Swakopmund

25-04-2011. Swakopmund (= Monding van de Swakop rivier)

De vierhonderd kilometer over de Trans Kalahari Highway met drie stadjes/dorpen ertussen zijn toch echt saai. Op een gegeven moment moest ik stoppen en even de ogen sluiten, ook door het getuur in de felle zon.

AUTOTRUBBELS
Drie problemen met de auto dienen zich toch aan, ondanks de testrit en de deskundigheid van mijn metgezellen hier. Allereerst: hij schiet vaak uit de eerste versnelling. Dat is lastig bij de hellingproef die je hier geregeld moet uitvoeren. Vervolgens krijg je gekraak als hij terug in de eerste versnelling moet. Dat kun je vermijden door het toerental eerst te laten zakken en dan via de tweede naar de eerste versnelling te gaan. Lastig in druk verkeer want het kost even tijd. Waarom hebben we dat niet gemerkt bij de testrit? Je bent geneigd te denken dat de garage in de tussentijd een andere versnellingsbak erin heeft gegooid, maar dat is wat vergezocht. En te kostbaar in manuren bovendien. Volgens Craig is het geen groot probleem, het kost alleen veel arbeidstijd. Hij weet wel iemand die het kan oplossen. Maar ik denk dat ik eerst eens bij de garage moet aankloppen om te kijken wat die kan doen. Afhankelijk van hun standpunt moet ik ofwel de wagen houden ofwel van de hand doen.

Probleem nr 2. De ventilator van de radiator is afgebroken. Zo kun je hier niet rijden, zeker niet off road. Vandaag heeft Craig de hele middag voor mecanicien gespeeld. Zo haastig als ie normaal is, zoveel feeling en geduld heeft hij voor een auto. Om de ventilatorbladen te vervangen moesten achtereenvolgens het waterreservoir, de accu, de kap om de schoepen, de hele radiator en een balk van het chassis dat je kan losschroeven worden verwijderd. Nadat de klus was geklaard, moest alles weer terug. Kijk, dat schrikt me nou altijd af aan dat sleutelen. Aan het einde bleef maar één schroef over waarvan we niet wisten waar die thuishoorde. Voorwaar een prestatie. Sleutelen is ongetwijfeld Craigs hobby. Met twee hulpjes, Chiel (alsof het zo moet zijn, mijn neef die in de autobusiness zit, heet ook zo) en Julius klaar hij de klus. De deskundige is hijzelf. Met Chiel ben ik zes bedrijven in Swakopmund afgegaan om een passende ventilator te vinden. Uiteindelijk hebben we er een gevonden die met wat uitboren als tussenoplossing kan dienen voor het komende weekend. Maar ook moet ik het originele onderdeel van Toyota bestellen. Nou, dat ding moet wel van goud zijn gemaakt; die plastic schoepen kosten omgerekend € 250,-. (Koop Toyota-aandelen!) Ik kan de rekening indienen bij de garage in Windhoek; dat scheelt. Maar de duidelijkheid daarover, en over de beschikbaarheid van het juiste onderdeel, kwam pas om 16.30 uur vanmiddag. (Een Namibische sim-kaart scheelt veel geld met al dat gebel.) In Zuid Afrika is het een uur later, dus de bedrijven zijn op vrijdag om die tijd net dicht. De bestelling moet eigenlijk worden geplaatst om 09.00 ’s ochtends; we hopen op mogelijkheden op zaterdagochtend. Zondag valt weg als werkdag. Maandag is feestdag, dinsdag is werkdag; woensdag is opnieuw feestdag. Dus in het slechtste geval kan de bestelling worden geplaatst op dinsdag. Normaal (maar wat is normaal in Afrika) duurt het vier werkdagen voor het onderdeel bij de Toyota-dealer ligt. In opnieuw het slechtste geval is het onderdeel niet eens volgende week gearriveerd en moeten we wachten tot de week erna. This is Africa. (Zou het in NL veel anders gaan?)

Conclusie: mijn voorgenomen trip naar Miena en Bernard in Gaborone, Botswana, kan ik op mijn buik schrijven. Te ver en te riskant om het vliegtuig naar huis te missen. En er moet nog een en ander worden geregeld met die auto voor ik weg kan. Behalve de garage, verzekering en stalling. Dus helaas, Mien, Bernard, het zit er deze keer niet in. Wellicht volgende keer. Prioriteit nummer één is om die auto in orde te krijgen, anders ben ik daar bij een volgend bezoek wéér tijd mee kwijt. Daar koop ik geen duur vliegticket voor.


Probleem nummer 3. Het lijkt er sterk op dat de cruiser teveel olie verbruikt. Helemaal géén olieverbruik verwacht ik niet bij een machine met 419.000 kilometer op de teller, maar een redelijke verhouding zou zijn als ie een halver liter per duizend kilometer zou consumeren. Maar in Windhoek stond de olie duidelijk boven ‘max’ en vierhonderd kilometer verder in Swakopmund een stukje eronder. Craig vindt dat ik nu niet moet bijvullen omdat elke auto zijn eigen oliepeil heeft dat hij ‘plezierig’ vindt. Wat erboven komt, gooit ie eruit. Dat voorkeursniveau kan best onder ‘max’ liggen, al is dat niet waarschijnlijk. Even afwachten dus. Craig schat het verschil in oliehoeveelheid tussen start in Windhoek en einde in Swakop op een halve tot een hele liter. Het zou twee liter op duizend kilometer betekenen. Da’s errug veel. En er is niets aan te doen behalve een complete revisie à raison van € 2500,-. Of dat ouwetje dat nog waard is? Weegt het op tegen de kosten voor het olieverbruik? Olie is hier niet zo duur als bij ons. Ik heb bij de garage uitgehouden dat ze op olieverbruik garantie geven. Ik kan de auto bij falen op dat punt terugbrengen. Een mogelijkheid zou kunnen zijn om de kosten van een revisie te delen. (Ik houd eigenlijk wel van deze – feitelijk niet kapot te krijgen - machines. Jeugdsentiment. Mmmm, dat goedkoper reviseren zou een goede optie zijn.
Er moet verder nog een tweede reservewiel komen en er zijn wat kleinere dingen zoals uitbalanceren en het uitlijnen van de wielen die niet goed zijn gedaan. In het zand valt dat niet op maar op asfalt moet je voortdurend corrigeren. Als je een slok cola neemt zit je al bijna naast de weg. Qua reparatie ‘no big deal’.


WOESTIJNSTAD
Dan de rit gisteren naar Swakopmund.
Hoe dichter je bij ‘Swakop’ komt, hoe meer het landschap in een woestijn verandert. Ten Zuiden van de weg zie je de zandduinen liggen. Bijzonder. Ik kan me de ellende van gestrande zeelui in vroeger tijden voorstellen. Niets te eten of te drinken. Ergens, pakweg vijfhonderd kilometer lopen door de desert zal wel iets van een dorp hebben gelegen; maar in welke richting? Als je die afstand al te voet zou kunnen overbruggen in een woestijn met leeuwen en zonder bomen of water. Vandaar de naam ‘Skeleton Coast’.

Koud in Swakop! ‘Lange-broeken-weer’. De hardloopkleren die ik heb meegenomen zijn veel en veel te koud: zo’n nethemdje, bedoeld om oververhitting tegen te gaan. Ik had een T-shirt met lange mouwen en een bodywarmer moeten meenemen. Overdag als de zon schijnt, is het ‘Nederland terrassenweer in de lente’, maar vanaf vier uur wordt het fris door de koude golfstroom in zee en de aanlandige wind. Het kan hier drie of vier dagen achter elkaar mistig zijn.
Swakop is een echte woestijnstad; je ziet die vanaf bijna elk kruispunt liggen. Aanvankelijk ervaar je deze plaats van 60.000 inwoners als een volstrekt desolaat oord, totdat je geleidelijk ontdekt dat er van alles gaande is en je er alles wat je nodig hebt, kunt krijgen (behalve Landcruiser ventilatoren). Dit rare oord ga je na twee dagen waarderen.
In de omgeving liggen veel mijnen waar de stad zijn groeiende welvaart aan dankt. Zo zag ik uraniummijnen van Areva (kerncentralebouwer uit Frankrijk) en Reptile Uranium. Maar ook ijzer en aluminium. Die mijnen veroorzaken een ongezonde lucht, zeker bij aflandige wind. Spottend zeggen de Swakopmunders: ‘If you switch off the light, your glass of water will still be shining.’

MARINA
Gisteren ben ik met Marina naar de ‘marina’ gelopen: de zee, de pier en de haven. Bijzondere sfeer. Veel vissers op de pier, hoge golven bruin water door het losgewoelde zand een paar honderd meter van het strand en door de regens van de afgelopen tijd. De Swakop voert dan slib aan. Geen mens zwemt hier; de zee is te wild, het water te ‘vuil’ en veels te koud.
Diner bij Napolitana waar een vriend van Craig mede-eigenaar is. Vandaag gingen we er opnieuw naartoe want gisteren was het in orde. Alleen proeft Marina er helaas niets van want ze is zwaar verkouden. Te lang ’s nachts op een tochtig hoekje gestaan zeker.

Die vriend van Craig woonde eerst in Zimbabwe bij Victoria Falls, maar omdat Mugabe een klap van de molenwiek heeft gekregen en het land naar de verdommenis voert, is hij zoals veel zakenmensen uitgeweken, in dit geval naar Namibië. Op de dag dat hij de tickets bestelde meldde zijn Zimbabwaanse vrouw dat ze toch maar liever bij haar ouders in Vic Falls bleef wonen. Toen is hij alleen vertrokken. Karakter! Momenteel heeft hij zijn kinderen op bezoek.
De porties in zijn restaurant zijn bijzonder ruim. Ik kan ze tenminste niet helemaal verwerken. Kosten voor twee personen inclusief vier glazen wijn: € 21,-. Wie mauwt er dan nog. Hij meldde vanavond bij de ‘sundowner’ op Craig’s terras dat het personeel de restanten op de borden heeft verorberd nog vóór ze met de afwas in de keuken arriveren. Geen wonder dat er een paar dames bij lopen die amper door een deur passen.



Ajuus,
Frank