‘Vous m’avez sauvé la vie’

03/08/2013
Fucking koud die eerste nacht in de Kalahari; zo rond het vriespunt. Maar toch kwamen we om zeven uur de tent uit voor een game drive. Wel verrekte koude tenen in onze Teva’s. De zon stond laag aan de horizon en scheen ons recht in de ogen, dus we zagen helaas geen donder; geen beest te bekennen. Leerpunt: ’s zomers moet je zo vroeg mogelijk uit de veren – pakweg half vijf, als het nog schemert en vóór de dieren in de schaduw de koelte opzoeken; maar ’s winters hebben ook zij het ‘s nachts koud en willen ze ’s ochtends de warmte van de zon. Dan is een game drive om acht uur vroeg genoeg. Bovendien is het licht dan beter omdat de beesten niet meteen in de schaduw liggen.


ECHT OFF ROAD WERK
Achttien Euri om van de South African Parks Board een 4x4 trail van hele vijftien kilometer te mogen rijden is wat ‘over de top’ vind ik. Toch maar geboekt, wat dit is wel het echte off road werk, en andere, langere trails zijn nóg duurder. Pluspunt: deze ene ligt binnen bereik van de campsite waar we vanavond willen zitten: Rooiputs.
Mooi pad, dat zeker. Beetje op en af door de zandduinen; wel weinig beesten helaas.

Halverwege zagen we ineens een paar zwaaiende en springende mensen naast een compleet ingegraven HiLux. Een Frans stel had zich vast gereden in het inderdaad superzachte zand heuvel op. Ze hadden daar twee dagen en een nacht in de wildernis vast gezeten en waren bang door de leeuwen te worden opgevreten.
Het was een huurauto, dus geen schop aan boord, noch bijl, noch spul om onder de wielen te steken voor houvast. Geen water. En vooral: geen ervaring. De voorwielen stonden dwars, wat in mul zand een vast recept is voor malheur. De auto lag met de bodemplaat op de grond, de wielen draaiden in het ‘luchtledige’. Er was niet eens een trekhaak om ze los te kunnen slepen; het interesseert die verhuurders kennelijk geen barst.
De man had al overwogen om te gaan lopen. De afstand tot Nossob Riverbed waar altijd wel een auto langs komt, was inderdaad maar een kilometer of acht, maar er zitten daar leeuwen en zonder water is zoiets altijd riskant.


PANIEK
De dame in kwestie had zich al die tijd goed gehouden maar toen de redding een feit was sloeg de paniek toch toe. ‘Emmenez nous à Twee Rivieren!’
‘Maar zullen we niet eerst een kijken of we jullie los kunnen krijgen?’
‘Bring us to Twee Rivieren! S’il vous plait!’
‘Madame, vous êtes sauvé. Mais examinons d’abord si nous pouvons sauver la voiture aussi.’
‘Emportez nous à Twee Rivieren s’il vous plait.’
‘OK, OK, but first a photograph.’
Al snel zakte de paniek en konden we nadenken over wát te doen met de auto.
De enige optie was uitgraven en vervolgens met wielplaten en een nylon net die ik speciaal voor dit soort gelegenheden bij me heb onder de wielen steken en proberen om in de achteruit met de auto bergaf los te komen. Graven graven. Het zand was zo zacht dat het als zout uit een zoutvaatje terugliep. Het leek wel vloeibaar. Jel en ik hadden de taken goed verdeeld: hij deed het werk en ik kreeg de eer. Met de HiLux in de Low 4 achteruit en met de dif-lock engaged kwam de HiLux los! Het vrouwtje was zielsgelukkig. ‘Vous m’avez sauvé la vie!’ Het stel zette meteen koers naar Twee Rivieren, tegen de verplichte rijrichting in, want anders hadden ze bij de volgende hellingen zeker opnieuw vastgezeten, want die bleken net zo zacht als deze. Dat bleek toen Jel en ik onze weg vervolgden.


DE OREN WASSEN
Reken erop dat die Fransozen het personeel bij de receptie van Twee Rivieren de oren hebben gewassen. Want het is inderdaad een rare geschiedenis, vinden we. Waar je het ticket voor de 4x4 trail koopt, krijg je de instructie dat je jezelf moet melden bij de dame aan de poort van Twee Rivieren camp als je vertrekt en als je terugkomt. Maar er wás helemaal geen dame bij de poort. Dus was er niemand die alarm sloeg; een toerist die in de bush blijft steken wordt zo ’s avonds niet gemist. Dat was vroeger wel anders toen ‘witmensen’ als LeRiche (zie vorige blog: Hete Kerst, reisverslag ‘Verontrustend’) hier nog de dienst uitmaakten.

We zagen die Fransen wegrijden en schatten in: te voorzichtig, te langzaam. Vooral bergop. Bij langzaam rijden drukt het gewicht van de auto te lang op dezelfde plek. Zelfs los zand heeft heel even tijd nodig om in te zakken en die tijd moet je het niet geven. Schaatsers op dun ijs zakken daar pas doorheen als ze stilstaan. Motoren graven zich met het achterwiel in bij het wegrijden vanuit stilstand in mul zand. Eenmaal op snelheid vliegen ze er moeiteloos overheen. Je gewicht moet je spreiden over meters.
Dus hoe moet het dan wèl?


ROSSEN!
Een handleiding.
Als je een passage met mul zand nadert maak je snelheid, meestal in de drie. Zodra het toerental terugloopt door de helling en het zand, schakel je snel naar de twee maar daarbij houd je dezelfde snelheid. In een razernij van toeren kun je over de kritische passage rossen. Bobbels en kuilen? Jammer dan! Erover! Soms zit je dus met je kop tegen het dak.
NB: deze handleiding geldt alleen voor los zand. Bij rotsen is het weer een ander verhaal.

In ieder geval hebben we er voor de rest van ons leven een goed adres in Parijs aan over gehouden.


GAME DRIVE
Nadat we kamp maakten in Rooiputs gingen we opnieuw voor een game drive. We kwamen niet verder dan de volledig nieuwe Rooiputs Lodge (google). Een werkelijk fantastische plek hoog bovenop een zandduin. Met een waterhole onderaan zodat je vanaf het terras onder het genot van een pilsje de dieren ziet drinken.
Maar nu niks pilsje, zelfs geen koffie. De manager, Martin daarover: ‘We want to keep it exclusive, so we only provide catering when people have booked.’ Dus het is er zó exclusief dat er geen enkele klant zit. Een hele kolonie personeel is er vlakbij gehuisvest en bederft ’s avonds de stilte van Rooiputs campsite.
Zo’n park moet geld in het laatje brengen anders is het op termijn ten dode opgeschreven. (Zie het reisverslag over LeRiche dat ik hierboven al noemde.) Anders kan het de druk van de omringende veeboeren niet weerstaan. Die willen hun vervloekte geiten en koeien in die velden met gras binnen jagen omdat ze hun huidige gronden totaal te gronde hebben gericht door overbegrazing. Maak zo’n lodge dan ietsiepietsie minder exclusief en bedien minstens de klanten die je in deze woestenij weten te vinden, zou ik zeggen. Zet dan bijvoorbeeld een extra marge op de prijs.


PEPPERSPRAY
De nacht was minder koud dan de vorige in Twee Rivieren, gelukkig. Pepperspray mee de tent in, al komt het nooit voor dat je die nodig hebt. Leeuwen laten tenten met rust. Ze lopen hier los door het kamp; het is hier namelijk geen Artis.
Om 20:00 uur de slaapzak in, na verbazing over de fantastische sterrenhemel. De Melkweg is hier inderdaad een nevel van sterren. Dat komt helaas niet op de foto over. ’s Ochtends om half zeven leeuwengebrul in de verte. Opstaan met de geur van stof en dauw in de neus; typisch voor de Kalahari en een belofte voor nieuwe verten en avonturen.



04/08
Rondje Nossob, zo’n beetje het hart van de wildernis. Daarna terug naar borehole Dikbaardskolk, vanwaar we Westelijk de ‘duineweg’ namen naar de Auob Riverbed. Bij Samevloeïng weer Noordelijk naar Rooiputs.
Een lekkere ‘braai’ bij het kampvuur, waarbij gerant Jel zijn kwaliteit als geraffineerde ‘rantsoeneur’ van de enige fles wijn bewees. We zijn allebei nathalzen maar hadden niet het gevoel iets tekort te komen.


EEN NATUURLIJKE DOOD
Vervolgens een game drive naar Kij Kij borehole waar jakhalzen omzichtig de waterbron benaderden, steeds om zich heen kijkend. De natuurlijke dood is hier een wrede.
Het was er zo stil dat je je wervels in je nek hoorde draaien als je het hoofd wendde. (De atlas of de draaier? Wie weet ’t nog?)
Standaard procedure: om 20:00 uur het nest in. Om kwart voor zeven leeuwengebrul ver weg, nu uit een andere richting.

05/08
Inpakken. Koude tenen, al was het minder koud dan de voorgaande dagen. Via Auob Riverbed naar MataMata, de grens met Namibië. Jammer dat we de leeuwen alleen maar hadden gehoord, niet gezien. Maar dat is altijd een kwestie van geluk hebben. Nogmaals: het is Artis niet. Volgende keer beter.
Maar…. bij borehole Auchterlonie, vlakbij het museumpje in het park, gebaarde een gestopte automobilist dat we langzaam moesten rijden en gebaarde naar de overhangende rotsrand naast de weg. Jawel: drie leeuwen! Door hun schutkleur versmolten ze met de achtergrond van rotsen. Ze hielden gespannen een eenzame gnoe in de gaten die in de droge rivierbedding stond te suffen. Mijn advies aan gnoes: ‘Let op of er auto’s in de buurt gaan stilstaan. Voor jou alleen doen ze dat niet.’ Maar leerprocessen gaan langzaam. Na een half uurtje ging de jonge mannetjesleeuw staan. Toen kreeg de gnoe het gevaar in de gaten. Je hoorde hem op afstand snuiven, en hij zette het op een lopen. De mannetjesleeuw had weer iets geleerd. End of story.


ONTBERINGEN
In MataMata waren we in een kwartier de grens gepasseerd. Waren alle grensposten maar zo efficiënt. Koffie bij de farmstall tien kilometer verderop, en toen tweehonderd kilometer door de vallei naar Gochas. Nu helaas geiten en stomme schapen in plaats van gemsbokken. In Gochas waardeloze koffie in zo’n doordrukzeef die ik heb laten staan. Wie heeft die meuk toch uitgevonden? Een onverschillige eigenaar. Hier komen we niet meer. Vervolgens over een voor mij nieuwe weg (D 1047) naar Mariental waar we logeerden in Tahiti Lodge. Verdomd, rode wijn in de koelkast. Een ‘capital offence’.

06/08
Eerst kwam een troosteloos stuk vanaf Kalkrand over Schlip en langs Rietoog tot we bij de Remhoogtepas kwamen. Die maakte alle ontberingen weer meteen goed. Wat een fantastische weg.
In Solitaire, vlakbij Sossusvlei, dé toeristenattractie van Namibië, had ik nog nooit zo’n drukte gezien. Talloze auto’s met Duitsers, Spanjaarden, en Nederlanders stonden bijeengepropt op de parkeerplaats. Het is duidelijk hoogseizoen voor Europese toeristen. Rond Kerst komen de Zuid-Afrikanen. De beroemde bakkerij ter plaatse is een goudmijn.
Via Spreetshoogte reden we naar Windhoek. Onderweg namen we een high school studente mee die door haar vader op aandoenlijke wijze uitgeleid werd gedaan. Leuk van die vader; we hebben goed voor zijn dochter gezorgd. En zo hadden we ook deze dag weer onze goede daad gedaan.
In Windhoek hadden we nog net genoeg tijd om het zweet en stof af te spoelen en boodschappen te doen, een Namibische sim, de noodzakelijke fles wijn, en wifi bij Roof of Africa. Vis bij de Portugees.



ORTHODONTIST

07/08
Met Kornelia Ndengu, ‘aka ‘Connie’, reden we naar een Windhoekse orthodontist om te laten onderzoeken of correctie van haar gebit haalbaar was. Welnu, dat was inderdaad zo mits zij zich aan een aantal voorwaarden zou houden, waaronder poetsdiscipline. Connie ken ik van het goedkope hotelletje waar ik wel eens logeer. Ze is een aardige meid, maar haar gebit is afzichtelijk. Het mag een paar centen kosten, maar die geef ik graag uit aan wat verbetering van persoonlijk geluk. Het zal wel veel van haar vergen, ondermeer het doorstaan van een behandeling van minstens twee jaar, het afleren van sommige gewoontes en een ander eetpatroon zolang ze slotjes heeft. Op het moment van schrijven denkt ze na of ze dat over heeft voor die cosmetische verbetering. Het bezoek aan de orthodontist en de voorschriften overdonderden haar nogal.
Vervolgens Marijke van het vliegveld opgepikt.
Het parkeren van de cruiser in Windhoek gedurende het komend jaar is geregeld.
Pilsje bij Balalaika; diner bij Gathemann (Zwitsers.)
De dag is weer welbesteed.

Je zou bijna gaan verlangen naar een dag waarover minder te schrijven valt.