De tourist uithangen

Ko Chang 08-03


Je wist ’t al eerder dan ik zelf natuurlijk: ik kan niet zonder publiek. Dus toch nog maar een bericht de ‘huiskamer’ in geslingerd.


De foldertaal over Ko Chang (= ‘Olifanteiland’): ‘Welcome to an elegant yet laid-back experience in a tranquil, exclusive location within a breathtaking scenery.’
Even verderop:
‘Delicious food, great selection of drinks, laid-back yet stylish ambiance.’
Het klopt.
Nieuw voor mij: collega-toeristen die Russisch spreken.

Heb je dat ook wel eens, dat je jezelf in een restaurant hardop hoort kreunen, zó lekker is ’t? Ik hàd ’t vanavond. Restaurant Le Zanne, Pizzeria & Ristorante’, horend bij Kacha Resort and Spa, op White Sand Beach, Ko Chang. Tegenover Top Charoen Optical (koop hier je bril in plaats van in NL, scheelt tweederde in de prijs.) en tegenover en naast Kacha zelf. Westkant van het eiland, en dan het meest Noordelijke deel. (Aanrader voor wie ooit.. Maar geen garantie dat ’t over twee jaar nog hetzelfde is.)
Aan de buitenkant zie je ’t al aan het meubilair op het terras: smaak! Antipasta: Nantua Prawn; pasta: Pesto di fruto di Mare (Beetje teveel olie. Ja, ik zondig deze reis wat te vaak met vis.) De capucci naderhand was wat minder, maar dan moet je bij mij ook van goeden huize komen. Excellent. My goodness! En niet van die loze windowdressing van Nouvelle Cuisine waar ze met penselen op je bord schilderen. Tegen passanten die aarzelden bij de kaart had ik de neiging te zeggen: ‘DOEN!’ Het is misschien iets te modern van uitstraling, dat doet mensen twijfelen maar ik val erop. Morgen na de scubaduik wéér; al is het dan ook wat duurder. Negatieve verrassing bij de rekening: de service charge en de VAT komen er nog eens apart bij.



10-03-‘11

Vandaag twee duiken gemaakt via Eco-Dive Chang. Goede ervaring. Hééél wat beter dan afgelopen zomer in Vietnam (Hoy An). Dat was een grote teleurstelling. Nergens ter wereld heb ik zo’n compleet leeggeviste zee gezien. Alles is verdwenen op het bord. Ik kan me daar druk om maken.
Maar hier! Zo hoort duiken te zijn. Ravijnen gestoffeerd met wolken grijs-gele vis, de koppen allemaal dezelfde kant uit. Ze bewegen alsof een magneet ze tegelijk aantrekt. Zeker vijf pijlstaartroggen: geel-bruin met lichtgevende blauwpaarse stippen. Overal van die stekelbollen met heel lange naalden en lichtgevende rondjes (ogen?) in kleuren alsof ze van een Indiase kermis komen. Ook diverse steenvissen, en ineens duizenden baracuda’s om je heen. Dan weer zit je in een ‘sneeuwjacht’ van nu eens zwarte dan weer paarse visjes; bewegend tapijt onder je (anemonen in de stroom), overal koraal, een bos van uit de bodem groeiende witte zwepen. Kortom: fantastische duik. Heel goed zicht ook, tegen de dertig meter.
Minder waren de blaren aan mijn linkervoet. De tweede duik heb ik sokken aangedaan, dat ging beter. Probleem met huurmateriaal is ook altijd dat ik mijn eigen duikmasker mis. Ik had nu geen glazen op sterkte en de bovenrand drukte ongenadig op mijn voorhoofdsholte. Niet uit te houden; op het einde van elke duik was ik meer dáármee bezig dan met mijn omgeving. Minder was ook het gestamp van de boot als je uit het water kwam. Ik heb nog net de vissen niet hoeven voeren.

Vlak voor de tweede duik kreeg iemand van de gasten (die niet dook maar snorkelde) ook nog een epileptische aanval. Consternatie aan boord. Hij is terwijl we de duik maakten van boord gehaald met een speedboot en naar het ziekenhuis gebracht. Naderhand hoorde ik van het personeel dat ie bovendien drugs had gebruikt en ook nog eens alcohol. En zo is ie op een erg slingerende boot gestapt. Dan vraag je erom.
Het tweede sociale gebeuren: er dook een gehandicapte. Petje af voor hem, maar zeker voor het personeel dat hem uit z’n rolstoel in zee moest dragen, en erger: naderhand uit zee er weer in. Over zo’n duikladdertje in een forse deining! De man was ook nog eens erg zwaar. Na een duik is bovendien alles glad. Hij zwom alleen met z’n armen. Ik zag dat hij een groot litteken over zijn ruggengraat had lopen toen ik hem complimenteerde.

Onderwater op verschillende plekken granaten gezien, waarschijnlijk van de Tweede Wereldoorlog. En restanten van schepen; een wrak kon je het niet eens meer noemen. Er was niet meer van over dan een grote ladderstructuur op de grond.



Door dat gefiets in de vroege ochtend en de hitte die me alleen maar doet drinken en het eten doet overslaan, ben ik toch wat gewicht kwijt. Ik schat een kilo of vijf. Van mij hadden het er ook tien mogen zijn. Als we het volume van vet gelijkstellen aan dat van boter, ben ik dus een omvang van 5 x 4 pakjes boter = 20 pakjes boter kwijt. Dat verschil zie je. Dus niet te vaak naar dat Le Zanne-restaurant. OK, een tweede keer mag.

Eenmaal in de beschaafde wereld valt op hoeveel ‘wrakken’ van lichamen je om je heen ziet. Oude toeristen van een jaar of zestig - zeventig. Het halen van een kop thee aan het buffet is een opgave. Puffen. En traag! Die thee halen is een Odyssee van drie minuten. De banaan die van het bord naar de mond gaat, doet daar vijf seconden over. Ik kijk daar met verbijstering naar.



Aan de verkiezingen ben ik toch maar mooi ontsnapt. Dus ik ben verder niet verantwoordelijk voor de wandaden van de politiek. Ik was mijn handen in onschuld.


Groet,
Frank