Africa comes at a cost

15-10-’11 Aba Huab Camp

Toon ziet me graag pech hebben; hier is zijn kans.
Ik houd het even chronologisch, al zijn er zat redenen om het anders te doen.

13-10-’11 Swakopmund
Marijke heeft zich op de ‘gems’, de edelstenen gestort. Bij Spitskoppe scoorde ze al vier stuks, maar dan ruwe, met verontreinigingen. Maar wel groot. Nu in Swakop is het echt raak en loopt ze met een zuivere aquamarijn om de nek.

Het toeristenseizoen begint aan te trekken, daarom is het zaak om voor de plaatsen waar we willen kamperen vooraf te bespreken. Wat jammer is, want dan moet je vooraf vastleggen op welke dag je waar wilt zijn. Niet mijn manier van reizen eigenlijk. Maar al doende met regelingen bleek dat er (minstens) drie bureau’s zijn in Swakop die bevoegd zijn voor telkens verschillende permits. Zo werden we vier keer verwezen en kwamen we drie keer bij dezelfde madam terecht, die uiteindelijk de juiste persoon bleek te zijn voor een bepaalde permit. Overigens zat ze met een winterjas aan en een straalkachel achter haar bureau. Dit is immers Swakopmund.

Vandaag pinnen, en morgen weer. Want er gaat zodadelijk al € 120,- uit aan diesel; de reparatie van de cruiser kost € 335,-; de lodge moet betaald, en boodschappen gedaan voor de komende bush-dagen.

14-1—‘11
Óp naar de Brandberg: 220 km over gravel. Bij elke tegenligger nu helemaal aan de kant en snelheid verminderen. Géén nieuwe ster in de voorruit.
Bij de Brandberg sloegen we eerst ons kamp op om daarna te vertrekken naar de ‘White Lady Rock Paintings’, prehistorische rotstekeningen van de Bosjesmannen. Een uurtje wandelen heen, en dito terug. Het was warm, midden op de dag. De verplichte guide had gelukkig echte toegevoegde waarde.

Na de geslaagde braai ‘s avonds zetten we de roof top tent op en maakten we alles klaar voor de nacht. Marijke lag al ‘op zolder’ maar wilde nog even iets regelen op de grond. Ik was bezig met het ‘opgooitentje’ dat we als bagagetent hadden gebruikt. Plotseling hoorde ik de ladder van de roof top tent rammelen. Toen ik omkeek lag Marijke in een soort foetushouding op de grond. Van de ladder afgevallen, zo’n 2,20 hoog! Ze was helemaal buiten westen. Ik schrok me dood. Pas na een minuut kwam er weer wat leven in en was er communicatie mogelijk. Ze herinnerde zich aanvankelijk niets. Ze heeft toch in totaal toch al gauw zo’n tien minuten op de grond gelegen. De schade is: een bult op het achterhoofd en misschien hersenschudding; een pijnlijke schouder en een gebroken of gekneusde rib. Van minder belang zijn de blauwe plek en de schrammen op haar been. (Toevoeging van Marijke: ik herinner me inderdaad niets van de val. Mijn leven begon opnieuw blanco met Frank die alsmaar tegen me zei: ‘Je bent van de ladder gevallen.’ Er was niets anders, geen weten wat ik daar deed en hoe het was gekomen. Een wonderlijke ervaring! Langzamerhand kwam alles weer terug, behalve het moment van vallen.)
Geleidelijk aan konden we analyseren waardoor het was gekomen. Wat ertoe had bijgedragen was dat de tent alleen houvast biedt aan de rand, de ladder te steil staat en te weinig sporten heeft. Dat vergt een omzichtige manier van afdalen, waar je je gewicht zo lang mogelijk in de tent houdt door op je buik te liggen terwijl je voeten houvast zoeken. Doe je dat niet dan hang je door de steilheid niet boven, maar buiten de ladder en bovenaan - als je jezelf uit de tent werkt - heb je slechts houvast aan de rand die veertig centimeter van de voeten op de eerste sport verwijderd is. En je gewicht hangt dan volledig naar achteren.
Jammer van alle moeite van Craig, en het geld dat tent en ladder inmiddels hebben gekost, maar die tent wordt het niet. In ieder geval deze reis niet. Misschien dat ik hem nog kan aanpassen, anders koop ik een nieuwe. Maar Marijke en ik slapen deze reis toch maar in het opgooitentje.

16-10-’11 Aba Huab Camp
Marijke vond het niet nodig een arts te raadplegen; ze wilde eerst zelf duidelijkheid krijgen over hoe haar hoofd voelde en of er sprake kon zijn van een hersenschudding. Dus zijn we naar Aba Huab gereden, via een binnenweg over Sorris Sorris wat ‘Zon! Zon!’ betekent, aldus vertelde ons een dame die we meenamen na panne aan haar Volkswagenbusje. (Alweer zo’n busje.) Het gestuiter in de auto was uiteraard niet prettig voor Marij. Zo ongeveer alles doet haar pijn.
Aba Huab Camp is geen ‘top’, maar twee andere campings waren vol. Een ervan wordt gerund door een Nederlands stel, dat langzamerhand steeds voorzieningen bijbouwt. Die camping had ook tenthutten, een luxe vorm van kamperen die je hier veel ziet. De tent heeft een overschaduwd terras, en aan de achterkant een privé toilet en een douche.
We zitten dus op de slechtste van de drie, degene die we bij de eerste blik hadden afgekeurd, dit verhaal te schrijven terwijl ik hordes vliegen van me af moet slaan. Marij doet een wasje, daar knapt ze altijd van op: ‘Dan voel ik me zo thuis.’ Ze stelt dat er op de andere campings vast óók vliegen zitten. Inmiddels verwelkomen we de sterke wind die elke middag opsteekt en die rond 7 uur weer gaat liggen: geen vliegen meer!
Zojuist heb ik een pilsje gedronken met twee Duitsers die op de motor door de kleinste paden trekken en gisteren verdwaald waren bij de Doros Crater. Dat werd overnachten in de bush. Ook niks mis mee; ze hadden water genoeg bij zich.
Vanavond weer een braai. Het gaat wat beter met Marij.

Maar… een stofstorm die avond! Zand tussen de tanden. Hier ga ik niet gezellig mijn eten klaarmaken. Dus keken we twaalf kilometer verderop bij Twijfelfontein of er iets te eten viel. Eerst Twijfelfontein Country Lodge, waar we niet wilden slapen, alleen eten omdat de goedkoopste kamer er € 95,- per persoon kost. De receptionist was dat niet gewend en keek even vreemd. Had ie dat maar niet gedaan: Marijke voelde zich meteen ‘niet welkom’ en wilde er weg. Terwijl het een fantastische lodge is met een geweldig uitzicht. En wat is er mis met extra betalende klanten. Maar nee, voor Marijke hoefde het niet meer. Dóór naar Twijfelfontein zelf. Maar dat bleek niet meer te zijn dat de bekende site met Rock Engravings. Er bestáát helemaal niet zoiets als een dorp ‘Twijfelfontein’! Dus de keus was: de lodge of de zandstorm voor het avondeten. Tot mijn verbijstering koos Marijke de zandstorm. Er zijn dingen in vrouwen die ik nooit zal begrijpen.


16/10/11 Palmwag
Nou ga ik Toon nog verder gerieven.
In de ochtend doe ik steeds de vaste rituelen van ‘check hier en check daar’ aan de auto. Potdomme de koelvloeistof container was losgebroken. Tegen dat vervloekte wasbord is niets bestand. Wat een gerammel. Ik heb een uur zitten sleutelen om het te maken, maar had niets om een nieuw gat te boren. Maar bij de door Marijke vermaledijde country lodge had ik een bordje ‘Workshop’ zien staan. Dat was een uitkomst misschien. Ik bond de container met tieraps provisorisch vast en toen dertien kilometer verderop eerst maar naar de rock engravings en dan naar de workshop.
De rock engravings waren uitgebreid, maar minder ‘impressionant’ dan die enkelen in Brandberg. Maar wel veel uitgebreider en beter bereikbaar, wat zorgt voor oudere rijke toeristen.
En toen dus de Country Lodge Workshop. Twee mannen hebben twee uur gesleuteld, gelast en geboord om de container gefixed te krijgen, en het geheel kostte…. € 20,-! We hebben ze een goede fooi gegeven.
Nu dus WEL (!) in de lodge voor een drankje. En Marijke … ‘vindt het vandaag ànders.’ Sommige dingen van vrouwen zal ik nooit begrijpen.

Na het drankje gingen we nog even naar de ‘Organ Pipes’: voer voor geologen. Een bepaalde gesteentevorm (basalt??) heeft tijdens zijn stolling omstandigheden gehad die ertoe hebben geleid dat onder invloed van de moleculestructuur verticale vierkante zuilen van maximaal vijf meter hoog zijn gevormd. Lijkend op een serie orgelpijpen, vandaar de naam. Leuk om even te zien, maar geen ‘omfietswijn’.

Een hete weg naar Palmwag. Niet eens zo lang, zo’n 150 kilometer, maar slècht, met veel wasbord. Maar de nieuwe bevestiging van de koelwatercontainer heeft het gehouden.
Helaas weinig wild onderweg. Vorige keer zagen we hier een olifant, nu alleen zijn grote drollen.
Palmwag is een mooi kamp aan een riviertje waar ’s avonds vaak olifanten komen drinken. Natuurlijk vandaag weer niet, en dat terwijl de ober ons vertelde dat hij er vandaag nog een gezien had in de rivierbedding.
De campsites hebben allen een eigen toilet en douche. ’s Avonds om een uur of tien lagen we in ons tentje, en vlakbij een kabaal en een levendig gesprek. Marijke ging even naar het toilet en vond tot haar verbazing een stelletje dat geestdriftig gebruik makte van onze douche. ‘What are you doing in our bathroom?’ Sorry, maäm, it won’t be long.’ Wat anders konden ze zeggen? In welk ander continent dan Afrika kan je dit tegenkomen?



17-10 Opuwo

De weg van Palmwag naar Sesfontein is een van mijn favorieten. Op en neer golvend met mooie uitzichten vanaf hoogtes over de ernaast gelegen vlaktes. Hij rijdt bovendien als een asfaltweg, voor de verandering ook eens lekker. In Sesfontein trokken we voor koffie naar het Old German Fort (inderdaad Hans) dat nu een lodge annex restaurant is. Inderdaad zaten er Duitsers op het terras.
Een lifter had ons gewaarschuwd voor wegwerkzaamheden aan de weg naar Opuwo, je kon er niet door. Misschien met een 4x4 nèt wel of net niet. Maar bij het restaurant vroegen voor de veiligheid opnieuw naar de weg en daar verween ze ons klakkeloos naar die weg. Dus vort met de geit. Maar na een kilometer of dertig zagen we een zeer (zeer!) steile pas voor ons liggen waar caterpillars ook nog eens het wegdek hadden omgeploegd. Nou ben ik niet bang uitgevallen, dus dit ging ik wel proberen. Ik zetten de 4x4 / high gear aan en gaf gas. Waar de helling ècht begon en het zand zacht en hobbelig was, moest ik terug naar de eerste versnelling. Oei, probleem met de versnellingsbak weet je nog? De één pakte niet. Daar stonden we stil, wat je nou net niet wil in zo’n situatie. Je moet altijd snelheid houden. Nu moesten we vanuit stilstand opnieuw beginnen. Bovendien waaide ons eigen stof aan ons voorbij, zodat we zelfs onze eigen motorkap niet eens meer zagen. Net op dat kritische stuk. Maar een landcruiser is het schip van de woestijn, en trekt zich overal door. Ik hoefde niet eens low gear te gebruiken. Wel langzaam in de eerste versnelling, en schuddend over de zandhopen, maar hij kwam er. En hij liep niet eens warm.
De rest van de weg naar Opuwo was een makkie.

Opuwo dus nu. Marijke vindt het een treurig oord. Wel veel Himba’s en Herero’s maar iedereen bestormt je voor aandacht om iets te verkopen tegen exorbitante prijzen. Het lijkt wel wat op Sapa in Vietnam, of op een kruising tussen Egypte en een Wild West town. Himba dames lopen er ‘barebreasted’ door de supermarkt. Na sluitingstijd van de winkels duikt het merendeel van straathandelaren en Himba de bar in en lijken de geluiden die overwaaien steeds meer op die van een openluchtzwembad. De achtergrondgeluiden van Roller Coaster Tycoon. Geklap en gejoel.
Maar vanavond hebben we een braai, uiteraard, en ook maken we plannen voor de verdere resterende dagen.

Nog even een huishoudelijke mededeling van Marijke: ik wilde de was doen in Opuwo, maar had gehoord bij de receptie dat de twee dames die zich de hele middag van schaduwplek naar schaduwplek verplaatsten, de was zouden willen doen. Toen ik het hun vroeg, was de eerste vraag hoeveel ik ervoor over had. Ik noemde een bedrag, wat ik bij de wasserij in Swakopmund had betaald. Mijn bedrag was echter de start voor een tegenbod. Na onderhandelingen (van Frank) werden we het eens, ik moest zelf de zeep leveren en vooruit betalen. Frank waarschuwde me dat ik iets uit moest leggen over het vloeibare wasmiddel: Very strong, you can do a hundred washes with this bottle! Natuurlijk was 1/3 eruit, na afloop. De wasvrouw rook verheerlijkt aan haar handen. Ik zag hen later in het waslokaal bezig met een eigen flesje, en mijn fles lijkt wat wateriger van samenstelling.



Toon, ik hoop dat je aan je trekken bent gekomen.

Groet,
Frank

PS. Foto's plaatsen gaat helemaal niet met deze trage internetverbinding. Die komen later.