Eind goed...

19-04-2014 Windhoek.


Omdat Craig zou bellen als hij een lift dan wel een vliegtuig voor me naar Swakop had kunnen regelen, bleef ik de hele dag maar in de buurt van het guesthouse hangen. Wie weet moest ik op stel en sprong mijn spullen bijeen pakken. Maar nee, geen telefoontje. Saai dus. Om drie uur gaf ik het op en beklom de berg naar Hotel Thule voor een pils op het terras. Daar was een ‘wedding’ aan de gang. De dominee meldde dat de liefde tussen man en vrouw tot doel had om alvast te oefenen voor die met God. Wisten we dat ook weer.


TROIKA HIER
Toen een taxi naar de Italiaan op ‘Independence’ (Road). Redelijke pizza. Ik liep te voet het hele eind terug, dan kreeg ik tenminste nog wat beweging na een hele dag hangen.
Een vage flapdrol die je in het donker alleen op straat aanspreekt is nooit plezierig; dus dóórlopen.
Even verderop stond een superluxe bus uit Botswana. Er stroomden veel uitgelaten mannen in voetbalshirts en een paar hitsige vrouwen naar buiten, op weg naar hun luxueuze hotel aan Independence. Een boom van een kerel droeg een reusachtige beker.
Op de Schanzenweg liepen zeven honden los. Auto’s zijn voor hen vertrouwd, voetgangers zijn verdacht, zeker in het donker. Gromblaffend kwamen ze op me af. De truc tegen agressieve honden, geleerd in de Sahara op de grens Niger-Algerije is als volgt: je bukt je snel alsof je een steen opraapt, zelfs al is er zoals hier op trottoirtegels geen steen voorhanden, en je doet of je aanzet voor een gooi. Dat hielp even. Toch kwamen ze na een aanvankelijke aarzeling weer opzetten.

Taalvirtuoos Drs. P:
‘Toch jammer dat de wolven ons weer hebben ingehaald.
Men ziet de flinke eetlust die hen uit de ogen straalt.’
’Troika hier, troika daar.’
Ik had helaas geen kleine Pjotr bij me.

Hier hielp maar één ding: aanvalluuuh! Dus ik stormde brullend op ze af. Á charge! Daarop namen ze de benen. Om vervolgens weer om te draaien zodra de individuele schrik plaatsmaakte voor roedelzelfbewustzijn. Nieuwe charge, zelfde effect. Maar nu was ik bij een plek waar wèl stenen lagen dus ik had munitie. Kai-kai-kai! De honden vluchtten een zijstraat in en ik keilde ze nog een paar stenen na. Problem solved.


KIRREN
Overwinningswijntje dus in Omsk voor het slapengaan, in dit geval aan de bar van ‘Roof of Africa’.
‘Hi, I am Sandy, do you mind when I keep you company?’ ‘Be my guest ma’m.’ Het eind van het liedje was dat toen haar duidelijk werd dat ik echt ging opstappen, ze kirrend over mijn schouder hing en fluisterde dat ze zo ‘horny’ was en moe was van haar eigen vinger. (Nooit naar dat liedje van Adèle Bloemendaal over haar vinger geluisterd zeker. Dat kón in de jaren zestig-zeventig in Nederland nog. Na de preutsheidrevival rond het millennium is dat ondenkbaar.) Ik complimenteerde haar: ‘You’re a pro!’ Maar ik vergat te vragen hoeveel ze ervoor over had.
Bij het weggaan stond ze erop dat ik haar telefoonnummer noteerde voor een massage de volgende dag. Met happy ending. Voor wie in nood zit: +264814548408. Uit privacyoverwegingen houd ik er een zelfverzonnen encryptie op na. Mijn eigen dames weten welke, dus meld je bij hen.

Misschien was de dag tóch niet zo saai.




Eerste Paasdag 20-04-2014
Dit moest de saaiste dag worden.


Maar de dag begon met het schrijven van dit blog, dus dat was al niet verkeerd.

Nog even over die achteras. Een terugkerend motief in al mijn blogs is automalheur. Ik zal die auto nog missen als ik hem ooit van de hand doe. Niets meer om over te verhalen. Het rare is, hij reed ons meerdere keren moeiteloos door de Kalahari, en door Moremi, Savuti, en verschillende keren door heel Namibië. De linker achteras heeft nu twee keer problemen opgeleverd, beide keren op asfalt. Op gravel en zand heb je trillingen en schokken, op asfalt veel minder. Zie de filmpjes vanuit de auto op http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4630363/eindelijk-flimpjes.
Of zie de link (met filmpjes) op http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4637066/forward-van-tracks4africa


PROBLEEMLOOS
Dus is mijn theorie dat het loskomen van de remschoenen om een of andere reden wat wordt gehinderd, maar bij trillingen de blokkade overwint. Daar staat tegenover dat vorige keren in Namibië ook hele stukken asfalt probleemloos werden verteerd. Maar nu heeft de auto een half jaar stilgestaan en kan zich iets hebben vastgezet. En ik heb niet meteen op gravel of zand gereden maar alleen op asfalt.
Vandaag reed ik er toch maar mee naar Daan Viljoen, een wildpark zonder roofdieren vlakbij Windhoek. Het is er mooi en je kunt tussen de beesten wandelen, wat je overigens in Botswana óók doet, maar dan zonder dat ze de roofdieren van je weghouden.
Leuke wandeling door de bush gemaakt van tien kilometer, en slechts een wrattenzwijn gezien. Maar ja, zo rond 1 à 2 uur ’s middags zie je nooit iets van betekenis.

Vanavond diner op het terras van Hotel Thule. Die zijn open met Pasen; een jaar geleden nog niet. Ze hebben bijgeleerd.
Kom, zó dramatisch slecht is ’t nou ook weer niet met Pasen in Windhoek.
Morgen vinden we wel weer iets leuks om te doen.

Benieuwd hoe het dinsdag verder gaat als de garages weer in bedrijf zijn.

Groet,
Frank