Land of the Free, Home of the Brave

Inmiddels zit ik alweer braaf in het altijd boeiende Hengelo. Maar aangezien ik je nog een verslag schuldig ben over het tweede deel van onze New England trip komt hieronder de belangrijkste ‘nieuws (ahum) items’.


GANZENPAS
Na Boston zetten we koers naar het Noorden in de staat Maine.
Maine is prachtig. Het is het favoriete vakantieoord voor de Amerikaan. (Lees ook: ‘A walk in the Woods’, van Bill Bryson. Doen! Lachen!) We namen de Interstate tot Brunswick en daarna een vervelend drukke highway.
Het probleem in de VS is dat er zoveel mensen op de weg zitten die gewoonweg niet kunnen rijden. Bovendien zijn ze over-voorzichtig. Het rijbewijs halen stelt hier niets voor, zo vernamen we. Het gevolg: één lange ganzenpas met de traagste auto kruipend op kop. Net als bij ons achter een Volvo. Of een Saab. Of een Opel Astra. Of een Rover. (Even kijken welk merk we nog niet hebben gehad. O ja: een Prius, de nieuwe DAF.) Om de haverklap moet je remmen omdat er wéér een stoethaspel vóór je zonder reden op de rem trapt. Je moet voortdurend waakzaam zijn. Inhalen kan maar op heel beperkte plaatsen. Doodvermoeiend. Vloeiend rijden is er nooit bij.
OK, tot zover dat testosteronloze wegverkeer.


WOESTE WATEREN
Noordwaarts dus, Maine in, langs Kennebunkport (buitenhuis van Bush jr.) Bath, Wiscasset (bekijk de kustvorm eens op Google Earth) naar Portland, Rockland, Rockport, Camden en Belfast tot het voor ons noordelijkste punt bij Bucksport en Orland van waaruit je zuidwaarts kunt naar Deer Island. Dan ben je weer terug op ongeveer dezelfde breedtegraad als Rockland.
Op Deer Island sliepen we vlakbij Stonington (Maine) op het zuidelijkste puntje. Woeste wateren met woeste kusten getuigen van een turbulente geologische geschiedenis: fjorden uitgebeiteld door gletsjers in een niet eens zó grijs verleden.

Bij het gehucht Deer Isle – niet meer dan een bebouwd kruispunt - logeerden we in een fantastisch ‘Scandinavisch’ huis: Huckleberry Point. Zelf ontworpen door Kendra Ferguson, de beeldhouwster die er woont. Alles aan het huis klopte. Het licht, de materialen, de bossen en fjorden eromheen. Het uitzicht. De soberheid. Dennenbomen buiten nemen er de rol van de gordijnen over. Opvallend: buiten oogt het donkerder dan binnen, waar het licht verrassend speelt. Donkere buitenmuren warmen sneller op in de zon. Alle huizen hier zijn trouwens van hout. Als ik de loterij win, koop ik dit huis. Want te koop is het. Ferguson wil meer in een sociale omgeving wonen nu ze op leeftijd komt.
Zie www.theislandagency.net (4 HUCKLEBERRY POINT ROAD - DEER ISLE)
Klasse. Het kost wat, maar dan heb je ook wat.

Als waarbenjij.nu is verbeterd, krijg je hieronder de track van Deer Isle naar het huis. Maar dat betwijfel ik.


1370998125-30589-77.167.100.73.kmz

(Nee, dat zal niks worden, als ik zie wat waarbenjij.nu ervan maakt.
Alternatief: de coördinaten op Google Earth zijn 44°12'28.60"N 68°40'39.41"W)


PANIEK
Het is leuk dineren op Deer Island in toprestaurant ‘Aragosta’ in Stonington (Maine) . En ook in ‘The Whale Rib Tavern’ in Deer Isle kom je aan je gerief. Alleen had Marthe bij dat laatste haar camera laten liggen. Daar kwam ze pas achter toen we de volgende ochtend de tassen pakten om te vertrekken. Paniek dus. Gelukkig herinnerde ze zich dat ze haar camera dáár voor het laatst had gebruikt. Hij was bewaard door het management.

Acadia National Park is het drukst bezochte park van de VS op Yellowstone na. Toch is het niet overlopen met toeristen. De meesten van hen blijven dan ook op de asfaltweg die vanaf Bar Harbor rond het eiland loopt. De Amerikaan is lui; dat maakt het wandelen in bos en veld een stuk aangenamer. Het park is verspreid over een stuk of zes eilanden. De kustvorm is prachtig, zeker als je na een wandeling op een top met uitzicht komt.
Maar heel de kustwateren van New Haven tot aan Canada liggen bezaaid met kreeftenkooien. De boeien aan de oppervlakte geven de locatie aan. Als je langs de kust en over de eilanden rijdt is dát wat je overal aantreft. Er liggen er duizenden. Heel New England IS kreeftenbusiness! ‘That’s what makes the area tick’. Het is teveel roofbouw naar mijn smaak. Dan praat ik nog niet over de marteldood die de beesten moeten sterven. Wat bij Cape Cod gebeurde (zie vorige verslag): het uitsterven van de cod (kabeljauw), staat hier te gebeuren met de kreeft. Het is doorgeslagen. Maar niemand ligt er wakker van. Ik herhaal het maar weer eens: noem mij één stompzinnigere sector dan de visserij.


OUTLETS: DAMESPARADIJS
Terug zuidwaarts na twee dagen op de eilanden. Om te beginnen: Freeport. Goede naam voor een stadje dat van outlets aan elkaar hangt. Een paradijs voor shoppende dames dus. Toch scoorde ikzelf als eerste bij buitensportzaak L.L. Bean een nieuwe Osprey fietsrugzak met een watercompartiment dat je niet als mijn huidige Camelbak voordurend trakteert op klotsende geluiden achter je nek. De outlets zouden volgens de receptie van Maine Idyll Motor Court allemaal 24/7 open zijn, dus haastten wij ons niet en aten rustig een broodje op de hotelkamer. Kwart voor zeven ’s avonds zaten we in de stad en …. om zeven uur ging alles dicht! Restaurant Azure was een goed alternatief met hun clam showder en Caesar salad. Én met wijn en wifi.
De volgende ochtend moest het dan gebeuren voor de dames. De heer van het gezelschap trok zich terug in de coffee bar bij L.L. Bean. In een boekhandel zag ik trouwens een fotoboek over Lance Armstrong liggen voor $ 1,00! Hoe diep kunnen de mensen je laten vallen. Ik heb het niet gekocht; niet omdat ik geen interesse heb of Armstrong een boef vind, maar omdat ik sowieso verre blijf van persoonsverheerlijking en dus nooit een boek koop over één persoon, niet in de kunst of wetenschap en ook niet in de sport. Ik vind het frappant dat de meute zo correct en eensgezind mee holt in de duiveluitdrijving. Want A) Armstrong was niet alleen; ze deden (en doen) het allemaal. Dus waarom slechts hem tot zondebok maken? Omdat hij van alle andere junks de beste fietser was? B) De bewijzen tegen hem – hoeveel ook - zijn nog steeds allemaal gebaseerd op verklaringen en niet op feiten. Die verklaringen zijn bovendien verkregen door chantage door USADA. C) Zelfs als bewezen wordt dat hij ‘gebruikt’ heeft (en natuurlijk heeft ie dat) blijft staan dat de cultuur in het peloton wordt gedicteerd door carrièrekansen die worden bepaald door sponsoren, media en publiek. De Rabo-renners werden indertijd uitgelachen toen ze geen deuk in een pakje boter reden omdat ze als enigen(?) relatief schoon waren. En sponsor Rabo eiste overwinningen. Wat doe je dan als broodcoureur die ook maar gewoon zijn kind naar school wil sturen en zijn hypotheek wil aflossen? De wereld is hypocriet. NB: de directeur van de Rabobank voelde zich misleid en bedrogen. Dacht zeker dat hij daar het alleenrecht op had.


GOUDMIJN
Vervolgens opnieuw de weg op. Regen, regen tot aan Marthe’s huis in Storrs waar het watervalletje bijzonder hard klaterde. Onderweg meteen maar even boodschappen gedaan in de enige supermarkt in een straal van twintig kilometer. Een goudmijn dus door de hoge prijzen die ze kunnen vragen. Het arme kind Marthe heeft geen auto, dus ging ze nu maar even flink los voor de komende tijd. Marij en ik sliepen in de Best Western in Willimantic, vlakbij de supermarkt. Een depri omgeving. De kamer had zelfs geen raam naar buiten.

De dag erop maakten we met Marthe een trip naar Litchfield en omgeving. Door het microklimaat wordt er zelfs wijn verbouwd op een breedtegraad vergelijkbaar met Nederland maar met veel strengere winters. We bezochten Hopkins Winery waar een aardige Colombiaan ons bediende. De fles Cabernet Franc kostte alleen wel $ 17,- maar ’s avonds bij de gezelligheid met de jongelui in Marthe’s home kwam die goed van pas.


ZWART FEESSIE
De terugreis naar Newark bij New York: opnieuw regen en weg-ergernissen. Er is geen zák aan, aan dat autorijden in de Verenigde Staten.
’s Avonds was er in het hotel in Newark een soort loterij voor zwarten. Een leuk negroide sfeertje. ‘Vibrant’. Er zat een negerin op een fantastische manier haar quiches en taarten aan te prijzen: ‘This is my deadly cake!’ Ik denk dat ze travestiet is. Een bijzonder mens. Bij het scheiden van de markt konden we zó pils, wijn, gratis meenemen. Best ook twéé flessen, als we daar zin in hadden gehad. Het was nog een goede Cabernet ook.


MONUMENT 9/11
De laatste ochtend hadden we een afspraak met Josefa Basalo, de zus van mijn fietsmaat Dino. Zij woont in New Jersey, bij New York. Elkaar ontmoeten in Liberty State Park, vlak bij het Vrijheidsbeeld, dát leek ons wel wat. Daar staat ook het monument voor 9/11 waarin de namen van alle slachtoffers staan gebeiteld. Vandaar heb je uitzicht op de nieuwe Freedom Tower op Ground Zero aan de overkant van de Hudson. Wij wisten heg noch steg, en het park was behoorlijk veranderd sinds de laatste keer dat Josefa het had bezocht, dus je kunt je het gezoek en gebel van onze kant voorstellen. We bleken uiteindelijk aan verschillende kanten van het park geparkeerd te staan. Het is allemaal toch goed gekomen.
En een regen! En een wind! En koud! Nu, dagen later zijn mijn schoenen nog niet droog en heb ik een voorhoofdsholteontsteking. Bovendien bleek op maandag het restaurant dicht. Zo stonden we klappertandend met kippenvel buiten in de regen. Uiteindelijk vonden we in de Old Harbour tegenover Manhattan een bistro die de airco wat minder hard had staan dan andere gelegenheden zodat je het er tenminste kon uithouden. De meeste café’s waren ondraaglijk koud. Bizar toch, dat het geld moet kosten om het leefklimaat voor je klanten te verpesten.
Even parkeren in de parkeergarage: $ 22,-! (Na het eerste uur automatisch over op dagtarief.) Josefa: ‘This really is an experience! One you will never forget.’
Het laatste station: Newark Airport. Auto inleveren, inchecken; je kent het wel. Als gevolg van de koude dag zat ik de hele nacht met geïrriteerde en tranende ogen in het vliegtuig. Dat voordurende windje van de ventilatie konden ze niet meer hebben. Alsof ik de nacht door uien aan het snijden was.
Thuis een hete douche!


PRAGMATISCH
Eigenlijk houd ik wel van die Amerikanen. Ze zijn hartelijk, open, nieuwsgierig en absoluut informeel. Spontaan. Optimistisch. En vooral ook pragmatisch. Altijd ín voor een amicaal praatje met eender welke vreemdeling. Toch vraag je jezelf af hoe een pioniersvolk zó heeft kunnen verwekelijken. Ze zijn bijvoorbeeld zó verpletterend braaf op de weg! Zo doodgedresseerd. Ook als ze alleen rijden op een volstrekt lege weg waar niets te remmen vált, zie je hun remlichten opflitsen.


AUTO
Dan de stadsplanning. De States stevenen af op een groot probleem als de olie onbetaalbaar wordt. (En dat wórdt ie; onvermijdelijk.). Woonhuizen op het platteland liggen verspreid over het land alsof je een zak knikkers hebt leeggegooid op een biljart. Steden beslaan een enorme oppervlakte en hebben suburbs op tientallen kilometers afstand. Herinner je Marthe’s boodschappenprobleem zoals hierboven beschreven. In Storrs ligt haar universiteit, zonder ook maar iets van voorzieningen als winkels of supermarkten. Een pizzatent, that’s all. Dit zou in Nederland ondenkbaar zijn, maar in de VS heb je voor álles een auto nodig en niemand die er een punt van maakt. Universiteiten doen wel research naar alternatieve energie, maar de vraag is of de resultaten er op tijd zullen zijn. Dan nóg: een cultuuromslag zou beter zijn.


DEGENERATIE
Nu we toch aan het evalueren geslagen zijn: ze zijn aan het degenereren, die Amerikanen, zoals alle mensen in alle welvaartsmaatschappijen nu eenmaal doen. Ze blijven hangen in hun comfortzone. Het lijkt er sterk op dat vooral de immigranten nog bereid zijn ‘to go the extra mile’ om een bestaan op te bouwen en hun kinderen een toekomst te bieden. Dat is in Europa eigenlijk ook zo, maar hier valt het meer op.
Net als bij Duitsers is hun zelfbeeld dat van een trots en onafhankelijk volk. Maar in feite zijn ze volgzaam ten opzichte van hun leiders die dit goed kunnen gebruiken voor het leger. Al gooien Duitsers op de Autobahn tenminste nog eens de teugels los. Pak ze dát niet af; dáár wordt de nationale identiteit beleefd!
Bij elke sociale aangelegenheid in de States is er voedsel, anders komt er niemand opdagen. Frisdrank alom, en in grote bekers. Ze zijn dus veel te dik en bovendien bewegen ze niet. Terwijl sport en fitheid juist heel hoog op een voetstuk staan. Op de autoradio onderweg hoorde je achter mekaar alleen maar programma’s over gezondheid, fitness en weight loss. Maar haast niemand voldoet aan die norm. Het wás ooit het ‘Land of the Free & Home of the Brave’; nu is het verworden tot ‘Land of the French Fries & Home of the Double Decker’.