Heerlijk om onbekommerd een scheet te kunnen laten
Door: FrankHoppener
Blijf op de hoogte en volg Frank
21 Februari 2011 | Cambodja, Krong Pailin
Ik begin weer wat moed te krijgen. Gistermiddag een banaan gegeten en hij bleef binnen. ’s Avonds nog eens vijf, en ook dat ging goed. En geen ‘onverklaarbare’ bruine dan wel zwarte strepen in mijn twee onderbroeken die me nopen ze elke dag te wassen. Even kijken hoe de Malarone ‘valt’ als ik daar opnieuw mee begin. De rugpijn van de koorts is nog niet helemaal weg. Vandaag nog een hotel Ruby-dag om aan te sterken, hoe saai het ook is. Dan heb ik het hier vier dagen volgehouden.
Nog even een schildering van Pailin. Ik beschouw me inmiddels als ervaringsdeskundige.
De werkeloosheid moet hier hoog zijn. Er zijn twee donkere bouwvallen van hallen van golfplaat die beiden stampvol zitten met mannen die de hele dag schreeuwend naar kickboksen op tv kijken. Dat gaat de hele dag door. Een kabaal!
In dit gat tel ik meer dan twintig telefoonwinkels. Dat moet wel ongeveer één op de honderd inwoners zijn.
Biljart – hier gebracht door de Fransen - is een nationale sport, dat doen ze hier iets verderop dan ook fanatiek.
Soms zie je mensen op een motortje rijden met een bamboestok in de hand. Bovenaan zit iets met plakband omwikkeld. Het blijkt om een infuus te gaan. Ze zitten gewoon met hun infuus op de brommer! Waarom moeilijk doen?
De jeugd geeft moed. Het is een verlaten oord maar ze zitten de hele dag op internet. Zo zien ze toch iets van de wereld. Niet te optimistisch worden: ze doen vooral online (oorlogs)spelletjes, patience en muziek luisteren. Maar ook Westerse muziek. Hoe bescheiden ook, het venster op de wereld is groter dan Pailin. Als oud-ontwikkelingswerker zeg ik heel cynisch (maar niet ongefundeerd): geef de mensen een tv, soapseries en internet, en bier ’s avonds; dan hebben ze tenminste geen tijd en zin om nog kinderen te maken. Daar hebben we er al teveel van op deze wereld, en het wordt steeds erger. (Ach, die lieve bruine snoetjes.) Dank dank ontwikkelingswerkers, jullie helpen de wereld nóg sneller naar de Filistijnen.
Iedere middag om drie uur ongeveer breekt het onweer los. Op de markt liggen grote stinkende poelen. Ik koop vandaag nog een paraplu, want onderweg is er niets om te schuilen. Tja, die bagage…
Tijdens het fietsen wordt dat heeeel vroeg opstaan om voor de regen ‘binnen’te zijn. Om vijf uur vertrekken, ook gezien de temperatuur; maar dat laatste had ik geloof ik al gemeld.
Ik sprak met Sareey (zo spreek je het uit), een bediende van hotel Ruby. Het gesprek kwam niet geheel toevallig op onderwerp Pol Pot. Ik vroeg of hij hier gestorven en begraven was. Hij woonde wel hier, maar gestorven en begraven is ie in (fonetisch) ‘Longbweey’, vlak bij Preah Vihar, de tempel waar nu die ruzie tussen Thailand en Cambodja om gaat. Jammer, ik was graag met een foto van het graf van Pol Pot teruggekomen.
Volgens Sareey valt het met de malaria in deze streek wel mee; vroeger was het erger. Waar dan op internet die alarmerende berichten vandaan komen dat tachtig procent van de mensen lijdt aan een ernstige vorm van resistente malaria? (Google op Pailin + malaria.) Nou ja, ik snap iets van journalisten; ze moeten ook hun brood verdienen. Dat kan alleen met dramatische verhalen. Toch zelf maar een beetje opletten. Om vijf uur ’s avonds zie je de zwaluwen vliegen, dan is er voor hen wat te eten. Welk eten? Dat wat jou eet!
Op de markt heb ik touw en elektriciteitskabel gekocht om op enigerlei wijze die vervloekte MSR-waterzak op de fiets te bevestigen. Had ik maar geweten dat Ortlieb ook zo’n ding heeft, same same, but different. Overigens moet ik fietsers de stuurtas van Ortlieb afraden. Het kreng wil niet open en ook niet dicht met die stomme drukknoppen.
De conclusie die ik bij deze activiteiten trek over mijn eigen situatie is dat ik weer wat ondernemingszin begin te krijgen. Dat geeft de burger moed. Een voordeel is bovendien dat ik zo nog eens van de pils en wijn af raak. En van wat overgewicht.
Sareey meldde dat deze week het hotel iedere dag vol heeft gezeten. Niets van gemerkt. Wat zoeken al die mensen uit Phnom Penh hier? Ze halen een vrouw van het platteland of hèbben dat vroeger gedaan en komen nu voor de familie. Daarom staan er iedere dag Landcruisers en Lexussen voor het hotel. Partijbonzen dus. Mannen van middelbare leeftijd met dikke auto’s en dikke ontevreden vrouwen.
Ik beken: toen het erg slecht met me ging heb ik met de gedachte gespeeld om mijn fiets achterin te gooien (die auto bedoel ik) en me te laten vervoeren naar Battambang of Phnom Penh.
Dadelijk de straat op, mondvoorraad kopen voor het komende stuk van ongeveer 120 km waar ik helemaal op mezelf ben aangewezen. Twee blikjes vis (‘trei kááun’: belangrijk om dat te weten als je een shop tegenkomt. Ik houd een leeg blikje voor als de communicatie helemaal niet lukt. De banderolle kan er niet af.) Verder iets wat op Pringles lijkt, en zo mogelijk bouillonblokjes. Allemaal leveren ze zout en mineralen, ze zijn licht behalve de vis, en ze zijn industrieel gefabriceerd, dus waarschijnlijk hygiënisch. Ik kan niet opnieuw ziek worden in de bush.
Ik probeer ergens een stevige doos te scoren voor die waterzak en die plu waar ik het over had. (Gelukt. Bij de plu stuit ik op een eerder vermeld probleem. Het Khmer woord klinkt als chaad. Hoe ik het ook uitsprak, Tjaad, Chaade, Kaht, Chaaaat, ze begrepen het niet. Tot een klein meiske met me de markt over ging en die vond er meteen een.)
Punt van orde voor deze vergadering: ik ga mijn berichten alleen nog maar van mijn netbook versturen, dus niet meer iedere dag. Ik moet wachten tot ik ergens wifi heb. Mijn memorystick met deze teksten had na gebruik in het internetcafé meteen een alarm van Avast. Plus een bestand met een application die ik er zelf niet had opgezet. Deleet! Ik sla alles dubbel op want ik weet niet of mijn netbook het gestuiter komende dagen zal overleven, daarom is die usb stick cruciaal.
Iedereen gegroet. Ik houd er de moed weer in; doen jullie dat ook maar.
Frank
-
21 Februari 2011 - 07:52
Jeannette:
Overgewicht? Op je duim dan of zo ...?
Heel veel succes en als je er nog tijd voor over hebt: genieten? -
21 Februari 2011 - 10:21
Harrie:
Ha Frank
Heel verstandig dat je op je eten let.
Eet gerust wat meer, een beetje reserve kun je wel gebruiken.
Vooral je water goed koken, voordat je het weet heb je een parasiet in je lijf.
De titel van je verslag sprak me wel aan....hahaha.
Beterschap, ik hoop dat het fietsen zal lukken.
-
21 Februari 2011 - 10:29
Franz-Josef:
Schön, dass Du wieder auf dem Weg der Besserung bist. Dann brauchst Du auch nicht mehr so oft (braune Streifen) zu waschen.
Machs gut!!
Franz-Josef
-
21 Februari 2011 - 14:06
Maaike:
Ha Huppie
Het is maar goed dat ik deze week vakantie heb, want dan heb ik tijd om je verslagen te lezen.
Nou, je hebt al het nodige meegemaakt!Lukt het nog een beetje zonder de beruchte zalf?
Onze Martijn zal toch waarschijnlijk 1 maart een paar dagen terug zijn in Nederland om daarna door te gaan naar Zuid-Amerika.Hij wilde nog graag naar Srinaghar maar aangezien het daar nu vrij koud is en hij niet zeker weet of zijn vlucht verzet kan worden, zal hij daar niet heen gaan.
Nou,fiets ze en tot de volgende reaktie.
Houd je taai
Liefs,Maai -
21 Februari 2011 - 14:47
Marthe:
Hoi paps!
Fijn dat het weer wat beter gaat en je het weer ziet zitten. Moet bekennen dat ik stiekem wel even heb moeten grinniken bij het mental image dat ik kreeg van jou en je waterzak. Ik kon je hier bijna horen vloeken. Misschien moet je toch niet al te zuinig doen van malaria: van de malarone krijg je misschien koorts, maar van malaria geheid. Dan ben je nog verder van huis. De locals zullen het echter wel redelijk in kunnen schatten.
Veel succes met fietsen en tot je volgende update! Wel voorzichtig doen en inderdaad veel eten en drinken inslaan. -
21 Februari 2011 - 18:52
Henk Rietjens:
Beste Frank,
Lees met genoegen jouw belevenissen in het Thaise en Cambodjaanse land. Ik bewonder je, dat je zo'n uitdaging aangaat en aandurft en omgaat met al die tegenvallers (ziek-misselijk-diarree-(te)veel maar noodzakelijk materiaal en minimaal eten en drinken meenemend etc. Een ware overlevingstocht, maar geniet ervan. Ik wens je veel sterkte, kracht, moed en wijsheid toe om deze reis tot een goed einde te brengen.
Groeten,
Henk van Erkes Thieu oet Neiwieert -
24 Februari 2011 - 19:02
Ton:
Wie verre reizen maakt , kan veel verhalen! Het lukt jou zelfs om veel te verhalen over een diareetje waardoor je aan 1 plek ben gekluisterd. Dat belooft veel over het vervolgtraject!
Op deze afstand probeer ik beelden bij jouw verslagen te krijgen en prijs mezelf dan als niet-avonturier gelukkig dat ik niet op jouw zadel zit of in jouw fietsbroek.
Blijf benieuwd naar het vervolg en wens je een onuitputtelijke portie moed!
Gr
Ton.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
