‘Even’ vrienden opzoeken

Mijn spindokter vertelt me dat ik te weinig populistische verhalen op mijn blog plaats. Dat gejammer over de incompetentie van Afrika! DeMense willen gezelli verhalen. OK, dus volgt hier een verhaal vol gezelligheid.

Van Kasane aan de grens met Zambia en Zimbabwe naar hoofdstad Gaborone in het Zuiden is het zo’n 1500 kilometer als ik me niet vergis. Maar daar wonen wel Mien, Bram en Maud. Daar wilden we naartoe. De keus was: ofwel snel en saai over asfalt, ofwel wat langzamer met een deel van de rit door de bush bush. Duidelijk. Asfalt tot Nata, daar begint de bushweg, te beginnen met 130 kilometer naar Kubu Island. Ik zou zeggen zoek dat eens op in Google Earth. (Mogelijk heet het daar ‘Lekubu Island’.) De Makgadigadi Pannen waren vroeger een binnenzee ter grootte van ongeveer twee maal het IJsselmeer. Kubu is een soort Enkhuizen op een rots maar dan zonder inwoners, alleen maar Baobabs. Heel de binnenzee is opgedroogd. In het droge seizoen kun je er met de auto dwars doorheen razen. Nergens land in zicht. Zet het stuur vast op de gewenste kompasrichting, leg een steen op het gaspedaal en ga de krant lezen op de achterbank. Wij reden nu langs de rand, dus door de bush naar Kubu. Het is een onwerkelijke plek, compleet met fata morgana’s in de verte.


KALASHNIKOWS
Daarna reden we met 120 km per uur over de zeebodem zuidwaarts richting Lethlakane met zijn diamantmijnen. Daaraan dankt Botswana zijn rijkdom. Vervolgens dóór naar het Khama Rhino Sanctuary waar de neushoorns met Kalashnikows worden beschermd. Stropers zijn als er de dood voor, want er wordt zonder pardon met scherp geschoten. Zó hoort het; áfschieten die klootzakken en het lijk ongekoeld en op kosten van de ontvanger opsturen naar China. Stop vooral nog een zooitje vliegen in de lijkenzak.
Maar dúúr dat die campsite daar was! Een lodge kost er € 60,- per nacht en een campsite € 40,-. Dat vond ik buiten proporties. De lodges waren volgeboekt. Beledigd weigerde ik de campsite en was al op weg naar de cruiser om door te rijden naar Serowe, toen ik bij zinnen kwam: het was al donker, Serowe was nog een eind rijden en een hotel of campsite moest daaar nog worden gezocht. De prijs zou wel eens een verrassing kunnen zijn. Tandenknarsend dan toch maar de campsite.
Wel mooi die Sanctuary. Alle beestjes zitten er, behalve leeuwen. En je zíét ze ook op de wijde vlaktes. Het is eigenlijk een dierentuin, maar toch aardig. Ze lopen allemaal vrij.


FASTFOOD
De volgende ochtend Serowe. In mijn jaren als land use planner had ik duizenden kilometers door de bush getrokken samen met game scout Bantsi Bantsi. (Ja, zo héét ie.) Hij heeft ondermeer de tracks door de Kalahari voorbereid (zie een van de volgende blogs), is nu gepensioneerd en woont in Serowe. Ik belde hem en jawel, hij was thuis. We spraken af bij de shopping mall en we herkenden elkaar meteen. Een leuk weerzien in fastfood restaurant the Hungry Lion.

In Gaborone verleende Mien gastvrijheid. Een avondje rond het kampvuur met vrienden. Met Mien, haar inmiddels overleden echtgenoot Bernard, Bram en Maud, en met vriend Jel uit Oldenzaal heb ik een jaar of twee geleden nog door de Kalahari gezworven. Mijn dochter Nora dankt een succesvolle stage in Amsterdam aan Bram. Bram kan bij mij niet veel meer verkeerd doen…;-)


COPIEUS ONTBIJT
Toen weer een lààànge asfaltweg van zeshonderd kilometer, langs die andere diamantmijn Jwaneng, naar mijn oude werkplek Tsabong in de Kalahari. Die weg reed ik toentertijd zowat elke drie weken. Een bezoekje aan Rusty Aswat en zijn vrouw Michelle. Rusty is garagist en heeft interesse voor mijn cruiser als ik hem wil verkopen. Maar met alle verbeteringen die ik heb uitgevoerd ben ik bang dat hij te duur is geworden, dus ik zal hem nog wel een poosje moeten houden. We werden uitgenodigd voor een copieus ontbijt de volgende dag.


Op de Berrybush campsite zwaait Jill de scepter. Zeventig jaar inmiddels en ontsnapt aan de ‘thrills’ van de hippe scène in Pretoria. Tshabong biedt bij uitstek gelegenheid voor een kluizenaarsbestaan. Ik weet het uit ervaring. Voor Jill geen alcohol of drugs, alleen rookt ze nog als een ketter. Ze heeft wat lokale hulpjes, waaronder een coole jongen van pakweg achttien jaar met een mankepoot. Hij was een veelbelovend voetballer tot ie een ongeluk kreeg. Nu hakt hij hout op de campsite en stookt de donkey op, dat is een waterton met een vuurtje eronder zodat je warm water hebt in de douche. Hij komt uit Middelpits waar heel veel ijzer en jodium in het water zit. Dat kleurt de tanden bruin, terwijl ze wel gezond zijn. Toch jammer. Jill heeft een lease van vijftig jaar voor de grond (zie vorige blog ‘Erfzonde’.) Wat een bestaan. Die Jill zullen ze hier ooit moeten wegdragen terwijl de lease nog niet verlopen is. Mooie kampeerplek trouwens. Kamelen lopen er los rond.


IN DE BAK GEGOOID
Na Michelles ontbijt reden we 350 kilometer naar Bokspits waar ik vroeger nog in de bak ben gegooid. (Zie http://frankhoppener.waarbenjij.nu/reisverslag/4120590/herenleed#ad-image-117588897) Ik bezocht Piet Titus die in bovenstaand verhaal mijn cruiser heeft gerepareerd. Hij lag met zijn nogal omvangrijke vrouw op bed voor een siësta toen ik aanklopte. Altijd leuk om hem even te zien, langer dan tien minuten hóéft niet. En altijd laat ik honderd Pula achter.
Dóór naar Twee Rivieren waar we een nacht in het Kgalagadi Transfrontier Park wilden overnachten om de volgende dag naar Windhoek door te stomen omdat Marijke de daaropvolgende dag haar vliegtuig moest halen. Maar je bent verplicht om twee nachten in het park te verblijven. De wildlife-ministeries van Botswana en Zuid Afrika willen voorkomen dat mensen het park gebruiken als kortste weg naar- en van Windhoek. Daar hebben ze gelijk in, maar zo rigide als ze zich opstelden hoefde nou ook weer niet. Gezien dat vliegtuig wilden we geen tweede nacht riskeren, dus zuchtend rechtsomkeert gemaakt, weer voorbij Bokspits en via Rietfontein en Arouab de grens over naar Namibië: 160 kilometer voor niets. Dwars door hevig onweer naar Keetmanshoop met zijn ‘Quivertree Forest’ (Kokerbomenwoud). Regen regen! Dat werd niet kamperen maar een ‘huisje’ huren. De aanhalingstekens staan er omdat het geen huisje was maar een soort duikersklok of maanlander waar je in weg moest kruipen. Je voelde je de eerste mens op een exoplaneet. Maar het kokerbomenwoud was mooi.
De dag erop een saaie weg van 650 kilometer naar Windhoek. Het had korter gekund maar de waardin had ons deze aangeraden omdat ie zo mooi zou zijn. Nou dat viel wat tegen…

In Windhoek scoorde Marij een mooie ring en ik twee brillen (veel goedkoper dan in NL). En er was een check van de auto. Uiteraard.
De dag erop vloog Marij via Johannesburg en Londen naar Amsterdam. Ik bereidde me voor op een nieuw rondje Kalahari met vriend Craig uit Swakopmund en vriendin Marina uit Nijmegen.
Daarover in een volgend blog.

Frank