Eindelijk op de fiets

Eindelijk op de fiets

Voor foto's: zie http://www.hiking-site.nl/virtuexpo/frank-hoppener/index.php




Pailin staat in de Lonely Planet beschreven als een saai oord vol hoeren. Saai, onbeduidend, dat klopt. `Dat van die hoeren heb ik niet kunnen vaststellen, wat wel jammer is. De stad geniet de twijfelachtige eer als hoofdkwartier te hebben gediend van de Rode Khmer. Kaneraad nummer 1, Pol Pot, had hier zijn zetel. Hier hebben ze zich als laatste teruggetrokken en ze wonen er nog steeds. Als ik hier een man/vrouw van middelbare leeftijd zie, kan ik niet nalaten te denken: ‘Hoeveel heb jij er op je geweten?’

De reis ernaartoe ging voorspoedig. Om 5.00 uur uit de veren, en om 6.00 uur langs de straat om een taxi te regelen. De eerste vroeg duizend Baht voor een rit naar Ekamai Busstation. Het is wel een afstand, maar dit was toch absurd. Vervolgens een tuk-tuk aangehouden. Die deed het voor tweehonderd. En wat meer is: de driver klapte een bagagerek aan de achterkant omlaag en met wat toeclipriempjes erbij om de fiets boven en onder te zekeren leek het zowaar op een fietsdrager. Veeeel beter dan een taxi. Voila, een tip voor wie ooit met de fiets naar / door Bangkok wil. In Ekamai wilde een dikke kaartjesverkoopster honderd Bath extra voor de fiets. Bij het ticket office ernaast hoefde ik niets bij te betalen. Die dame wees me naar bus 13. Maar toen de conductrice die me zag zoeken, me naar de goede bus leidde, was het niet bus 13, en hij stond ook niet bij halte 13. Logisch toch. Dat ik er zelf niet op gekomen was.
De fiets onder in het laadruim. Plaats zat. Maar tijdens de rit bleek een wiel slecht uitgebalanceerd, dus lag de fiets op een ijzeren rand te trillen. Ik fantaseerde al over framebreuk en wat ik dan zou doen. Maar hij kwam er onbeschadigd uit.
In de bus stond de airco zo hoog dat ze iedereen een deken gaven om warm te blijven. Van de zotten toch?! Zet dan die airco uit of lager.
Heel eigenlijk is het een gedoe, met een fiets en fietsbagage in vliegtuigen, bussen en tuk-tuks. Het is nodig omdat ik in Bangkok start en in Cambodja fiets. Een volgende keer meteen vliegen naar een stad waar je op de fiets stapt.
Vanaf Pong Nam Ron (‘Phoooe Nam Looo’) fietsend naar Pailin, Cambodja. Veel militair verkeer aan de Thaise kant door de recente spanningen over die tempel in het Noorden. Aan de Cambodjaanse kant niets.

Er is iets met Cambodja binnenkomen. Dat gaat nooit goed. De eerste keer waren het lange rijen, verplichte geldwissels en vijftig dollar aan steekpenningen die me toen deden besluiten dat Cambodja niet mijn land is. Nu had ik aan de Thaise kant wind mee, en zodra de grens was gepasseerd (kosten 1000,- Baht, dus dat viel mee) tegenwind, onweer en bakken regen. Ik hoop maar dat het deze keer ook ten positieve draait.

Ik dacht slim te moeten zijn omdat de weg die ik wil fietsen volstrekt onbekend is. Niemand reist daar ooit. De lokalen kennen alleen de weg naar hun familie of hun veld. Om dat op te ondervangen had ik een lijst gemaakt met plaatsnamen die ik op kaart en Google Earth had ontdekt. Ik wilde de grensbewaker die steekpenningen van me verlangde een tegenprestatie vragen: vertaal de namen in Engelse schrift in Khmer. Bovendien had ik een memorecorder meegenomen waarmee ik de naam van de plaatsen die ze uitspraken zou opnemen. Als ik de weg zou moeten vragen en de memo zou afspelen zouden die mensen de plaatsnaam horen op de manier waarop ze hem zelf uitspreken. Volgens 'mijn Marijke' die alles van de menselijke geest weet, verstaan mensen in geïsoleerde gemeenschappen hun taal alleen als je de woorden PRECIES zo uitspreekt als zij zelf. Omdat ze zelf nooit reizen, kunnen ze zich niet voorstellen dat een vreemde een woord net iets anders uitspreekt dan zijzelf. Dus begrijpen ze het niet, ook al lijkt het sterk op iets wat ze wel kennen.
Nou, dat ging niet goed. De bewakers kenden die plaatsen niet eens. Ze kennen hun eigen land niet; alleen de directe omgeving. Alleen de naam ‘Pailin’ kreeg ik, maar dat wist ik zelf wel.
OK, truc mislukt.

Deze fietstocht bestaat uit twee grote stukken niemandsland en daarna voortdurend civilisatie in bewoonde gebieden. Behalve als ik op het laatst weer de bergen in duik en via een stille grensovergang Thailand binnenkom. Misschien geen goed idee in deze tijd van half-oorlog tussen de twee landen.
Even een beschrijving van die stukken niemandsland. Na het eerste, het stuk vanaf Pailin ben je in Pramoy, een dorp waar je enigszins van civilisatie kunt spreken. Er staat een guesthouse. Maar hoe er te komen door de heuvels, dat is het probleem. Vanaf Pramoy even een kort stuk tot Oh Saom waar ook een guesthouse moet zijn en je water kunt inslaan. Dan komt het tweede stuk niemandsland, van Oh Saom naar ofwel Koh Kong, ofwel op een splitsing links en Zuidelijker door de bush en later door dorpjes naar de grote weg naar Sihanoukville. Ik weet niet welke keus ik moet maken. Het zijn twee tot vier nachten in de bush schat ik in; de laatste variant is het verst.
Ik had iets bedacht om de kortste weg van Pailin naar Pramoy te vinden. Dat zou een hoop gedoe schelen; op de kaart staat een wirwar van wegen waar je niet uitkomt (er staan geen wegwijzers, en niemand spreekt Engels.) Ik wilde een jongen vragen om met z’n motor voor me uit te rijden. Ik informeerde bij de receptie van het enige hotel maar kreeg fronsende wenkbrauwen. Ze hadden nog nooit van die plaats gehoord. Niemand die er ooit heen ging. Dus nu moet ik maar proberen de route te volgen die ik in Google Earth heb bepaald. Dat wordt wel een paar keer door een rivier waden.

Tijdens het inchecken in Ruby Hotel Pailin stopte er zowaar een andere fietser die onderdak zocht. Mike, een Amerikaan uit Alaska. Als ik op kaarten zag waar hij overal gefietst had… Hij was op weg naar Thailand voor het vliegtuig naar huis volgende week. Hij deed zo’n 120 a 140 km per dag op een wat suffe fiets. De bikkel. Maar wel over asfaltwegen. ’s Avond naar de eetmarkt; met z’n tweeën gegeten en gedronken voor vier dollar! Een heerlijke eierpannekoek (nee ik doe qua spelling niet aan ‘panneNkoeken’. Die flauwe kul.) met een vulling van groenten en noten, en iets van gehakt. Mike weerhield me nog van het eten van een gekookt ei. Die laten ze hier liggen tot het kuikenembryo al ontwikkeld is. Het ei moet krrraken tussen de tanden.


Morgen dus het echte werk. Vroeg uit de veren, want ’s middags is het hier 38 graden. Om 8.00 uur is het al heet. Veel water meenemen dus. Wéér extra gewicht erbij, en ik reis al veel te zwaar. Door ondermeer dit vervloekte computertje waar ik dit verslag op schrijf en dat ik mogelijk nodig heb voor gps-routes. Misschien overbodig, maar ik kan het risico niet lopen. Dan gereedschap, drie reserve binnenbanden, een buitenband, tent en matrasje. Plus gps-sen en een vracht aan batterijen. Die krengen zijn zwaar. Daaruit volgt: allerlei opladers (batterijen, telefoon, computer, camera.) Het is heel tegenstrijdig: door een gebied als dit moet je zo licht mogelijk reizen, maar deze spullen moet je voor overleving meenemen, ook al maken ze je log en zwaar. De fiets stuurt slecht door al dat gewicht achter. Zég mij wat ik kan missen! Ontdekkingsreizigers gingen vroeger met een ossenkar vol bagage (water, geweren, munitie). Ik begin dat te begrijpen.
Jullie horen van me.