Ad Fundum
Door: Frank Höppener
Blijf op de hoogte en volg Frank
24 Oktober 2011 | Namibië, Tsumeb
23/10/2011 Windhoek.
Het ritje van Tsumeb naar Otavi gisteravond was kort, maar mooi. Otavi is een plaats met één doorgaande weg plus één korte asfaltstraat dwars erop. Het leven speelt zich af rond het Total pompstation bij het kruispunt. Benzine, supermarkt, het enige restaurant (Camel Inn) met slechte wijn en grote hoeveelheden vlees, waar alle vrijgezellen rugby zaten te kijken, en dus ook hoeren buiten.
Palmenecke Guesthouse was OK. De eigenaresse was duidelijk dol op tierelantijntjes. Inmiddels bloeit naast de jacaranda (paarsblauw) ook de kafferboom (volop vuurrode bloemen).
Vandaag reden we via een omweg over een gravelweg van Otavi tot bijna in Outjo. Op zo’n dertig kilometer ervoor draaiden we zuidwaarts om gravelweg te houden tot Otjiwarongo. Mooie wegen. Ze waren me ooit aangeraden door ene meneer Groenewald uit Walvis Bay, en hij bleek gelijk te hebben.
Op zo’n 50 kilometer voor Okahandja, vlak bij Erindi Private Game Reserve dat ooit de locatie was van een serie op National Geographic waar een vent ongewapend tussen de leeuwen liep, pauzeerden we langs de weg. Toen we weg wilden rijden en ik sterk naar links stuurde, hoorden we een vreselijk gekraak. Potdomme, ik was het rotsblok dat links, buiten zicht naast de auto lag compleet vergeten. Resultaat: de treeplank helemaal omhoog verbogen en wat plaatwerk verkrast. De linkerdeur kan nu niet meer open door die blokkerende treeplank, Marijke moet met haar beschadigde ribbenkast via de chauffeursstoel naar haar plek kruipen. Ik sufferd. GVD! GVD fuck.
Marijke onthield zich van commentaar, maar begon al meteen te fantaseren hoe ik zou hebben gereageerd als zij een auto had gekocht en door zo’n stommiteit had beschadigd.
Morgen, maandag meteen op zoek naar een ‘panel beater’ (= plaatwerker.)
Kennelijk moet de beker met autoleed tot de bodem geledigd. Maar deze keer ligt het gewoon aan mij. Ik, die verder natuurlijk altijd volstrekt foutloos rijd.
We logeren in Pension Cori, Puccinistreet; frisse kamer, met airco, maar wel met twee blaffende bulldogs die je net wel / net niet in je kuiten bijten. Ik heb ze ontzag ingeboezemd door een steen naar ze te mikken. In Afrika hét probate middel tegen honden. Dát zal ze leren. Maar ik had het beter niet kunnen doen. Oei oei, die schouder waar ik het in het begin van deze serie blogs over had.
Restaurant ‘Nice’ is een aanrader met een goede wijnkaart. Helaas Amsterdamse prijzen. Men leidt er toekomstige chefs op. Een blik in de keuken leerde dat er vijftien mensen in koksuniform met serieuze gezichten bezig waren met het een of ander. Beslist een creatievere kaart dan we gewend waren (tot nu toe alleen maar gegrild vlees of vis). Maar toch niet verfijnd genoeg voor ons verwende westerlingen. Teveel vlees op het bord en te weinig groente. Maar zeker beter dan doorgaans in Namibië. Voor wie ernaartoe gaat: heel Zuidelijk Afrika is geen culinair paradijs. Het gaat er om wat anders. Het duurt even voor je dat ontdekt.
24-10-2011 Windhoek
Marijke maakte vanochtend haar rondje musea, gems, en exposities en kwam tevreden terug. Alleen had ze een niesbui en dat schoot vreselijk in haar gekneusde ribbenkast.
In die tijd heb ik drie panel beaters bezocht. Van eentje kreeg ik een prijs indicatie. Tjeee, die lui worden miljonair. Geen wonder dat er zoveel secretaresses aan het werk zijn! Treeplanken zijn alleen verkrijgbaar in paren van links en rechts tegelijk en het spul zou met wat lakwerk € 900,- moeten kosten. Dat gaat niet door. Ik belde Craig of hij wist waar tweedehandse treeplanken te koop zijn, en hij reageerde met de boodschap dat hij die treeplank best zelf recht kon krijgen. Kwestie van eraf schroeven en de dragers rechttrekken. Dan primer en lak opbrengen op de krassen van het paneel, klaar. Die man is goud waard. Maar, Marina, omdat het linker portier nu niet open kan, zul je misschien even van Windhoek naar Swakop op dezelfde manier naar je stoel moeten als Marijke nu.
Bij Sirkel Motors heb ik de boodschap gebracht dat ze de versnellingsbak nu goed moeten reviseren en de spoorstangen vernieuwen, en dat ik dat laatste zou betalen op voorwaarde dat de versnellingsbak in orde is in december. Dat was akkoord.
@Angele: nee, die jongensdroom komt nog even niet uit. Teveel gezeik nu. Maar deze kar heeft in principe potentie; ik geloof er wel in. Als dat met die versnellingsbak en spoorstangen in orde komt, is de oorzaak van veel problemen van de afgelopen weken opgelost. Het kost wel wat, vooral geld en zenuwen, maar ik kreeg van een Duitser twee dagen geleden de bevestiging van mijn eigen berekening. Hij had een 4x4 gehuurd, en meldde dat je met drie keer zo’n auto huren er net zo goed eentje kon kopen. Een nieuwe, wel te verstaan.
Deze kar heeft nu inmiddels toch al meer dan 10.000 km gelopen over zwaar terrein.
En nu is het dan mijn tijd om even te stadten, internet, capucci; the usual stuff.
Afrika bereizen zònder verrassingen? Bestáát niet.
Groet,
Frank
Het ritje van Tsumeb naar Otavi gisteravond was kort, maar mooi. Otavi is een plaats met één doorgaande weg plus één korte asfaltstraat dwars erop. Het leven speelt zich af rond het Total pompstation bij het kruispunt. Benzine, supermarkt, het enige restaurant (Camel Inn) met slechte wijn en grote hoeveelheden vlees, waar alle vrijgezellen rugby zaten te kijken, en dus ook hoeren buiten.
Palmenecke Guesthouse was OK. De eigenaresse was duidelijk dol op tierelantijntjes. Inmiddels bloeit naast de jacaranda (paarsblauw) ook de kafferboom (volop vuurrode bloemen).
Vandaag reden we via een omweg over een gravelweg van Otavi tot bijna in Outjo. Op zo’n dertig kilometer ervoor draaiden we zuidwaarts om gravelweg te houden tot Otjiwarongo. Mooie wegen. Ze waren me ooit aangeraden door ene meneer Groenewald uit Walvis Bay, en hij bleek gelijk te hebben.
Op zo’n 50 kilometer voor Okahandja, vlak bij Erindi Private Game Reserve dat ooit de locatie was van een serie op National Geographic waar een vent ongewapend tussen de leeuwen liep, pauzeerden we langs de weg. Toen we weg wilden rijden en ik sterk naar links stuurde, hoorden we een vreselijk gekraak. Potdomme, ik was het rotsblok dat links, buiten zicht naast de auto lag compleet vergeten. Resultaat: de treeplank helemaal omhoog verbogen en wat plaatwerk verkrast. De linkerdeur kan nu niet meer open door die blokkerende treeplank, Marijke moet met haar beschadigde ribbenkast via de chauffeursstoel naar haar plek kruipen. Ik sufferd. GVD! GVD fuck.
Marijke onthield zich van commentaar, maar begon al meteen te fantaseren hoe ik zou hebben gereageerd als zij een auto had gekocht en door zo’n stommiteit had beschadigd.
Morgen, maandag meteen op zoek naar een ‘panel beater’ (= plaatwerker.)
Kennelijk moet de beker met autoleed tot de bodem geledigd. Maar deze keer ligt het gewoon aan mij. Ik, die verder natuurlijk altijd volstrekt foutloos rijd.
We logeren in Pension Cori, Puccinistreet; frisse kamer, met airco, maar wel met twee blaffende bulldogs die je net wel / net niet in je kuiten bijten. Ik heb ze ontzag ingeboezemd door een steen naar ze te mikken. In Afrika hét probate middel tegen honden. Dát zal ze leren. Maar ik had het beter niet kunnen doen. Oei oei, die schouder waar ik het in het begin van deze serie blogs over had.
Restaurant ‘Nice’ is een aanrader met een goede wijnkaart. Helaas Amsterdamse prijzen. Men leidt er toekomstige chefs op. Een blik in de keuken leerde dat er vijftien mensen in koksuniform met serieuze gezichten bezig waren met het een of ander. Beslist een creatievere kaart dan we gewend waren (tot nu toe alleen maar gegrild vlees of vis). Maar toch niet verfijnd genoeg voor ons verwende westerlingen. Teveel vlees op het bord en te weinig groente. Maar zeker beter dan doorgaans in Namibië. Voor wie ernaartoe gaat: heel Zuidelijk Afrika is geen culinair paradijs. Het gaat er om wat anders. Het duurt even voor je dat ontdekt.
24-10-2011 Windhoek
Marijke maakte vanochtend haar rondje musea, gems, en exposities en kwam tevreden terug. Alleen had ze een niesbui en dat schoot vreselijk in haar gekneusde ribbenkast.
In die tijd heb ik drie panel beaters bezocht. Van eentje kreeg ik een prijs indicatie. Tjeee, die lui worden miljonair. Geen wonder dat er zoveel secretaresses aan het werk zijn! Treeplanken zijn alleen verkrijgbaar in paren van links en rechts tegelijk en het spul zou met wat lakwerk € 900,- moeten kosten. Dat gaat niet door. Ik belde Craig of hij wist waar tweedehandse treeplanken te koop zijn, en hij reageerde met de boodschap dat hij die treeplank best zelf recht kon krijgen. Kwestie van eraf schroeven en de dragers rechttrekken. Dan primer en lak opbrengen op de krassen van het paneel, klaar. Die man is goud waard. Maar, Marina, omdat het linker portier nu niet open kan, zul je misschien even van Windhoek naar Swakop op dezelfde manier naar je stoel moeten als Marijke nu.
Bij Sirkel Motors heb ik de boodschap gebracht dat ze de versnellingsbak nu goed moeten reviseren en de spoorstangen vernieuwen, en dat ik dat laatste zou betalen op voorwaarde dat de versnellingsbak in orde is in december. Dat was akkoord.
@Angele: nee, die jongensdroom komt nog even niet uit. Teveel gezeik nu. Maar deze kar heeft in principe potentie; ik geloof er wel in. Als dat met die versnellingsbak en spoorstangen in orde komt, is de oorzaak van veel problemen van de afgelopen weken opgelost. Het kost wel wat, vooral geld en zenuwen, maar ik kreeg van een Duitser twee dagen geleden de bevestiging van mijn eigen berekening. Hij had een 4x4 gehuurd, en meldde dat je met drie keer zo’n auto huren er net zo goed eentje kon kopen. Een nieuwe, wel te verstaan.
Deze kar heeft nu inmiddels toch al meer dan 10.000 km gelopen over zwaar terrein.
En nu is het dan mijn tijd om even te stadten, internet, capucci; the usual stuff.
Afrika bereizen zònder verrassingen? Bestáát niet.
Groet,
Frank
-
24 Oktober 2011 - 12:58
Marina Beckers:
Maakt niet uit Frank, kan niet wachten, al moet ik er langs lopen. Lieve groet en voor straks een goede reis! -
24 Oktober 2011 - 14:01
Toon:
Pfffft, het is wel feest ! Een dag zonder Frank is een dag niet geleefd.
Als zo'n stuk steen van links komt zonder richting aan te geven zou ik ook zonder pardon er over heen rijden. Dat zal hem leren!! Er mankeert niets aan je stuurmanskunst of geheugen hoor.....ehhh... Frank !
Ik zie je graag weer thuis in Hengel drinken we er een (een goeie) en luister ik naar de achtergrond verhalen. Groeten aan Marijke -
24 Oktober 2011 - 15:01
Toos:
de auto speelt wel een prominente rol in het reisverslag. Wat een kopzorgen om zo'n ding, maar ja, je bent er wel afhankelijk van.
Wel een beetje dom van die steen!! Hij zag jou toch wel!!!
Goede reis terug en genees allebei van de kwetsuren in Nederland. Het is prachtig weer hier!!!
liefs
toos -
24 Oktober 2011 - 16:56
Franz-Josef:
Hallo Frank, Hallo Marijke, mit viel Interesse habe ich die spannenden Reiseberichte von euch gelesen. Das Auto scheint ja wirklich eine Herausforderung zu sein. Aber eine Reise ohne Komplikationen wäre für dich, Frank, sicherlich langweilig. Ich kann mir gut vorstellen, wie toll du bei einigen Situationen laut geflucht hast.
Euch noch eine erlebnisreiche Reise und eine heile Rückkehr!
liebe Grüße
Franz-Josef -
24 Oktober 2011 - 17:06
Marthe:
Hoi pap en mam!
Pffft, wat een gedoe met die auto. Ook handig van die steen, maar ja, kan gebeuren.
Veel plezier nog en tot binnenkort! Hoop dat de ribben van mam binnenkort al iets beter aanvoelen... -
25 Oktober 2011 - 15:42
Frank Höppener:
Hoi Allen,
Ik voel me gesterkt. Echt waar. Zonder uitzondering geven jullie het rotsblok de schuld. Al ben ik er bij Marthe niet zo zeker van...
Marthe ik heb me er persoonlijk van op de hoogte gesteld hoe de ribbenkast van Marijke aanvoelt. Uit-ste-kend mag ik wel zeggen.
@Franz Josef: GEFLUCHT, UND MEHR!
Groet,
Morgen naar huis.
Frank
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
