Gás op de lollie!

In een week tijd toch weer tweeduizend kilometer onder de wielen doorgedraaid. Géén kunst in een groot en leeg land als Namibië.
Door mijn stommiteit tegen de boom > reservewiel > achterdeur (zie de reacties in het vorige verslag) moest ik mijn plannen omgooien. Ik zocht een bekende goede mechanic op in Kamanjab. Dus níét naar Palmwag Concession zoals eerder gepland. Maar er waren gelukkig goede alternatieven. Ten Noorden van Kamanjab ligt Etosha Pan National Park. Niet dat dát mijn alternatief was want ik was er al een keer of vier geweest. Ten Westen van Etosha ligt de zogeheten Khowarib Schlucht die uitkomt in de buurt van Sesfontein. (Alles – ook wat hierna komt - te vinden op Google Earth.) Hij loopt ten Zuiden langs Hobatere Private game park. In die Schlucht ligt in the middle of nowhere een zogeheten ‘Veterinary Checkpoint’, een station waar ze alle langskomende auto’s onderzoeken op vleeswaar die mond- en klauwzeer kan overbrengen. En hier vlakbij ligt Etosha… vol met wild dat er potentieel de drager van is. Maar op deze godverlaten plek een checkpoint… je moet er geweest zijn om het te geloven. Het personeel – een man/vrouw of tien - moet zowat hersendood zijn door de saaiheid van het bestaan. Gemiddeld komt er op een dag nog geen auto langs. (En wat zo'n station niet kóst…) Er ging nog net geen gejuich op toen ik er kwam aanzetten.

HIMBA

De Khowarib Schlucht loopt door een rivierbedding; spectaculair, jawel, maar eigenlijk slechts voor een kilometer of twintig. Daarna wil je wel weer eens over de rand kunnen kijken. Dus negentig kilometer is eeeehm… wat lang. Toen na vijftig kilometer diep, diep rivierzand, tweede versnelling, derde versnelling, de track erg modderig begon te worden, draaide ik om. Ik heb mijn bekomst van modder. Als je dáárin vast komt te zitten, en dan nog in dit verlaten oord, heb je een groot probleem. Gelukkig had ik via de Tracks4Africa-kaart een waypoint gemarkeerd op de plek van een zijpad, en dat was maar goed ook, want in het terrein zág je dat pad niet eens, je moest het wéten. Het voerde door Klein Serengeti naar Palmwag Lodge. Schitterende vlakte met behoorlijk wat wild. Ondertussen passeerde ik een paar Himba-hutjes (Zoek maar in Wikipedia) waar de kinderen angstig wegkropen toen ik eraan kwam. Het leek wel of nog nooit een blanke hadden gezien. Dat op die plek nog menselijk leven mógelijk is!

HAUTE CUISINE

Na een nacht kamperen op Palmwag - als ‘diner’ zes hardgekookte eieren, oude broodjes, en ui en mais op het kampvuur - de dag erna even een deur intrappen met een nachtje in Doro Nawas Camp. Normaal betalen de gasten pakweg tweehonderd Euro p/p, maar ik kwam binnen, kon het goed vinden met de receptionistes, en vroeg of ze geen speciale aanbieding hadden voor mensen die op goed geluk kwamen aanwaaien. Dat is extra omzet voor ze omdat meestal alles vooraf wordt geboekt. Voor € 65,- een zeer luxe nacht, inclusief diner en ontbijt, kóm er eens om. En het is een fantastische plek. Als je geluk hebt lopen de struisvogels langs je veranda. Het diner was lekker: ‘potjiekos’ voor de kenners. Draadjesvlees met aardappelen en groente in een gietijzeren pot. En extra groente en puree ernaast. Je moet in deze eenzaamheid er rekening mee houden dat de dichtstbijzijnde bevoorrading meer dan honderdvijftig kilometer verder weg is. Dus je gaat geen haute cuisine eisen. Tegen die achtergrond weten ze er toch heel wat van te maken. Normaal gesproken is Zuidelijk Afrika een ‘red meat country’: steaks en zo. En dan wat groente en aardappelen ernaast. Zachte smaken, en véél van alles. En wijn! Heel anders dan in Azië, bijvoorbeeld Sri Lanka en in mindere maten India dat thee lurkt en waar je behalve toiletpapier maar beter een brandblusser mee kunt nemen naar de wc. Daar zitten soms zoveel chillies in je eten dat het glazuur van de pot springt.

HIJGEN

De dag erna ’s ochtends voor het ontbijt om kwart voor zes wat rekoefeningen en tot besluit twintig burpees op de veranda. De buren van dertig meter verderop hoorden me springen en hijgen want bij het ontbijt vroegen ze of ik soms oefeningen deed.

Vervolgens wéér een uitdaging in de verlatenheid. Van Doro Nawas door Desolation Valley naar Ugab Rhino Camp. Daar was ik al twee keer eerder geweest, maar toen reed ik er noordwaarts vandaan naar Twijfelfontein, nu zuidwaarts ernaartoe over een onbekende route van tachtig kilometer. Zónder gps waag ik me niet in deze gebieden. Prachtig, prachtig! Maar weinig wild helaas; allemaal afgeschoten voor de winst. De mensheid is een succes. Een pessimist is een optimist met ervaring.
http://africageographic.com/blog/end-of-the-game-for-namibia/
Sir David Attenborough: ‘Instead of controlling the environment for the benefit of the population perhaps it is time we controlled the population to allow the survival of the environment.’
Harrison Ford: ‘People need nature. Nature doesn’t need people.’
http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4820014/erfzonde


SPERTI

Wat tegenviel was de toestand van het pad. Wat een verschrikkelijk wasbord! Daar is niets tegen bestand, ook een nieuwe auto niet; het rammelt alle schroeven aan je auto en alle vullingen in je gebit los. Na zo’n dag kun je weer een week aan de Sperti. De snelheid kwam soms niet boven de twintig kilometer per uur. De bandendruk op 1,2 bar zetten zou ietsje hebben geholpen, maar ik wist dat het laatste stuk van tien kilometer door een ravijn liep met scherpe uitstekende rotsen. Dus moest ik wat druk in de banden houden omdat de zijwangen van de band te kwetsbaar zijn. Op stenen mogen je banden niet teveel ‘ballonnen’. Rijden in de bush draait om het heel houden van je auto, vooral je banden.

Eindelijk: Ugab Rhino Camp. Opgezet door de Save the Rhino Trust in Namibië. Om even de noodzaak daarvan aan te duiden: in 1990 waren er bij benadering nog pakweg 200.000 black rhino’s in heel Afrika. Nu is de schatting 3500. En die politici maar slijmen met die kut-Chinezen over handelsbetrekkingen. Ménsenrechten, dat schijnt het enige controversiële te zijn waar ze in de verte wat op durven te hinten. Ik las een oplossing voor meerdere problemen tegelijk: kunnen we die achterlijke Chinezen niet wijsmaken dat de gedroogde gemalen testikels van IS-strijders ‘m gerarandeerd omhoog krijgen?

GEKRIOEL

Door het vroege vertrek was ik al om half twaalf in het kamp. Ik besloot er te kamperen maar dat was een verkeerde keus. Het was onmogelijk heet. Het zweet liep tappelings van mijn kop en in mijn ogen. Daar wás nog mee te leven geweest ware het niet dat hordes vliegen op dat zweet af kwamen, dus ik bracht heel de dag door met om de seconde zwaaien met mijn pet en vliegen wegslaan. Ik kwam aan niets anders toe. Dat gekrioel in mijn ogen, oren, over armen en benen. Ik werd er gek van. Twee keer emmers water over me heen gegooid om het zweet kwijt te raken – de douche in de open lucht deed het niet – maar het mocht niet baten. Een vuur maken kón niet omdat zónder vuur de hitte al niet te harden was. Toen ik concludeerde dat ik echt moest verkassen, was het te laat om nog een andere campsite te bereiken. Zo kwam deze dag mijn ‘fraicheur’ toch wat onder druk, om maar eens een understatement te gebruiken. Ik vroeg aan de kampbeheerder hoe hij hier kon leven: de hitte, de vliegen, ééns in de paar dagen één gast, leeuwen die een gevaar waren voor zijn zoontje, de meest nabije nederzetting - Uis - op meer dan honderd kilometer moeilijke weg. Zijn antwoord: ‘That’s how it ís.’
En plotseling om een uur of zes ’s avonds was het over: het was wat koeler, de vliegen zaten in hun hol. Een vuurtje, wéér zes eieren als diner, en bloot het matrasje op voor de nacht. Deze dag heb ik naast thee, koffie en een hele fles wijn om de frustratie weg te zuipen ongeveer zeven liter water naar binnen geslagen, en nóg was de urine te geel.

OPWINDEND

Om zeven uur ’s ochtends weer op weg, over de prachtige D2342 met uitzicht op de Brandberg. In Uis wachtten de dames Nicoline en Karen me op met wederom een goede capucci. ‘Nice that you are back.’
In Swakopmund ging alles in de was: de kleren en de auto. Werkelijk alles zat onder een dikke laag stof.
Bij het Hansa Hotel was nog steeds Lucy de gerant. Leuk om haar weer te zien; ze had gelukkig een betere bril dan een jaar geleden. De vorige had een even opwindende uitstraling als de ontvanger der Directe Belastingen.