De Aanloop
Door: Frank Höppener
Blijf op de hoogte en volg Frank
06 Augustus 2013 | Namibië, Windhoek
Aanvankelijk twijfelde ik of ik nog wel een blog met tekst moest vullen of me zou beperken tot wat foto’s. Die twijfel smolt weg toen ik van Harrie van der Horn, mijn ‘maat’ op de sportschool een whatsappje kreeg met: ‘Waar blijf je met je verhalen?’
Ik terug: ‘Maar ik ben nog niet weg.’
Harrie: ‘Maar je kunt toch alvast beginnen.’
Ook mijn zus en Frans van der Horst zitten kennelijk te popelen. Frans vooral op de pech die me ongetwijfeld zal overkomen. Ik vergeef ‘m en loop het risico.
‘Rest my case’ voor wat betreft dat schrijven.
WERELDBURGERS
Verbazingwekkend: amper iemand in NL die ik vertel waar we (Marijke, huisvriend Jel Klassen en ik) naartoe gaan, ként de Okavango Delta. Zijn jullie wereldburgers of ‘armchair adventurers’ die naar National Geographic kijken voor je ‘exotic experience’? Maar juist dan…. de Okavango komt daar dagelijks in beeld. Wat voor achtergebleven gebied is Nederland inmiddels geworden? Moeten we niet eens een paar miljoentjes aan goed aardrijkskundeonderwijs verspijkeren in plaats van ze met de blinddoek vóór naar het islamitisch onderwijs of naar Bulgarije te dumpen zonder check op legitimiteit?
Goed. Zucht. Ik leg het wel even uit. De Okavango River - google op Okavango - ontspringt in de bergen van Angola, stroomt via de Caprivi Strip van Namibië Botswana binnen waar de stroom zich verliest in het Kalahari zand. Hij mondt dus niet uit in zee. Een moeras ter grootte van Nederland is het resultaat. Veel beestjes, met daaronder de Sitatunga, een antilope die onder water kan lopen. We verwachten leeuwen, nijlpaarden en crocks bij onze tent.
HOOG OP DE POTEN
Na de lange vlucht naar Upington pikten Jel en ik mijn landcruiser op en dineerden bij restaurant Hi-Lo met mechanic Pieter die de kar heeft onderhouden. De cruiser klonk solide en hij staat nu hoger dan voorheen op de veerpoten. De volgende morgen checkten we wat er precies aan kampeerspul opgeslagen lag in de achterbak. Dat was ik de afgelopen maanden vergeten. Vervolgens boodschappen bij de Pick n Pay voor onze tijd in de Kalahari; een nieuwe tent voor Jel, en pepperspray als zelfverdediging voor in de bush en tijdens de wandelingen in de Okavango. Vervolgens óp naar de ‘Kgalagadi Oorgrens Park’ (Transfrontier Park). (Google.)
Na vijftig kilometer; de geur van verbrand rubber. Een hete linkerachteras. De rook sloeg ervanaf. Wat kon de oorzaak zijn? Ik dacht: te strak afgestelde remschoenen of het wiellager. Het laatste was onwaarschijnlijk. Terug naar Pieter. Ik wist nog niet hoe ik dit zelf moest oplossen. Pieter oordeelde: de remschoen. ‘Sorry. My fault. I buggered it up.’ Zie hier het kenmerk van een betrouwbare mecanicien. Beter zó een, dan eentje die …. ‘nooit fouten maakt’. Remmen losser gezet en hup, proberen de verloren tijd in te halen. Honderd kilometer extra, dat wel. Onderweg werd het lager me toch nog te warm, al bleef de geur van verbrand rubber achterwege. In Twee Rivieren, het hoofdkamp van het park, liet ik het nóg eens losser zetten. Maar vervolgens bleek dat ze daar weer overdreven hadden naar de andere kant: de handrem greep maar zwakjes aan. Maar inmiddels wist ik wát te doen om zelf de juiste balans te vinden.
REEËNOGEN
We reden via de Botswaanse kant van de grens naar Twee Rivieren, door Bokspits. Helaas was Piet Titus, mijn redder in nood tijdens een eerdere tocht (zie blog ‘Botswana’, reisverslag ‘Herenleed’) niet thuis. Zijn beeld-en-beeldschone dochter met van die zeldzame lichtbruine reeënogen had nu een beginnend tandbederf tussen haar voortanden. Dit is Bokspits.
Ik maakte er een foto van de bar waar ik indertijd tijdens mijn gevangenschap in Bokspits ’s avonds gek genoeg wél naartoe mocht van de dienstdoende police officer. Dit samen met mijn toenmalige reisgenote Gretchen Ehrsam, een Amerikaanse Peace Corps volunteer. (We praten over 1988.) (Hi Gretchen!)
De weg van Bokspits via Struizendam naar Twee rivieren! …. Ách wat een verschil met vroeger! Toen deden we een halve dag over die zeventig kilometer. En een hele dag of méér vanaf mijn standplaats Tshabong. Collega Janet herinnert zich vast wel die keer dat we vast kwamen te zitten in de ‘droge’ rivierbedding na die plotselinge stortbui. Nu is het een biljartlaken. Er lopen zelfs elektriciteitsmasten naar Struizendam! Ondenkbaar voor wie dit oord kent van de jaren tachtig in de vorige eeuw. Het was het eind van de wereld. Zand knarste er tussen de tanden. De was die stijf hing te wapperen in de woestijnwind moest door de mensen eerst worden uitgeklopt om het zand kwijt te raken voor ze het kledingstuk op de huid konden verdragen. Ik herken mijn eigen ouwe district niet meer. Ik reed nu met gemak 110 km/uur op de gravel road.
RONDEDANS
Bij binnenkomst in het park bij Twee Rivieren gingen Mr. Small van ‘Immigration’ en Ms. Jane van ‘Wildlife’ uit hun dak omdat ik er weer was. Een heuse rondedans. Maar ik wéét dat elke gelegenheid te baat wordt genomen om een feessie te bouwen. Zó erg houden ze nou ook weer niet van me. Het is hun manier om het leven in dit afgelegen oord dragelijk te maken. Die dag hadden hele vijf personen hun opwachting gemaakt aan hun balie. Saaaaiii! En dat dag in dag uit, jaar in jaar uit.
We kampeerden op een verlaten campsite bij Twee Rivieren, Botswaanse kant. Morgen echt de wildernis in.
Ik terug: ‘Maar ik ben nog niet weg.’
Harrie: ‘Maar je kunt toch alvast beginnen.’
Ook mijn zus en Frans van der Horst zitten kennelijk te popelen. Frans vooral op de pech die me ongetwijfeld zal overkomen. Ik vergeef ‘m en loop het risico.
‘Rest my case’ voor wat betreft dat schrijven.
WERELDBURGERS
Verbazingwekkend: amper iemand in NL die ik vertel waar we (Marijke, huisvriend Jel Klassen en ik) naartoe gaan, ként de Okavango Delta. Zijn jullie wereldburgers of ‘armchair adventurers’ die naar National Geographic kijken voor je ‘exotic experience’? Maar juist dan…. de Okavango komt daar dagelijks in beeld. Wat voor achtergebleven gebied is Nederland inmiddels geworden? Moeten we niet eens een paar miljoentjes aan goed aardrijkskundeonderwijs verspijkeren in plaats van ze met de blinddoek vóór naar het islamitisch onderwijs of naar Bulgarije te dumpen zonder check op legitimiteit?
Goed. Zucht. Ik leg het wel even uit. De Okavango River - google op Okavango - ontspringt in de bergen van Angola, stroomt via de Caprivi Strip van Namibië Botswana binnen waar de stroom zich verliest in het Kalahari zand. Hij mondt dus niet uit in zee. Een moeras ter grootte van Nederland is het resultaat. Veel beestjes, met daaronder de Sitatunga, een antilope die onder water kan lopen. We verwachten leeuwen, nijlpaarden en crocks bij onze tent.
HOOG OP DE POTEN
Na de lange vlucht naar Upington pikten Jel en ik mijn landcruiser op en dineerden bij restaurant Hi-Lo met mechanic Pieter die de kar heeft onderhouden. De cruiser klonk solide en hij staat nu hoger dan voorheen op de veerpoten. De volgende morgen checkten we wat er precies aan kampeerspul opgeslagen lag in de achterbak. Dat was ik de afgelopen maanden vergeten. Vervolgens boodschappen bij de Pick n Pay voor onze tijd in de Kalahari; een nieuwe tent voor Jel, en pepperspray als zelfverdediging voor in de bush en tijdens de wandelingen in de Okavango. Vervolgens óp naar de ‘Kgalagadi Oorgrens Park’ (Transfrontier Park). (Google.)
Na vijftig kilometer; de geur van verbrand rubber. Een hete linkerachteras. De rook sloeg ervanaf. Wat kon de oorzaak zijn? Ik dacht: te strak afgestelde remschoenen of het wiellager. Het laatste was onwaarschijnlijk. Terug naar Pieter. Ik wist nog niet hoe ik dit zelf moest oplossen. Pieter oordeelde: de remschoen. ‘Sorry. My fault. I buggered it up.’ Zie hier het kenmerk van een betrouwbare mecanicien. Beter zó een, dan eentje die …. ‘nooit fouten maakt’. Remmen losser gezet en hup, proberen de verloren tijd in te halen. Honderd kilometer extra, dat wel. Onderweg werd het lager me toch nog te warm, al bleef de geur van verbrand rubber achterwege. In Twee Rivieren, het hoofdkamp van het park, liet ik het nóg eens losser zetten. Maar vervolgens bleek dat ze daar weer overdreven hadden naar de andere kant: de handrem greep maar zwakjes aan. Maar inmiddels wist ik wát te doen om zelf de juiste balans te vinden.
REEËNOGEN
We reden via de Botswaanse kant van de grens naar Twee Rivieren, door Bokspits. Helaas was Piet Titus, mijn redder in nood tijdens een eerdere tocht (zie blog ‘Botswana’, reisverslag ‘Herenleed’) niet thuis. Zijn beeld-en-beeldschone dochter met van die zeldzame lichtbruine reeënogen had nu een beginnend tandbederf tussen haar voortanden. Dit is Bokspits.
Ik maakte er een foto van de bar waar ik indertijd tijdens mijn gevangenschap in Bokspits ’s avonds gek genoeg wél naartoe mocht van de dienstdoende police officer. Dit samen met mijn toenmalige reisgenote Gretchen Ehrsam, een Amerikaanse Peace Corps volunteer. (We praten over 1988.) (Hi Gretchen!)
De weg van Bokspits via Struizendam naar Twee rivieren! …. Ách wat een verschil met vroeger! Toen deden we een halve dag over die zeventig kilometer. En een hele dag of méér vanaf mijn standplaats Tshabong. Collega Janet herinnert zich vast wel die keer dat we vast kwamen te zitten in de ‘droge’ rivierbedding na die plotselinge stortbui. Nu is het een biljartlaken. Er lopen zelfs elektriciteitsmasten naar Struizendam! Ondenkbaar voor wie dit oord kent van de jaren tachtig in de vorige eeuw. Het was het eind van de wereld. Zand knarste er tussen de tanden. De was die stijf hing te wapperen in de woestijnwind moest door de mensen eerst worden uitgeklopt om het zand kwijt te raken voor ze het kledingstuk op de huid konden verdragen. Ik herken mijn eigen ouwe district niet meer. Ik reed nu met gemak 110 km/uur op de gravel road.
RONDEDANS
Bij binnenkomst in het park bij Twee Rivieren gingen Mr. Small van ‘Immigration’ en Ms. Jane van ‘Wildlife’ uit hun dak omdat ik er weer was. Een heuse rondedans. Maar ik wéét dat elke gelegenheid te baat wordt genomen om een feessie te bouwen. Zó erg houden ze nou ook weer niet van me. Het is hun manier om het leven in dit afgelegen oord dragelijk te maken. Die dag hadden hele vijf personen hun opwachting gemaakt aan hun balie. Saaaaiii! En dat dag in dag uit, jaar in jaar uit.
We kampeerden op een verlaten campsite bij Twee Rivieren, Botswaanse kant. Morgen echt de wildernis in.
-
06 Augustus 2013 - 18:32
Toon :
Ik ben ook blij met de berichten die ik mag ontvangen....enzie.......je stelt me wederom niet teleur!
Bedankt en veel plezier!! -
06 Augustus 2013 - 21:22
Nijs:
Ha Frank,
ik ginfg er zonder meer vanuit dat er mooie reisverhalen zouden komen! Dus ook ik lees ze met veel plezier!!!
Nog een tip: als je niet meer kunt schrijven en ereizen, kun je met gemak automonteur worden
Gioetjes Nijs. -
07 Augustus 2013 - 08:04
Esther:
Hoi Frank! Het kan ook nooit zonder autopech, he? Veel plezier en dat jullie het pepperspray niet nodig zullen hebben! Groetjes vanuit Los Angeles (eindelijk weer een redelijke internetverbinding).
Esther -
07 Augustus 2013 - 08:04
Frans Van Der Horst:
Zie je nou wel: de beste herinneringen heb je aan de problemen.
Toch een goede reis toegewenst! Frans -
07 Augustus 2013 - 20:35
Karin Theron :
Frank, ek is bly om te hoor die probleem wat jy gehad het was met die mechanic en nie met die Cruiser nie en dat jy jou reis sonder te veel oponthoud kon voortsit. Geniet Afrika! -
08 Augustus 2013 - 09:41
Jeannette:
Niet zo minderwaardig over Natinal Geographic-kijkers, hè!
Die wensen jullie tóch maar weer een prachtige reis ....
-
08 Augustus 2013 - 13:05
Frank Höppener:
Hoi allen,
Baaie dankie vir die konfirmasie van mijn schrijftalente.
Ek sal kontinuweer.
Frank -
09 Augustus 2013 - 00:47
Angèle:
Ahh, je kunt het. Zo hoort het.
"kontinuwee" r in alle opzichten.
groeten van angèle -
22 Augustus 2013 - 21:22
Josette:
Hoi Frank,
Gelet op je opmerkingen over wereldburgers nodig ik je uit om na terugkomst een paar gastlessen aardrijkskunde te komen geven op mijn school, met je prachtige foto's !!
Goede reis,
Josette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
