Demarrage!

Vandaag Sihanoukville - Kampot: 115 km; wind tegen, en warm; maar het ging voorspoedig. Gedronken: drie liter water en een kokosnoot. Gegeten gedurende de dag: omelet tomaat ’s ochtends, een tros minibanaantjes ‘s middags.

Ik had een dikke laag vaseline in m’n fietsbroek gesmeerd, en verdomd, het was veel beter uit te houden op het zadel. De belangrijkste functie is die van glijmiddel (A dirty mind is a joy forever, maar nee; je associatie klopt niet.) Het voorkomt namelijk wrijvingswarmte, de oorzaak van alle zitvlakellende.

Het verkeer houdt redelijk rekening met je, op uitzonderingen na. Zoals die Mercedes die ging inhalen en mij zo ongeveer de sloot in dwong. Of bussen die – als ze bij het inhalen een tegenligger hebben - je bijna de tassen van de fiets rijden. Ik was blij toen ik in Veal Renh de grote weg naar Phnom Penh kon verlaten en de rustigere kustweg kon pakken.
Landschappelijk stelde het allemaal niets voor. Allemaal redelijk vlak ook.
Kampot was even na twaalven in zicht. In de Tour zouden ze zeggen: overgangsetappe.


Maar goed dat Jan, de eigenaar van Orchidee Guesthouse me vanochtend hielp tijdens het afstellen van mijn achterderailleur en vroeg wat de bestemming was. Ik wilde naar Bokor Hill Station, een punt op pakweg 1200 meter hoogte met uitzicht. Wat er nog meer te doen is behalve een casino, weet ik niet. Een gok dus feitelijk: 100 km extra rijden voor een uitzicht. Jan waarschuwde me gelukkig dat de weg al meer dan een jaar is afgesloten wegens onderhoud. Er mogen alleen wandelaars omhoog en ook die moeten op het laatst vier uur hotseknotsen op een tractor.
Dus geen Bokor en meteen door naar Kampot even verderop. Maar het plaatsje deed het hart niet sneller kloppen. Wat heeft het te bieden? Een grot met een tempel erin. De zoveelste. Big deal. You see one, you seen them all. Ik overdrijf nou wat.
Kampot, wat een rotnaam trouwens; het equivalent qua lelijkheid van Reutum in Twente. Ook zo’n vondst.

Dus dacht ik: als èn Bokor èn Kampot niet hoeven, dan kunnen we net zo goed meteen kijken of we nog een bus naar Phnom Penh kunnen halen, dan heb ik een dag extra om een goede fietsenmaker te zoeken (zie hieronder). En zowaar, een kwartier nadat ik met wat heen en weer rijden het busstation had gevonden zat ik (nog zwetend en stinkend) in de bus op weg naar PP. Begeleid door het voortdurende geschreeuw van een Jacky Chan-film op de monitor.
Zo ga ik wel in sneltreinvaart door mijn vakantiedoelen heen en dreig ik tijd over te houden. Maar beter méé verlegen dan òm verlegen. Die tijd vullen we wel met iets leuks.

Technisch fiets nieuws. Ik belde gisteren zelf naar fietsenwinkel Brama, wat voor conclusies ik moet trekken uit die typische slijtage aan mijn ketting (He, fietsers in omgeving Hengelo/Enschede: bedankt voor de service!) De binnenringetjes draaien los over de pennen terwijl de rek van de ketting alleszins meevalt. Oorzaak: waarschijnlijk toch met een te droge ketting gereden. Volgens Ed van Brama moet ik die slijtage wel serieus nemen en kijken of ik het spul kan vervangen. Er is gerede kans op breuk. Ik hoop op PP, maar verwacht er geen Shimano Service Centrum. Anders moet ik 'bussen' tot Battambang en van daaruit in twee dagen op een licht verzetje de Thaise grens over tollen.
Tweede fietsprobleempje. Voor de kenners: ik rijd met tubeless buitenbanden, maar omdat de velg zelf niet tubeless is, moet er toch een binnenband in. Naar nu blijkt is de diameter van de schouder van zo'n band toch iets anders dan van een gewone buitenband waardoor hij niet de daarvoor bedachte uitsparing in de velg volgt maar aan één kant wat naar binnen kruipt. Gevolg is dat je een hoogteslag in de band krijgt. Niet erg bij duizend omwentelingen, maar bij tienduizenden wordt ’t anders. Ik heb gelukkig reservespaken bij me. Ook ga ik de band een kwart slag over de velg draaien zodat niet steeds dezelfde spaken het voor de kiezen krijgen. Maar het rijdt niet prettig, zeker niet op asfalt boven de 30 km/uur. Fred of Ton, jullie rijden tubeless, toch? Als je deze banden wil hebben, zijn ze voor jullie. Ze heten Furious Fred, dus dat past wel. Ze zijn bijzonder snel, ook op asfalt en gemáákt voor jullie reisjes langs de Rijn Rijn Rijn. Ik ben er heel tevreden over. Alleen niet geschikt voor echt diepe modder.


Panta Rhei, en dat geldt zeker voor Azië, dus ook Cambodja. Naar Sihanoukville hoef ik eigenlijk niet meer terug; het leuke is er bij nader inzien toch wel af. In PP ook verandering. Tjonge wat een spitsuur hier. Alles staat er muurvast, behalve de ‘dertig miljoen’ motortjes. Pol Pot zou zich in zijn graf omdraaien als hij dit zag. (Hij deporteerde alle inwoners van de steden naar het volgens hem ideale socialistische platteland.)
Iedereen rijdt door rood licht, behalve als er een agent naast staat. Dit volk heeft tenminste nog 'cojones'.
Wat twee jaar geleden een bouwput was, is nu een prachtige boulevard aan het waterfront langs de Tonle Sap rivier. Alleen meurt het er op plaatsen vreselijk naar beerput. Maar dat is Azië. En jammer van die enorme reclameborden aan de overkant. Wie ooit naar PP gaat, ga ’s ochtends en ‘s avonds naar de straat Sisowath Quai, de ‘Riverside’. Er wordt fitness gedaan in groepen, breakdancen ingestudeerd, muziek is overal. Er wordt hardgelopen en geturnd. Rondvaartboten. En dan de kroegen en restaurants aan de overkant. Bustling. Jammer van al die ongewassen wijven die lopen te bedelen met hun nog smoezeligere baby’s. Moet je net bij mij mee aankomen. Als je niet voor kinderen kan zorgen, moet je ze niet maken. Nu draait de samenleving ervoor op. Afschaffen die kinderbijslag (ook bij ons. Besteed de helft maar aan onderwijs en de andere helft moeten die zakkenrollers van politici teruggeven aan wie het geld heeft betaald.)
Het restaurant waar onze Nora haast doodgeknuffeld werd door Cambodjaanse dames van middelbare leeftijd bestaat nog maar is gerefurbished, dua bijna onherkenbaar. De chinees die als dessert een massage uitvoerde is weg. De goede koffiebar El Mundo van een Hollander aan de Riverside is er nog. Ik heb hier vanavond even het cafeïnegebrek van de afgelopen weken ingehaald. En nog steeds zijn er zóveel boekverkopers op straat. Ook de winkel met bizar gekleurde doodskisten staat er nog.
Ik zit in hetzelfde hotel als twee jaar geleden, maar wat voor Sihanoukville geldt, geldt ook voor dit hotel: wel duurder, maar niet beter. Ik ben toch maar gebleven want ik kreeg de kamer voor 30,- ipv 35,-, het werd al laat, en de ligging is gunstig. Uitzicht op Tonle Sap, da’s dan weer mooi.

Met die rivier is iets unieks aan de hand. Hij mondt in PP uit in de Mekong. Maar tijdens hoog water stroomt hij van de Mekong weg, het Tonle Sap meer in waardoor hij de ene helft van het jaar naar het Noordwesten, en de andere helft naar het Zuidoosten stroomt. Gewoon een kwestie van communicerende vaten. Het Tonle Sap meer vangt het overtollige water op en fungeert als buffer. In de droge tijd herneemt de rivier zijn normale loop.

Vanavond sprak ik een paar lokale jongens die met mountainbikes naar de promenade waren gekomen. Die wisten me te vertellen dat bij de ‘Old Russian Market’ een goede fietsenzaak moest zijn. Dat komt goed uit, die markt is een favoriet van me en was ik toch al van plan te bezoeken. (Voor wie erover denkt om ooit … enz.) Ik loop niet op de hele wereld steeds maar markten af, maar deze, en de Chatuchak weekendmarkt in Bangkok laat ik niet links liggen. Èn de avondmarkt in Luang Prabang ook niet, èn de markt in Bree Street, Jo'burg. Èn....
Verplichte nummers in PP zijn natuurlijk de Killing Fields en S21 Tuol Sleng het martelcentrum van Pol Pot. Google maar eens. Opmerkelijk zijn de talloze landmijnslachtoffers in rolstoelen en op karretjes. De arme donders. Die krijgen wèl geld van me. Elke dag een budget. Op is op.
Mooi voor de cultuurliefhebbers is het Royal Palace.
De charme van PP is dat het net groot genoeg is voor bezienswaardigheden en net klein genoeg om het allemaal nog te kunnen overzien.

Ik ben een kruimelspoor achter me aan het laten; sinds Koh Kong ontdoe ik me zoveel mogelijk van overbodige meuk. Matrasje (dat ik van mijn zus moest meenemen maar achteraf niet heb gebruikt) heb ik aan het kamermeisje gegeven. Talkpoeder en paraplu idem.
In Sihanoukville, de handenwas-gel, overbodige deet en nog wat kleine dingen eruit. (Sommige mensen zweren bij die handenwas-gel. Maar ook ontsmette stront is voor mij gewoon stront. Iemand met zulke ‘ontsmette’ handen moet niet aan m’n eten zitten.)


Net als twee jaar geleden vallen de wat oudere dames in hun bloemetjespyjama op. Zo lopen ze de hele dag rond. Het is geen gezicht maar schijnt een statussymbool te zijn: ‘Ik hoef niet te werken.’ Maar ondertussen werkt iedereen toch, pyjama of niet.


03-03-2011

Tja, het blijkt voor fietsen niet bij de oude, maar bij de nieuwe Russian Market te doen te zijn. Niet ver van het hotel dus. Zo zie je nog eens wat van de stad. Ik zag een moderne zaak met Cannondale's compleet met Lefty’s; verder Mongoose en Giant. Veel Scott (Scale) in de winkels; dat valt op. Maar wie moet hier zulke dure fietsen kopen, en waar kunnen ze ermee rijden, vraag je je af. Die zaak had helaas geen 8-pignons. Mijn oude fiets raakt uit de tijd. Dus naar een Chinese fietsenzaak. Daar sloopten ze een heel goedkoop type Shimano van een verkoopfiets af en zetten die er bij mij op à raison van 25 dollar. Dat geeft wat lucht voor de komende dagen. Voor de veiligheid neem ik toch het oude spul mee tot Chanthaburi (Thailand). Dan mag het de vuilnisbak in. In dat zaakje waren zo’n dertig man kinderfietsjes aan het assembleren. Het voorblad werd gericht met een hamer. Het is allemaal Chinese ramsj natuurlijk.

Tot binnenkort maar weer als er iets te melden valt.
Frank