Walvis Bay & Brandberg

05-05-2011 Swakop

Verdomd; alwéér regen. Als je de straat wil oversteken staat op sommige plaatsen het water tot aan je enkels. Nog nooit vertoond hier.




Maar er valt weer een en ander te melden.

Allereerst: een voorlopig obstakel voor mijn plannen komende herfst. Mijn schoonmoeder is eind oktober jarig; ze wordt 85. Inderdaad een bijzondere leeftijd. Maar beste Riet, moet dat nou net in die tijd? (Grapje.)
Om voor slechts veertien dagen naar Namibië te vertrekken, dat lijkt me nou zonde van het geld en de reistijd.
Enfin, je begrijpt, hier is het laatste woord nog niet over gesproken.

Dan: de check bij Craig over de zwarte slang van de vorige blog. Inderdaad; black mamba. Alle wat zwart is van meer dan een meter lang: mamba. Voeg daarbij criterium twee: een glinsterend zwart vel; dan is het helemaal zeker. Die slang in de vorige blog voldeed aan beide criteria.


02/05 WALVIS BAY
Ritje naar Walvis Bay. Een hele leuke weg ernaartoe, maar in de plaats zelf heb ik geen aanleiding kunnen ontdekken om te stoppen. Of het moest het restaurant op de landtong naar Pelican Point zijn, maar dat wist ik niet en ik ben er niet vanzelf langsgekomen. De weg naar Walvis Bay zelf is bijzonder door de zandduinen die hier tot aan de zee lopen.
Onderweg passeer je het dorp ‘Langstrand’ of ‘Long Beach’. Goede naam, en tóch verkeerd. ‘Breedstrand’ zou beter zijn geweest. Dat strand is hier meer dan duizend kilometer breed, tot voorbij de plaats in Botswana waar ik zo’n twintig jaar geleden woonde.
Ten Noorden en Zuiden van Swakopmund ‘oogst’ men ‘guano’. Ik heb er nog niet op gegoogled, maar het gaat om dikke lagen pelikanen- en meeuwenstront. Je ruikt de stank al op de weg naar Walvis Bay en op de ‘Soutweg’ Noordwaarts naar Henties Bay. Het schijnt waardevol te zijn voor de cosmetica-industrie. En daar trappen wij mannen met onze onnozele harses in!

Van cosmetica naar vrouwen. Wat zijn die blanke Zuidelijk Afrikaanse vrouwen doorgaans lelijk. Nog geen één echt mooie gezien. Allen wat boertig, breed, vet en/of gekreukeld. De zwarte dames daarentegen komen in alle schakeringen voor. De uitersten liggen verder uit elkaar: lelijk is ècht lelijk, en mooi is soms bloedstollend mooi; de tranen springen je er van in de broek. Geen wonder dat zwart zich veel sneller voortplant dan blank. En als ik hier een blanke vent was zou ook ik mijn gerief zoeken in de ‘service quarters’ (bijbouwtjes voor de zwarte bedienden).


Nog niet gedaan in Swakop, maar het moet leuk zijn: Tommy’s Living Desert Tour. Te boeken aan de balie van Amanpuri Lodge (Moses Garoëb Street); dan is het goedkoper dan boeken bij Tommy zelf. Hij schijnt enthousiast in de zandduinen aan het graven te slaan als hij weer iets ontdekt. Vast en zeker te vinden op google.


BRANDBERG
03/05 Tweedaagse trip naar de Brandberg, de hoogste berg van Namibië; ik dacht 2500 meter boven zeeniveau. Omdat de regering - hopelijk slechts tijdelijk - het sky diven heeft lamgelegd vond Craig het een goed idee om een weekend voor zijn team te organiseren. Ik was dankbaar voor de uitnodiging en ging graag mee. Fijn, in mijn eigen cruiser. Het ding klinkt als een stoomschip bij 110 km/uur. Dus via Henties Bay naar Uys, en daar Noordwaarts richting Khorixas waar we twee weken geleden al waren op weg naar Doro Nawas Camp. Maar nu na twintig kilometer vanaf Uys linksaf bij het bord ‘White Lady Rock Paintings’, een archeologische site.
’s Avonds bij de braai kwam de regen met bakken uit de hemel. ‘Goed voor de onderlinge ‘bonding’,’ oordeelde Craig toen we met z’n allen opgepropt onder één paraplu en één tentzeil bij de braai stonden. Het was inderdaad eerder een bijdrage aan- dan afbreuk van de sfeer in de sky divers community. Prima camp site en prima lodge daar bij de white lady. Zwembadje; wifi na 19.00 uur ’s avonds midden in de bush. Ik heb dat laatste niet uitgeprobeerd wat dat was nou net de tijd dat we zaten te slempen bij de braai.
Ze noemen zichzelf ‘the Home of the Desert Elephant’, maar jammer genoeg zijn de olifanten door de regen volledig verspreid. We hebben er geen één gezien. Wel jakhalzengehuil in de avond.

Ik sprak met mijn Namibische buren op de camping; Quentin Groenewald en Coenraad Liebenberg uit Walvis Bay en kreeg van hen allerlei tips over leuke routes en bezienswaardigheden. Goed voor de toekomst. Ze lichtten me voor over de onderlinge codes op de camping. Staat de deur van de WC of de douche open, dan is hij vrij; is de deur dicht, dan zit er iemand in. Wie gaat douchen gooit één stuk hout in de 'donkey', de vuurplaats onder de watercontainer. Je gebruikt zelf het water dat een ander voor je heeft verwarmd en verwarmt zelf het water voor een ander. Goed systeem.


SJAMAAN
De volgende ochtend zijn Marina en ik naar de White Lady Rock Paintings gegaan terwijl de anderen in het zwembad lagen. Na tien kilometer autorijden vanaf de lodge, een wandeling van ongeveer vijf kilometer door pakweg tien beken die anders altijd droog staan. Mijn linnen schoenen waren daarvoor totaal ongeschikt, maar ik had geen andere bij me. Wel héét, in die nauwe vallei. Inderdaad een aardige site voor archeologisch geïnteresseerden (Rene?!). Ietsje verhoogd boven het dal, in de punt van een ‘V’ van dat dal en daardoor uitzicht over de twee ‘benen’ van de V, dus ideaal voor de jacht. Die white lady is volgens de jongste inzichten helemaal geen lady maar een ‘sjamaan’ die zich in trance danst, beschilderd met witte as van het vuur. Een andere theorie: het is een wit geschilderde adolescent tijdens initiatieriten. Hoe dan ook, aardige schilderingen. Maar de foto, jammer-jammer: trage internetverbinding. Ik zal, eenmaal thuis, wat foto’s uploaden met mijn eigen verbinding en dan een blog plaatsen waarin ik meld dat foto’s zijn toegevoegd. Dan krijg je een bericht van een nieuwe blog.
Naderhand gelunched in de lodge. Een stokstaartje liep vrijelijk door de dining room.
Dit is ‘leopard country’. De juiste dichtheid qua bush, en bergachtig. Andere dieren houden daar niet van, maar de leopard en zijn prooidieren: klipdassies, steenbokjes, duikers, voelen zich hier thuis.
Die stilte overal! Geweldig.


DIGITAAL
Voor het geval het nog niet duidelijk was: die landcruiser houd ik. Sirkel Motors maakt geen problemen bij het reviseren van de versnellingsbak. Ook is er een waslijst van 25 andere punten waar ze naar moeten kijken. Maar ook dat staat in de planning. Al ga ik ervan uit dat dit niet NL maar Afrika is en een en ander niet wordt uitgevoerd. Toch bevalt die kar me, maar jeugdsentiment speelt duidelijk een rol.
Ik bedoel maar: wie me voor mijn verjaardag een plezier wil doen, helpt met het uitrusten van het apparaat. Daar gaat namelijk nog behoorlijk wat geld in zitten: een goede elektrische pomp (afhankelijk van het terrein dat vóór je ligt laat je de banden af of pomp je ze op), een schakeling tussen de twee accu’s om te voorkomen dat ze allebei leeg worden getrokken; watertank van 60 liter; tent op het dak (laat dan de leeuwen maar om de auto cirkelen), schop, bijl, kinetische sleepkabel; whinch om je los te trekken als je vast zit; high lift jack (krik); netten voor de radiator tegen graszaad; camping uitrusting; een inverter; basisgereedschappen; coolbox; enzovoorts. Tel dat eens bij elkaar op. Ik ben blij met elke assistentie. Misschien ben je er wel in geïnteresseerd om er ter plaatse gebruik van te maken.

Ontdekking, of eigenlijk nee, bevestiging van wat ik al dacht: Afrika loopt ver achter in het digitale tijdperk. Neem nou alleen de moeite die ik heb om dagelijks een blog te plaatsen, en al helemaal om een foto of filmpje te uploaden. Zakenmensen hier hebben amper benul van de mogelijkheden van internet. Hun klanten zitten wel degelijk op het www. De passagiers van ‘overlanders’ (voor passagiers uitgeruste trucks die door Afrika trekken) die Craig’s lodge aandoen, zitten allemaal te zoeken naar wifi! En dat is uiterst belabberd hier. Er valt nog zendingswerk te doen. Maar niet door mij. Ik kan melden wat me opvalt; meer niet.

Allá, ik zal een kijken of ik dit verstuurd krijg.
(Na drie pogingen eindelijk raak.)

Groet,
Frank