Verkenningsmissie

Geschreven: 29-04-2014, Swakopmund


26/04 Windhoek – Ai-Ais

Dit wordt een lange zit. Voor jullie, maar zeker was het dat voor mij (qua kilometers.) Ik vergeef het je als je het halverwege voor gezien houdt.

Voor de kenners: van Windhoek Zuidwaarts tot Keetmanshoop (een ongastvrij oord), dan Westwaarts over de weg naar Lüderitz en bij Seeheim weer Zuidwaarts richting Fish River Canyon en parallel aan het spoor. De assen hielden zich keurig aan de temperatuurafspraken, maar wel viel me op dat het scheelde of de zon erop stond en van welke kant de wind kwam. Een sixpack hardgekookte eieren als ontbijt, lunch en tussendoortje.
Resort Canyon Roadside was volgeboekt, de Hobas-camping bij het uitzicht trok me niet, dus dóór naar Ai-Ais, tachtig kilometer verder. Pilsje, douche, uit eten. Mijn rumpsteaks mochten in de vriezer dus dat was geen probleem; ze hoefden niet per se óp vanavond.
Onderweg kreeg in ‘Inspector Clouseau on the pheuaon’ of ik een identificatie kon doen van de verdachten als ik terug was in Windhoek. Ik krijg het nog druk voor vertrek.


HINKEPOTEN
Als je alleen reist richt je je niet op je reisgezelschap en neem je de omgeving scherper waar. Vitale, beweeglijke kinderen in het restaurant die in toom worden gehouden en dus balorig worden en juist door de beknotting anderen tot last worden. (Herken ik mezelf?) De serveerster Gertrud bij camp Ai-Ais: te brede Afrikaanse heupen, kreukelvel, een oude vervallen oma. Bovendien loopt ze wat hinkepotend. Op haar leeftijd mág dat allemaal. Maar! Ze is aardig. Bovendien zie je dat ondanks die handicap haar vitaliteit groter en haar motoriek beter is dan van veel Zuid Afrikaanse gasten die - als ze lopen - van de ene steunpilaar (linkerbeen) op de andere (rechterbeen) vallen. Daar zit geen ‘beweging’ in. Degeneratie; je ziet het alom. (Ik zal wel van een vorige generatie zijn.) Serveersters als Gertrud (ze praat niet eens Duits) zijn een steunpilaar voor NWR (Namibian Wildlife Resorts): vriendelijk, open en servicegericht. Kóm er eens om. Ik heb haar een goede review gegeven in het gastenboek. Dat is hier belangrijk.


GEJAAGDHEID
Zo alleen boven mijn vegetarische hap filosofeer je wel eens wat. Ik merk dat ik ‘thuiskom’ zodra ik van het asfalt afdraai. (Dan is de auto ook op z’n best.) Ondanks alle stress van autozorgen en natuurlijk door die beroving (maar dat is uitzonderlijk), valt de gejaagdheid van Nederland (met bijdrage van de fiscus) van me af. (Die onbekritiseerde, dus onvermijdelijk foute almacht. Ze kennen er maar één werkwoord: ‘moeten’.) Het lijkt tegenstrijdig maar tegelijk is het hier minder saai. Het is minder gejaagd, achtervolgd. Zet mij in de bush en ik kom tot mezelf. Ik denk zelfs dat ik niet eens een probleemloze auto zou moeten hebben hier. Het hoort bij de lifestyle. Iedereen is ermee bezig.


Warm in Ai Ais. Het ligt in een kloof van de Fish River, de zon verschuilt zich er vroeg op de namiddag achter de bergrug, maar haar warmte blijft hangen. Voeg daarbij het vocht van de rivier. Toch niet onaangenaam.


27/04 Ai-Ais - Helmeringhausen

Het idee om helemaal Zuidwaarts te rijden tot de grens met Zuid Afrika langs de Oranjerivier ging er eigenlijk louter om te verkennen of het een fietsbare weg was, qua landschap en wegdek. Ik was al van plan om Willem en Jan (potentiële fietsmaten in dit gebied) een pils of fles wijn af te troggelen als ‘beloning’ voor deze verkenningswerkzaamheden: zestienhonderd kilometer à één op zeven en vier dagen rijden. Maar bij nader inzien schrap ik dat idee maar want ik ben al voldoende aan mijn trekken gekomen.


FIETSBAAR!
Weliswaar zijn de stukken asfalt en gravel van Windhoek tot het uitzicht over Fish River Canyon te saai voor woorden al zie je op het laatst bij Rosyntjiebos wel ineens veel wild. Maar dan… De weg tot Ai-Ais is geweldig. En de dag erna, verder Zuidwaarts werd het nog mooier. Zo nu en dan een farm heel in de verte, eentje waarbij die oude reclame bij je opkomt van die geëmigreerde Nederlandse familie die door een postbode te paard –klippetieklop-klippetieklop - het pakketje met Venco-drop uit het verre vaderland krijgt bezorgd. Bovendien was het landschappelijk top. De hele rit meer dan waard. Voorbij Aussenkehr een rit van 160 kilometer langs de Oranjerivier, tot Sendelingsdrif en dan Noordwaarts naar Rosh Pinah. Prachtig prachtig. Én fietsbaar. Op plaatsen wel uitkijken anders kukel je de rivier in. Bóchten dat erbij zitten! Oppassen dus op gravelwegen als deze, anders schravel je zo over de rand en lig je twintig meter lager op de kop in de rivier. Bij de Verneukberg – toepasselijke naam - was een bocht waar je de roestige autowrakken van mensen die uit de bocht waren gevlogen in het ravijn zag liggen. Je moet je auto wel kennen.
Veel motorrijders hier; iets voor Harrie.
Bij Rosh Pinah komt de weg van Oranjemund erbij en wordt het verder een saaaaie weg tot Aus. Vandaar verder tot de bekende camping in Helmeringhausen. Zie verslag van een eerdere reis: http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4251033/bizar#ad-image-118393006
De camping is wel een stuk duurder geworden: 220 Namib Dollar: pakweg achttien Euro.



AVONDSFEER
Om 14:00 uur hebben de meesten hier de dag er wel zowat op zitten. De avondsfeer voel je al aankomen om 16:00 uur. Om 18:00 uur is het avond. Om 18:30 is het nacht. De sfeer verandert zó snel. Om 20:30 ligt iedereen in bed en om 05:00 uur ’s ochtends zijn de meesten uit de veren en om 07:00 uur al volop aan de slag.



28/04 Helmeringhausen – Spes Bona – Helmeringhausen – Betta – Sesriem – Agama Camp.

Ik hèb toch een doctoraal Geografie! Dat is in de volksmond iemand die alle plaatsen op de wereld kent. Ik ga mijn collegegeld terughalen.
Ik herinnerde mij van een vorige reis de onlogische haakse afslag naar West (linksaf) in Betta.
Ik kwam nu bij het punt dat ik me herinner maar zie helaas slechts heel onduidelijke richting aanwijzers.


EEN EN EEN IS TWEE
Geen aanduiding naar Sesriem, waar ik naartoe wil. Wel rechtdoor naar Maltahöhe, maar dat ligt te Oostelijk. Verder alleen een wegnummer voor de weg naar het Westen. Maar op de Tracks4Africa-kaart stonden helaas nou juist géén wegnummers op de route die ik moet hebben. Ik had sinds de diefstal geen gps meer aan boord. Er was geen mens te bekennen die ik de weg kon vragen. Het was slechts een verzameling van drie boerderijtjes. Één en één is twee: Maltahöhe moest ik niet hebben, en er wás toen een afslag naar het Westen, dus deze hier moest ’t zijn.
Rijden, rijden; prachtig allemaal. Het duurde wel wat lang voor bepaalde herkenningspunten opdaagden. (Je voelt ‘m al aankomen.) Na 230 kilometer eindelijk een wegwijzer. Linksaf veertig kilometer naar …. Helmeringhausen! Waar ik vanochtend was vertrokken. Rechtaf zestig kilometer naar Aus, waar ik gisteren vandaan kwam. Neeee! Een rondje gereden. En ik moest nog veertig kilometer rijden alleen al om terug te komen bij mijn startpunt van vandaag. Dus 270 kilometer voor niets gereden à 1:7. De dag naar de kloten. Wie mij kent, weet hoe ik kan vloeken.


JAGEN JAGEN
En of ik al tegen mezelf zei: ‘Frank, jagen heeft geen zin!’, het kwam er telkens toch van zonder dat ik er erg in had. Zo is de aard van het beestje. (Zei ik in het verslag gisteren niet dat op zandwegen de gejaagdheid van me afviel?) Terug in Betta. Nu was er wel iemand aanspreekbaar, een vrouwtje dat de weg overstak met een emmer. Ik moest volgens haar rechtdoor. Maar moest ik niet linksaf, dat herinnerde ik me zó duidelijk? Had ik niet verderop een afslag Noordwaarts gemist? Het vrouwtje: ‘Linksaf doe je pas in Betta, bij de campsite.’ Ik verbaasd: ‘Is dit niet Betta dan?’’Nee, dit is Spes Bona.’ Fuck! Een gehucht vóór Betta. Dáár zat ‘m de fout. Mijn gps! Mijn bul geografie! Mijn onterechte zelfvertrouwen dat ik altijd overal de weg weet! Tot mijn verontschuldiging moet ik erbij melden dat verderop in Betta zich inderdaad precies dezelfde verkeerssituatie voordeed. En ik moest sturen en kaartlezen tegelijk, en bovendien stond op de kaart geen afstand van Helmeringhausen naar Betta aangegeven. Daarom had ik heel dat stomme Spes Bona gemist.
Zie hier weer een aansprekend voorbeeld van de onzekerheden van reizen in Afrika. GPS = noodzaak.
Jagen, jagen. En zuipen die rotkar. Zou ik morgen Swakopmund nog wel halen op de reservetank? Die moest ik vóór Sesriem al inschakelen, dat beloofde niet veel goeds. Maar in de toeristenoorden Sesriem of Solitaire zou ik vast kunnen tanken. Alleen…. accepteerden ze daar creditcards? Ik had niet genoeg cash. Gelukkig, geaccepteerd! Zucht.
Pilsje met Jel en zoon Jeroen aan de bar van de Sesriem campsite, en daarna door naar Agama Camp.


TOUR D’AFRIQUE
Toevallig reed op dit traject vandaag net als vorige keer de ‘Tour d’Afrique’, een fietstocht van Cairo naar Cape Town. Met grote tussenruimtes fietsers op veldfietsen of mountainbikes, met een te traag beentempo mijns inziens. Maar het was warm, dus misschien waren de knollen op. Ze deden gemiddeld 140 kilometer per dag vertelde een fietser mij.


29-04-2014 Agama - Swakopmund

De bekende bakker die Solitaire tot toeristische attractie heeft opgestuwd is dood. Hartaanval. Zie foto op http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4050510/sossusvlei-en-nou-dat-weer#ad-image-117135150

Een paar kilometer voorbij Khuiseb Pass reed ik Zuidwaarts over een smal pad terug naar dezelfde Khuiseb Pass verder stroomafwaarts. Ik nam een lifter mee die naar Walvis Bay wilde. Moest ie wel een omweg met me mee maken. Helaas rook meneer niet aangenaam, dus vroeg ik ‘m maar het raam aan zijn kant open te zetten. De wind stond gunstig. Sommige negers hebben gewoon geen prettige lichaamsgeur; kunnen ze waarschijnlijk niets aan doen, maar het lijkt of hij naast je voortdurend stille scheten zit te laten. Echt bijzonder mooi was de rit niet, maar toch een belevenis omdat het echt woestijnig was. Het leek wel of je door de Sahara reed, geen sprietje gras soms, alleen zwart geblakerde stenen.


RESEARCH STATION
Maar bij de Khuiseb River kwam je wel kleine gehuchten tegen en een klimaat research station van een Duitse universiteit. Het leek wel of ze op Antarctica zaten, die sfeer. De lokalen leven van hun geiten en ze oogsten een kruid dat in de droge rivierbedding groeit en waar ze ‘cooking oil’ van persen.
Bij Aramsvlei kregen we vijftien kilometer golvende weg met hoogteverschillen tot twintig meter. Gierend omlaag, gevolgd door een zwiep omhoog. Steeds maar hopen dat er geen stomme ezel of koe op de weg zou staan, want door de golven kon je niet vooruit kijken en remmen bergaf over gravel is een hachelijke zaak.

’s Avonds in Swakopmund met Jel, Sanne, Jeroen en Dorien een pizza in de tent van de mensen die ik ooit op sleeptouw heb genomen toen ze pech hadden bij Solitaire. Zie hetzelfde verslag als hierboven voor de foto: http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4050510/sossusvlei-en-nou-dat-weer#ad-image-117135150

Detective Gaseb meldde dat er nog niets van mijn spullen was teruggevonden. De locale opticien waar ik keek naar een nieuwe zonnebril meldde dat na een inbraak bij hem vorig jaar binnen een half uur al de helft van zijn gestolen waar was geheeld voor een fractie van wat de goederen waard waren. Dat maakt de boeven niet uit; als het geld op is, ‘halen’ ze gewoon ergens in de stad nieuwe voorraad. Het geld ligt voor het oprapen. Goed georganiseerd, maar snappen die jongens nou niet dat je zó nooit aan een goed pensioen toekomt?