New York - Storrs - Boston

Had ik de afgelopen winter een overgang van heet naar koud (van 47 graden in de Northern Cape, Zuid Afrika, naar -5 graden in NL), nu was ‘t andersom, zij het niet zó extreem. Zestien graden in Hengelo en 35 graden in New York. (We hebben in NL aanvang juni 2013 zeggen en schrijve TWEE mooie dagen gehad.)

Waarom zitten Marijke en ik in de VS? Dochter Marthe werkt aan de University of Connecticut een onderzoek over autisme uit. De data heeft ze verzameld in Nederland; de analyse gebeurt hier. Marij en ik grijpen elke kans aan om te reizen. Marthe, here we come.

Na de rituelen van autohuur op Newark Airport óp naar het Noorden over Interstate 35. Mmmm, dat viel tegen. Druk druk druk. Later hoorden we dat het ‘the worst motorway of the entire United States’ is. Daar begrijpen we nu iets van. En ik begrijp overigens die gecastreerde rijstijl van die Amerikanen niet. Het adagium is: ‘Keep your lane’, dus dat betekent in de praktijk dat auto’s kilometers naast elkaar over de autobaan voortschuiven. Links haalt rechts niet in maar rijdt er gewoon naast! En gaat never nooit naar rechts. Linksplakken wordt niet bestraft. (In +31 ook niet trouwens. De politie ziet het liefst dat heel het verkeer stil staat.) Gelukkig mag je wel rechts inhalen (metéén invoeren in NL!), maar omdat daar auto’s rijden beneden de toegestane snelheid is ook die weg afgesneden. Zo is zelfs bij drie rijstroken heel de weg verstopt. Leg er zes aan: geen verschil! Onbegrijpelijk.
Desondanks bereikten we Storrs, waar de universiteit (‘Uconn’) ligt en Marthe woont. Mooie streek, vooral de landelijke weggetjes trekken me aan. Bochtig, wat heuvelachtig, door tunnels van groen. Veel leuker dan de doorgaande wegen.


BIG BUSINESS
Marij en ik sliepen bij mensen privé, op een kapitale boerderij. De heer des huizes was professor geweest aan Uconn maar nu voor zichzelf begonnen als fysicus, gespecialiseerd in het opruimen van verontreiniging, ondermeer in de bodem, en ondermeer gericht op olie. Booming business. Grote weiden met paarden. Zij deed aan dressuur; hij aan wagenmennen. De paarden haalde ze onder andere uit Duitsland en Nederland. Vakanties op wijn-estates in de Bourgogne. Tien keer per jaar voor business naar Australië.
En dan tóch drie zulke volstrekt onopgevoede honden hebben rondlopen! Die krengen staken hun neus in je kruis en bleven gerust vijf minuten zo staan als je ze niet wegtrapte, wat ik uit beleefdheid niet durfde. Ik kon alleen maar wegduwen (en daarna snel handen wassen.) Om vier uur ’s nachts werd ik wakker gepord door Marij met de boodschap: ‘Je moet dat ánders doen!’ Ze vond mijn boodschap naar de honden niet eenduidig. Ja, dankt je de koekoek, de enige boodschap die de beesten verstaan kan ik niet geven: een trap onder hun gat. Ze zei dat ik moest informeren bij de gastvrouw. ’s Ochtends meldde de vrouw des huizes dat ze‘NO!’ riep en ‘leave it’. Dat schenen ze te begrijpen. Marij vond achteraf dat ik me voorbeeldig had gedragen. Ze had dus ’s nachts nuttig werk verricht, piekerend over hoe dat moest met die honden en mij de volgende ochtend. (Zie foto.)


TOERISTEN BEHAGEN
Daarna Marthe oppikken en op weg naar Boston; via een grote omweg zuidwaarts over Mystic, en langs de Atlantische oceaan via Jamestown en Newport. Mystic: aardig maar wat nietszeggend toeristisch. Jamestown darentegen leek tenminste op een normaal stadje waar ieder zijns weegs ging en eigen inkomsten had die maakten dat ze wel wat anders te doen hadden dan toeristen te behagen. Newport: hó, hó! Het oude geld! Handelaren en industriëlen die rijk waren geworden rond New York of Philadelphia legden hier vanwege het koele klimaat onvoorstelbaar luxueuze ‘mansions’ aan op de rotsen aan zee. Voor in de zomer. Compleet met ‘wannabe’-Corintische zuilen bij de poort. Het was alsof we in Beverly Hills reden. Zoek op Google Earth de Ocean Drive. En de Bellevue Avenue. Vanaf Newport starten overigens meestal de grote zeilboot races over de oceaan zoals de Volvo Ocean Race en de America’s Cup.

Verder wéér een drukke weg naar Boston.



02/06 Boston
Vanuit ons AirB&B adres (zie foto), naar downtown Boston. Langs de docks naar North End, wat een aardig stadsdeel is. Een klein dorpje in de stad. Boven op de heuvel bij de haven hingen ze vroeger nog de ‘pirates’ op. Wat de smaak niet bedierf van de pizza-slice bij de would be Italiaan in Little Italy. (Gratis bijtanken van frisdrank.)
Na het verplichte museumbezoek dóór naar Back Bay, een dure buurt bij South Station met prachtige huizen en heeeel dure winkels en bars. Marlborough Street, Newbury Street. Ongemerkt kwamen we over Copley Square waar de bomaanslagen plaatsvonden tijdens de recente marathon.


03/06 Cape Cod
Regen! En niet zo zuinig ook. We wilden naar Cape Cod, al liepen we met dit weer het risico dat je dan even vanachter je voorruit naar een plaatsje kunt kijken en dan weer snel omdraaien naar huis. Maar ja, wat wil je ánders dan? De stad in? Waren we gisteren al. Dus hop, naar Cape Cod. Fonteinen van water spatten op onder de wielen. Het zicht op weg was soms nog geen honderd meter.
Cape Cod, zònder Cod (= kabeljauw). De baai was vroeger beroemd om zijn kabeljauw. Maar door overbevissing werd heel het bestand uitgeroeid. De mensheid is groot. En de kabeljauw is er nooit meer terug gekomen. De vraatzuchtige mens z’n verdiende loon. Maar de mens leert niet. Gisteren stond in de lokale Metro dat een politicus samen met vissers protesteerde tegen opgelegde visquota. Die quota waren inderdaad sterk gereduceerd omdat ….. de vis op uitsterven staat. Zeg mij eerlijk: bestaat er een stompzinnigere economische sector dan de visserij? En elk beest sterft bovendien de marteldood; hij crepeert aan dek. Als hij geluk heeft. Anders wordt hij levend van zijn ingewanden ontdaan. Maar de mens wil het niet weten. Visserij is romantiek en vis is gezond.

PONCHO
Wij reden door de plensregen tot driekwart van het schiereiland tot bij Wellfleet. Daar gingen we wandelen. Het begon opnieuw te regenen. En vervolgens harder. En toen gingen de kranen helemaal open. Marijke en Marthe kochten een poncho. Ik vertrouwde op mijn Tenson jasje maar dat had ik beter niet kunnen doen. Ik was doorweekt tot op m’n onderbroek. Dus aan de haven druipend snel een restaurant opgezocht. De plannen om zuinig aan te doen met een stokbrood en kaas waren snel vergeten. Nee, oesters, clam showder (schelpdierensoep) en voor vishater Marthe een cheeseburger. Twee gewone koffie en een Irisch coffee.
Gelukkig klaarde het wat op zodat een korte wandeling naar zee er nog wel in zat. Ook de used bookshop (antiquariaat) maakte wat goed. Maar eigenlijk was de samenvatting van de dag toch: 166 kilometer rijden door de regen; drie kilometer wandelen door de stortregen, restaurantje, uitkijken op zee, bookshop, 166 kilometer door de regen terug naar Boston.


THANKSGIVING
Vermeldenswaard is nog dit. De eerste Engelse kolonisten meerden omstreeks 1620 aan op Cape Cod, daar waar nu de plaats Province Town ligt. Later trokken ze naar Plymouth, waar de landtong aansluit op het vasteland. De Amerikanen noemen hen ‘pilgrims’. Hier in New England ligt eigenlijk nog het ‘hart’ van blank Amerika. De State of Independence werd dan ook getekend in Boston. Maar die eerste pilgrims hadden het bar moeilijk. Na een jaar was de helft van hen overleden. De strenge winter was daar debet aan. Van de lokale indianen kregen ze training hoe te overleven in dit klimaat. Dat feit wordt nog altijd herdacht op ‘Thanksgiving Day’. Als dank hebben de blanken vervolgens de indianen dan ook gemarginaliseerd.
Je vraagt je af: hoe zou Amerika – en de wereld – eruit hebben gezien als die indianen niet zo nobel waren geweest? Hadden we in Europa elkaar dan tegenwoordig begroet met ‘Heil Hitler’, ‘Sayonara’ of ‘Allahu Akbar’? Dit klinkt misschien wat cru, maar de VS hebben wel een rol gespeeld in de wereldgeschiedenis. Hadden we bijvoorbeeld dit blog op een computer kunnen schrijven en lezen?