Om te beginnen: de reis

Ik had beloofd een blog maken zodra er iets te melden viel. OK, daar gaat ie dan.
Ik stuur de blog vanuit Windhoek nadat ik vijf dagen volstrekt onbereikbaar was in Damaraland, Skeleton Coast en Kaokoveld. (Check de Lonely Planet of Google voor dat gebied.) Al die tijd was er zelfs amper telefoonverbinding, dus al helemaal geen wifi. Nu maar even de schade inhalen. Morgen naar Swakopmund ‘imme eige auto’ (Landcruiser), en daar hopelijk ook wifi. Ik heb al vijf verhalen klaar. Nu check ik het eerste, met het begin van de reis, en zet dat op de blog. Voor de andere verhalen heb ik nog aanvullingen, dus die ik moet nog even redigeren.
Momenteel zit ik in hotel Roofs for Africa, goed, maar niet culinair, zoals alles in Zuidelijk Afrika. Maar je hoort mij niet klagen. Op het menu: Gemsbok, Kudu, Wildebeest, eland, Springbok. Niet eens rund of varken. De kamers zijn in orde, ik zit hier prima.
Hoeren alom aan de bar, maar ze zijn me toch wat te plat. Maar ze brengen wel leven in de brouwerij.
Foto’s zijn er ten overvloede en ook drie filmpjes. Ik hoop dat Waarbenjij.nu die filmpjes pikt.
Zoals de meesten gewend zijn zijn sommige verhalen wat stacato omdat tussen de diverse onderdelen geen verband is. Ik vermeld ze toch als losse mededeling voor wat ze waard zijn.

Alle, hop!


17-04-2011, London Heathrow. Het is er toch van gekomen. Cambodja en Namibia in korte tijd achter elkaar. Beiden al lang op de agenda. Nou zit ik hier in een bar op Heathrow, in afwachting van de vlucht naar Jo’burg. Voor me een Huxleys Pie & Pint. Ik ben bevoorrecht. En jullie maar werken.

Vliegen, altijd gedoe.
Pas aan de incheckbalie op Schiphol wordt duidelijk dat je maar één stuk bagage mag meegeven op de band. Waarom meldt Cheaptickets.nl of British Airways dat dan niet eerder, bijvoorbeeld op het e-ticket?
Ik heb namelijk separaat een tent bij me voor in de bush. Zo’n ‘opgooitent’ van Decathlon. Die heeft de vorm en omvang van een fietswiel (de geschiedenis met fietsonderdelen en transportproblemen herhaalt zich kennelijk) en past in geen enkele tas. Hoe lossen we dàt nou weer ter plekke op. Wie mijn vorige blog uit Cambodja heeft gelezen weet dat ik meestal royaal voorzien ben van spanbanden. Dus die komen nu weer van pas; tent tegen de koffer vastgesjord en zo mocht het spul als eenheid mee, hups, ineens naar Windhoek. En nu maar hopen dat de spanbanden niet ‘lossen’ doordat tijdens transport op het handeltje wordt gedrukt, anders zijn we de tent alsnog kwijt.

Luchthavens
Joburg, Oliver Tambo Int. Airport is een paradijs voor skimmers, dus daar wordt niet uit de muur getapt. Gelukkig betaal je hier alles soepeltjes met creditcard, tot aan een enkele capucci toe. Omdat op het laatste moment de aansluitende vlucht naar Windhoek is gecancelled moet ik elf uur op het vliegveld hangen of een taxi nemen naar een of ander hotel. Elluf uur! Accepteert die taxi betaling per creditcard? Waarschijnlijk niet, dus dat wordt cash Dollars of Euri, zo dacht ik aanvankelijk. Maar gelukkig was er een zgn ‘transit-hotel’ op het vliegveld zelf. Kost wel wat maar dan heb je ook wat. En je spaart gedoe met taxi’s uit.
Jan Smuts Airport heette het hier vroeger. Dan klinkt Oliver Tambo Intertnational Airport toch een stuk beter. Een Jan Smuts Airport hoort te liggen in plaatsten van gelijkwaardige allure: Varkensbaai of Reutum of zoiets.

Fantastische kledingzaakjes op het vliegveld, maar hun negotie is helaas alleen door negers in stijl te dragen. Net als gouden sierraden voor mannen. Bij ons blanken staat het meteen belachelijk. Mooie shirts met roze of gebloemde kraagjes en manchetten. Geborduurd soms ook nog. Mooie knoopzettingen ook, bijvoorbeeld drie stuks vlak onder elkaar bij de kraag. Mooi maar helaas niets voor mij.

En koud dat ’t is in Jo’burg! Ik heb bij een sportzaak meteen een fleece vest gekocht. In de bar waar ik dit schrijf – met uitzicht op de start- en landingsbanen - staat bovendien ook nog eens de airco aan. Als ik de barman vraag waar dat goed voor is – energie verspillen om het nóg onaangenamer koud te maken – is een wat gegeneerd lachen zijn reactie.

Ik houd gesprekken met Jan-en-Alleman; iets wat me genoegen schenkt. Met de meneer die de toiletten schoonmaakt, met de dames achter de incheckbalies, en het hotelpersoneel, de barman en de lui in de sportwinkel. Ik vind dat leuk, gesprekken met wildvreemden; een broeder/zuster op deze aardkloot die je hebt getroffen. Het moet niet te ver gaan of te lang duren want dan verdwijnt de kick.
De dame achter de incheckbalie van Namibia Airways hield me voor de gek: ‘Your flight is cancelled.’ Potdomme het zal toch niet waar zijn… Voor de tweede keer! Eerst elf uur op het vliegveld hangen en nu weer…? Ze wilde toch m’n ticket en paspoort en na een minuutje kreeg ik m’n boarding pass. ‘So you fooled me, dear’, zei ik. Ze lachte. Vervolgens een klein potje vuistvechten aan de balie. Geweldig. Die humor trof ik ook aan in Vietnam. Het is voorbehouden aan volken met zelfbewustzijn. Je moet niet bang zijn voor een ander. In humor moet een element van agressie zitten, anders is het niet ècht leuk. Je moet een ander ‘iets kunnen aandoen’. Het is dus vooral voorbehouden aan volken die hun vrijheid hebben moeten bevechten. Vietnam, Zuid Afrika. Volken die hun vrijheid in de schoot geworpen, of zelfs opgedrongen hebben gekregen, missen die gave. Botswana bijvoorbeeld. Pas ná de onafhankelijkheid werden daar de diamanten ontdekt. Anders was het volk ‘wakkerder’ geweest. Suriname? Heeft Den Uyl een suf volkskarakter op z’n geweten?

Windhoek dan, vliegend met Namibia Airways. Op de trolleys staat ‘Air Berlin’, dus wie naar Namibië wil kan waarschijnlijk ook bij die maatschappij terecht. Ik snap dat de vorige en deze vlucht zijn samengevoegd want ook deze keer zit het vliegtuig maar voor een vijfde vol. Een aaneengesloten donker wolkenpak boven Botswana. Dat is ongekend. Zeker voor deze tijd van het jaar. Misschien zijn er wel iets teveel regens dit jaar voor een land dat de naam van zijn munt en het woord geluk heeft ontleend van het woord voor regen: Pula. Mien, een vriendin uit Gaborone bekort haar mail naar me omdat ze bang is geëlektrocuteerd te worden door de bliksem. Ze zijn gelukkig met de regens dit jaar.

Regen in Windhoek, en niet zo’n beetje ook. Het vliegveld ligt veertig kilometer van de stad. Dichterbij was geen vlak veld ter vinden. Na bagage reclaim en customs, daar waren Marina en Craig om me op te halen. Marina ken ik als collega bij het corporate magazine van de HAN (Hogeschool Arnhem Nijmegen). Craig is een sky diver in Swakopmund. Hij lijkt erg op de man die in de jaren negentig reclame maakte voor Camel. Dyslectisch, maar hij redt er zich mee in het zakenleven.
En de tent zat nog braaf vastgesjord aan de koffer. No problem, nergens.
Het eerste ritje naar de stad had Kentucky Fried Chicken als hoofddoel. Chicken delights in een papieren zak mee naar de farm ‘Lichtenstein’weer dertig kilometer verderop waar we verbleven vannacht. Zo’n 20 km uit Windhoek, en dan nog 10 km rijden over het grondgebied van de farm zelf. Voor Europese begrippen onvoorstelbare afmetingen van privaat grondbezit. Een boerderij in Zuidelijk Afrika meet al gauw zo’n 10 bij 10 km.
Op de farm moesten we een keer of zes door rivieren rijden. De regen is onvoorstelbaar.

Gastheer en gastvrouw Bianca en Hans-Gerd
Een homestead op de boerderij van Bianca (die hier al de vierde generatie op de farm is) en Hans-Gerd, sinds afgelopen november haar metgezel en afkomstig uit Osnabrück en Hamburg. Duits of Afrikaans is de omgangstaal, maar even zo makkelijk schakelen ze hier om naar Engels. Ze hebben de hele dag de Duitse radio aan. Het huis telt acht honden en is volgehangen met jachttrofeeën: kudu, antilopes, cheetah, brown hyena, eland, buffalo, zebra, hartebeest, wildebeest, leopard, baboon, duiker, steenbok, waterbuck, gemsbok, warthog, en zelfs porcupine en pangolin; het hangt er allemaal aan de muur. Het is niet my cup of tea, die jacht, maar … when in Rome… En ik kan er toch niets aan veranderen.

Samen met Marina en Craig, Bianca en Hans-Gerd hebben we de kippen’-goodies’ van Kentucky verorberd, en daarna een wine contest gehouden van Shiraz en Cabernet Sauvignon. Boeiende gesprekken met mensen in compleet andere levensomstandigheden dan de onze. Op een gegeven moment ging het over Afrikaanse beauty contests. Bianca had er eentje meegemaakt. De dames waren niet eens zo verschrikkelijk mooi, en ook al wat ouder. Maar wat haar het meeste bij was gebleven was dat de winnares niet de mooiste dame was maar degene die de meeste koeien had! Dàt is Afrika!
En toen herinnerde ik me ineens dat ik in mijn Botswaanse tijd in mijn standplaats in de jury van zo’n beauty contest heb gezeten. Ongeveer twee of drie keer per jaar hield het dorp zo’n contest. Er viel daar niets anders te doen, het alternatief was zuipen. Ik vond het geweldig. Opgevoed in socialistische ‘maatschappelijk verantwoorde’ traditie, toen nog gehersenspoeld door linkse dogmatiek over wat wel of niet aan de goede kant van de streep stond, en dan ineens voorzitter van de plaatselijke beauty contest. Hoe had ik dat in de tussentijd kunnen vergeten?

Discussies
Het volgende ‘gewaagde’ discussieonderwerp: sommige negers stinken. Bij mijn naaste collega in Kgalagadi District was het zo erg dat ik maar met moeite met hem kon overleggen. Hij was bovendien aan de drank en ik denk dat de douche bij hem in onbruik was. Mijn gesprekspartners bleken niet geschokt. Maar ze stelden er tegenover dat uit onderzoek bleek dat sommige negerkinderen het naast een blanke niet konden uithouden wegens de stank. Het schijnt dat wij blanken voor een neger stinken als een opgegraven lijk. Onze huidskleur geeft ook wel een suggestie in die richting.

Het volgende Afrikaanse onderwerp: het fotograferen van vee. Daar komt veel meer bij kijken dan je zou denken. De goede lichtval, de juiste houding, de stand van het achterste achterbeen, de voorbenen ietsje hoger dan de achterbouw; dat komt allemaal heel precies. Je moet daar niet te licht over denken. Wat luistert er zo nauw, en waarom?
Lichtenstein is een vee- en game farm. Er wordt namelijk ook gejaagd. Maar daarover zodadelijk. Qua vee specialiseert het bedrijf zich op ‘Reinkultur’ van Brahman en Simentaler vee. Die worden verkocht voor de fok op andere boerenbedrijven die er kruisingen mee realiseren die de goede eigenschappen van deze twee rassen combineren. Ossen voor de slacht en koeien voor nakomelingen en later ook de slacht. De Brahman is sterk, ‘hardy’ zoals ze hier zeggen, en heel goed aangepast aan het ecosysteem. De Simentaler is een snelle groeier met een goede vleeskwaliteit en vruchtbaar qua nageslacht.
Wat is het belangrijkste voor een fokstier, dus wat moet goed op de foto? Zijn ‘tools’, zo noemen ze het hier. En de achterbouw moet krachtig zijn. Dáár gaat ’t om. Zo behoort de fokstier op de foto te staan, en niet anders. Dus moet het achterste achterbeen iets voor het voorste achterbeen staan zodat z’n ballen goed op de foto komen. De belichting moet goed zijn en hij moet van opzij worden gefotografeerd zodanig dat ie net iets naar de fotograaf toegekeerd staat. Je moet licht tele gebruiken anders komt door de perspectivische werking van een groothoek de achterbouw te klein in beeld. En daar gaat ’t nou net om. Dus houdt de fotograaf afstand, wat hem verplicht in grote bogen om het beest heen te rennen om hem goed in beeld te krijgen. De stier moet een beetje heuvelop staand anders oogt de voorbouw schonkig. Maar kríjg zo’n beest maar eens zover dat alles perfect is. Het is gescheiden van zijn kuddegenoten, dus is het zenuwachtig en begint te galopperen. Wat moeten al die mensen die om hem heen rennen toch? Hektiek. En het gaat om veel geld.
Voor het resultaat: ga naar www.farm-lichtenstein.com
Tot zover de theorie, morgen de praktijk.

Gegroet,
Frank