurbedrijf. Maar hét struikelblok was dat die verhuurders bovendien je paspoort innemen gedurende de verhuur. Daarvoor heb ik iets te lang in Afrika gezeten. Een paspoort geef ik nooit af, dan ben je overgeleverd. Dus dan maar geen motortje. Ik realiseerde me dat deze ontwikkeling en dat verkassen naar een ander hotel me ineens onnodig vasthield in deze ‘money trap’. Ik had na de duik al kunnen vertrekken als ik alles van te voren had geweten. Ko Chang: een leuke duikstek maar voor mij eindigend zoals de Engelsen zeggen ‘on a false note’.
Als fietser ontwikkel je echter het vermogen tot snel schakelen en besluitvaardig je koers verleggen al naargelang wat zich aandient. Dus zit ik nu op het eind van de dag …… in Bangkok. Ik heb hier een zee van tijd, al zijn er regeldingen die tijd kosten. En er valt veel leuks te organiseren in en rond Bangkok.
Mijn eerdere opmerking over het gemak van ‘bussen’ met je fiets in Azië behoeft nuancering. Tenminste in Thailand heb je meerdere parallelle bussystemen, zo blijkt. Vandaag bij de aanlegplaats van de pont op het vasteland weigerden diverse ticketverkopers om mijn fiets gratis mee te nemen. De fiets was zelfs bijna even duur als mijn eigen ticket (250 Bath ticket tegen 200 fiets). En of ik al opspeelde, en handelde, het baatte niet. Een dame ging zelfs zover mij niet eens meer een ticket te wíllen verkopen. Naderhand bleek dat dit niet het staatsbusbedrijf was maar een verzameling particulieren die wèl iets rekenen voor fietsvervoer. Maar geen mens die je dat tijdens de onderhandelingen uitlegt. Voor het staatsbedrijf had ik eerst naar Trat gemoeten. Waarom dat verstek laat gaan bij de pont snap ik niet. Opmerkelijk trouwens hoe snel je je afgezet voelt: hier zat ik, met een ticket voor een rit van pakweg 320 kilometer inclusief fiets voor omgerekend elf Euro. Maar ja, je past je aan hè.
Eenmaal op weg viel me op hoe erg die bus stonk. Het leek wel of de airco vol zat met hevig zwetende rokers die zich een maand niet hadden gewassen. Van die zure lucht. Om te kokhalzen. Tot ik mijn directe voorbuurman begon te verdenken; diens vette haren plakten niet voor niets zo. Ik zette mijn eigen ventilator zodanig dat het zijn lucht van me wegblies – dan zelf maar in de hitte zitten - maar hij was toch in staat om tegen de wind in te stinken. In de pauze die ze in Azië meestal inlassen, kwam hij aan mijn tafeltje zitten, kennelijk was ie om een praatje verlegen. En ja hoor, diezelfde lucht van een slaventransportschip. Het riool in Bangkok was er heilig bij en dát wil wat zeggen. In zo’n geval wijk je uit naar het toilet als afleidingsmanoeuvre al zou je het hem recht in z’n gezicht moeten zeggen. Vreselijk, dat iemand er zo bij kan lopen. Kijk dáárom heb ik mijn bedenkingen bij hotels. Onfrisse gebouwen met verdachte bedden. Geef mij maar mijn eigen tent.
Tot slot nog een tip voor reizigers met een iPhone of Blackberry: de app ‘Word Lens’. Je richt de camera op de tekst die je niet begrijpt en je krijgt de vertaling. Fantastisch toch!
Het kost wat, maar niet veel, ik dacht een Euro of vijf a zes per brontaal die je kiest. De doeltaal kun je ook kiezen maar hoef uiteraard maar één keer te worden ingesteld. Ik koop ‘m.
Doos geregeld voor de fiets. Tape is er ook al. Ik ga om gewicht te besparen the Phnom Penh-se tandwielen en ketting eraf halen en weggooien. Ja je moet wat over hebben voor onze nationale trots.
Inmiddels ben ik met een Thais telefoonnummer klaar voor de toekomst. Dacht ik even, maar ik stuurde één sms-je naar Marij en nu wordt er al zeven keer (!) ongeveer vijftig Bath van het prepaid tegoed afgeschreven. ‘The operation is success. Now your balance is 92,37 Bath.’ Ik begon met 500. En dit is waarschijnlijk niet eens het einde. Zie je wel daar komt weer een bericht binnen. ‘Success’ dus! Bellen met de helpdesk, waar kennen we dat van. Die melldt dat mijn iPhone contact legt met internet en dat de oorzaak is. Ik weet toch zeker dat ik dataroaming heb uitgezet. Maar misschien moet 3G ook uit.
Zo krijg ik mijn tijd in Bangkok wel vol, potdomme.
Marthe, Toos, Jeanette, Harrie: inmiddels zit ik op zeker zes kilo: 24 pakjes boter.
Muzak op het wifi-terras waar ik dit schrijf: 'Story story night ... what you tried to say to me, how you suffered for your sanity, how you tried to set me free....Perhaps they'll listen now: 'Vincent!' (en dat drie keer in tien minuten!); en If you go away ... if you go away.'dezelfde playlist! Ik ga dit nog missen.
Geniet ervan.
Frank
11/03/’11
Het hotel waar ik een simpele kamer heb, kost vier keer zoveel als het hotel (New Siam I) in Bangkok, anderhalf keer zoveel als New Siam Riverside (relatieve top), en liefst zestien keer zoveel als het goedkoopste guesthouse in Oh Saom (maar ja, daar zitten dan ook de kippentenen in je chicken curry). Daar komt nog een abonnement op wifi extra bij. Beetje duur om (opnieuw) ingewandproblemen uit te zieken. (Je moet ook geen ijs eten in de tropen, ik wíst dat toch. Eigenwijs. Slechts éven een keer zondigen en God straft meteen.) Alléén reizend betaal je bovendien voor de hele kamer, je deelt niet met een partner.
Maar daarvoor kríjg je dan ook wat. Een bloemlezing van de muziek op het terras bij het ontbijt:
Every shalala, every wohohohoooo … every tjingelingeling, etc. etc; I’m a big big girl in a big big world; American Pie; Vincent; Here, there, whereeeeeever you are; Lying in the arms of Mary; Living next door to Alice. Dat muzakt zo de hele dag door. Melig zeg! Er moet een mondiaal concern bestaan dat met deze rimpelloze ‘feel-good-playlist’ voor mondiale hotels schatrijk wordt want je hoort het werkelijk overal, in Jo’burg, Kopenhagen, LA en Orlando tot in Ko Chang.
13/03/’11
Welja, toe maar: meteen twéé problemen aan de broek.
A) Geen gewone ingewandproblemen maar iets wat lijkt op amoebedysenterie. Na drie dagen aan de norit, nop resultaat, al voel ik me verder niet slecht. Maar het beperkt je actieradius van het hotel.
B) Door die duik zitten mijn oren dicht; het linker is helemaal ontstoken.
Dit kan zo niet langer. Ik ging dus vanochtend naar het International Hospital in Ko Chang. Wel, het toerisme is een goudmijn in Thailand, maar aan zieke toeristen verdienen ze kapitalen. Het lijkt wel een garage: bij binnenkomst staat de teller al op 4000 Thai bath (= € 100,-) en dan moet het consult nog komen. Uiteindelijk bedroeg de rekening bijna achtduizend Bath. Wat de diagnose precies was, werd niet verteld en ik heb het verder maar laten zitten; de communicatie ging niet zo makkelijk. De adviezen: géén loperamide, dat maakte de zaak alleen maar erger. Het werd een stapel elektrolyt (een soort Orisel) en een antibioticum van Bayer: ‘Ciprofloxacin’(Ciprobay). De medisch onderlegden onder jullie zullen dan wel een idee hebben van het wat en waaarom. Het werkt ook tegen de oorontsteking maar de Sofradex die ik al had gekocht moest ik toch verder gebruiken al kon ik het tot dat moment nog niet op enig effect betrappen. Geen vlees, geen vis, geen fruit, slechts witte rijst en….. chips! Nooit gedacht maar vandaag gedaan en het bleef binnen.
Gek: al vanaf de eerste pil ging ’t beter. Was dat het placebo-effect van artsenbezoek of zou het vanzelf beter zijn gegaan? Het loutere feit dat je bij een arts bent geweest maakt soms al dat er progressie is. Argument voor de patiënt om eerder naar de huisarts te gaan; argument voor de huisarts daarentegen om het nog een dagje aan te kijken.
Vanochtend verhuisde ik mijn spullen naar een goedkoper guesthouse. Duizend bath, dat is hier de onderkant van de markt. De marges moeten enorm zijn. Geen wonder dat Ko Chang één lintbebouwing van hotels, restaurants, motorverhuur, duikbedrijven en ander toeristenvermaak is. Ik wilde op mijn laatste dag hier een motortje huren en het eiland rondrijden. De motor was niet verzekerd, dat betekende: alle risico voor de klant en een spel zonder nieten voor het verhuurbedrijf. Maar hét struikelblok was dat die verhuurders bovendien je paspoort innemen gedurende de verhuur. Daarvoor heb ik iets te lang in Afrika gezeten. Een paspoort geef ik nooit af, dan ben je overgeleverd. Dus dan maar geen motortje. Ik realiseerde me dat deze ontwikkeling en dat verkassen naar een ander hotel me ineens onnodig vasthield in deze ‘money trap’. Ik had na de duik al kunnen vertrekken als ik alles van te voren had geweten. Ko Chang: een leuke duikstek maar voor mij eindigend zoals de Engelsen zeggen ‘on a false note’.
Als fietser ontwikkel je echter het vermogen tot snel schakelen en besluitvaardig je koers verleggen al naargelang wat zich aandient. Dus zit ik nu op het eind van de dag …… in Bangkok. Ik heb hier een zee van tijd, al zijn er regeldingen die tijd kosten. En er valt veel leuks te organiseren in en rond Bangkok.
Mijn eerdere opmerking over het gemak van ‘bussen’ met je fiets in Azië behoeft nuancering. Tenminste in Thailand heb je meerdere parallelle bussystemen, zo blijkt. Vandaag bij de aanlegplaats van de pont op het vasteland weigerden diverse ticketverkopers om mijn fiets gratis mee te nemen. De fiets was zelfs bijna even duur als mijn eigen ticket (250 Bath ticket tegen 200 fiets). En of ik al opspeelde, en handelde, het baatte niet. Een dame ging zelfs zover mij niet eens meer een ticket te wíllen verkopen. Naderhand bleek dat dit niet het staatsbusbedrijf was maar een verzameling particulieren die wèl iets rekenen voor fietsvervoer. Maar geen mens die je dat tijdens de onderhandelingen uitlegt. Voor het staatsbedrijf had ik eerst naar Trat gemoeten. Waarom dat verstek laat gaan bij de pont snap ik niet. Opmerkelijk trouwens hoe snel je je afgezet voelt: hier zat ik, met een ticket voor een rit van pakweg 320 kilometer inclusief fiets voor omgerekend elf Euro. Maar ja, je past je aan hè.
Eenmaal op weg viel me op hoe erg die bus stonk. Het leek wel of de airco vol zat met hevig zwetende rokers die zich een maand niet hadden gewassen. Van die zure lucht. Om te kokhalzen. Tot ik mijn directe voorbuurman begon te verdenken; diens vette haren plakten niet voor niets zo. Ik zette mijn eigen ventilator zodanig dat het zijn lucht van me wegblies – dan zelf maar in de hitte zitten - maar hij was toch in staat om tegen de wind in te stinken. In de pauze die ze in Azië meestal inlassen, kwam hij aan mijn tafeltje zitten, kennelijk was ie om een praatje verlegen. En ja hoor, diezelfde lucht van een slaventransportschip. Het riool in Bangkok was er heilig bij en dát wil wat zeggen. In zo’n geval wijk je uit naar het toilet als afleidingsmanoeuvre al zou je het hem recht in z’n gezicht moeten zeggen. Vreselijk, dat iemand er zo bij kan lopen. Kijk dáárom heb ik mijn bedenkingen bij hotels. Onfrisse gebouwen met verdachte bedden. Geef mij maar mijn eigen tent.
Tot slot nog een tip voor reizigers met een iPhone of Blackberry: de app ‘Word Lens’. Je richt de camera op de tekst die je niet begrijpt en je krijgt de vertaling. Fantastisch toch!
Het kost wat, maar niet veel, ik dacht een Euro of vijf a zes per brontaal die je kiest. De doeltaal kun je ook kiezen maar hoef uiteraard maar één keer te worden ingesteld. Ik koop ‘m.
Doos geregeld voor de fiets. Tape is er ook al. Ik ga om gewicht te besparen the Phnom Penh-se tandwielen en ketting eraf halen en weggooien. Ja je moet wat over hebben voor onze nationale trots.
Inmiddels ben ik met een Thais telefoonnummer klaar voor de toekomst. Dacht ik even, maar ik stuurde één sms-je naar Marij en nu wordt er al zeven keer (!) ongeveer vijftig Bath van het prepaid tegoed afgeschreven. ‘The operation is success. Now your balance is 92,37 Bath.’ Ik begon met 500. En dit is waarschijnlijk niet eens het einde. Zie je wel daar komt weer een bericht binnen. ‘Success’ dus! Bellen met de helpdesk, waar kennen we dat van. Die melldt dat mijn iPhone contact legt met internet en dat de oorzaak is. Ik weet toch zeker dat ik dataroaming heb uitgezet. Maar misschien moet 3G ook uit.
Zo krijg ik mijn tijd in Bangkok wel vol, potdomme.
Marthe, Toos, Jeanette, Harrie: inmiddels zit ik op zeker zes kilo: 24 pakjes boter.
Muzak op het wifi-terras waar ik dit schrijf: 'Story story night ... what you tried to say to me, how you suffered for your sanity, how you tried to set me free....Perhaps they'll listen now: 'Vincent!' (en dat drie keer in tien minuten!); en If you go away ... if you go away.'dezelfde playlist! Ik ga dit nog missen.
Geniet ervan.
Frank
-
14 Maart 2011 - 08:30
Gonnie:
je achterban zal blij zijn als je gezond weer landt op schiphol. blijft er nog iets van je over qua gewicht?
het was fijn te lezen hoe je reis verliep.
behouden thuiskomst en tot ziens. -
14 Maart 2011 - 08:40
Jeannette:
Volgens mij dóe je het erom.
Er blijft straks een verschrompeld mannetje over ... :) -
14 Maart 2011 - 08:56
Toon:
Toch verdomd jammer dat je het verlies aan eigen gewicht niet mag doorrekenen met de bagage. -
14 Maart 2011 - 10:31
Nora:
Hey pappie!
Jammer van je oor, maar in het vertrouwde Bankok zal 't hopelijk allemaal snel beter worden!!
Wat ben je allemaal van plan in Bankok? Zeker weer fietsen??
Dikke kus!! -
14 Maart 2011 - 13:20
Frank Höppener:
Hoi allen,
Ja Nora, de Amazing Bangkok Cyclists staan wel op het programma. Verder dingen die jij kent: Imperial terras, China Town, Old Siam Plaza, misschien Pottery Island en Nonthaburi Market. Ik wil ook een khlong tocht doen.
Met die rimpelige verschijning van me zal het wel meevallen, ik was redelijk 'op gewicht' toen ik vertrok. Dus ik had reserves. En Bangkok zit vol verleidingen, dus de toestand van nu is niet die van straks.
Tot binnenkort,
Frank -
14 Maart 2011 - 13:32
Frank Höppener:
Aan diversen:
Jeanette: elk voordeel heb z'n nadeel. En andersom.
Oh ja, ik vergat nog zo'n 'belangrijk' terugkerend nummer: I did it my way. Met geen van die muziekjes is iets mis, maar allemaal achter elkaar....!
Vanavond zag ik dat stinkdier lang scharrelen op het terras van 'We are never close' waar ik het in een van de eerste blogs over had. (Foto inmiddels moeten deleten.) Hij zit toch hopelijk niet in de buurt...
Over dat schrijven en de tijd dat dat kost: er gaat inderdaad wat moeite in zitten. Maar ik heb geen hekel aan schrijven, integendeel. Een deel van de hersenkwab registreert gedurende de dag wat leuk is om gte melden, en in mijn notitieboekje noteer ik zulke invallen. 's Avonds op het terras met wifi van de overburen zit ik dan achter het netbook met een pilsje. Hobby!
Toon: ja inderdaad, een makke van luchtvaartmaatschappijen. Sommige passagiers zijn zo dik dat je als buurman schuin in je stoel moet hangen, en zij hoeven niets bij te betalen. Dat initiatief van Ryanair - dat ze helaas hebben afgeblazen om dikkerds meer te laten betalen was zo gek nog niet. Gewoon de body mass- of quetelettindex (of hoe heet dat ding) hanteren.
Groet,
Frank
-
14 Maart 2011 - 14:36
Nijs:
Ha Frank,
Zit er straks nog wel vlees op je botten? In Nuenen hebben we een uitstekende ijssalon. Kom daar maar eens gauw ijs eten (betrouwbaar en met slagroom ).De koffie is daar trouwens ook niet slecht!!
Geniet wel van je reisverslagen.
Gezond weer terug,toch NIjs. -
14 Maart 2011 - 18:57
Franz-Josef:
Wenn einer eine Reise macht, dann kann er was erleben.....
Alle deine Sinne werden ja mächtig strapaziert: Deine Ohren mit Schmerzen, deine Nase mit dem Gestank des Mitreisenden usw....
Sieh zu, dass du bald wieder gesund wirst und die Erlebnisse der Reise genießen kannst!
Franz-Josef
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
