Concession
Door: Chorixas
Blijf op de hoogte en volg Frank
28 April 2011 | Namibië, Windhoek
20-04-2011, Doro Nawas Camp.
Hier verslag nr. drie.
Later zal ik foto's van mijn tweede camera (met kleinere bestandsgrootte) plaatsen. Als het je interesseert, check de 'oude' verslagen dan maar.
Vandaag opnieuw regen. En niet zo’n beetje ook.
Het duurde ongeveer twee uur voor we Craigs landrover goed hadden geladen voor een safari van een week in de concession waar ik in de vorige blog al over schreef. Onvoorstelbaar wat een hoeveelheden voedsel, drank in alle soorten, stoelen, tenten, omvangrijke matrassen, keukengereedschap, geweren en revolvers, enz. enz. moesten worden gestuwadoord. Zelf een WC-bril op uitklapbare poten moest mee. Daarbij moet ik om fair te blijven wel vermelden dat Rhiny, de oudste reisgenoot, twee kunstknieën heeft waardoor hij niet op z’n hurken kan zitten.
Marina: ‘Ze gaan nooit zonder geweer de bush in.’ En de revolver is voor zelfverdediging als ze in de tent worden aangevallen door wild. Hyena’s schijnen die hebbelijkheid wel te vertonen.
Ter vergelijk: twintig jaar geleden vertrok ik in de regeringslandcruiser (een zogeheten ‘BX’ wegens het nummerbord dat met die combinatie begon) met alleen een benzinebrander, tentje en lakenzak, en verder een sixpack bier, voldoende water, kipcurry in blik en een doos ‘Ouma Rusks’ (Oma getoaste wittebroodbrokken). That was it. Goed voor twee of drie dagen kamperen in de bush. De voorraadvorming van vandaag is mij vreemd. Hoeveel heeft een mens nodig?
Rivieren
Onderweg moest er regelmatig worden getankt. Op uitgaven voor benzine wordt hier niet beknibbeld en het verbruik van een auto is ook tijdens de aankooponderhandelingen niet aan de orde.
Mijn nieuw verworven bezit kan ik nog niet meenemen want het geld is nog niet overgemaakt via een internationale money order en er zijn eerst wat kleine reparaties uit te voeren aan een ‘zwetend’ differentieel en haperende deurklinken enzovoorts. Als we over een week terugkomen uit het Noorden, ‘scoor’ ik hem.
Het meest spectaculair was het rijden door snelstromende rivieren. Er was er eentje bij waar aan beide kanten auto’s in de file stonden te wachten tot het water zou zakken voor de chauffeurs durfden over te steken. Craig trok zijn broek uit en waadde naar de overkant om de diepte en de bodemgesteldheid te onderzoeken. Zolang het water stroomt is de bodem meestal niet glad. Bij stilstand zakken fijnere kleideeltjes naar de bodem en dat maakt een oversteek riskant. Deze was behoorlijk diep, tot aan het kruis ongeveer. Toch waagden Craig en Andrew de oversteek. Het water kwam in golven tot tegen de voorruit. Aan de overkant kregen ze opgestoken duimen van de wachtenden.
De track van vandaag is voor gps bij mij te bekomen. Vanaf Windhoek naar het Noorden en daarna naar het westen langs de Petrified Forest (Versteend woud) Na Khoraxis (uitspraak ‘korragas’) buig je naar het Zuiden over een track. Daar mogen alleen exploitanten van wilderness safaris komen EN mensen die op weg zijn naar het gehucht ‘De Riet’. Dus wie daar op eigen gelegenheid rijdt en wordt aangehouden, meldt dat ie op weg is naar De Riet om een boete te ontlopen. Wij rijden met Andrew, de broer van Craig, die zoals ik al schreef, werkt bij www.wilderness-safaris.com dus wij zijn ‘legaal’.
Hij crosst wekelijks of anders wel minstens om de twee weken door de meest verlaten gebieden van Namibië en kent overal de weg, en overal wel een paar mensen. Een vliegende kraai vangt altijd wat, lijkt het devies. Leuke vent, enthousiast. Als ik zeg dat ie een ‘lucky bastard’ is met zo’n bruin leven is zijn antwoord: ‘I don’t knew about het Lucky part of it.’ Schalkse blik. Als hij weer de bush in mag: ‘Just another horrible day in Africa!’
Vijf kilometer na de afslag naar het Zuiden ligt een fantastische lodge: Doro Nawas Camp. Wij hebben daar overnacht omdat twee rivieren bijzonder hoog water hadden en we het risico liepen bij donker vast te komen zitten tussen die twee. Bij eerdere doorwadingen kwam het water al ter hoogte van de deur. Het werd nu bovendien donker, het water stroomde hard en de bodem was slipperig.
Prijzen
De prijs van Doro Nawas Camp is normaal: € 250,- per persoon, niet per kamer. (Verderop ligt er eentje van € 400,-./pp.) Maar omdat we met Andrew incheckten wiens bedrijf (Wilderness Safaris: zie Lonely Planet) hier dagelijks klanten aanlevert, betalen we slechts iets meer dan eentiende van de prijs. Wat een geweldige deal. Het eten is goed, maar op z’n Zuidafrikaans, dus voor Europeanen niet exquise. De broccoli te gaar bijvoorbeeld. Maar voor het culinaire moet je hier ook niet komen. Wel voor de ligging bovenop een heuveltop en een veranda rondom met uitzicht over kilometers wildernis. Vanaf een afstandje lijkt het op een morenburcht in Spanje (Calahorra) of zelfs op een gevangenis. Maar binnen alle luxe. Om de heuvel liggen de huisjes van de gasten in een krans. Het lijkt wel een soort ‘smurfendorp’. En dan de volstrekt afgelegen ligging in the middle of nowhere. Respect voor degene die het risico heeft aangedurfd hier een hotel te beginnen.
Het hotel is ‘eco’. Onder de douche staat een emmer. De bedoeling is dat je het water dat nog niet warm is, opvangt. Het personeel maakt daarmee de vloer schoon en bewatert de planten. Behalve nu want nog nooit waren de regens zo overvloedig. Rhiny heeft het in zijn 72 jaar nog nooit meegemaakt. Over die douche: het is wel de bedoeling dat het water inderdaad warm wordt maar dat mankeerde er bij mij wel aan.
Oorverdovend
Na het wederom rijkelijk besprenkelde diner terug naar m’n huisje (rondavel, voor de kenners), bijgelicht door een spotlight van het hotel. Het was aardedonker en er zitten schorpioenen; dan is zo’n lamp wel handig.
Stilte op de veranda. ‘Oorverdovende’ stilte. Niets, niets, niets! Je denkt met schrik dat je gehoor ineens niet functioneert. Alsof je oren geen signaal meer doorgeven. Totdat je het geluid van een vogel in de nacht hoort, of een dier ergens verderop in de bush.
Zo stil was het vroeger normaal gesproken overal op de wereld. Hier schrik je er van.
Zijn er liefhebbers onder mijn lezers die wat geld te verspijkeren hebben, en die willen skydiven met Craig’s bedrijf? Met de Cessna van Swakopmund naar de airstrip van Doro Nawas Camp en daar skydiven, gevolgd door heerlijke avonden op de veranda met uitzicht rondom.
Het geluid van wild in de nacht. Wakker worden met uitzicht over de bush. Struisvogels voor de veranda.
Om vijf uur ’s ochtends de typische ochtendmist van Namibië maar om zeven uur een strakblauwe hemel. Die mist is doorgaans de enige bron van water voor plant en dier. Het ecosysteem is afhankelijk van dat vocht. Het ontstaat als volgt: voor de kust stroomt een koude zeestroming, de Benguela Stream als ik me niet vergis. De lucht erboven koelt ’s nachts sterk af. Koude lucht kan weinig waterdamp bevatten, dus condenseert het weinige vocht. Mist. Die blaast van zee over het land. Maar zodra de zon schijnt lost hij op en de koude lucht werkt dan niet meer als vochtbrenger maar integendeel als opdroger. Vergelijk het met je autoruiten in de winter. ’s Ochtends zijn ze beslagen. Als ze helder wil hebben zet je de ventilator niet omhoog met warme- maar met koude lucht.
Tot schrijfs,
Frank
Hier verslag nr. drie.
Later zal ik foto's van mijn tweede camera (met kleinere bestandsgrootte) plaatsen. Als het je interesseert, check de 'oude' verslagen dan maar.
Vandaag opnieuw regen. En niet zo’n beetje ook.
Het duurde ongeveer twee uur voor we Craigs landrover goed hadden geladen voor een safari van een week in de concession waar ik in de vorige blog al over schreef. Onvoorstelbaar wat een hoeveelheden voedsel, drank in alle soorten, stoelen, tenten, omvangrijke matrassen, keukengereedschap, geweren en revolvers, enz. enz. moesten worden gestuwadoord. Zelf een WC-bril op uitklapbare poten moest mee. Daarbij moet ik om fair te blijven wel vermelden dat Rhiny, de oudste reisgenoot, twee kunstknieën heeft waardoor hij niet op z’n hurken kan zitten.
Marina: ‘Ze gaan nooit zonder geweer de bush in.’ En de revolver is voor zelfverdediging als ze in de tent worden aangevallen door wild. Hyena’s schijnen die hebbelijkheid wel te vertonen.
Ter vergelijk: twintig jaar geleden vertrok ik in de regeringslandcruiser (een zogeheten ‘BX’ wegens het nummerbord dat met die combinatie begon) met alleen een benzinebrander, tentje en lakenzak, en verder een sixpack bier, voldoende water, kipcurry in blik en een doos ‘Ouma Rusks’ (Oma getoaste wittebroodbrokken). That was it. Goed voor twee of drie dagen kamperen in de bush. De voorraadvorming van vandaag is mij vreemd. Hoeveel heeft een mens nodig?
Rivieren
Onderweg moest er regelmatig worden getankt. Op uitgaven voor benzine wordt hier niet beknibbeld en het verbruik van een auto is ook tijdens de aankooponderhandelingen niet aan de orde.
Mijn nieuw verworven bezit kan ik nog niet meenemen want het geld is nog niet overgemaakt via een internationale money order en er zijn eerst wat kleine reparaties uit te voeren aan een ‘zwetend’ differentieel en haperende deurklinken enzovoorts. Als we over een week terugkomen uit het Noorden, ‘scoor’ ik hem.
Het meest spectaculair was het rijden door snelstromende rivieren. Er was er eentje bij waar aan beide kanten auto’s in de file stonden te wachten tot het water zou zakken voor de chauffeurs durfden over te steken. Craig trok zijn broek uit en waadde naar de overkant om de diepte en de bodemgesteldheid te onderzoeken. Zolang het water stroomt is de bodem meestal niet glad. Bij stilstand zakken fijnere kleideeltjes naar de bodem en dat maakt een oversteek riskant. Deze was behoorlijk diep, tot aan het kruis ongeveer. Toch waagden Craig en Andrew de oversteek. Het water kwam in golven tot tegen de voorruit. Aan de overkant kregen ze opgestoken duimen van de wachtenden.
De track van vandaag is voor gps bij mij te bekomen. Vanaf Windhoek naar het Noorden en daarna naar het westen langs de Petrified Forest (Versteend woud) Na Khoraxis (uitspraak ‘korragas’) buig je naar het Zuiden over een track. Daar mogen alleen exploitanten van wilderness safaris komen EN mensen die op weg zijn naar het gehucht ‘De Riet’. Dus wie daar op eigen gelegenheid rijdt en wordt aangehouden, meldt dat ie op weg is naar De Riet om een boete te ontlopen. Wij rijden met Andrew, de broer van Craig, die zoals ik al schreef, werkt bij www.wilderness-safaris.com dus wij zijn ‘legaal’.
Hij crosst wekelijks of anders wel minstens om de twee weken door de meest verlaten gebieden van Namibië en kent overal de weg, en overal wel een paar mensen. Een vliegende kraai vangt altijd wat, lijkt het devies. Leuke vent, enthousiast. Als ik zeg dat ie een ‘lucky bastard’ is met zo’n bruin leven is zijn antwoord: ‘I don’t knew about het Lucky part of it.’ Schalkse blik. Als hij weer de bush in mag: ‘Just another horrible day in Africa!’
Vijf kilometer na de afslag naar het Zuiden ligt een fantastische lodge: Doro Nawas Camp. Wij hebben daar overnacht omdat twee rivieren bijzonder hoog water hadden en we het risico liepen bij donker vast te komen zitten tussen die twee. Bij eerdere doorwadingen kwam het water al ter hoogte van de deur. Het werd nu bovendien donker, het water stroomde hard en de bodem was slipperig.
Prijzen
De prijs van Doro Nawas Camp is normaal: € 250,- per persoon, niet per kamer. (Verderop ligt er eentje van € 400,-./pp.) Maar omdat we met Andrew incheckten wiens bedrijf (Wilderness Safaris: zie Lonely Planet) hier dagelijks klanten aanlevert, betalen we slechts iets meer dan eentiende van de prijs. Wat een geweldige deal. Het eten is goed, maar op z’n Zuidafrikaans, dus voor Europeanen niet exquise. De broccoli te gaar bijvoorbeeld. Maar voor het culinaire moet je hier ook niet komen. Wel voor de ligging bovenop een heuveltop en een veranda rondom met uitzicht over kilometers wildernis. Vanaf een afstandje lijkt het op een morenburcht in Spanje (Calahorra) of zelfs op een gevangenis. Maar binnen alle luxe. Om de heuvel liggen de huisjes van de gasten in een krans. Het lijkt wel een soort ‘smurfendorp’. En dan de volstrekt afgelegen ligging in the middle of nowhere. Respect voor degene die het risico heeft aangedurfd hier een hotel te beginnen.
Het hotel is ‘eco’. Onder de douche staat een emmer. De bedoeling is dat je het water dat nog niet warm is, opvangt. Het personeel maakt daarmee de vloer schoon en bewatert de planten. Behalve nu want nog nooit waren de regens zo overvloedig. Rhiny heeft het in zijn 72 jaar nog nooit meegemaakt. Over die douche: het is wel de bedoeling dat het water inderdaad warm wordt maar dat mankeerde er bij mij wel aan.
Oorverdovend
Na het wederom rijkelijk besprenkelde diner terug naar m’n huisje (rondavel, voor de kenners), bijgelicht door een spotlight van het hotel. Het was aardedonker en er zitten schorpioenen; dan is zo’n lamp wel handig.
Stilte op de veranda. ‘Oorverdovende’ stilte. Niets, niets, niets! Je denkt met schrik dat je gehoor ineens niet functioneert. Alsof je oren geen signaal meer doorgeven. Totdat je het geluid van een vogel in de nacht hoort, of een dier ergens verderop in de bush.
Zo stil was het vroeger normaal gesproken overal op de wereld. Hier schrik je er van.
Zijn er liefhebbers onder mijn lezers die wat geld te verspijkeren hebben, en die willen skydiven met Craig’s bedrijf? Met de Cessna van Swakopmund naar de airstrip van Doro Nawas Camp en daar skydiven, gevolgd door heerlijke avonden op de veranda met uitzicht rondom.
Het geluid van wild in de nacht. Wakker worden met uitzicht over de bush. Struisvogels voor de veranda.
Om vijf uur ’s ochtends de typische ochtendmist van Namibië maar om zeven uur een strakblauwe hemel. Die mist is doorgaans de enige bron van water voor plant en dier. Het ecosysteem is afhankelijk van dat vocht. Het ontstaat als volgt: voor de kust stroomt een koude zeestroming, de Benguela Stream als ik me niet vergis. De lucht erboven koelt ’s nachts sterk af. Koude lucht kan weinig waterdamp bevatten, dus condenseert het weinige vocht. Mist. Die blaast van zee over het land. Maar zodra de zon schijnt lost hij op en de koude lucht werkt dan niet meer als vochtbrenger maar integendeel als opdroger. Vergelijk het met je autoruiten in de winter. ’s Ochtends zijn ze beslagen. Als ze helder wil hebben zet je de ventilator niet omhoog met warme- maar met koude lucht.
Tot schrijfs,
Frank
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
