Tijdrovend

Even kort.
Zo’n telefoonnummer bemachtigen is een tijdrovende klus.
Gisteren schilderde ik al het gehannes met mijn beltegoed dat in tien minuten als sneeuw voor de zon verdween. Een nummer dat ik kocht bij 7Eleven omdat dat bedrijf in heel Azië marktleider is en overal goed toegankelijk. Maar ‘top-ups’ van beltegoed zijn maar drie maanden geldig. Dat is nog eens handig als je hooguit ééns per jaar in Azië zit. Via mijn kennissen, de kaartenmakers een oplossing gezocht: ik had een prepaid nummer van Telewiz, AIS of DTAC moeten hebben, de daar gekochte ‘tikken’ zijn een jaar geldig. ALS je de juiste instellingen doorgeeft bij je top-ups. Dus naar de Telewiz-zaak vanochtend, 7Eleven beschouwen we als verloren. Het tegoed was toch al zo goed als op, zo herinner je je van gisteren.
Een half uur voor de gesloten zaak gewacht, ze gingen pas om negen uur open. Toen het eindelijk zover was, stormde er meteen een politieagent langs me en kroop voor. De smiecht. Ook nog veel te breed in de taille. Meer dan een kwartier werk had ie. Ik kan daar niet tegen. Toen hij eindelijk klaar was bedankte ik hem vriendelijk dat ie zo geduldig op z’n beurt had gewacht maar hij keurde me geen blik waardig. Het is overal hetzelfde met die koddebeiers. Ze denken dat wij hèn nodig hebben en niet andersom. Als je ze op hun gedrag aanspreekt onderzoeken ze je auto tot ze iets hebben gevonden en anders sturen ze wel de bloedhonden van de belastingdienst achter je aan. Die vinden ook niets maar er komt vast een moment dat je een vergunning nodig hebt. Zover zal het in NL niet gaan, maar op andere plaatsen wel degelijk. De staat is onze vijand.
Toen ik aan de beurt was ging het vrouwtje achter de balie van alles doen behalve mij te woord staan. Even doordrukken dus. Antwoord: ‘We don’t sell.’ Pardon? ‘We don’t sell.’ Ze verkochten dus niets. En dat niet even melden. De bitch. Waar ze dan hun boterham mee verdient? Inmiddels was ik alleen vandaag al anderhalf uur op pad voor dat telefoonnummer. Op straat dan maar vragen waar in zo’n prepaid nummers te koop was. Het bleek MBK te zijn, voor mij een bekende department store. Taxi erheen. En bij DTAC eindelijk een simkaart met beltegoed dat meer dan een jaar geldig is. Dat kostte wel nog het nodige gebel met de helpdesk anders was de geldigheidsduur opnieuw twee maanden geweest. Gelukkig sprak de man aan de andere kant goed Engels.
Ik bedoel maar: klantvriendelijkheid is ook hier een ‘leerpunt’. In heel de 'Derde Wereld'(waar Thailand absoluut niet meer toe behoort trouwens) moet je op dit soort dingen rekenen. En toch, en toch, mijn adrenaline loopt op. Heetgebakerd typje ben ik, het is niet anders.

Ik denk een oplossing te hebben bedacht voor de KLM door een fietstas te legen in een nieuw gekochte koffer op wieltjes die mee de cabine in mag. Daar kan dan nog wat bij uit de andere fietstas. Die herbergt nu ook de lege fietstas en een deel van de bagage. Voor de fietsers: vandaag met de next-best-tool de pignon van het achterwiel gehaald en de ketting voor een derde eraf; alles de prullenbak in. Het scherpe grote voorblad dat door het gewicht van de fiets door de bodem van de doos zou drukken heb ik omzoomd met dat overblijvende stuk ketting dat de scherpte opsluit.
Har krijgt mijn twee tubeless banden (even aannemend dat ik ze van de KLM mee kan nemen). Per mail geregeld. Nou nog zien of we ‘m kunnen bijhouden met die superbanden.

Morgen hebben Peter Zelinka de kaartenmaker en ik samen een tocht gepland door de khlongs (de kanalen en markten op het water rond Bangkok.) Goede ervaring mee een paar jaar geleden. Vervolgens gps-tracks en waypoints uitwisselen en details doorgeven voor het omzetten van mijn gefietste routes wat moet leiden tot een nieuwe ge-update kaart van Cambodja. Daarna zal het wel pils en schransen worden.
Vrijdag staan de Amazing Bangkok Cyclists op het programma. Vandaag zaten ze vol en da’s maar goed ook want we hebben twee zware regenbuien op ons dak gehad.


Kijkt heen Nederland ook naar Japan? Afschuwelijk daar. Ik vind trouwens dat de beurs nog gematigd reageert. Ik heb een tip voor je. Vannacht keek ik naar Euronews naar de berichten over de kerncentrale en de gevolgen van beving en tsunami. Die zender heeft een rubriek: ‘No comment’. Geweldig. Geen opgewonden standjes van reporters die indruk moeten maken op het thuisfront en hun werkgever en die dus afleiden van de feiten. Het staat volgens mij ook op een website (nog niet geprobeerd, maar ik herinner me hem goed: www.nocommenttv.com. Indrukwekkende tv. Puur. Aanrader.


Oh ja, nog twee van die typisch terugkerende muzaknummers: ‘You got a friend’ en ‘Song for Guy’ van Elton John. Allemaal niets mis mee maar teveel is teveel.


Groet,
Frank