Vissen en Spitzkoppe

30-04-2011 Swakopmund

Ooit gehoord van de wonderbaarlijke olievermenigvuldiging? Nee? De bijbel nooit gelezen zeker. Vanochtend peilde ik de olie, en verdomd, het stond HOGER dan gisteren! Dat geeft de burger moed. Toe ik het Craig vertelde was zijn reactie: ‘Jesus didn’t ride a donkey; he drove a Landcruiser.’ Humor die man. Hij leeft erop.

Vandaag zee-hengel-dag. Het doel is ‘galjoen’, een uiterst sterke vis omdat hij midden in een woeste branding zwemt. De schoonvader van Shane, Craigs tweede broer is ernstig ziek en een maaltje galjoen is zijn favoriete ‘kos’. Dus moeten er een paar aan geloven. Allé vooruit dan; zelf gooi ik altijd alle vis terug. Shane bestaat van het vissen uit de kust op haaien. Met toeristen is hij dan een dag op zee.
We reden met mijn cruiser Noordwaarts naar ‘Mile 14’ tussen Swakop en de plaats met de illustere naam ‘Wlodsklasbaken’. Een oord waar elk huis een watertank boven op het dak heeft. Ik vermoed dat het vooral werknemers van Areva (uranium mijn) huisvest want vlakbij staat een grote ‘desalinasation plant’ van dat bedrijf. Die watertanks herbergen een voorraadje ontzout water.
Maar goed, de visdag dus. Onderweg zie je cruisers, landrovers en hi-lux-en met bossen hengels recht omhoog priemend naar de hemel rondrijden. Ook in de stad. Zo vervoeren ze hier hun hengels, in speciale buisvormige houders voor de radiator. Er zijn hier geen bomen, straatlantaarns of viaducten die een probleem vormen.
Mijn twintig jaar oude en dus bestofte ervaring met zandrijden kreeg een opfrisbeurt met aanwijzingen van Craig naast me. Ik hield in diep zand op het strand volgens hem het toerental te hoog bij wegrijden vanuit stilstand. Dat kost je je koppelingsplaten. Ze roken inderdaad behoorlijk. Fijn om weer even ‘naar school’ te mogen.
Het strand: bizar! Rood strand, soms zwart, vanwege het magnetiet in de bodem. Wat hier niet allemaal in de grond zit! Inderdaad delven ze hier magnetiet voor de fabricage van magneten.
Die arme vissen die ze hier vangen! Ze laten ze hier gewoon op het strand, in een koelbox of een plastic zak kreperen. Ik maak het beest meteen af. Eten uit de natuur, allá, maar zo’n beest verdient respect. Dus ik maakte die ene vis die ik ving meteen af. Shane vond dat ik dat niet moest doen, het beest moest een ‘natuurlijke’ dood sterven. Onvoorstelbaar. En die man gaat dagelijks vissen. Ze wéten niet eens hoe je een vis uit z’n lijden verlost. Niet verheffend vind ik. Shane nam een paar kleintjes mee als aas voor de haaien. Het schijnt dat die haaien wel terug in zee gaan. De manier van vissen is me hier teveel ‘voor de vreet’. Het is geen sport; zware hengels en lijnen, dus als er een vis aan gaat hangen is het een kwestie van takelen. Er zit geen sportief element is; de vis heeft geen enkele kans. Nee, zeevissen is het niet voor mij.
De zee was koud, hooguit zo’n tien graden door de koude golfstroom die hier tegen de kust omhoog komt uit de diepzee. Maar daardoor, gecombineerd met zware golfslag zit er veel zuurstof, en dus veel vis in. Je ziet vluchten van honderden aalscholvers als een lint over het water scheren. ’s Ochtends naar het Noorden; ’s avonds terug naar het Zuiden.
’s Avonds een braai bij Craig met de sky divers gemeenschap in Swakop. Ik deed de kip. Oordeel: Good! But it cán be done slightly better.’


01-05-2011, Swakopmund

De Swakop River heeft water, en niet zo zuinig ook. De oude weg die door de bedding loopt is weggespoeld door het geweld. Bij de monding zie je een halve cirkel van een kilometer of twee à drie bruin zeewater in zee door het zand en ander materiaal dat de rivier aanvoert. Vandaar dat het water vlak bij Swakopmund zo ‘vuil’ is. En vandaar dat we gisteren zo’n 25 kilometer Noordwaarts gingen om te vissen.
Op de zandduinen veel toeristen op quads.


Vervolgens met Marina naar ‘Spitzkoppe’, zo’n 150 kilometer verderop Noordoostwaarts. Dat beschouwen ze hier als naast de deur. Vanaf Hentiesbaai rijd je Oostwaarts van de zee weg. Na zo’n twintig kilometer wordt het zeker een graad of tien warmer naarmate de koude zeewind boven land opwarmt.
Geweldig gebied daar; het lijkt wat op Matopos Park in Zimbabwe, alleen wat majestueuzer maar qua oppervlak kleiner. Prachtige ‘boulders’ die schijnbaar los bovenop een ronde rots liggen en er toch niet afrollen. Ook hier een ‘brug’ van rotsen. Het gebied heeft verschillende kampeerplaatsen, dus Marthe en Nora, schrijf je maar vast in. Hier moeten we zeker een nacht kamperen. De toegang is op twee plaatsen afgezet met een hek. Als je daar aan komt rijden sprint er een mannetje naar het hek en doet het voor je open. Vervolgens gaat hij een gesprek met je aan en probeert hij halfedelstenen aan je te verkopen die ze hier vinden. Slim! Hij verleent je service, dus je gunt hem wat. Ik ook, al weet ik niet wat ik precies heb gekocht. Amethyst en smoke quartz, maar de twee anderen weet ik niet meer. Het klonk duur.
Op de terugweg zag ik in een flits een zwarte slang van anderhalve meter vlak naast de weg. Ik draaide om, maar hij was verdwenen. In ieder geval een bewijs dat het geen fietsband was. Zwarte slang? Ik weet niet welke andere slang hier zwart is behalve de black mamba. Dat schijnt de giftigste en de agressiefste soort ter wereld te zijn. Maar voor een landcruiser die op vijftig centimeter voorbij stuift met 110 km/uur op de teller, moet ie toch van goeden huize komen.


For your information: In oktober ga ik met Marijke door Namibië crossen. Begin november komt Marina ook weer, en ze plant opnieuw een vergelijkbare trip als die op deze blog beschreven is met Craig en Andrew. Voorlopig teken ik daarvoor in. Het kan ook zijn dat ik naar Botswana ga om vrienden en kennissen op te zoeken die deze keer niet aan de beurt komen door gedoe met de auto. (Mien, Bernard: heb je geen zin om mee te gaan?) In ieder geval: wie interesse heeft mag zich melden want mijn plannen staan nog niet vast. Met een klein gezelschap is het veel beter betaalbaar, al zal het nooit als budget traveller kunnen, zoals ik in een eerdere blog uitlegde. Ook kun je je hier niet met slecht één auto in gebieden wagen waar zelden iemand komt.


Overigens zou je kunnen googlen op de namen van plaatsen die in deze blog verschijnen. Er is een boel te vinden. Bijvoorbeeld alleen al over Serra Cafema:
http://www.eyesonafrica.net/african-safari-namibia/serra-cafema.htm
http://www.wilderness-safaris.com/namibia_kunene/serra_cafema/introduction/

Foto’s zijn nog steeds een probleem. Dat uploaden gaat zóóó traag. En de meesten kunnen er zowiezo niet op wegens de bestandsgrootte.

Ik hoor op Euronews bij het ontbijt dat ze eindelijk Bin Laden te pakken hebben. (Op de foto ziet hij er niet uit.) Dat zou tijd worden. Maar ik denk dat de Amerikanen met opzet hebben gewacht tot de maagden in de hemel op waren.


Baaie dankie vir die aandag,

Frank